สงครามทวยเทพออนไลน์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : นักเวท!!

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งนาทีแสงสว่างก็ปรากฎศรมองไปรอบตัวเพื่อสำรวจว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน รอบตัวมีผู้เล่นคนอื่นๆและเอไออยู่เป็นจำนวนมากจนศรเริ่มสงสัยว่านี้คือเมืองสำหรับเริ่มต้นจริงๆหรอ ศรมองซ้ายมองขวาอยู่สักพักเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงดีชายหนุ่มลองเดินสุ่มๆดูว่าจะไปโผล่ที่ไหน ระหว่างที่เดินดุ่มๆอยู่นั้นก็พบกับอาคารแห่งนึงที่ดูน่าสนใจเข้า เพราะว่าที่ยอดมีหินเปล่งแสงลอยอยู่ จึงลองเดินเข้าไปดู เมื่อเดินเข้าไปด้านในก็มีชายแก่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีขาวเดินเข้ามาหา


   "เจ้าต้องการจะทำภารกิจกับข้าหรือไม่" ชายแก่ถามศรเมื่อเดินเข้ามาไกล้ ศรยืนงงอยู่พักนึง เพราะไม่คิดว่าแค่เข้าเล่นเกมส์ 5นาทีก็จะได้ภารกิจแล้วโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเพียงแค่เดินเข้ามาในอาคารแห่งนี้ก็ได้รับภารกิจทันที 


   "ตกลงเจ้าจะรับภารกิจจากข้าไหม" ชายแก่ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าศรนิ่งไม่ยอมตอบกลับมานานจนคิดว่าจะไม่ทำภารกิจจากตน 


   "ตะ ตกลงทำครับ" ศรตอบกับไปทั้งที่ยังตะลึงอยู่ ชายแก่ยิ้นเล็กๆที่มุมปาก  

"ผู้เล่นศรได้รับภารกิจหนทางสู่จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่" สิ้นเสียงประกาศจากระบบชายหนุ่มยังคงยืนอ้าปากค้างไม่เชื้อสายตาตัวเองว่าชายแก่ตรงหน้าตนนั้นคือจอมเวท 

   "แล้วภารกิจนี้ผมต้องทำยังไงบ้างครับ" ศรถามชายแก่ที่ดูเหมือนจะไม่บอกอะไรเขาเลย 


   "เออ จริงสิข้าลืมไปต้องบอกด้วยว่าให้ทำอะไร ใช่ๆ เจ้าไปหาผลึกแห่งปัญญา มาให้ข้าหนึ่งก้อน" ชายแก่กล่าวระหว่างที่กำลังเกาศีรษะ 


   "และผลึกแห่งปัญญานี้มันหาจากไหนหรอครับ" ศรขมวดคิ้วถามชายแก่


   "เจ้านี้ยุ่งยากจริง ผลึกแห่งปัญญาก็ไปหาจากต้นไม้แห่งปัญญาไง อ่อ แล้วก็ต้นแห่งปัญญาอยู่ทางทิศใต้ของเมืองนะ ไม่ต้องถามอะไรแล้วนะ ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว อยู่กับเจ้าแล้วข้าหงุดหงิดจริงๆ" เมื่อชายแก้พูดเส็จก็เดินจากไปทันที ศรยังคงงุนงงอยู่เพราะเขาเป็นพวกหลงทิศหลงทาง วันๆไม่ค้อยได้ออกไปไหนสนใจแค่ว่าจะกลิ้งซ้ายหรือกลิ้งขวาบนเตียงเท่านั้น 


   "อย่างนี้ถามคนในเมืองจะพอไหวไหมน้า" ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ เขาเดินกลับเข้าเมืองหมายจะหาคนช้วยบอกทางหรือนำทางเขาไปหยังต้นไม้แห่งปัญญา ระหว่างที่เดินอยู่นั้นก็พบกับผู้เล่นคนหนึ่งสวมชุดคลุมยาวสีขาวเหมือนของชายแก่ที่ให้ภารกิจกับตน จึงรีบเดินเข้าไปเพื่อจะขอความช้วยเหลือ 


   "เออขอโทษนะครับ" ศรทักชายหนุ่มในชุดคลุมยาวสีขาว 

   "ครับ มีอะไรหรอครับ" ชายหนุ่มในชุดคลุมสีขาวกล่าว 

   "ผมสามารถหาต้นไม้แห่งปัญญาได้ที่ไหนหรอครับ" ศรมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะกล่าวถาม


   "ต้องเดินไปทางนั้นครับ เมื่อออกประตูไปก็เดินไปทางขวาหน่อยก็จะเจอต้นไม้ต้นใหญ่ๆมีบ่อน้ำล้อมรอบ ต้นไม้ต้นนั้นหละครับ ต้นไม้แห่งปัญญา" ชายหนุ่มพูดพร้อมชิ้นิ้วไปด้านหลังศร ศรกล่าวขอบคุณชายหนุ่มคนนั้นและรีบเดินไปทางที่ชายคนนั้นชี้บอก ศรเดินอยู่ราวสิบนาทีแต่ก็ยังไม่เห็นต้นไม้แห่งปัญญาหรือบ่อน้ำ 


   "เฮ้อ" ศรถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอนตัวลงนั้งบนหินในบริเวนนั้น ในระหว่างที่ศรกำลังนั้งถอนหายใจอยู่นั้นสายตาของเขาก็เห็นบางอย่างที่น่าตกตะลึงนั้นคือชุดคลุมยาวสีขาวลอยอยู่กลางอากาศ 

"สัตว์อสูร เสื้อคลุมลอยได้ ระดับ 8 ปรากฎ" ศรอ้าปากค้างหลังจากได้ยินเสียงจากระบบ 

   "นั้นสัตว์อสูรจริงหรอวะ" ศรบนกับตัวเองเบาๆก่อนจะหยิบมีดสั้นที่ได้รับตอนเข้าเกมส์ออกมา เพราะเขาคิดว่าเสื้อคลุมลอยได้มันคงไม่เป็นอันตรายอะไรมากถึงระดับจะสูงกว่า เมื่อคิดแบบนี้แล้วจะรอช้าอยู่ใย ศรรีบวิ่งเข้าใส่เสื้อคลุมลอยได้ทันที เมื่อศรแทงมีดในมือใส่เสื้อคลุมลอยได้ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่ามันสามารถหลบมีดของเขาได้อย่างง่ายดายมันเบี่ยงตัวหลบและอ้อมมาอยู่ทางด้านหลังของเขาและใช้แขนเสื้อข้างหนึ่งรัดบริเวรปากกับจมูก ศรจึงเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง 


   "แมร้ง เหม็นชิบ คงไม่ได้ตายเพราะหายใจไม่ออกแล้วเนี้ย ได้ตายเพราะเหม็นตายมากกว่า" ศรบ่นพลางเอามีดในขึ้นมากรีดแขนเสื้อที่รัดอยู่ ปรากฎว่าเมื่อมันไม่หนีก็สามารถตัดได้ราวกับมีดตัดเนยเสื้อคลุมเก่าๆตัวนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาอีกต่อไป เมื่อเสื้อลอยได้พบว่าแขนเสื้อข้างนึงของมันขาดมันจึงโกรธมากจนมีออร่าสีแดงอ่อนๆปรากฎขึ้นมา ใบหน้าชายหนุ่มปรากฎยิ้มบางๆที่มุมปากเหงื่อซึมไปทั่วทั้งตัว


"จะสู้หรือจะชิ่งดีวะเนี้ย" ศรบ่นกับตัวเองเบาๆเมื่อหันไปมองเสื้อคลุมลอยได้ก็ได้พุ่งตัวเข้ามาด้วยความเร็วจนศรไม่ทันตั้งตัวก็โดนชนจนกระเด็น ศรล้มลงอ้าปากค้างคิดในใจว่า


"ผ้าบางๆมันชนคนกระเด็นได้ด้วยหรอวะ" ศรรีบลุกขึ้นเพราะกลัวจะโดนโจมตีต่อเนื้อง เขาหันไปจ้องเสื้อคลุมคล้ายจะกินเลือดกินเนื้อ(?) ครั้งนี้เมื่อเสื้อคลุมพุ่งเข้ามาศรตวัดมีดในมือเป็นเส้นตรงจากขวาไปซ้าย เสื้อคลุมพยายามหยุดระหว่างที่เห็นศรตวัดมีดแต่ก็สายไปแล้วมีดตัดเสื้อคลุมขาดเป็นสองส่วน เสื้อคลุมที่ขาดจากกันก็ล่วงหลนลงสู่พื้นแน่นิ่งในที่สุด


"ผู้เล่นศรสังหารสัตว์อสูร เสื้อคลุมลอยได้ระดับ 8 ได้รับค่าประสบการณ์ 160 ได้รับเงิน 40 เหรียญ ได้รับชุดคลุมระดับต่ำ 1 จำนวน 1 ตัว ผู้เล่นศรได้ปฏิบัติเงื่อนไขพื้นฐานในการเลื่อนระดับ ได้เลื่อนระดับเป็น 3"


   "แล้วจะเก็บไว้ที่ไหนหละเนี้ย" ศรหยิบเหรียญเงินกับเสื้อคลุมที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาดูและพูดกับตัวเองอย่างเซ็ง ศรหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับเพื่อที่จะได้ไม่ต้องหิ้วเดินให้เกะกะส่วนเงินก็เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมด้านใน 


   "หวังว่าสู้ๆอยู่คงไม่มีเงินกระเด็นออกมาหรอกนะ" ศรพูดพลางหัวเราะเมื่อเขาเริ่มทำใจกับสภาพชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมโทรมๆ เดินเซไปมาพยายามมองหาต้นไม้แห่งปัญญาที่ยังไม่เคยเห็นหน้าตามาก่อนในชีวิต และพยายามเพื่อไปหาผลึกแห่งปัญญาที่อยู่ไกล้ๆกับต้นไม้แห่งปัญญา ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มศรทิ้งตัวลงกับพื้นนอนแผ่ด้วยความเหนื่อยและหลับไปในที่สุด

เมื่อศรลืมตาตื่นก็พบว่าท้องฟ้ายามนี้เป็นสีดำสนิทกับแสงดาวทอประกายอยู่เต็มท้องฟ้า ศรยังคงนอนมองดาวอย่างสบายอกสบายใจ เมื่อเวลาผ่านไปกว่าสิบนาที ศรก็ลุกขึ้นยืนและตัดสินใจหาต้นไม้แห่งปัญญาอีกครับ 


   "จ็อกกกกก" เสียงท้องร้องดังขึ้นอย่างไม่อายฟ้าดิน


   "คงต้องหาอะไรกินหน่อยแล้วมั้งเนี้ย ว่าแต่ไออะไรที่ว่านี้มันอะไรหละ" ศรพูดกับตัวเองเบาๆสีหน้าเริ่มซีดเผือดเวลานี้เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี เขาจึงตัดสินใจทิ้งต้นไม้แห่งปัญญาให้มันรอไปก่อนถ้ารอไม่ไหวก็ยื่นต้นตายไปซะ แล้วรีบเดินเข้าเมืองทันที เมื่อเข้าถึงเมืองศรก็ออกเดินตระเวนหาร้านอาหารที่ท่าทางว่าเขาจะลองท้องได้ด้วยเงิน 40 ที่เขามี


เดินอยู่สักพัก ศรก็พบกับร้านขายจนมปังร้านนึงเข้า ราคาขนมปังขยี้ใจเขามากเพราะแค่ครัวซองชิ้นนึงก็ปาไป 20 แล้ว ศรถอนหายใจกับตัวเองเบาๆและเดินเข้าไปซื้อครัวซองสองชิ้น จากนั้นก็จัดการกินทันทีเพราะพยาธิในท้องเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเมื่อศรกินเส็จก็ตัดสินใจรีบออกเมืองไปหาต้นไม้แห่งปัญญาต่อทันที่เพราะคิดว่าหากทำภารกิจเส็จน่าจะได้อะไรที่พอจะให้เขามีชีวิตต่อไปได้อย่างไม่ลำบากเท่าตอนนี้ ศรเดินหาอยู่ราวชัวโมงครึ่งก็พบต้นไม้ต้นใหญ่จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าทำไมก่อนหน้านี้ไม่เห็นเพราะมันใหญ่มากสูงราวๆบ้าน 2 ชั้น กว้างประมาณ 5 คนโอบ รอบๆบริเวณมีบ่อน้ำล้อมรอบ ศรไม่รอช้าอีกต่อไปรีบวิ่งไปหาต้นไม้ด้วยความเร็วเท่าที่เขาจะทำได้

"ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานอาชีพ ทักษะเคลื่อนที่เร็วเลื่อนเป็นระดับ 2"

ขณะนี้ศรยื่นหอบแฮ่กๆอยู่หน้าบ่อน้ำขนาดใหญ่จนเกือบจะเป็นบึง ศรเกาศีรษะตัวเองเบาๆก่อนจะนั้งลงและถอนหายใจอย่างหมดอารมณ์ 

   "กว้างดีเหมือนกันแหะ รู้งี้ไม่น่าวิ่งให้เหนื่อยเลย หมดแรงขนมปังซะแล้วมั้งเนี้ย" ศรพูดกับตัวเบาๆใบหน้าดูเหนือยอ่อนกับมีรอบยิ้มบางๆที่มุมปาก 


   "เอาวะให้ตายก็เกิดใหม่ได้โดดเลยแล้วกัน" ตูม!! พูดจบก็ไม่รอช้าศรกระโดดลงน้ำพยายามว่ายน้ำเข้าไปให้ถึงต้นไม้แห่งปัญญาที่มีความห่างถึง15เมรตเพื่อหาผลึกแห่งปัญญาที่ยังไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง
เมื่อศรลากตัวของเขาขึ้นมาจากบึงได้แล้วก็หมดแรงขนมปังนอนแผ่อยู่ไกล้ๆตอนไม้ 


   "โอ้ย" ศรร้องลั้นขณะที่เอนศีรษะลงนอน ก็มีบางอย่างทิ้มเข้าที่ศีรษะของเขา ศรเด้งตัวลุกขึ้นอยางรวดเร็วแล้วหันไปจ้องเขม็งกับก้อนหินสีฟ้าใส ใสจนมองทะลุได้ ศรจ้องอยู่สักพักก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู ‘’ผู้เล่นศรได้รับเศษผลึกแห่งปัญญา 1 ชิ้น’’ ศรอ้าปากค้างจ้องหินสีฟ้าใส่ในมือตาไม่กระพริบ 


   "พอมาถึงก็หาง่ายๆอย่างนี้เลยหรอเนี้ย ว่าแต่นี้มันแค่เศษสินะ ต้องหาก้อนใหญ่ๆหน่อยมั้งเนี้ย" ศรเก็บเศษผลึกเห็นปัญญาไว้ในกระเปาเสื้อคลุม และเดินจงกรมรอบต้นไม้แห่งปัญญาแต่ก็ไม่พบผลึกแห่งปัญญา ไม่พบแม้กระทั้งเศษเล็กเศษน้อย พบแต่เพียงรากต้นไม้ที่โผล่พ้นดินขึ้นมา หลังจากเดินหาอยู่สิบกว่านาทีศรก็ถอนหายใจออกมาแล้วเอนตัวลงพิงกับต้นไม้แห่งปัญญาและหันหน้าขึ้นไปมองต้นไม้แห่งปัญญา ศรต้องอ้าปากค้าง กับสิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่ดาวจำนวนมากจนน่าตกตะลึง แต่เป็นผลึกสีฟ้าใส่ทอแสงระยิบระยับห้อยอยู่บนต้นไม้ราวกับว่ามันเป็นผลของต้นไม้ พวกมันห้อยอยู่มาก มากจนศรตกอยู่ในห่วงภวังเพราะความสวยงามของผลึกสีฟ้าใสทอแสงเลืองลองอยู่บนต้นไม้พวกมันสามารถสร้างแสงจากตัวเองได้เวลาผ่านไปอีกกว่าสิบนาที ศรรู้สึกตัวขึ้นและรีบหาทางปีนต้นไม้แห่งปัญญาเพื่อขึ้นไปเด็ดผลึกสีฟ้าใสลงมา แต่ก็ต้องนั้งหน้าเจือยอีกครั้งเพราะต้นไม้แห่งปัญญาเนียนเรียบสวยไม่มีรอยเว้ารอยแหวงให้เขาปีนขึ้นไปได้เลย
ศรไม่รู้จะทำยังไงดีหันไปมองนาฬิกาพบว่าขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ้มแล้ว ศรกดนาฬิกาดูทักษะตัวเองก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่ามันชั้งว่างเปล่า มีเพียงทักษะเคลื่อนที่เร็วระดับ 2 นอกจากนั้นก็ขาวเนียนไร้ซึ้งตัวหนังสือใด ศรกดไปดูสถานะของใส่ก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เสื้อ กางเกง รองเท้า เข็มขัด พลังป้องกัน 0 


   "เล็ขสวยดีจริงๆนะไม่ต้องจำให้ปวดหัวเลยด้วย" ศรพูดกับตัวเองพลางหัวเราะออกมาเมื่อเขาเรียกดูข้อมูลของเสื้อคลุมเก่าครำคร่าก็ถึงกับตะลึงงัน พลังป้องกัน 10 เมื่อใส่ผู้เล่นจะได้รับทักษะลอยระดับ 1 ทักษะนี้จะยังไม่นับรวมกับทักษะที่มีอยู่จนกว่าผู้สวมจะเริ่มใช้งาน 


   "แม่เจ้า ผ้าขี้ลิ้วห่อทอง....ลอยตัว" ศรไม่รอช้ารีบเรียกใช้ทักษะลอยตัวทันทีเพราะถ้ามันสูงพอเขาอาจจะสามารถหยิบผลึกได้ ขอแค่จับได้ถนัดมือเขาก็จะสามารถดึงมันลงมาได้

"ผู้เล่นศรได้รับทักษะลับ ลอยตัวระดับ 1"

ศรไม่สนใจฟังเสียงจากระบบเพราะตอนนี้เขาพบว่าตัวเองลอยอยู่กลางอากาศ ศรไม่รอช้ารีบลอยขึ้นไปจับผลึกทักที เมื่อมือเขาจับผลึกได้ร่างของศรก็ร่วงลงมาด้วยความเร็วสูง แรงกระแทกแทบพาเขาไปเกิดใหม่เลยทีเดียว แต่ทว่าในอ้อมแข็นของศรมีผลึกสีฟ้าใสขนาดเท่าหมอข้าวอยู่หนึ่งลูก ‘’ผู้เล่นศรได้รับผลึกแห่งปัญญา 1 ลูก’’ ศรยิ้มออกมาอย่างเหนือยอ่อนทั้งๆที่ดีใจมากจนอยากจะกระโดดแต่ทว่าทั้งพลังชีวิตและพลังปรานก็แทบไม่เหลือแล้ว ความหิวยังคงคุกครามเขาอยู่ตลอดเวลา ศรนอนกอดผลึกแห่งปัญญาแน่นแล้วหลับไป แต่ก็นอนได้ไม่นาน ด้วยความหิวที่ไม่ปราณี ศรลุกขึ้นอย่างงัวเงีย มองออกไปที่บึงเบื้องหน้า แล้วกระโดดอย่างสุดแรง ‘’ลอยตัว!!’’ ศรรีบเรียกใช้ทักษะก่อนที่จะตกน้ำร่างกายของศรค้อยๆลอยอ้อยอิ่งไปอย่างช้าๆเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชัวโมงเท้าศรก็แตะพื้นในสภาพที่พลังปรานแทบมิดหลอด

   ‘’ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานทักษะลับ ลอยตัว เลื่อนระดับเป็นระดับ 2’’ ศรไม่รู้สึกดีใจเลยในขณะนี้สมองเขาคิดแต่ว่าจะเอาผลึกนี้ไปส่งได้ก่อนหรือจะอดตายก่อน เขาพยายามค้อยๆเดินอย่างใจเย็นที่สุดเพื่อจะประหยัดพลังงานที่เหลือน้อยแสนน้อยของเขาไว้ ในที่สุดศรก็เดินมาถึงเมืองตอนนี้เป็นเวลา ตี3 เมืองเงียบสงัดจนศรคิดไปว่าเมืองนี้ไม่เหลือคนอยู่แล้ว เขาเดินไปหยังอาคารที่รับภารกิจมาจากชายแก่แปลกหน้าที่เจอปุบก็จัดส่งภารกิจมาให้เขาทันที ศรใช้เวลาเดินอยู่กว่าสองชัวโมงก็มาถึงอาคาร เมื่อศรมองเห็นอาคารก็ตะลึงเมื่อเห็นชายแก่ยืนยิ้มให้เขาอยู่หน้าอาคารแล้วกวักมือเรียก ศรรีบเดินเข้าไปหาหมายอยากจะถามว่ามาทำอะไรในเวลาแบบนี้ 


   "เจ้ามาเร็วกว่าที่ข้าคิดนะ" ชายแก่ทักขึ้นระหว่างที่ศรกำลังเดินเข้าไปหา ทำให้ศรยืนงงอยู่ชายแก่ไม่รู้ว่าศรจะยืนแข็งอยู่ตรงนั้นอีกนานเท่าไหร่จึงเดินเข้าไปถามศรว่า 


   "เจ้าเอาผลึกนี้มาให้ข้ารึป่าวนะหึ" ศรรีบพยักหน้ารับเพราะกลัวว่าชายแก่อาจจะหมดอารมณ์และเดินกลับเข้าไป ศรส่งผลึกแห่งปัญญาให้กับชายแก่ทันที่ 


   "หืม นี้มันยังไม่ตกจากต้นเลยนิเจ้าขึ้นไปสอยมันลงมาเรอะ" ชายแก่รับผลึกไปดูอยู่พักนึงก็ถามขึ้น ศรพยักหน้ารับเบาๆตอนนี้เขาแทบอยากจะล้มทั้งยืนเพราะความหิวและความเหนือยที่สะสมมาทั้งวัน


   "เจ้าไปสอยมันลงมาได้ยังไงเนี้ย" ชายแก่ถามศรด้วยความสงสัยทั้งๆที่ดูไม่น่าจะเป็นผู้เล่นระดับสูงอะไร แถมยังดูอ่อนปวกเปียกอีกตะหาก


   "เรื้องนั้นเอาไว้ก่อนนะลุง ลุงพอจะมีอะไรให้ผมกินไหมอ่ะหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้ว" ศรบ่นอย่างเซ็งๆ ชายแก่มองศรตั้งแต่หัวจรดเท้าหันขึ้นหันลงอยู่หลายที จนศรเริ่มอารมณ์เสีย


   "หาอะไรอยู่หรอลุงเห็นมองซะทั่วเลยนี้ต้องหมุนตัวด้วยไหมเนี้ย" ศรกล่าวเสียงเรียบ ตอนนี้เขาอารมณ์เสียสุดๆทั้งๆที่เอาของมาให้แต่ก็ไม่มีเสียงจากระบบหรือใครบอกว่าเขาทำภารกิจเส็จแล้ว 


    "เจ้านี้ยังไงดูนิดดูหน่อยไม่สึกหรอหรอก เอ้าเข้ามาสิมากินอะไรหน่อยไหมข้ามีขนมปังอยู่นิดหน่อยเดียวเจ้าจะเป็นลมล้มพับลงไปเสียก่อน" ชายแก่พูดจบก็เดินเข้าเข้าอาคารไป ศรรีบเดินตามไปเมื่อได้ยินคำว่า กิน ไม่ว่าอะไรเขาก็กินได้ทั้งนั้นในเวลานี้


"ผู้เล่นศรปฎิบัติภารกิจหนทางสู่นักเวทผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผลทำให้ผู้เล่นศรได้รับอาชีพ นักเวท โดยไม่ต้องเป็นนักเวทฝึกหัด" ศรยืนอ้าปากค้างอยู่ที่ประตูทางเข้า ที่เขาพยายามไปทั้งหมดคือการเป็นนักเวทย์หรอกหรอ