[EXO] My Sunshine ,it’s U < All*Chen>

ลำดับตอนที่ #14 : GIVE LOVE : CHANCHEN

Title : Give Love

Pairing : ChanChen

ที่แกล้งก็เพราะว่าชอบนั่นแหละ...

“ย๊าส์ ทำอะไรของนายเนี่ย” เสียงแหลมแว๊ดลั่นจนสมาชิกและเหล่าสตาฟท์หันมามองเป็นสายตาเดียวกัน คิมจงแดกำลังยกมือข้างหนึ่งปิดหู ใบหน้าน่ารักของกัปตันบีเกิ้ลกำลังบูดบึ้งสลับกับแดงก่ำสายตาของเจ้าตัวจ้องมองหน้าเพื่อนร่วมวงตัวสูงด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะค้อนขวับสะบัดก้น ขยับเข้าไปเกาะแขนพี่ชายใจดีอย่างอี้ชิงที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างงงๆ

“พี่อี้ชิง ชานยอลมันแกล้งผมอีกแล้วอ่ะ”ริมฝีปากปางเบะออก เอ่ยฟ้องพี่ชายชาวจีนพร้อมทั้งชี้มือชี้ไม้ไปยังเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำแค่กอดอกมองแล้วยักคิ้วเป็นเชิงว่า แล้วทำไม ส่งมาให้ คิมจงแดหน้าบูด คิ้วจนจะชนกัน ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อคยองซูเดินเข้ามาแล้วฟาดมือบนหลังของชานยอลอย่างจัง

คยองซูน่ารักที่สุด!!

“แกล้งจงแดทำไม?”

“อะไรวะ ไม่ได้แกล้งอะไรสักหน่อย”ชานยอลร้องโวยวาย เมื่อสบเข้ากับตากลมโตของเพื่อนสนิท คยองซูหรี่ตามอง ก่อนจะเดินเลยออกไป ไม่ลืมยกมือวางแหมะบนหัวเพื่อนตัวผอมอย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมทั้งขยิบตาให้เป็นเชิงว่าจัดการให้แล้วนะ  ทิ้งให้คิมจงแด ทำสีหน้าพึงพอใจแลบลิ้นปริ้นตาใส่ชานยอลอยู่อยู่ข้างๆอี้ชิง จนคนเป็นพี่อดลูบหัวเจ้าตัวแสบด้วยความเอ็นดูไม่ได้

ก็เพราะทำตัวแบบนี้แหละใครๆถึงชอบแกล้ง..

“ขี้ฟ้องว่ะ”

“ว่าไงนะ” เจ้าตัวแสบหันขวับเมื่อชานยอลแกล้งพูดเสียงดังใส่ อี้ชิงส่ายหัว ก่อนจะผละเดินออกห่าง ปล่อยให้บีเกิ้ลสองตัวส่งสายตาฟาดฟันกันต่อไป คิมจงแดกำมือแน่น ในใจอยากจะพุ่งเข้าไปจับปาร์คชานยอลเขย่าให้หัวหลุดจากบ่า นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องขึ้นเวทีอีกไม่กี่นาทีนี่ล่ะก็นะ

เพราะฉะนั้นที่ทำได้เลยมีแค่กำมือแน่น แล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ

“เป็นเด็กขี้ฟ้องหรอ?”ชานยอลขยับเข้ามาใกล้ กอดอกแล้วยื่นหน้าลงมาหาคนตัวเตี้ยกว่า แววตาล้อเลียนถูกส่งไปให้อีกฝ่ายจนเจ้าตัวถึงกับหลับตากลั้นความโกรธ

“ก็แล้วนายมาแกล้งเราทำไม?”

“ก็อยากแกล้ง ทำไม แกล้งไม่ได้หรอ?”

กวนตีน..

คิมจงแดสะบัดหน้าหนี หลังจากที่คิดได้ว่าถึงเถียงต่อไปปาร์ค ชานยอลก็ต้องหาเรื่องแกล้งเขาอีกแน่  ก้าวฉับๆผ่านร่างสูงของอีกฝ่ายไปอย่างไม่อยากเสวนาด้วย แต่ปาร์คชานยอลก็ยังไม่ยอมจบง่ายๆ มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กไว้ดึงรั้งจนร่างผอมๆปลิวมาติดแหมะอยู่กับตัว แขนยาวเอื้อมมากอดรอบคอคนตัวเล็กไว้กันหนี คิมจงแดเลยร้องลั่น

“ย๊าส์ ไอ้บ้าชานยอล”

“โอ๋ โอ๋ ดึงแรงไปหน่อย”คนตัวสูงแทบไม่ได้สนใจเสียงแหลมที่แว๊ดลั่นหรือสายตาที่จ้องมายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ ริมฝีปากอิ่มกระตุกยิ้ม มองเพื่อนตัวเล็กที่เริ่มดิ้นเต็มแรง แต่ก็เหมือนจะเหนื่อยเปล่าๆก่อนมือเล็กนั่นจะฟาดเข้าที่อกเขาเมื่อเห็นว่าไม่มีทางสู้ได้แล้ว

เจ็บ..

คิมจงแดมือหนัก จนชานยอลยอมปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากกลับยิ้มกว้าง

“นายเป็นอะไรนักหนาเนี่ย เลิกแกล้งกันสักทีมั๊ย?”ตากลมจ้องมองใบหน้าทะเล้นของคนตรงหน้านิ่ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แววตาฉายแววไม่เข้าใจ ก่อนขยับตัวหลบเมื่อมือใหญ่ๆนั่นยื่นมาแต่ก็ไม่พ้น ปาร์คชานยอลวางมือไว้บนหัวกลมๆนั่นอย่างเหมาะเจาะ ยิ่งเห็นปากบางๆยู่ใส่ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งกว้างขึ้น

ก็เป็นแบบนี้จะให้เลิกแกล้งได้ยังไง...

“ไม่เลิกหรอก แกล้งนายแล้วสนุกดี..”

 ต่อ

ทีแรกก็นึกว่าจะเพลาๆลงบ้างถ้าเขายอมแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจแต่กลับกลายเป็นว่า มันยิ่งหนักข้อขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

แกล้งกันด้านหลังเวทีเขาก็ไม่ได้เอามาใส่ใจนักหรอกเพราะแทบจะชินชา แต่แบบนี้มันเกินไปไหม

เพี๊ยะ!

มือเล็กตีเข้าที่มือของอีกฝ่ายที่ยื่นมาจับเข้าที่ก้นของตัวเองอย่างแรง คิมจงแดได้แต่กัดริมฝีปากส่งยิ้มแหยๆให้แฟนคลับที่กำลังกรีดร้องกัน ก่อนจะก้าวเท้าขึ้นเวทีเร็วๆเพื่อหนีเจ้าของร่างสูงแต่คนตัวสูงก็ยังพาขายาวๆของเจ้าตัวก้าวตามมาประชิดก่อนจะ

หมับ

คว้าเข้าที่ก้นเขาอีกครั้ง

“ย๊าส์!”

นี่มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้วนะ ข้างล่างเวทีหมอนี่ก็ทำแบบนี้มาสามสี่รอบแล้วด้วย

คนตัวเล็กได้แต่บ่นอยู่ในใจพร้อมกับส่งยิ้มตาปิดให้กับเหล่าเอ็กโซแอลที่มาเข้าร่วมการอัดในวันนี้ทั้งๆที่อยากจะพ่นไฟใส่หน้า ไอ้คนที่ทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนราวกับการสกินชิฟอย่างเช่นการจับก้รเป็นเรื่องธรรมชาติ ยิ่งเห็นแฟนคลับพากันกรี๊ดกร๊าดปาร์ค ชานยอลก็เหมือนยิ่งได้ใจ คิมจงแดเว้นระยะห่างจากชานยอล ตากลมมองเหล่าแฟนๆที่ทำสีหน้าฟินแล้วเผลอยู่ปากใส่

“พวกคุณชอบแบบนี้กันหรอเนี่ย”คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยท่าทีน้อยใจเมื่อเห็นว่าแฟนๆดูจะชอบใจที่เขาเป็นฝ่ายถูกแกล้ง ยิ่งได้ยินเสียงเหล่าแฟนๆตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวกันว่าชอบ คิมจงแดก็ยิ่งหน้างอ

อะไรกัน ทำไมแฟนๆชอบอะไรแบบนี้กันเนี่ย

ชอบให้เขาโดนปาร์ค ชานยอลจับก้นเล่นเนี่ยนะ ประหลาดกันเกินไปแล้ว!!

เพราะมัวแต่คิดถึงเหตุผลที่แฟนๆพากันชอบเลยไม่ทันได้เห็นว่าคนที่เป็นตัวต้นเหตุยิ้มกริ่ม ขายาวขยับเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าตาน่าแกล้งอีกครั้ง

คิมจงแดมักจะเอาแต่สงสัยว่าทำไมทุกคนถึงชอบแหย่ ชอบแกล้งเจ้าตัว จงแดน่ะไม่เคยรู้ตัวหรอกว่าตัวเองน่ารัก น่าแกล้งมากขนาดไหน ยิ่งเวลาที่ทำหน้าตาท่าทางแบบนี้

“เฮ้ย”

โดยไม่ทันตั้งตัวร่างของเขาก็ถูกปาร์ค ชานยอลพุ่งใส่สุดตัว แขนยาวโอบรัดทั้งร่างจนจงแดเซถลาไปด้านหลัง คนตัวเล็กแทบจะจมกับอกของอีกฝ่าย เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วในขณะที่จงแดเหมือนสมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ

ตึกตัก ตึกตัก

แต่เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดเจน

ผลั่ก!!

ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อกระพริบตาปริบๆ รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองมันจะกระดอนออกม่นอกอก ขาเล็กขยับถอยห่างจากปาร์คชานยอลอีกก้าวนึกขอบคุณที่แสงไฟหลากสีช่วยอำพรางเฉดสีบนใบหน้า จงแดได้แต่ผ่อนลมหายใจเข้าออกก่อนจะหัวเราะแหะๆปิดบังเสียงเต้นรัวในอกที่แสนน่ารำคาญยกมือเท้าสะเอวจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาแฝงความไม่พอใจ (ซึ่งมันดูน่ารักน่าชังเหลือเกิน)แต่ปาร์ค ชานยอลก็ยังเป็นปาร์ค ชานยอลอยู่วันยังค่ำ อีกฝ่ายก๊อปปี้ท่าทางของเขา แถมยังยักคิ้วหลิ่วตามาให้ จนอยากจะฟาดสักที

ชอบนักสินะที่ทำให้เขาอายน่ะ

คนตัวเล็กขยับถอยหลังแทบจะทันทีที่ชานยอลขยับตัวจงแดมองอีกฝ่ายด้วยความหวาดระแวงและเสี้ยววินาทีที่หมอนั่นเดินผ่านไป ริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายก็ยังขยับเป็นประโยคที่ไร้เสียงให้เขาได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ

“ก้นนุ่มดีนะ”

นุ่มบ้าบอคอแตกอะไรวะ ไอ้บ้าเอ้ย

“สนิทกันขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนี่”เสียงเรียบๆของแบคฮยอนทำให้มือที่กำลังจะส่งขนมเข้าปากหยุดชะงัก ตากลมหันขวับมาหาเพื่อนสนิทวัยเดียวกันที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆก่อนจะวางขนมชิ้นนั้นลงในจานอย่างเดิม รู้สึกเบื่ออาหารขึ้นมากะทันหันเลยทีเดียว

“หมายถึงใคร?”

“ชานยอลไง ก็มีอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือไงที่ตัวติดกับนายอยู่ตอนนี้น่ะ”

“ใครอยากจะไปสนิทด้วยล่ะ”

“หือ ไม่ดีหรือไง เมื่อก่อนเห็นบอกว่าอยากสนิทกับชานยอลมันนี่”

“ก็นั่นมันเมื่อก่อนนี่”จงแดว่าพลางทำปากยื่น นึกไปถึงคำที่ตัวเองเคยพูดกับแบคฮยอนไว้ตั้งแต่สมัยเป็นเด็กฝึกหัด ก็ได้แต่หงุดหงิด ถ้ารู้ว่าเป็นคนขี้แกล้งอย่างนี้เขาจะไม่หลวมตัวไปสนิทกับไอ้บ้าขาโก่งหูกาง นี่เด็ดขาดเลย

ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เห็นมีวี่แววว่าจะเป็นแบบนี้สักนิด

ป๊อก

“โอ๊ย มันเจ็บนะแบคฮยอน”เจ้าตัวยกมือขึ้นลูบหน้าผากก่อนจะแว๊ดใส่เพื่อนเสียงเขียว แต่ก็ได้มะเหงกลูกเล็กลงตรงกลางหัวอีก

“ย๊าส์ ไอ้แบคฮยอน”

“ก็เมื่อกี้เหม่อทำไมล่ะ นึกว่าหลับในเลยช่วยซ้ำ”พูดจบก็หยิบขนมเข้าปากเคี้ยวให้เกิดเสียงก๊อบแก๊บยั่วอารมณ์เพื่อนไปในตัว ก่อนจะยิ้มกว้างพร้อมกับซี๊ดปากเมื่อโดนฟาดมาเต็มแรง

“ทำไมชอบแกล้งกันนักนะ ทุกคนเลย”

“ก็ทำตัวน่าแกล้งไม่รู้หรือไง”

“ไปทำแบบนั้นตอนไหน”

“เนี่ยก็แบบนี้ไม่แปลกหรอกที่ชานยอลมันจะชอบแกล้ง”แบคฮยอนว่าพลางส่ายหน้าให้เพื่อนที่ยังท่าทางไม่เข้าใจ จ้องตากันไปมาอยู่หลายรอบสุดท้ายคิมจงแดก็หมดความอดทน มือเล็กฟาดใส่ไหล่เพื่อนซ้ำๆแบบไม่ออมแรง ที่ไม่ยอมให้คำตอบชัดเจนก่อน หัวกลมๆขยับซุกลงบนไหล่เพื่อนสนิทหลับตาลงทั้งที่คิ้วยังขมวด ทิ้งให้แบคฮยอนอมยิ้มมองด้วยความเอ็นดู

พอไม่ได้ดั่งใจก็ไม่พูดแต่ทำท่างอนได้น่ารักน่าชัง นี่แหละคิมจงแดล่ะ

ก็เพราะชอบทำตัวแบบนี้ไง ปาร์คชานยอลมันถึงชอบน่ะ

ชานยอลเดินหาวออกมาจากห้องนอน เสียงทีวีที่ดังแว่วๆมาทำให้คนตัวสูงตัดสินใจเดินไปยังห้องนั่งเล่นแทนที่จะเป็นห้องครัวอย่างที่คิดไว้ตอนแรก แต่แล้วขายาวก็หยุดชะงัก ก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากันแน่น

ทำไมจงแดต้องมานอนซบแบคฮยอนอยู่ตรงนี้…

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ? หิวหรือยังล่ะ คยองซูทำอาหารไว้อยู่ในครัวน่ะ”แบคฮยอนเอ่ยทักเพื่อนตัวสูงก่อนจะใช้มือปัดผมที่ปรกหน้าผากจงแดออก คนขี้เซาขยับตัวยุกยิกก่อนจะซุกตัวเข้าหาแบคฮยอนแน่น มือเรียวขยับเอื้อมจะจัดท่าทางให้เพื่อนนอนสบาย แต่กลับกลายเป็นว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร ไอ้คนที่เมื่อครู่ยืนอยู่ห่างเกือบเมตรกลับมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แขนยาวๆนั่นขยับช้อนร่างของจงแดเข้าไปพาดไว้บนตักจับใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้มนั่นซุกกับอกหน้าตาเฉย

“เบาๆหน่อยเดี๋ยวตื่นขึ้นมาจะยุ่ง”แบคฮยอนทำเป็นไม่เห็นสายตาไม่เป็นมิตร เอ่ยเสียงดุใส่คนที่หึงไม่เป็นเวล่ำเวลา ทั้งๆที่ก็รู้คิมจงแดถ้าถูกปลุกขึ้นมาตอนที่กำลังฝันดีน่ะงอแงน้อยซะที่ไหน เดี๋ยวก็พาลโดนงอนทั้งคู่เสียหรอก

“หมอนี่หลับลึกจะตายนายก็รู้”

“แต่ก็อาจจะตื่นได้อยู่ดี ถ้าขืนนายกอดไว้ไม่ปล่อยขนาดนั้น”แบคฮยอนหรี่ตาจ้องแต่ชานยอลมันก็ทำเมินซ้ำยังกระชับร่างผอมๆนั่นแน่นขึ้นเป็นการท้าทายเสียอีก

“แล้วทีเมื่อกี้นายยังกอดจงแด..”กำลังจะเถียงแต่เหมือนจะใช้เสียงดังไปหน่อย ร่างผอมในอ้อมแขนเริ่มขยับตัว ส่งเสียงพึมพำ จนทั้งคู่ตาโต

“อือ..”

ชานยอลทำในสิ่งที่แบคฮยอนได้แต่กระพริบตามองปริบๆ มือใหญ่ลูบผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ แววตาที่ทอดมองคิมจงแดมันบอกความรู้สึกของเจ้าตัวชัดเจน จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเจ้าของร่างที่หลับไม่รู้เรื่องราวลืมตาขึ้นมาตอนนี้จะเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของเขาหรือเปล่า  ก้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างใบหูปลอบประโลมเด็กน้อยในความคิดให้กลับเข้าสู่ห้วงนิทรา ราวกับจะไม่ยอมให้อะไรมาทำลายช่วงเวลาแห่งความฝันของคิมจงแดโดยเด็ดขาด ก่อนที่ริมฝีปากจะแตะลงแผ่วเบาบนหน้าผากเพียงแค่นั้นคิมจงแดก็เงียบลงโดยอัตโนมัติ

“จ้องขนาดนั้นก็กลืนมันเข้าไปเถอะ”ริมฝีปากอิ่มยกยิ้ม เมินเฉยคำเอ่ยแซวของแบคฮยอนก่อนจะขยับตัวยืนขึ้นช้อนร่างผอมบางไว้ในอ้อมแขน จุดมุ่งหมายคือเตียงนุ่มๆของคนขี้เซาที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว มันคงจะดีกว่าให้นอนพับคออ่อนซบใครต่อใครที่ไม่ใช่เขาแบบนี้ แต่ยังไม่ทันก้าวเดินเสียงของเพื่อนร่วมก๊วนบีเกิ้ลก็ดังขึ้น

“ก็ชอบมันขนาดนี้ จะแกล้งมันทำไม”

“หึ ก็ไม่รู้สิ คงเพราะเวลาจงแดโกรธ มันดูน่ารักขึ้นเป็นพิเศษมั้ง”

“ประสาท..”

แบคฮยอนเบ้ปากมองเพื่อนตัวสูงที่ไม่ปฏิเสธเรื่องความรู้สึกตัวเอง แต่มีวิธีการเรียกร้องความสนใจจากคนที่ชอบด้วยการแกล้งให้อีกฝ่ายโกรธแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว

“ไม่ชัดเจนสักที แถมเอาแต่แกล้ง เดี๋ยวจงแดมันจะเกลียดก่อนจะชอบน่ะสิ”

ตรรกะผู้ชายมักจะแกล้งคนที่ตัวเองชอบน่ะ คิมจงแดมันไม่รู้ด้วยหรอกนะ ปาร์คชานยอล...

หงุดหงิดที่สุดเลย

ใบหน้าน่ารักกำลังหงิกงอโดยที่เจ้าตัวไม่คาดคิด ตากลมจ้องมองร่างสูงของคนที่เอาแต่แท็กทีมกับมักเน่แกล้งคยองซูด้วยความไม่พอใจ ยิ่งเมื่อปาร์คชานยอลคว้าคอคยองซูเข้ามากอด เหมือนกับที่เคยทำเป็นประจำ คิมจงแดก็ผุดลุกขึ้นอย่างแรงจนเก้าอี้ลากครูดกับพื้นเสียงดัง เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานเมื่อครู่หยุดลง พร้อมกับสายตาของเมมเบอร์หันมามองจงแดด้วยความงุนงง รวมถึงตัวต้นเหตุนั่นด้วย คนตัวผอมกัดริมฝีปากตากลมสบกับชานยอลเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปจากห้องนั่งเล่น เขาแค่รู้สึกว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้

ชานยอลปล่อยมือจากคอคยองซูมองตามแผ่นหลังผอมบางไป ก่อนขายาวจะขยับก้าวตามอย่างเคยชิน แต่ทว่าก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือของเซฮุน

“อย่าเพิ่งไปกวนจงแดฮยองเลย เดี๋ยวก็โดนโกรธหรอก”เพราะไม่รู้เหตุผลว่าพี่ชายตัวผอมเป็นอะไรแต่จากประสบการณ์ของเซฮุนเองแล้วจงแดเวลาโมโหน่ากลัวไม่แพ้พี่อี้ชิงหรือพี่จุนมยอนเลย ต่อให้เป็นพี่ชานยอลก็รับมือไม่ไหวหรอก สมาชิกพยักเพยิดเป็นเชิงเห็นด้วย แต่ชานยอลกลับส่ายหน้า

“ก็โดนโกรธอยู่ไง ไปทำให้โกรธเพิ่มคงไม่แย่ไปกว่านี้หรอก” ชานยอลยิ้ม ยิ้มเพราะรู้ดีว่าตัวเองคือสาเหตุที่ทำให้คนจงแดโกรธ แกะมือน้องออกก่อนจะวิ่งตามร่างของคิมจงแดไป ทิ้งให้เมมเบอร์ได้แต่มองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ

เขายังยืนยันคำเดิมเวลาจงแดโกรธน่ะ มันน่ารักจริงๆ

เขาไม่เข้าใจตัวเองเลย ไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละ

คิมจงแดแนบใบหน้าลงบนโต๊ะอาหาร ภายในห้องครัวเงียบงันเพราะเมมเบอร์พากันไปรวมตัวที่ห้องนั่งเล่นชั้นบนกันหมด ชั้นที่เป็นห้องพักของเขาก็เลยเงียบเพียงพอที่จะควบคุมความรู้สึกฟุ้งซ่านของตัวเอง

ทีแรกคิดว่ามันจะดีขึ้นซะอีกถ้าปาร์คชานยอลเลิกยุ่งกับเขา เลิกกลั่นแกล้งเขา แต่ทำไมล่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ เมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรที่เห็นชานยอลเล่นกับคนอื่นดีใจเสียด้วยซ้ำที่ไม่ต้องมีคนตัวสูงมาวุ่นวายแล้วทำไมตอนนี้

หน้าอกมันบีบรัดแน่นไปหมด จนเหมือนจะหายใจไม่ออก...

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกมันเริ่มชัดเจนตั้งแต่ตอนไหน เพราะเมื่อก่อนไม่สนิทกัน ตอนเจอครั้งแรกชานยอลก็ดูน่ากลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่เพียงแค่มองเข้าไปในวงล้อมก็เห็นเจ้าของร่างสูงโดดเด่นกว่าคนอื่นเสมอ สายตาของเขาเหมือนถูกตรึงไว้ ความรู้สึกชื่นชมมันมีมาตั้งแต่แรก จนถึงขนาดบอกกับแบคฮยอนว่าอยากสนิทกับชานยอล จนกระทั่งช่วงหลังๆที่ได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆนั่นแหละถึงได้กล้าเล่นด้วยกัน และจบลงตรงที่หมอนั่นชอบเอาแต่แกล้ง แต่สุดท้ายเมื่อย้อนกลับมาคิด เขากับชานยอลก็ไม่ได้สนิทกันมากเท่ากับคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่ก่อนเดบิวท์อย่างคยองซูหรือเซฮุนอยู่แล้ว...

ก่อนมีเขาเข้ามาชานยอลก็ชอบแกล้งคยองซูมากอยู่แล้ว เขาเองก็อาจจะเป็นแค่ตัวแทน..หรือไม่ก็เพราะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของอีกฝ่ายนั่นแหละถึงได้ชอบแกล้งกัน แกล้งจนเขารู้สึกไปเองว่าความสัมพันธ์ของพวกเราขยับเข้าใกล้กันมากขึ้น แต่ที่มากไปกว่านั้นคือความรู้สึกที่มันไม่ควรเกิดขึ้นนี่ต่างหาก

เพราะใกล้ชิดเลยรู้สึกหวั่นไหว...

สุดท้ายก็ต้องยอมรับ ว่าชอบหมอนั่นเข้าซะแล้ว..

ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา แต่กลับพบกับคนที่ไม่ควรจะเจอที่สุดยืนพิงประตูห้องครัวอยู่ใบหน้าหล่อเหลานั่นจ้องมาแถมยังยักคิ้วใส่อย่างไม่รู้สถานการณ์ จงแดกำหมัดแน่นก่อนจะผุดลุก ก้าวผ่านร่างสูงของอีกฝ่ายไปเร็วๆ แต่ก็ช้ากว่าปาร์ค ชานยอลอยู่ดี มือเรียวคว้าเข้าที่ข้อแขนอีกฝ่ายไว้ดึงเบาๆคิมจงแดก็ไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้แล้ว

“ปล่อย”

“แล้วถ้าไม่ปล่อยล่ะ”ชานยอลตอบยียวนใบหน้าขี้เล่นนั่นก้มลงมาหาใบหน้าน่ารักที่กำลังแดงก่ำด้วยความโกรธ กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อฝ่ามือเล็กนั่นฝาดมาที่อกตัวเอง เสียงแหลมๆนั่นตวาดลั่นให้เขาปล่อย

“ปล่อย บอกให้ปล่อยไงวะ นายไม่เข้าใจหรือไง ปล่อย!!”

“งั้นก็ดิ้นให้หลุดสิ”ปาร์ค ชานยอลไม่ได้สะดุ้งสะเทือนแต่กลับคว้าเอาแขนอีกข้างหนึ่งของอีกฝ่ายมาจับไว้ บังคับให้คิมจงแดเผชิญหน้า รอยยิ้มที่จงแดเห็นมันมาตลอดเวลาที่ถูกกลั่นแกล้งประดับอยู่บนใบหน้า ยิ่งเห็นเขาดิ้นเหมือนไม่มีแรงสู้ปาร์ค ชานยอลก็ยิ่งยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนี้ ชานยอลเพิ่งยิ้มตอนที่กอดคยองซูเมื่อครู่

ไม่ดีเลย เขาไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้...

ตุ๊บ

แรงเฮือกสุดท้ายถูกใช้ไปจนหมดแต่กลับกลายเป็นว่าร่างทั้งร่างถูกดึงรั้งเขาไปกอดรัดไว้กับอก จงแดไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มเยาะ หรือมีความสุขมากขนาดไหนกับการได้กลั่นแกล้งเขา แต่ปาร์ค ชานยอลทำเกินไปแล้ว มันเกินจะอดทนแล้ว และวินาทีนั้นคิมจงแดก็ระเบิดทุกอย่างออกมาเป็นน้ำตา..

“ฮึก..”

“..จงแด”เสียงสะอื้นของคนในอ้อมแขนทำให้ตาโตเบิกกว้างแววตาที่เมื่อครู่ฉายแววขี้เล่นกลายเป็นร้อนรน ขยับคลายอ้อมแขน ก่อนจะพบว่าใบหน้าน่ารักนั่นแดงก่ำแถมยังเต็มไปด้วยหยดน้ำตา

เล่นแรงเกินไปงั้นหรอ..

“จงแดคือ..”

“เอาเลย ฮึก จะแกล้งอะไรก็ทำเลย..”เสียงสะอื้นพร้อมกับแววตาตัดพ้อส่งผลให้หัวใจคนฟังบีบรัดแน่น เอื้อมมือจะเกลี่ยคราบน้ำตาให้ที่แก้มอีกฝ่ายก็ปัดออกอย่างไม่ใยดี

“...”

“ต้องทำถึงขนาดไหนหรอ ฮึก ต้องแกล้งกันมากขนาดไหน ฮึก..ถึงจะพอใจล่ะ..”

“...”

“...ถึงจะไม่ชอบ..ก็บอกกันดีๆก็ได้หนิ ทำไมต้อง..”

“ฉันไม่ได้เกลียด ไม่ได้ไม่ชอบนาย”ชานยอลเอ่ยแทรกก่อนประโยคคนตรงหน้าจะจบลง ตากลมที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตามองจ้องตาเขาอย่างสับสน ชานยอลเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายที่เหมือนยังคิดทบทวนกับคำพูดของเขา ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เหมือนเป็นกุญแจไขทุกอย่าง

“ที่แกล้ง..ก็เพราะว่าชอบ”

เขาหวังว่าจะเห็นคิมจงแดเขินอายกับคำสารภาพแบบตรงไปตรงมาแม้จะไม่ค่อยเข้ากับสถานการณ์ที่เขานั่งอยู่บนพื้นโดยมีคิมจงแดนั่งซ้อนอยู่บนตักแล้วเพิ่งจะหยุดสะอื้นจากการร้องไห้ไปหมาดๆนี่เท่าไหร่ แต่เหมือนมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

“ชอบคยองซูแล้วจะมาบอกทำไม..”คิมจงแดตาแดงก้มหน้าหลบในขณะที่ชานยอลได้แต่งุนงง คิมจงแดกำลังพูดอะไร

“นี่จงแด..”

“รู้หรอกว่าชอบคยองซูก็เลยแกล้ง แต่เราไม่ใช่คยองซูนี่ แล้วจะมาแกล้งเราทำไม นายมันไม่เข้าใจอะไรเลย..”

“เฮ้..”ตีความหมายไปไกลแล้วนะนั่น

“..ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้น่ะมัน อื้อ”ริมฝีปากบางถูกปิดกันด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ประโยคที่ตั้งใจจะเปิดเผยให้มันจบๆไปถูกกลืนหายไปในลำคอ มือเรียวดันท้ายทอยของคนซื่อบื้อเข้าหาให้สัมผัสแนบแน่นขึ้น ดูดกลืนริมฝีปากและเกลียวลิ้นๆเล็กนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว ลงโทษเจ้าของริมฝีปากแสนหวานข้อหาที่คิดเองเออเอง แถมยังแปลคำสารภาพรักตรงๆของเขาไปทางอื่นอย่างไม่น่าให้อภัย

คิมจงแดพาโบ

ชอบขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีก...จะจูบให้ปากเจ่อไปเลยดีมั๊ย...

เสียงหอบหายใจดังอยู่ข้างหู ใบหน้าของคิมจงแดซุกอยู่กับไหล่ หลังจากที่ริมฝีปากถูกเขาปล่อยให้เป็นอิสระ ชานยอลยกยิ้มจ้องมองลำคอขาวๆก่อนจะกดจูบลงไปให้เจ้าตัวแสบสะดุ้งเบาๆ จับแงะคนที่เอาแต่จะซุกใบหน้าหนีเขาจนสามารถจ้องตากันในระยะประชิดได้ ริมฝีปากของคนตัวเล็กบวมเจ่อ เป็นสีแดงจัดจนแทบจะอดใจไม่ไหว แต่ชานยอลก็ได้แต่อดใจเอาไว้ก่อน อย่างน้อยๆก็ควรจะให้ทุกอย่างเคลียร์ก่อน

“ฉันเป็นคนขี้แกล้ง..กับคยองซูหรือกับเมมเบอร์คนอื่นก็เหมือนกัน..”

“...”

“แต่กับนายมันพิเศษ..”

“...”จงแดได้แต่เสตาหลบสายตาแพรวพราวของอีกฝ่าย ความร้อนแห่มารวมตัวกันที่ใบหน้าจนเขารู้สึกได้ ยิ่งเมื่อเริ่มเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายกำลังจะสื่อ

“ถึงจะชอบแกล้ง..แต่ก็ไม่เคยจูบกับเมมเบอร์แบบนายหรอก”

“...”

“รู้ตัวได้แล้วจงแด ฉันชอบนาย ชอบมากจริงๆ”

จงแดไม่ทันได้ตอบอะไรไปด้วยซ้ำ ริมฝีปากร้ายกาจของคนขี้แกล้งก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง ราวกับไม่ต้องการคำตอบ แต่ความจริงแล้วปาร์ค ชานยอลรู้มันอยู่แล้ว

ก็ในเมื่อหัวใจของจงแดเต้นดังขนาดนี้...

ปาร์ค ชานยอลเป็นคนขี้แกล้ง ต่อให้เป็นแฟนกันแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าจะยกเว้น...

“ย่าส์ เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะชานยอล”คิมจงแดตวาดลั่นขยับตัวติดกับแบคฮยอนทันทีที่ก้นหลุดออกจากมือของคนขี้แกล้ง แบคฮยอนส่ายหน้ากำลังจะขยับเดินหนี แต่จงแดก็ขยับมาเกาะแขนไว้

“แบคฮยอนชานยอลมันแกล้งอีกแล้ว”เอ่ยฟ้องเพื่อนไปก่อนจะหันไปส่งตาเขียวให้คนที่เดินยิ้มฉีกฟันเข้ามาหา ด้านนอกคือสถานที่จัดมินิแฟนมีตติ้ง เสียงกรีดร้องดังขึ้นทันทีที่เหล่าแฟนคลับเริ่มเห็นว่าพวกเขากำลังเดินออกมา แบคฮยอนส่ายหัวมองเลยไปยังเพื่อนตัวสูงก็เหมือนจะไม่ได้สำนึกอะไร เขาปลดมือเพื่อนออกคล้ายไม่ใยดี ก่อนจะเดินลิ่วๆนำไปก่อน จงแดยู่ปากกำลังจะตะโกนเรียกแต่ก็มีอันต้องชะงักเสียก่อนเมื่อมือเรียวนั่นแปะเข้าที่ก้นอีกรอบ

เพี๊ยะ!!

คราวนี้มือเล็กฟาดเข้าที่อกแฟนขี้แกล้งอย่างแรง แต่นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้วไอ้บ้าชานยอลมันยังทำท่าทางเหมือนกับมีความสุขเสียประดา

“ทำไมชอบแกล้งกันนักนะ”จงแดหยุดถามก่อนจะเริ่มรู้ตัวว่าเพิ่งขุดหลุมฝังตัวเอง เมื่อปาร์ค ชานยอลขยับเข้ามาชิด มือใหญ่นั่นสอดประสานเข้ากับมือของเขา ใบหน้าหล่อเหลานั่นก้มต่ำลงมาริมฝีปากแทบจะแนบชิดกับใบหูเขา ด้านนอกเสียงกรี๊ดยังคงดังระงมเมื่อเมมเบอร์เริ่มทยอยออกไป เพียงแต่ตอนนี้จงแดกลับได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดเจนยิ่งกว่า

“ก็บอกไปแล้วนี่ ที่แกล้งก็เพราะว่าชอบ...”

“..”

“ไม่สิ ตอนรักมากเลยต่างหาก”

ปาร์ค ชานยอล...

ไอ้คนนิสัยไม่ดี..

 END

 Talk :กว่าจะมาต่อนี่นานมากกกกก 555 ช่วงนี้งานยุ่งมากจริงๆค่ะ เพิ่งได้หายใจวันนี้เอง เนื้อหาอาจจะงงๆไปบ้างเนอะ แต่ก็ขอบคุณที่อ่านฟิคของเรานะคะ หลายคนที่ติดตามมาตลอดเราของคุณมากจริงๆค่ะ หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการอ่านฟิคของเรานะคะ ถ้าว่างเมื่อไหร่จะมาต่อทุกเรื่องแน่นอนค่ะ ไว้เจอกันนะคะ^^