[EXO] My Sunshine ,it’s U < All*Chen>

ลำดับตอนที่ #9 : Paranoid : BAEKCHEN

Title :  Paranoid

Pairing : BAEKCHEN

เพราะจงแดเป็นคนบาปที่ไปแย่งแบคฮยอนมาจากคนรัก ตอนนี้เลยต้องรับผลกรรมด้วยการอยู่อย่างหวาดระแวง

“นี่เมื่อวานฉันเห็นพี่ชานยอลกับพี่แบคฮยอนนั่งรถออกไปด้วยกันแหละแก เขากลับมาคบกันหรือเปล่า?”เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบกาย มันเป็นเรื่องปกติของสังคมนักศึกษาที่จะจับกลุ่มพูดถึงเรื่องคนนั้นคนนี้ ปกติจงแดก็จะแค่ยัดหูฟังแล้วเปิดเพลงเสียงดังๆเพื่อกลบเสียงน่ารำคาญเหล่านั้น แต่ทว่าวันนี้เขากลับทำอย่างนั้นไม่ได้

“เมื่อวานตอนเลิกเรียนใช่ไหม เห็นว่าพี่ชานยอลมายืนรอนี่นา”

มือเล็กเผลอกำปากกาในมือแน่น ทั้งๆที่เหตุการณ์ที่ตกมาเป็นหัวข้อสนทนาของคนที่อยู่รอบข้าง เขาเองก็รู้ว่ามันเป็นมายังไง แต่พอได้มาฟังจากปากคนอื่นแบบนี้ ความมั่นใจที่สร้างมาทั้งหมดกลับสั่นคลอนได้ง่ายๆ

เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ได้ยินชื่อ ปาร์ค ชานยอล นอกจากความรู้สึกผิดแล้ว จงแดยังรู้สึกระแวง

“กลับมาคบกันก็ดีสิ พวกพี่เขาน่ะเหมาะสมกันจะตาย”

“นั่นสิ ไม่เหมือนกับคนแถวนี้”ปลายเสียงผ่อนลงราวกับกลัวเขาจะได้ยิน แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาที่ฉายแววเยาะเย้ยนั่นก็ส่งมาที่เขาอย่างปิดไม่มิด จงแดได้แต่ก้มหน้า เพราะไม่สามารถตอบโต้อะไรออกไปได้

มันเป็นความจริงที่ทั้งแบคฮยอนและชานยอลเหมาะสมกันมากขนาดนั้น แต่กลับต้องมาเลิกกัน เพียงเพราะเขาเป็นต้นเหตุ เพราะความไม่คิดหน้าคิดหลังของเขา ไม่คิดถึงผลเสียที่ตามมา

จนทำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้

คนที่ฉวยโอกาสทำร้ายความรักของคนอื่นอย่างจงแดน่ะ สมควรแล้วที่จะต้องอยู่แบบนี้

สมควรแล้วที่จะต้องมาระแวงอยู่อย่างนี้

เขายังจำได้ วันนั้นเขาไม่ได้เมามายจนไร้สติ เขาจำได้ว่าแบคฮยอนทำอะไรไปบ้าง รวมถึงเขาปล่อยตัวปล่อยใจยังไงบ้าง ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่า แบคฮยอนมีชานยอลเป็นแฟนอยู่แล้ว ทั้งคู่คบกันมานานแค่ไหน คนที่เอาแต่เฝ้ามองแบคฮยอนข้างเดียวมาตลอดอย่างเขารู้ดี

แต่ก็ยังเห็นแก่ตัว ใช้ความเมามายไร้สติเป็นข้ออ้างว่าไม่ตั้งใจ ทั้งๆที่ตอนนั้นหากเขาจะหยุดก็ทำได้

แต่เพราะตอนนั้นจงแดก็แค่คิดว่าขอแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดของแบคฮยอนสักครั้ง ให้คนที่เขาแอบรักโอบกอดเขาไว้สักครั้งก็คงจะดี จนลืมนึกไปถึงความผิดชอบชั่วดี

มือถือที่สั่นครืนเรียกสติของคนที่นั่งเหม่อให้กลับมา จงแดมองหน้าจอก่อนจะกดรับ เขาไม่เคยให้ปลายสายตาต้องรอนานเลยสักครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่า”จงแดเป็นฝ่ายเอ่ยถามทันทีที่กดรับ เขาได้ยินเสียงแบคฮยอนถอนหายใจ ก่อนจะมีเสียงโวยวายแทรกเข้ามาเป็นระยะ

[วันนี้กลับเองได้ใช่ไหม?]

“อือ ได้สิ”จงแดตอบรับปลายสายอย่างว่าง่าย เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยถามต่อว่าทำไมแบคฮยอนถึงไม่มารับกลับ ทั้งๆที่ปกติพวกเขากลับด้วยกันแทบทุกวัน

ก็แค่ไม่อยากทำตัวให้น่ารำคาญ

[เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น] เสียงเรียบๆนั่นถามขึ้นมา เป็นอีกครั้งที่จงแดโดนแบคฮยอนจับความรู้สึกไม่สบายใจได้ ทั้งๆที่เขาก็พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดแล้วแท้ๆ

“ป่ะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอกน่า...เอาไว้... “  จงแดเงียบลงกะทันหัน เมื่อได้ยินเสียงแบคฮยอนหันไปตะโกนเรียกชื่อใครบางคน ชื่อของคนที่จงแดจำมันไม่ได้ดี

ปาร์ค ชานยอล

มือเล็กกดตัดสายทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกลา ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ อาการจุกแน่นกำลังเล่นงานเสียจนเขาเหมือนจะหายใจไม่ออก ทั้งๆที่จงแดก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แบคฮยอนต้องอยู่ทำงานดึกๆกับชานยอล เพราะแบคฮยอนไม่เคยปิดบังเขา แบคฮยอนไม่เคยโกหก ทั้งๆที่เขาควรจะชินได้แล้ว และเชื่อใจแบคฮยอนได้แล้ว

แต่เขากลับทำไม่ได้

คนที่เป็นฝ่ายรักมากกว่าย่อมอ่อนแอกว่า แล้วยิ่งยังไม่เคยได้รับคำว่ารักกลับมา จะให้เอาความเชื่อใจมากมายอย่างนั้นมาจากที่ไหน จะให้เชื่อได้ยังไงในเมื่อพวกเขาอยู่ใกล้กันขนาดนั้น

4 วันแล้วที่เราแทบจะไม่ได้เจอหน้ากัน เขาเคยนั่งรอแบคฮยอนแต่สุดท้ายก็หลับไปก่อน พอตื่นขึ้นมาตอนเช้าแบคฮยอนก็ไม่อยู่แล้ว เหลือไว้เพียงกลิ่นของอีกคนที่เบาบางเพียงพอให้รู้ว่าเมื่อคืนกลับมานอนที่นี่ จนกระทั่งเช้าวันนี้ที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าแบคฮยอนกำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าลวกๆ  ตาเรียวคู่นั้นที่ดูอิดโรยหันมามองหน้าเขาก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างทุกที

“ขอโทษนะ ทำให้ตื่นงั้นหรอ?”

“เปล่า”จงแดส่ายหน้าเบาๆ ตากลมจดจ้องมือเรียวที่กำลังยัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าอย่างไม่เร่งรีบ จนกระทั่งแบคฮยอนหยุดมือแล้วหันมาสบตา

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“...”จงแดส่ายหน้าอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาของอีกคน ทำไมจะไม่รู้ว่าแบคฮยอนไม่เชื่อ นั่นเพราะจงแดน่ะเก็บอาการไม่เก่งเอาเสียเลย จงแดไม่เคยโกหกแบคฮยอนได้สำเร็จสักครั้ง

รวมถึงครั้งนี้ด้วย

ร่างของเขาถูกสวมกอดโดยร่างโปร่งของอีกฝ่าย ความอบอุ่นของอ้อมกอดที่แบคฮยอนมอบให้ยังอุ่นเหมือนเดิม มือเรียวที่ลูบผมเขาแผ่วเบานั่นเผลอทำให้น้ำตารื้นขึ้นมา

แบคฮยอนก็ยังเหมือนเดิม แสดงออกทุกอย่างเหมือนเดิม มีแต่เขานี่แหละที่งี่เง่าคิดไปเอง

“ถ้าอยากเจอก็ไปหาได้ เข้าใจมั๊ย?”แบคฮยอนเอ่ยบอกคนในอ้อมแขน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคิม จงแดคิดอะไรอยู่ เอาแต่ห่วงนั่นห่วงนี่ ไม่กล้าพูดไม่กล้าถามเพียงเพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญ

“โทรมาหาก็ต้องรับสาย อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงเข้าใจไหมจงแด”พูดต่อในสิ่งที่คิดเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรเลยนอกจากพยักหน้ากับอกเขา จงแดมักจะเป็นแบบนี้ไม่เคยโทรหาเขาก่อน แบคฮยอนยังจำได้ดีที่จงแดเคยนั่งรอเขาเพียงเพราะเขาลืมนัดเกือบสองชั่วโมงโดยที่ไม่ยอมโทรมาเตือน

เหตุผลเพียงแค่ว่า กลัวว่าจะรบกวนเขาหากเขากำลังทำธุระอย่างอื่นอยู่ ทำให้เขารู้สึกผิดเกือบสามวันที่ปล่อยให้อีกคนรอนานขนาดนั้น

เพราะจงแดเป็นแบบนี้ ไม่ยอมพูดอะไรออกมาแบบนี้ แบคฮยอนถึงต้องเป็นฝ่ายพูดทุกอย่างออกมาเอง

เพราะรู้ว่าจงแดจะเชื่อฟังทุกอย่างที่เขาบอก

“ช่วงนี้ก็กลับพร้อมกับเซฮุนไปก่อนเข้าใจใช่ไหม” กดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่มแผ่วเบา สูดกลิ่นหอมอ่อนๆของคนในอ้อมแขน เพื่อเป็นกำลังใจก่อนที่เขาจะต้องหอบตัวเองไปเคลียร์งานที่คณะ

“แล้วก็อย่าไปฟังที่คนอื่นพูดกันนักเลย”

~~~~~~~~ paranoid ~~~~~~~~

ไม่น่ามาเลย

นี่คือประโยคที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด พร้อมๆกับที่แขนเล็กกอดแขนรุ่นน้องตัวสูงไว้แน่น เพราะเมื่อเช้าบังเอิญเปิดเข้าไปในเฟสบุ๊คของแบคฮยอนแล้วเห็นภาพที่ถูกถ่ายพร้อมกับแท็กชื่อมา แฟนของเขามีท่าทางอิดโรยจนน่าเป็นห่วง แม้ว่าแบคฮยอนจะโทรมาบอกว่าไม่เป็นอะไร และกำลังเร่งมือให้งานชิ้นใหญ่นี่เสร็จลงเพื่อจะได้กลับมาเจอเขา แต่จงแดก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ อีกฝ่ายต้องอดหลับอดนอนเกือบทุกวัน จะได้กินอะไรที่ถูกปากเหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันหรือเปล่า  แต่พอต้องมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้

“ฮยอง โอเคไหม?”น้องรหัสตัวสูงเอ่ยถามเมื่อเห็นรุ่นพี่ตัวเล็กเงียบไป เสียงซุบซิบนินทาที่ดังขึ้นตลอดระยะทางที่พวกเขาก้าวเข้ามาในคณะวิศวะดูท่าทางจะไม่ลดลง แถมยังดูเหมือนจะทวีความดังขึ้นกว่าเดิม ก็รู้อยู่หรอกว่าปาร์ค ชานยอลกับบยอน แบคฮยอนน่ะเป็นคนดังของคณะ รวมถึงเป็นคู่รักที่เรียกได้ว่า เหมาะสมกัน จนเป็นขวัญใจประชากรคณะนี้ ขนาดไหน

แต่บางทีมันก็มากเกินไป

 “เรารีบไปหาแบคฮยอนเถอะ”จงแดฝืนยิ้มให้น้องชายตัวสูง ก่อนจะกระตุกแขนเซฮุนให้เดินไปยังทิศทางที่แบคฮยอนจะอยู่ เมินสายตาไม่พอใจที่ได้รับมาตั้งแต่ตอนที่คบกับแบคฮยอนใหม่ๆราวกับไม่ทุกข์ร้อนอะไร ทั้งๆที่ความจริงแล้ว

คำพูดพวกนั้นน่ะ มันก็เหมือนมีดคมๆดีๆนี่เอง

กรีดซ้ำทับรอยแผลแห่งความรู้สึกผิด จนไม่สามารถสมานให้เรียบเนียนเช่นเดิม

บริเวณห้องด้านในสุดยังได้ยินเสียงดังมาเป็นระยะ เซฮุนเดินตามจงแดเข้ามาส่วนด้านในที่มีข้าวของวางระเกะระกะ ตรงกลางมีโต๊ะตัวใหญ่ตั้งอยู่ จงแดเอ่ยบอกให้น้องหาที่วางของแล้วตัวเองจะเป็นฝ่ายไปเรียกแบคฮยอนที่อยู่ด้านในเอง

เพราะจำได้ว่าข้างในห้องไม่อนุญาตให้นำอาหารเข้าไป

“วางไว้ตรงนี้จะดีหรอครับฮยอง ผมว่า..”เซฮุนเผลอหยุดชะงัก ก่อนจะทำหน้างุนงงเมื่อจู่ๆรุ่นพี่ตัวเล็กก็หยุดเดินเสียดื้อๆก่อนที่จะหมุนตัวกลับ ทั้งๆที่เมื่อกี้บอกว่าจะเดินเข้าไปดูพี่แบคฮยอนแท้ๆ แต่ทำไมจู่ๆถึงได้...

“มีอะไรหรือเปล่าครับฮยอง...”รุ่นพี่ตัวเล็กไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามแต่กลับรีบสาวเท้าออกไปด้านนอก เซฮุนขมวดคิ้วใจหนึ่งก็อยากจะตามพี่รหัสตัวเองออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่เขาก็อยากรู้สาเหตุของเรื่องเมื่อครู่

“อ่าว เซฮุน?”กำลังจะโผล่หน้าเข้าไปก็เจอพี่ชายข้างบ้านอย่างจงอินที่กำลังจะเดินออกมาเสียก่อน เซฮุนโค้งหัวให้รุ่นพี่ก่อนจะมองเลยไหล่ของอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง

รุ่นพี่แบคฮยอนกำลังนอนหลับพิงไหล่รุ่นพี่ชานยอลอยู่

ราวกับภาพวาด เพราะสองคนเหมาะสมกันอย่างนี้นี่เอง พี่รหัสของเขาถึงได้เอาแต่คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรอยู่อย่างนั้น

“ฝากนี่ให้พี่แบคฮยอนหน่อยนะครับ ผมขอตัว”ยื่นถุงที่บรรจุอาหารคาวหวานที่รุ่นพี่ตัวเล็กลากเขาไปช่วยเลือกตั้งแต่บ่ายให้จงอิน ก่อนจะหมุนตัววิ่งออกไป ไม่รอให้จงอินเอ่ยอะไรด้วยซ้ำ

เซฮุนเลยไม่ได้เห็นใบหน้างอๆของอีกฝ่ายที่มองตามหลัง

“แล้วนายไม่คิดจะซื้อมาฝากพี่บ้างเลยหรือไง ”

ไม่น่ามาเลยจริงๆ

จงแดชะลอฝีเท้าลงเมื่อคิดว่าตัวเองออกห่างจากที่นั่นพอสมควร ผ่อนลมหายใจออกมาเผื่อว่ามันจะช่วยลดความอึดอัดในใจลง ภาพทุกอย่างมันยังคงติดตา มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมาเห็นภาพเหล่านี้ มันเป็นเพียงแค่อิริยาบถธรรมดาๆ แต่สำหรับจงแดมันไม่ใช่เลย

แค่เห็นเขาสองคนยืนข้างกัน ยิ้มให้กัน ใจเขาก็เจ็บไปหมดแล้ว

เพราะไม่อยากงี่เง่าให้แบคฮยอนรู้สึกไม่ดี ถึงได้เดินหนีออกมา ทำเป็นไม่สนใจอะไร ไม่ต้องรับรู้อะไรเสียดีกว่า ทำเหมือนมองไม่เห็นความสัมพันธ์ที่ถูกลดลงมาเหลือเพียงแค่สถานะเพื่อน เพียงเพราะต้นเหตุมาจากเขา

ทำเหมือนรับได้กับสถานะที่เป็นอยู่ทั้งๆที่ความจริงแล้ว...เขาไม่เคยทำได้เลย

“ฮึก..”สุดท้ายความอดทนก็หมดลง ความอึดอัดที่สะสมไว้ถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องแอบมาร้องไห้คนเดียวอยู่อย่างนี้ ทั้งๆที่ได้อยู่เคียงข้างแบคฮยอนตามที่ฝันมาตลอด แล้วทำไมถึงได้เจ็บปวดอยู่อย่างนี้

เพราะเขาได้โอกาสนั้นมาด้วยความผิดพลาดงั้นหรือ

หมับ

“ฮยอง มันไม่มีอะไรหรอก เชื่อผมสิ”อ้อมแขนที่โอบรัดร่างเขาพร้อมกับคำพูดปลอบที่ดังอยู่ข้างหู ยิ่งเหมือนตอกย้ำความงี่เง่าของตัวเอง จงแดสะอื้นเมื่อได้รับความอบอุ่นจากน้องชายตัวสูง ซ้ำยังอยากจะขอโทษที่ปฏิเสธความรู้สึกเซฮุนไปแบบนั้น ทั้งๆที่เซฮุนดีกับเขามากแท้ๆ แต่เพราะเขายึดมั่นกับคนๆเดียว และรักคนๆเดียวมาตลอด แต่ถึงจะโดนปฏิเสธไปแบบนั้น แต่เซฮุนก็ยังอยู่ข้างๆเขาตลอด

“ฮยองขอโทษนะ เซฮุน ฮึก..ขอโทษ”จงแดกอดร่างของน้องชายไว้แน่นพร่ำขอโทษในสิ่งที่ผ่านมาแล้วซ้ำๆ ขอโทษทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิดอะไรเลย

เพราะชอบคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าความรู้สึกของตัวเองแบบนี้

เพราะจงแดฮยองเป็นแบบนี้ เซฮุนถึงไม่กล้าทิ้งไปไหน ถึงแม้จะยอมปล่อยให้คนเป็นพี่ไปยืนเคียงข้างใครอีกคน ยอมลดสถานะตัวเองลงมาในตำแหน่งที่สามารถอยู่เคียงข้างได้อย่างไม่อึดอัดใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวดที่ต้องมาเห็นน้ำตาคนที่ตัวเองรัก

แม้มันจะไม่ใช่ รัก ในความหมายเหมือนเมื่อก่อนก็ตาม

“ผมไม่ได้ปล่อยมือฮยอง เพื่อมานั่งดูฮยองร้องไห้หรอกนะ”

“...ฮึก”เซฮุนลูบผมอีกฝ่ายแผ่วเบา ทั้งๆที่ตั้งใจจะปลอบแต่เหมือนยิ่งทำให้คนเป็นพี่ร้องไห้หนักกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

“พูดมันออกไปสิครับ บอกแบคฮยอนฮยองออกไปว่าฮยองไม่ชอบ...”

“...”

“...ไม่อยากให้แบคฮยอนฮยองทำ”

“บอกให้แบคฮยอนฮยองรู้ว่าฮยองของผมเจ็บปวดแค่ไหน”ผละออกมามองหน้าคนเป็นพี่ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา และก็เป็นอีกครั้งที่จงแดไม่มั่นใจในตัวเอง ใบหน้าหม่นหมองนั่นก้มต่ำ ตอบคนเป็นน้องออกมาอย่างแผ่วเบา ไร้ความมั่นใจ

“แต่ฮยองไม่อยากให้แบคฮยอนรำ...”

“ไม่รำคาญหรอกครับ เชื่อผมสิ” เซฮุนส่ายหน้าเอ่ยดักก่อนที่รุ่นพี่ตัวเล็กจะพูดจบ จุดรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ

 เพราะแบคฮยอนฮยองน่ะ ก็รักฮยองไม่ต่างจากผมหรอก

ต่อ

~~~~~~~~ paranoid ~~~~~~~~

มันจะผิดหรือเปล่าถ้าเขากำลังรู้สึกว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

“ขอโทษนะจงแด”น้ำเสียงเจือความรู้สึกผิดเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง จงแดทำได้แค่เพียงยิ้ม บีบมืออีกคนเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างนั้นแบคฮยอนก็ยังเอ่ยขอโทษเขาซ้ำๆอยู่อย่างนั้น

ทุกอย่างที่เกิดในวันนั้นถูกทำให้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น จงแดแค่เลิกร้องไห้ แล้วกลับมาเป็นจงแดคนเดิม คนที่เหมือนไม่คิดอะไรเหมือนเดิม

แต่เพราะวันนี้แบคฮยอนเกิดมีธุระด่วน และเป็นอีกครั้งที่จงแดไม่ได้เอ่ยถามว่าธุระที่ว่านั่นมันคืออะไร เพราะหลังจากที่แบคฮยอนเคลียร์โปรเจ็คชิ้นใหญ่นั่นเสร็จ พวกเราก็ยังเหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เวลาที่แบคฮยอนมีให้เขา มันเหมือนจะลดลง

อีกฝ่ายชอบกลับห้องดึก และไม่ยอมโทรมาบอกเหมือนอย่างทุกครั้ง และทุกครั้งที่แบคฮยอนหายไป เขาก็มักจะได้ยินข่าวลือจากพวกแฟนคลับของเจ้าตัวว่า แบคฮยอนไปกับชานยอล

ทั้งๆที่พยายามตัดความหวาดกลัวและคิดตามสิ่งที่เซฮุนบอกแล้วว่าระหว่างคนทั้งคู่ไม่มีอะไร แต่ก็เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบข้างจะตรงกันข้าม

ความสัมพันธ์ที่แสนเปราะบางของเขากับแบคฮยอนเหมือนใกล้จะจบลง

บทลงโทษของคนบาปอย่างเขามันใกล้เข้ามาทุกทีแล้วใช่ไหม

“รีบไปเถอะ แล้วเจอกันที่ห้องนะ”เพราะเห็นท่าทางไม่สบายใจของอีกฝ่ายจงแดเลยเลือกที่จะฝืนยิ้มและเป็นฝ่ายผลักแผ่นหลังของอีกฝ่ายให้ออกเดินนำหน้า ขอแค่ไม่ให้แบคฮยอนเห็นหน้าเขาตอนนี้ก็พอ เขาไม่อยากให้แบคฮยอนคิดมาก

เพราะเขารู้ว่าตัวเองไม่เคยเก่งในเรื่องการควบคุมสีหน้าเลย

แล้วคนอย่างแบคฮยอนจะไม่รู้ได้ยังไง ว่าเขากำลังรู้สึกไม่ดี

“เดี๋ยวสิ จงแด”แบคฮยอนร้องห้ามพยายามจะดึงดันหันมาเสียให้ได้ เขาก็เลยกอดอีกฝ่ายจากข้างหลัง ซบใบหน้าที่ฉายแววเจ็บปวดนั่นลงบนไหล่อีกฝ่าย นั่นแหละแบคฮยอนถึงได้หยุดดึงดัน พร้อมกับทีมือเรียวคู่นั้นยกขึ้นมาทาบทับที่มือเขา

“รีบไปรีบกลับนะ”

“อือ” แบคฮยอนครางรับในลำคอ แม้ว่าหัวคิ้วจะขมวดเข้าหากัน เหลือบมองกลุ่มผมสีดำที่อยู่ติดกับใบหน้าด้านข้างของตัวเองด้วยความไม่สบายใจ

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า อีกฝ่ายกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

แต่ถ้าจงแดไม่อยากบอก เขาก็จะไม่เซ้าซี้ แม้จะเป็นห่วงอีกคนมากแค่ไหนก็ตาม

“นั่นไง เขาขึ้นรถไปด้วยกันอีกแล้ว”เสียงซุบซิบดังขึ้นทั่วบริเวณ แต่ถึงจะไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น จงแดก็รับรู้ทุกอย่างด้วยตาของเขาอยู่แล้ว

“เมื่อวันก่อนก็เหมือนกัน เดี๋ยวนี้กลับมาตัวติดกันอีกแล้ว”

“นั่นสิ หรือว่าจะกลับมาคบกันอีก”

“บ้าหรือไงเธอ..พี่แบคฮยอนยังไม่เลิกกับคนนั้นเลย”

“กับคนแบบนั้นจะคบกันได้นานแค่ไหนกันเชียว”

“ก็แค่...”

“หุบปากสักทีได้มั๊ยวะ!!!”เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้จงแดที่กำลังก้มหน้าอยู่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ตากลมกระพริบไล่หยดน้ำตาที่กำลังก่อตัวขึ้น ก่อนจะหันไปเจอร่างสูงของรุ่นน้องรหัสที่เดินเคียงคู่มากับใครอีกคน คนที่เป็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่

เซฮุนเดินตรงเข้ามาหารุ่นพี่ตัวเล็กในขณะที่จงอิน กวาดสายตาไปทั่วจนทุกอย่างเงียบลง

“ทำไมฮยองมาอยู่ที่นี่ละครับ”เซฮุนเอ่ยถามเสียงเบา จ้องใบหน้าที่คล้ายจะร้องไห้ของอีกฝ่ายด้วยความเห็นใจ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ทำไมถึงต้องมาทำให้ตัวเองเจ็บด้วยนะ

“ฮยองก็แค่อยากมาดูให้เห็นกับตาน่ะ”ถึงจะพูดอย่างนั้น พูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้น้อง แต่เพียงครู่เดียวก็ต้องก้มหลบ เพราะแววตาที่ห่วงใยของเซฮุนกำลังจะทำให้เขาร้องไห้อีกแล้ว

“ฮยอง...”

“ฮยองไม่เป็นไรหรอกน่า เหมือนอย่างที่เซฮุนเคยบอกไง... ว่ามันไม่มีอะไรหรอก” นั่นแหละคือสิ่งที่จงแดพยายามจะบอกตัวเอง ถึงแม้สิ่งที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อครู่มันจะทำให้ความคิดเหล่านั้นสั่นคลอนไปแค่ไหนก็ตาม

“มันไม่มีอะไรหรอก จงแด อย่าคิดมากเลย”จงอินที่เมื่อครู่ได้แต่ยืนมองร่างเล็กตรงหน้าเอ่ยขึ้นมาบ้าง รอยยิ้มจริงใจถูกส่งไปให้ จนจงแดได้แต่เอ่ยขอบคุณเบาๆ ดวงตากลมที่รื้นไปด้วยน้ำตานั่นทำให้จงอินรู้สึกไม่ชอบใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเหลือบมองร่างสูงของน้องชายข้างบ้านก็ยิ่งเข้าใจ

ไม่แปลกเลยถ้าเซฮุนจะคอยปกป้องอยู่อย่างนี้ เพราะคิม จงแดน่ะไม่เหมาะกับน้ำตาจริงๆ

เวลาเศร้าทุกอย่างจะถูกส่งผ่านออกมาทางแววตาจนคนรอบข้างพลอยรู้สึกเศร้าไปด้วย ตอนที่มีความสุขก็คงจะทำให้คนรอบข้างยิ้มตามได้ง่ายๆ เหมือนอย่างที่เขาเห็นแบคฮยอนเป็นอย่างนั้น

ยิ้มอย่างมีความสุขเพียงเพราะนั่งมองรูปของคิม จงแด

“นายอาจจะไม่เข้าใจ และกำลังสับสนอยู่...”จงอินขยับเข้าไปใกล้วางมือลงบนไหล่เล็กของอีกฝ่ายพร้อมกับบีบให้กำลังใจเบาๆ “แต่อย่าไปฟัง อย่าไปเชื่อในสิ่งที่เห็นนักเลย เชื่อใจแบคฮยอนเถอะ”

จงแดพยักหน้ารับ เขายังอยากจะเชื่อใจแบคฮยอน แม้มันจะยากเต็มที

ในขณะที่เซฮุนได้แต่ยืนมองพี่ชายข้างบ้านกับพี่รหัสนิ่ง เผลอกำมือแน่นเมื่อเห็นอาการของพี่ชายตัวเล็ก

ไม่ใช่แค่จงแดหรอกที่ไม่เข้าใจ เพราะโอเซฮุนเองก็ไม่เข้าใจ บยอน แบคฮยอนเหมือนกัน

จงแดปิดหนังสือในมือลง เหลือบมองนาฬิกาข้างหัวเตียงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ วันนี้แบคฮยอนก็ไม่อยู่อีกเหมือนเดิม คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอีกรอบคล้ายกับทำใจยอมรับมัน ก่อนจะหยัดกายลุกจากที่นอน สาวเท้าเข้าไปในส่วนครัวก็พบว่าที่ตู้เย็นมีโพสอิสสีเหลืองติดอยู่ ลายมือหวัดๆของแบคฮยอนทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา

“อย่าลืมกินข้าว”

ความห่วงใยเล็กๆน้อยๆที่ยังคงเหมือนเดิมทำให้ดวงใจดวงน้อยพองโตขึ้นบ้างแม้มันจะไม่มาก แต่อย่างน้อยก็ยังทำให้จงแดรู้ว่ามันยังไม่ใช่เร็วๆนี้

ที่ทุกอย่างจะจบลง

ยกยิ้มให้กำลังใจตัวเองเช่นทุกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นทำอะไร เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น เผลอขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นเมื่อนึกไม่ออกว่าจะมีใครมาหาเขา เพราะจงแดแทบจะไม่มีเพื่อนสนิทที่นี่ จะมีก็แค่เซฮุน อีกอย่างน้องรหัสตัวสูงก็ไม่เคยย่างกรายมาที่นี่เลยสักครั้ง

เท้าเล็กพาตัวเองออกไปยังหน้าประตู ก่อนมือเล็กจะเอื้อมไปหมุนลูกบิดให้เปิดออก พร้อมกับร่างของใครบางคนที่ทำให้จงแดตัวเย็นเฉียบราวกับถูกฉาบด้วยน้ำแข็ง

คนที่จงแดพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ามาตลอด

ปาร์ค ชานยอล

“ได้เจอกันจริงๆสักทีนะ จงแด”

บางที เวลาของเขามันอาจจะหมดลงแล้วจริงๆ

 ต่อ

~~~~~~~~ paranoid ~~~~~~~~

“ทำตัวให้มันร่าเริงหน่อยสิครับ ฮยอง” เซฮุนก้มลงกระซิบข้างใบหูของพี่รหัสตัวเล็ก ใบหน้าน่ารักนั่นยังหม่นหมอง แม้แต่รอยยิ้มที่กำลังวาดอยู่บนใบหน้ายังดูฝืนเสียจนคนมองอย่างเขาเจ็บปวดไปด้วย

จงแดฮยองน่ะ เหมาะกับรอยยิ้ม แต่ต้องเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขเท่านั้น

ที่จริงเขาอยากยกเลิกนัดเลี้ยงสายรหัสวันนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ก็เพราะคนเป็นพี่ที่เกรงใจพี่มินซอกถึงได้ตกลงมา ทั้งๆที่ตัวเองควรจะพักผ่อนอยู่ที่ห้องแท้ๆ

คนตัวเล็กถูกดันให้เข้ามานั่งด้านในสุดของโต๊ะ โค้งทักทายรุ่นพี่ก่อนดวงตากลมจะกลับมามองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้ด้วยมือของเซฮุน รุ่นน้องตัวสูงไม่ยอมปล่อยมือเขาเลยตั้งแต่เดินเข้ามา

“ถ้าไม่ไหวต้องรีบบอกผมนะฮยอง”

“รู้แล้วน่า ไปสนุกกับคนอื่นเถอะ” เอ่ยบอกน้องให้หายห่วง ที่เขามาที่นี่ก็เพราะไม่อยากผิดนัดพี่มินซอก แต่เขาก็ไม่อยากให้เซฮุนต้องมาคอยกังวลกับเขาแบบนี้

“ไปเถอะ เซฮุนเดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อนจงแดเอง” มินซอกโบกมือไล่เมื่อเห็นหลานรหัสทำสีหน้าอึกอัก ใครๆก็ดูออกว่าเจ้าเด็กตัวสูงนี่ห่วงจงแดขนาดไหน แต่ก็เพราะรู้นิสัยน้องรหัสตัวเองดีนั่นแหละ

คงรู้สึกไม่ดีแน่ๆที่ทำตัวเหมือนเป็นภาระคนอื่น

“อ่า..งั้นผมฝากด้วยนะครับฮยอง”สุดท้ายเซฮุนก็ยอม เขาเหลือบมองหน้ารุ่นพี่ตัวเล็กอีกรอบก่อนจะลุกออกจากที่นั่งเมื่อเพื่อนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งกวักมือเรียก

“ดื่มสักหน่อยไหม เผื่อจะดีขึ้น” แก้วเล็กๆที่บรรจุน้ำสีใสถูกเลื่อนมาตรงหน้า พร้อมกับที่มินซอกเดินอ้อมมาหย่อนก้นลงข้างๆน้อง แววตาที่แสนสดใสของจงแดที่ทำให้มินซอกเอ็นดูตั้งแต่วันเปิดสายรหัส หม่นหมองเสียจนเขารู้สึกใจหาย ไหนจะร่างกายที่เหมือนจะผ่ายผอมลงกว่าเดิม ทั้งๆที่ปกติจงแดก็เป็นคนผอมมากอยู่แล้วแท้ๆ

“เรื่องแบคฮยอนอีกแล้วหรอ?”

“...”

“พี่คิดว่านายจะมีความสุขซะอีก”

“ผม...”เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอ จงแดเม้มริมฝีปากแน่นทั้งๆที่อยากจะบอกออกไปเหลือเกินว่าตอนนี้เขาก็กำลังมีความสุขดี แต่เขาก็ไม่สามารถโกหกได้

จะโกหกคนที่รู้เรื่องทุกอย่างในคืนนั้นดีอย่างมินซอกได้ยังไง

“พี่เคยบอกนายแล้วจงแด...”มือเรียววางลงบนกลุ่มผมของน้องรหัสที่เอาแต่ก้มหน้า แววตาห่วงใยถูกส่งผ่านออกมา ตั้งแต่วันนั้นมินซอกก็นึกโทษตัวเองมาตลอดที่ไม่ยอมห้ามน้อง เขาเอาแต่เตือนแต่ในคืนนั้นกลับเป็นคนปล่อยน้องให้ไปกับแบคฮยอนเอง

ทั้งๆที่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  แต่เพราะแววตาของบยอน แบคฮยอนที่มองจงแดในวันนั้นทำให้เขาตัดสินใจทำแบบนั้น

“ถ้ามันเหนื่อยก็ถอยออกมาเถอะจงแด..”

แต่บางที มินซอกอาจจะมองผิดไป

จงแดเลี่ยงออกมาจากโต๊ะ เบื้องหน้าเขาคือกระจกห้องน้ำบานใหญ่ มันกำลังสะท้อนภาพของผู้ชายตัวผอมบางที่มีผมสีดำสนิท ริมฝีปากบางที่มุมปากยกสูงขึ้น ตากลมที่ใครคนนั้นชอบจ้องมองแล้วบอกว่ามันสวย ตอนนี้กลับคลอไปด้วยหยดน้ำใส

ก็รู้ว่าเป็นคนเลือกทางนี้เอง คิดไว้อยู่แล้วว่าสุดท้ายวันเวลาที่ไปแย่งคนอื่นมาอาจจะต้องหวนกลับไปหาเจ้าของ แต่พอเอาเข้าจริงๆก็ไม่ได้คาดการณ์ไว้ว่ามันจะเร็วขนาดนี้

“เพิ่งจะได้เจอกันจริงๆ นายก็น่ารักดี” ปาร์ค ชานยอลถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง เจ้าของร่างสูงเดินสำรวจห้องของเขากับแบคฮยอนช้าๆ ในขณะที่จงแดกลับทำได้แค่ยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก

“มันน่าน้อยใจเนอะ ทีไอ้เตี้ยนั่นกีดกันไม่ให้ฉันกับนายพบกันสักที” ชานยอลหยุดมองรูปถ่ายที่วางอยู่บนชั้นหนังสือ ก่อนจะหันกลับมาหาเขาช้าๆ รอยยิ้มที่แสนสดใสนั่นถูกส่งมายังเขา พร้อมกับประโยคเรียบง่าย

“แต่เอาเถอะจากนี้เราคงได้เจอกันบ่อยๆ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ”มันไม่ได้มีคำพูดทำร้ายจิตใจประชดประชัน แต่สำหรับคิม จงแด ทุกอย่างที่เป็นปาร์ค ชานยอล ต่อให้ไม่ได้ลงมือทำอะไร แต่แค่เจอหน้า เขาก็เหมือนโดนความรู้สึกผิดกดลึกเข้าที่บาดแผลอีกครั้ง

“ฉันย้ายมาอยู่ห้องข้างๆนี่เอง”

จงแดสะบัดหัวไล่ความรู้สึกไม่ดีที่เอาแต่คิดเรื่องเมื่อกลางวันซ้ำๆ ออกไป ก่อนจะถอนหายใจ ยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่ามันเกือบจะเที่ยงคืน เรื่องที่ชานยอลย้ายเข้ามาอยู่ห้องข้างๆเขา แบคฮยอนยังไม่ได้บอก และเขาไม่รู้ว่าแบคฮยอนจะรู้หรือยังว่าเขากับชานยอลเจอกันแล้ว ทั้งๆที่อีกฝ่ายพยายามพาเลี่ยงตลอด

แบคฮยอนเดาไม่ผิดหรอก..การเผชิญหน้ากับปาร์ค ชานยอลตรงๆ มันทำลายความมั่นใจหลายๆอย่างของเขาลงอย่างไม่มีชิ้นดี

แกร่ก

ประตูห้องน้ำด้านในเปิดออกมา ก่อนร่างเล็กของคนที่จงแดเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเดินออกมา เราสองคนสบตากันสักครู่ ก่อนที่จงแดจะเป็นฝ่ายก้มหัวให้เมื่อดวงตากลมโตคู่นั้นก็มองเขาอย่างไม่วางตาเหมือนกัน

“แฟนแบคฮยอน?”เสียงที่ติดทุ้มๆของอีกฝ่ายถามขึ้น จงแดเลยได้แต่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้ากลับไป

“จะไปหาแบคฮยอนไหมล่ะ หมอนั่นก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน”

“ที่นี่?”คิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย อีกฝ่ายเดินตรงไปล้างมือ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเขา ชั่ววินาทีนั้นจงแดก็เพิ่งจะนึกออกว่าเคยเห็นอีกคนที่ไหน

คนๆนี้ที่มักจะอยู่ในกลุ่มเดียวกันกับแบคฮยอนตลอด

จงแดเดินตามร่างของอีกฝ่ายมาเงียบๆ คยองซูคือชื่อที่อีกฝ่ายบอกเขาหลังจากที่เห็นเขายืนทำหน้านึกอยู่นาน จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ประตูห้อง VIP ถูกเปิดออกด้วยมือของคยองซู แต่ภาพตรงหน้ากลับทำให้จงแดคล้ายกับหัวใจหยุดเต้น

แบคฮยอนถูกกอดด้วยร่างสูงของชานยอล ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่คืบ ก่อนที่ชานยอลจะเป็นฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาหา

อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์อัลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป จงแดถึงรู้สึกเหมือนสมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ ทั้งๆที่เวลาของจงแดหยุดอยู่ในช่วงขณะนั้น แต่ทำไมนะภาพตรงหน้าถึงได้ชัดขึ้น ก่อนจะพร่ามัว

 “ฮึก..”

หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขามองมันผ่านม่านน้ำตา

บางทีอาจจะเป็นอย่างที่พี่มินซอกบอก

ถ้าเหนื่อยก็ถอยออกมาเถอะ...

กับบางสิ่งบางอย่างที่เราเป็นฝ่ายทุ่มเทไป ถ้ามันไม่ได้รับอะไรกลับมาแต่กลับทำให้เราเจ็บอยู่ซ้ำๆ ถ้ามันไม่ได้ทำให้เรามีความสุขขึ้นมา ก็ถอยออกมา แล้วยืนมองมันไกลๆอย่างที่เคยทำมันคงดีกว่า...

 “จงแด!!!”คยองซูตะโกนเรียกชื่อคนที่หันหลังออกไป ในขณะที่แบคฮยอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

แฟนของเขายืนอยู่ตรงนั้น...ด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

ผลั่ก

หมัดหนักๆถูกเสยเข้าที่ปลายคางของเพื่อนตัวสูงอย่างแรง จนชานยอลเซออกห่าง คนตัวสูงที่หน้าตาตื่นไม่แพ้กันจับบริเวณที่โดนอัดแน่น กำลังจะเอ่ยปากขอโทษที่เล่นไม่คิดแต่ก็ทันเห็นแค่แผ่นหลังของเพื่อนวิ่งออกไป แถมหันมายังเจอเข้ากับดวงตากลมโตของคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเมื่อครู่

“คยอง...”

ผลั่ว

ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงชกอีกรอบ ใบหน้าที่มักจะนิ่งๆนั่นกลับมองเขาด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก แต่ชานยอลกลับรู้สึกเหมือนเขาได้ทำเรื่องผิดพลาดที่สุดในชีวิตลงไป

“เล่นกับความรู้สึกคนอื่นน่ะสนุกมากมั๊ย?”

มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่รอบข้างมีผู้คนมากมาย แต่จงแดกลับเห็นเพียงความมืดมิดที่รายล้อม

ขาเล็กพาตัวเองวิ่งออกมา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะไปที่ไหน แต่ตอนนี้เขาอยากไปให้พ้นๆ ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองอดทนเก่งขนาดไหน แต่พอเจอเข้าจริงๆ จงแดก็รู้

เขาไม่ได้เก่งอย่างที่คิด...ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่คิด

“ฮึก...”

“จงแด หยุด.!!!”

“...”ยิ่งได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง จงแดก็ได้แต่ยกมือขึ้นปิดหู เร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น ไม่เอาแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

“คิม จงแด ฉันบอกให้หยุดไง!!!” แบคฮยอนเร่งฝีเท้าเมื่อเห็นรถยนต์คันหนึ่งวิ่งตรงมาคิม จงแดที่เอาแต่หลับหูหลับตาวิ่งหนีเขาแทบจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเจ้าตัวไม่ปลอดภัย แสงไฟจากหน้ารถสาดเข้ามาตรงหน้า เสียงแตรรถดังลากเป็นทางยาว พร้อมกับที่แบคฮยอนถึงตัวอีกฝ่ายพอดี

“จงแด!!”แบคฮยอนตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความตกใจพร้อมกับที่มือเรียวดึงข้อแขนอีกฝ่ายสุดแรง ร่างผอมบางของคนเป็นแฟนลอยเข้าสู่อ้อมกอด พลิกตัวหลบรถคันใหญ่ได้อย่างหวุดหวิด กอดรัดร่างที่สะอื้นจนตัวโยนนั่นแน่น

ทำไมถึงทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น

ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วเขาจะทำยังไง...ถ้าไม่มีจงแดอยู่แล้วเขาจะทำยังไง...

คิม จงแดคนโง่

จงแดได้แต่ยืนร้องไห้เงียบๆปล่อยให้แบคฮยอนจับพลิกแขนซ้ายขวาสำรวจร่องรอยบาดเจ็บ จงแดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าออกไปอยู่ตรงถนนได้ยังไง เขาเห็นก็ตอนที่แสงไฟหน้ารถอยู่ตรงหน้า จนกระทั่งร่างของเขาถูกฉุดไปอีกทาง และถูกโอบกอดด้วยอ้อมกอดอันแสนคุ้นเคย

เท่านี้จงแดก็รู้แล้ว...เขาน่ะ รักแบคฮยอนมากเหลือเกิน

แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อแบคฮยอนไม่ได้คิดแบบนั้น

~~~~~~~~ paranoid ~~~~~~~~

แบคฮยอนปล่อยอีกคนลงจากแผ่นหลัง ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรมาประคบดวงตาบวมเบ่งที่เกิดจากการร้องไห้ ตาเรียวจ้องมองใบหน้าน่ารักที่แม้จะหยุดร้องไห้ไปแล้ว แต่พอเจ้าตัวเงยหน้าสบตากับเขาน้ำตาหยดใสๆนั่นก็คลอรอบหน่วยตาเหมือนพร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ

จงแดคงจะเจ็บปวดมากจริงๆ

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว..”แบคฮยอนนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง จงแดก้มหน้าคางชิดอก ยิ่งได้ยินเสียงห่วงใยก็ยิ่งเหมือนเป็นตัวกระตุ้นให้น้ำตาที่หยุดไหลกลับมาไหลอีกรอบ

ความห่วงใยที่จงแดได้รับมาตลอด แค่คิดว่าอีกไม่นานก็จะไม่มีอีกแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะขาดใจ

คิม จงแดเป็นคนไม่ดี เขาเห็นแก่ตัวที่แย่งแบคฮยอนมาแบบนั้น แล้วตอนนี้ยังเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากปล่อยแบคฮยอนไปไหนอีก แต่จะให้ทำยังไง ถ้าวันหนึ่งแบคฮยอนอยากจะกลับไปหาชานยอลจริงๆ จงแดจะทำยังไง ถึงจะรักแบคฮยอนมากแค่ไหน แต่เขาไม่อยากอยู่อย่างรู้สึกผิดแบบนี้อีกแล้ว

“ร้องไห้ทำไม”แบคฮยอนประคองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของคนตัวผอมให้เงยขึ้นมาสบสายตา ดวงตากลมที่มักจะส่อประกายดื้อรั้นนั่นหม่นหมองเสียจนแบคฮยอนใจหาย ไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้จงแดเป็นแบบนี้

“ฮึก..เสียใจหรือเปล่า ฮึก นายอยากกลับไปคบกับชานยอลหรือเปล่า”

“คิม จงแด...”แบคฮยอนเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม เขารู้ว่าสิ่งที่จงแดเห็นเมื่อครู่คงทำให้คิดไปต่างๆนาๆ แต่เขาแค่ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ ทำไมถึงต้องพูดเหมือนไล่ให้เขากลับไปคบกับชานยอลทั้งๆที่มันไม่มีวันเป็นไปได้

“ฮึก..เราขอโทษที่ทำให้แบคฮยอนไม่สบายใจ เรา..ฮีก ขอโทษที่ทำให้นายเลิกกับชานยอล เรา..”

“เลิกร้องไห้แล้วก็เลิกคิดเองเออเองได้แล้ว”แบคฮยอนเอ่ยแทรกขึ้นมา ลุกยืนก่อนจะรั้งร่างผอมบางของแฟนตัวผอมเข้ามากอดแนบอก จงแดสะอื้น แถมยังกอดเขาไว้แน่น ท่าทางเหมือนไม่อยากปล่อยให้เขาไปไหน ทำให้แบคฮยอนเผลอยิ้มออกมา แต่ทว่าเสียงสะอื้นที่ดังอยู่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสบายใจขึ้น

ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่รู้ว่าจงแดคิดมาก..

เขาเองก็พยายามแสดงออกให้จงแดเห็นแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับชานยอล เขาแคร์คนตัวผอมขนาดไหน..

แต่เขาเองก็ลืมคิดไป บางที่การกระทำเพียงอย่างเดียวมันก็ไม่เพียงพอ..

“นายคิดว่าคนอย่างฉันเป็นคนดีมากขนาดนั้นหรอ คิดว่าที่ผ่านมามีแค่นายหรอที่ทำตัวไม่ดี..”

“...”

“จงแดยา...เรื่องของเราจริงอยู่ที่นายเป็นคนเริ่ม..แต่ถ้าฉันไม่สานต่อมันก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น...รู้อะไรไหม วันนั้นไม่ใช่แค่นายที่ยอมให้มันเกิด แต่ฉันเองก็ตั้งใจให้มันเกิดเหมือนกัน..”

“...”

“ไม่ใช่ความเหงา ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้ฉันอยู่กับนาย และฉันเลือกเอง”

“แต่ชานยอล...”ใบหน้าน่ารักผละออกมามองหน้าแบคฮยอนด้วยแววตาสับสน แบคฮยอนพูดเหมือนเรื่องวันนั้นมันไม่ใช่เรื่องผิดพลาด ทั้งๆที่ตอนนั้น...แบคฮยอนกับชานยอลยังคบกันอยู่

“ฉันกับชานยอลก็แค่พวกคิดอะไรตื้นๆ แค่ทั้งชีวิตมีกันอยู่แค่นั้นเลยคิดว่าคงไม่มีใครดีกว่า  ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่เลย”แบคฮยอนยิ้มก่อนจะกดจมูกลงบนขมับขาว

ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังแล้ว..เขาจะบอกทุกอย่างออกไปให้หมดถ้ามันทำให้จงแดสบายใจ และเลิกร้องไห้

“และนายคงไม่รู้ สำหรับกับผู้ชายด้วยกันแล้ว นายคือคนแรก”คราวนี้ตากลมที่คลอไปด้วยน้ำตากระพริบปริบๆมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาแบคฮยอนถึงได้อมยิ้มแล้วพูดต่อ

“กับไอ้โย่งนั่นแค่นอนเฉียดกันก็แทบอยากจะถีบลงเตียงแล้ว...ไม่เหมือนนายหรอก น่ารัก น่ากอด”

“...”

“หึ ดีใจใช่มั๊ยล่ะ แล้วก็นะคิม จงแด...”

“..อือ”

“ฉันรักนาย...”

“...”

ให้ตายเถอะทั้งๆที่กะว่าจะบอกเรื่องทั้งหมดพรุ่งนี้แท้ๆ..

“แบคฮยอนปล่อยก่อน” คนตัวผอมเอ่ยเสียงไม่มั่นใจ มือเล็กพยายามแกะมือที่ถูกจับประสานกันออกเมื่อเห็นสายตาที่มองมาอย่างสนอกสนใจของคนรอบข้าง เขาถูกแบคฮยอนลากมาที่คณะวิศวะฯ ทั้งๆที่ไม่คาบเรียน ถามอะไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมตอบเอาแต่อมยิ้มแล้วก็จับมือเขาไม่ยอมปล่อย ไหนจะเสื้อคู่ที่ถูกจับแต่งตัวเมื่อเช้านี้อีก

แบบนี้ก็ยิ่งถูกคนที่ไม่ชอบใจนินทา เขาไม่อยากให้แบคฮยอนต้องมาได้ยินอะไรแบบนั้น

“ทำไมต้องปล่อย หรือว่าไม่ชอบที่ต้องเดินข้างฉัน”

“มะ ..ไม่ใช่แบบนั้น”เพราะน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ จงแดถึงได้ก้มหน้าหลบ แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะกระชับมือของอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ เรื่องที่คนทั้งคณะพูดกัน

ไอ้เรื่องที่ว่าจงแดเป็นมือที่สามระหว่างเขากับชานยอล ทั้งๆที่ความจริงคนพวกนั้นไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ แต่กลับเอาแต่ว่าคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างจงแด

คนที่ผิดจริงๆน่ะคือเขาต่างหาก..ถ้าจะให้พูดจริงๆ เขาต่างหากที่เป็นคนนอกใจ..

ไม่สิ ทั้งเขาทั้งไอ้โย่งนั่นต่างหากที่ต่างฝ่ายต่างก็นอกใจกัน

แถมเป็นการนอกใจในแบบที่ไม่มีการโกรธเคืองกันด้วยนี่สิ

“อ่ะ”มือเล็กถูกปล่อยออก ก่อนที่จงแดจะมองเห็นว่าตรงหน้าเขาคือ ปาร์ค ชานยอล..กับคยองซู จงแดเผลอก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นเมื่อพบว่าแบคฮยอนเดินเข้าไปหาชานยอล แล้วทิ้งเขาไว้ข้างหลัง ก่อนเสียงเรียบจะเอ่ยออกมา

“รีบๆขอโทษแฟนกูซะ”มือของแบคฮยอนผลักชานยอลให้ขยับเข้ามาหาเขา พร้อมกับคยองซูที่เดินกอดอกจ้องมองชานยอลไม่วางตา

“จงแด ฉันขอโทษนะ เรื่องเมื่อวาน..”ชานยอลมองหน้าคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยสายตาสำนึกผิด เมื่อคืนเขาวิ่งตามออกไปเพื่อจะขอโทษหลังจากที่รู้ว่าตัวเองทำเรื่องไม่สมควร แต่ทว่าสิ่งที่เห็นกลับเป็นร่างผอมบางที่ถูกแบคฮยอนกอดไว้และใบหน้าเปื้อนน้ำตาของอีกฝ่าย และนั่นก็ยิ่งทำให้ชานยอลรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“ฉันทำอะไรไม่คิด ขอโทษนายจริงๆ แต่ฉันสาบานได้ ว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ แบคฮยอนกับฉันน่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกัน..”จงแดมองดวงตาของคนตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ แต่ทว่าสิ่งที่แสดงออกมากลับมีแค่ความจริงใจ ความรู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกลบเลือนหายไปจากหัวใจ ยิ่งเมื่อแบคฮยอนเดินกลับมายืนข้างเขาพร้อมกับกุมมือเขาไว้แน่น

แค่นี้ก็พอแล้ว

“อื้อ ช่างมันเถอะ”จงแดบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง ยิ้มในแบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะสามารถยิ้มให้กับคนตรงหน้าได้ แต่วันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ชานยอลมองรอยยิ้มของจงแดก่อนจะมองเลยไปยังแบคฮยอนที่ยืนขนาบข้าง วินาทีนั้นชานยอลถึงได้รู้

พวกเขาคิดผิดตั้งแต่แรกที่เปลี่ยนสถานะแบบนั้น ทั้งๆที่ความจริงทั้งเขาและแบคฮยอนไม่สามารถอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในสถานะ แฟน ได้เลย

เพราะความสุขของพวกเรา ไม่ใช่กันและกัน

ใบหน้าของจงแดประดับไปด้วยรอยยิ้ม แบคฮยอนจ้องมองคนข้างๆอย่างไม่วางตา หลังจากบอกลาทั้งชานยอลและคยองซูเขาก็พาจงแดเดินออกมาจากคณะ มือของเรายังกุมกันแน่น สายตาของคนที่ผ่านไปมาจ้องมองมาที่เขาทั้งคู่แต่แบคฮยอนไม่ได้สนใจหรอก

รอยยิ้มของคนข้างๆน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ

“อ๊ะ มีอะไรหรือเปล่าแบคฮยอน?”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อจู่ๆแบคฮยอนก็หยุดเดิน มือซ้ายของเขาถูกแบคฮยอนจับไว้ ก่อนอีกฝ่ายจะล้วงเอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง

แหวนเงินวงเกลี้ยงปรากฏตรงหน้า ก่อนที่มันจะถูกสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขาช้าๆ เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังขึ้น แต่วินาทีนั้นจงแดไม่สามารถคิดอะไรได้เลย รอยยิ้มอบอุ่นของแบคฮยอนสามารถตัดขาดเขาออกจากโลกภายนอก เสียงของคนเหล่านั้นแผ่วเบาราวกลับได้ยินมาจากที่ไกลๆ แต่สิ่งที่ดังชัดที่สุดในตอนนี้คงจะเป็นเสียงหัวใจของเขา

และเสียงหัวใจของแบคฮยอน...

ร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่น ตอนนั้นจงแดไม่ได้สนใจว่าคนจะอยู่เยอะมากแค่ไหน เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าหลังจากเหตุการณ์นี้เขาจะต้องได้ยินคำนินทาเรื่องเขากับแบคฮยอนว่ายังไง

เพราะแค่ได้ยินคำนี้จากปากแบคฮยอนเขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว

“ฉันรักนาย..”

“...”

“แล้วก็..สุขสันต์วันครบรอบสามเดือนนะ..ที่รัก”

END

จบแล้วค่าาาาา ขอบคุณที่อยู่รอกันมาเนอะ ช่วงนี้งานเข้า แต่ก็พยายามหาเวลามาแต่งนะคะ นี่แก้หลายรอบมากเพราะมันจบไม่ลง แต่สุดท้ายก็พยายามจะจบให้ได้ อาจจะถูกใจหรืออาจจะไม่ถูกใจ ติเตียนเราได้ค่ะ เรื่องต่อๆไปจะพยายามทำให้ดีขึ้นกว่านี้ค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆของเรานะคะ

รักทุกคนเลยยยยย ^^