[EXO] My Sunshine ,it’s U < All*Chen>

ลำดับตอนที่ #11 : MY PET (1) : XIUCHENBAEK

Title : My Pet (1)

Pairing : xiuchenbaek

ปล. มันคือการแย่งชิงเจ้านายเฉยๆ 555

“กลับมาแล้ว อ๊ะ”

ตึง!!

ร่างผอมบางของคิม จงแดร่วงลงไปกองกับพื้นห้องแทบจะทันทีที่ประตูห้องพักถูกปิดลง สาเหตุก็ไม่พ้นคนที่กำลังกอดรัดร่างเขาไม่ยอมปล่อย แถมกอดอย่างเดียวไม่พอลิ้นของอีกฝ่ายก็ยังเลียที่แก้มเขาสลับซ้ายขวาไปมาอีก

ก็รู้ว่ามันเป็นการทักทายของน้องหมาเวลาเห็นเจ้าของแต่แบบนี้มันจั๊กจี้นะเว๊ย

“แพค...แพคฮยอนลุกก่อน”มือเล็กผลักเจ้าของร่างด้านบนออก ไหนจะต้องหันหน้าหลบลิ้นของอีกฝ่ายเป็นพัลวัน แต่ก็อย่างว่าแหละขึ้นชื่อว่า แพคฮยอนแล้ว มันเคยฟังที่พูดบ้างไหมล่ะ

“งื้อ จงแด ก็เค้าคิดถึงนี่นา”ไม่ว่าเปล่าเจ้าบีเกิ้ลตัวโตยังตวัดอ้อมแขนกอดรัดร่างเขาแน่นขึ้นราวกับกำลังกอดรัดหมอนข้างชิ้นโตอย่างที่ชอบทำ แถมยังซุกไซร้ใบหน้าเข้าที่ซอกคอ ลิ้นร้อนๆนั่นโลมเลียไปทั่ว จนจงแดรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า ลามไปทั้งตัว ยิ่งเมื่อจู่ๆแพคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอแล้วค่อยๆก้มใบหน้าลงมาในระยะประชิด แววตาของเจ้าบีเกิ้ลตัวโตมีประกายวิบวับอย่างไม่น่าไว้ใจ

มันแลดูอันตรายแปลกๆ

ผลั่ก

“เอ๋ง~~~”

“ลุกขึ้นมาได้แล้ว”แพคฮยอนร้องลั่นก่อนร่างของเขาจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เสียงนิ่งๆของคนที่เดินเข้ามากู้สถานการณ์อันตรายดังขึ้น พร้อมกับข้อมือของจงแดถูกฉุดให้ลุกขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างของแพคฮยอนที่เมื่อครู่ถูกถีบเข้าตรงสีข้างกลายร่างเป็นเจ้าบีเกิ้ลสีน้ำตาลนอนหงายท้องทำหน้าออเซาะ ครางหงิงๆอยู่บนพื้น ในขณะที่จงแดได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้กับร่างโปร่งเจ้าของผมสีน้ำตาลอมส้มด้วยความเกรงอกเกรงใจ ก่อนใบหูสีเดียวกันกับเส้นผมจะกระดิกเบาๆเมื่อเขาทำท่าเอื้อมมือไปหมายจะจับ

ก็ใบหูเล็กๆนั่นมันน่ารัก น่าจับนี่นา

“ห้ามจับ”

“ง่า มินซอก”จงแดได้แต่พูดเสียงอ่อยพร้อมกับยอมพับมือเก็บเมื่อเจอใบหน้าเหวี่ยงๆของแมวตัวส้ม ที่เหมือนพร้อมจะข่วนหน้าเขาแทบทุกเมื่อ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้หวงเนื้อหวงตัวผิดวิสัยแมวขนาดนี้ แถมยังดุแบบสุดๆ ดุแบบที่ว่าจงแดยังกลัว ทั้งๆที่เป็นเจ้าของแท้ๆ มินซอกต้องเกรงกลัวเขามันถึงจะถูกต้องไม่ใช่หรือไง

มินซอกถอนหายใจมองใบหน้าหงอๆของจงแดก่อนจะก้มลงคว้าเอากระเป๋าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาถือ มืออีกข้างก็กระชับข้อมือของเจ้านายตัวผอม ก่อนจะจับจูงให้เข้าไปยังด้านในห้อง หลังจากที่ต้องมาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องของเจ้าลูกหมาจอมวุ่นวาย ที่ตอนนี้ยังคงทำหน้าออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้ แถมจงแดยังหันไปมองเจ้าหมานั่นด้วยสายตาละห้อยอีก

เมื่อกี้น่าจะถีบให้แรงจนกลับร่างไม่ได้สักสองสามชั่วโมง

"หงิงๆ"แพคฮยอนทำตาปริบๆมองเจ้านายด้วยสายตาเว้าวอนจนจงแดเกือบใจอ่อนแล้ว แต่ยังไม่ทันได้หันกลับมาก็โดนมินซอกผลักเข้าไปนั่งบนโซฟาพร้อมสายตาดุๆ

ดุอีกแล้ว มินซอกอ่ะ

"มินซอกอ่า ขอไปดูแพค.."

"เดี๋ยวไปดูให้ กลับมาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนเถอะ"จงแดได้แต่พยักหน้าหงึกหงักอย่างจำยอมเมื่อมืออุ่นๆแปะลงบนหัวเขา มินซอกได้แต่มองตามแผ่นหลังของแมวตัวส้มไปอย่างกังวล

หวังว่าคงไม่ได้ไปหาเรื่องกันอีกหรอกนะ

แต่ไม่ทันอึดใจเสียงขู่ของสัตว์สองสายพันธุ์ก็ดังขึ้น ให้จงแดได้กุมขมับ

กัดกันอีกแล้ว อาเมน~~~

"จงแดเค้าเจ็บ ฮืออออ"ร่างโปร่งของเจ้าบีเกิ้ลเอนหัวซบไหล่เล็กของคนเป็นเจ้าของ น้ำเสียงสั่นไหวราวกับจะร้องไห้ หูลู่หางลีบขดตัวเข้าหาเขาราวกับยึดไว้เป็นเกาะป้องกันคนที่นั่งอยู่อีกฟาก จงแดเหลือบมองเจ้าแมวสีส้มที่นั่งอยู่อีกด้าน ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา ตอนนี้มินซอกไม่ได้ให้ความสนใจเขาและแพคฮยอน ตากลมชั้นเดียวนั่นจ้องมองหน้าจอทีวีที่กำลังฉายวิธีการทำลาเต้อาร์ตราวกับสนใจนักหนา อันนี้เขาเดาจากใบหูสีส้มที่กระดิกน้อยๆ (เอาจริงๆ มันก็มีแค่สิ่งเดียวนี่แหละที่พอจะทำให้จงแดรู้ว่ามินซอกกำลังแสดงอาการสนอกสนใจ เพราะปกติจงแดเดาใจมินซอกไม่ออกเลยด้วยซ้ำ) แต่สำหรับตอนนี้จงแดคิดว่าดี แล้วหลังจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเกิดการทะเลาะกันเล็กน้อย? ความจริงอาจจะมีแพคฮยอนคนเดียวที่อยากทะเลาะ เพราะจากที่เห็นตอนที่จงแดได้ยินเหมือนเสียงอะไรบางอย่างล้มลงกับพื้น แล้วรีบวิ่งเข้าไปเพราะกลัวจะมีใครได้รับบาดเจ็บ มินซอกก็แค่ยืนกอดอกนิ่งๆมองแบคฮยอนที่ยังอยู่ในร่างน้องหมาตัวน้อยขู่กรรโชก และน่าจะปล่อยมัดฮุกด้วยคำพูดมากกว่า (มินซอกถนัดเรื่องแบบนี้จริงๆนั่นแหละต้องยอมรับ) ก่อนที่แพคฮยอนจะแปลงกายกลับมาเป็นคนกระโดดโผเข้ามากอดเขาแน่นพร้อมกับปล่อยโฮร้องครางหงิงๆอย่างน่าสงสาร นั่นแหละจงแดถึงได้เห็นว่าที่แก้มซ้ายของแพคฮยอนมีรอยเล็บลากเป็นทางอยู่ ซึ่งโดนตอนไหนไม่รู้ แถมเขายังโดนมินซอกสั่งให้เก็บแบคฮยอนไปทำแผลก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนั่งจ้องหน้าจอทีวีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก  โชคดีที่แก้มซ้ายของแพคฮยอนเป็นรอยข่วนสีแดงแล้วก็มีเลือดออกนิดๆ แต่ไม่ลึกมากถึงกับต้องไปหาหมอ เขาก็ได้แต่นึกขอบคุณที่มินซอกยังยั้งมืออยู่บ้างไม่อย่างนั้นแพคฮยอนอาจจะเจ็บกว่านี้ และอาจจะงอแงกว่านี้สองเท่า

" เดี๋ยวเราทำแผลให้แพคฮยอนก็ไม่เจ็บแล้วนะ"เอื้อมมือไปแตะบนแผลอีกฝ่ายเบาๆแต่แพคฮยอนก็สะดุ้งเบะปากใส่เขา

"เจ็บบบบ"ครางหงิงๆอย่างน่าสงสารจนจงแดใจอ่อนยวบ ทีแรกกะว่าทำแผลเสร็จแล้วจะดุสักหน่อยเรื่องที่ทะเลาะกันแต่กลายเป็นว่าตอนนี้จงแดทำไม่ลงซะแล้ว ได้แต่ลูบผมแพคฮยอนเป็นการปลอบเบาๆ โดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาอัมหิต ที่กำลังแผ่กระจายออกมาด้านข้าง แมวส้มละสายตามาจากหน้าจอทีวี จิกตามองทั้งเจ้านายกับหมาออเซาะนั่นด้วยความหมั่นไส้

"สำออย"ทิ้งคำพูดนิ่งๆไว้ให้คนฟังอย่างคู่กรณีต้องเบ้ปากก่อนจะลุกเดินตึงๆไปจากห้องนั่งเล่นทิ้งให้จงแดมองตามตาปริบๆ ส่วนแพคฮยอนได้แต่แอบแลบลิ้นปริ้นตาใส่ตามหลังก่อนจะกระแซะเข้าหาร่างนิ่มๆของจงแดอีกครั้ง ถือโอกาสกดจมูกลงตรงซอกคอของเจ้านายที่ยังมองตามหลังแมวส้มด้วยแววตาฉงน ถึงจะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ ที่จงแดทำท่าทีสนใจมินซอก แต่ก็ช่างเถอะ สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆของเจ้านายเข้าเต็มปอด ก่อนมือจะเลื้อยไปกอดรอบเอว ซุกใบหน้าเข้าหา ก็กลิ่นจงแดหอม แพคฮยอนก็เลยชอบ แล้วอีกอย่างกว่าจะได้อยู่กับจงแดโดยไม่มีใครแมวบ้านั่นก่อกวนมันยากจะตายต้องขอเก็บแต้มซะหน่อย

“อ๊ะ แพคฮยอน” จงแดสะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์เมื่อลิ้นของอีกฝ่ายเลียเข้าที่ลำคอ ยกมือผลักออกก็พบว่าตัวเองตกอยู่ในอ้อมแขนของแพคฮยอนเสียแล้ว

แพคฮยอนชอบเล่นกับเขาแบบนี้ตั้งแต่ตอนเป็นบีเกิ้ลตัวเล็ก มันก็ไม่แปลกอะไรแต่พอต้องมาโดนอีกฝ่ายที่อยู่ในร่างคนจู่โจมแบบนี้มันแปลกๆ

“หอม..”เสียงงึมงำของบีเกิ้ลเจ้าเล่ห์ดังขึ้นชิดลำคอ พร้อมกับที่จงแดร้อนวูบไปทั่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายเลียเข้าที่สันกราม และดูท่าว่าจะไม่หยุดอยู่แค่นั้น

“ย๊าส์ แพคฮยอน ไหนบอกว่าเจ็บแผลไง?”

“ก็เจ็บอยู่..”บีเกิ้ลเจ้าเล่ห์เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งให้เขาด้วยพร้อมกับสายตาวิบวับ ต่างจากเมื่อครู่ชนิดที่ว่าหน้ามือเป็นหลังเท้า “แต่กลิ่นจงแดทำให้หายเจ็บนิดนึง”

ยัง ยังจะมาพูดเล่นอีก

“ย๊าส์ แพคฮยอน ล้วงตรงไหนน่ะ”จงแดร้องเสียงหลงเมื่อแพคฮยอนล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อ เบิกตากว้างเมื่อใบหน้าของอีกฝ่ายเลื่อนเข้ามาในระยะประชิด แพคฮยอนแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง เหมือนตอนที่อยากกินขนม แต่ว่า เขาไม่ใช่ขนมนี่!!

“เราไม่ใช่ขนมนะ”

“จงแดหอมกว่าขนมพวกนั้นอีก..”

“มันจั๊กจี้ นี่ แพค ฮ่าๆๆๆ แพค พอๆๆ ฮ่าๆๆ”

“เค้ารักจงแดจัง”แก้มทั้งสองข้างถูกบีเกิ้ลตัวโตเลียจนชุ่มไปด้วยน้ำลาย มันจั้กจี้ จนจงแดหัวเราะคิกคักออกมา อย่างห้ามไม่อยู่ พยายามดันอกอีกฝ่ายออก ก็เหมือนแพคฮยอนจะไม่ยอมง่ายๆ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาถูกกอดรัดไปทั้งตัว ได้แต่หัวเราะตัวงอบิดหน้าหนีลิ้นของแพคฮยอน จนเหมือนจะหมดแรง เพราะหายใจแทบจะไม่ทัน แพคฮยอนดูเหมือนจะสนุกที่เห็นเจ้านายตัวผอมหัวเราะคิกคัก แถมยังแดงไปทั้งตัว

น่ารัก คิม จงแดเจ้านายของเขาน่ารักที่สุด!!

จนกระทั่ง...

ผลั่ก

เดจาวูหรอ?

“พะ แพค”

“โอ๊ย!!!!”

ปย๊ง~~

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวแพคฮยอนก็กลายเป็นบีเกิ้ลอยู่ในอ้อมกอดของมินซอกเรียบร้อย จงแดหอบเอาอากาศเข้าปอดก่อนจะหัวเราะแหะๆใส่อีกฝ่ายที่อยู่ในชุดนอน น่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตากลมดุนั่นตวัดมามองหน้าเขาก่อนจะก้าวฉับๆอุ้มเจ้าบีเกิ้ลที่นอนนิ่งหมดแรงในอ้อมแขน (ซึ่งจงแดก็รู้เหตุผลดีว่าทำไมแพคฮยอนถึงตกอยู่ในสภาพแบบนั้นก็ในเมื่อปลายหางซึ่งเป็นจุดอ่อนในร่างกายโดนมินซอกกำอยู่คาตา) แพคฮยอนได้แต่ร้องเสียงแผ่วเมื่อมินซอกอุ้มอีกฝ่ายตรงเข้าไปยังประตูห้องน้ำ ก่อนจะโยนเจ้าบีเกิ้ลลงอ่างอย่างไม่ปราณี

“เลิกสำออยแล้วก็จัดการตัวเองซะ”ก่อนจะปิดประตูดังปังพร้อมกับคล้องกุญแจเสร็จสรรพ

แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นน่ะสิก็แพคฮยอนน่ะ กลัวน้ำจะตาย

“อ๊ากกกกกกกกก”

จงแดได้แต่ยืนเกาะประตูห้องน้ำบอกแพคฮยอนให้ค่อยๆอาบเหมือนอย่างที่สอน อีกฝ่ายดูจะยอมทำตามเมื่อเขาเอาขนมมาล่อ ถึงแม้จะยังได้ยินเสียงครางหงิงๆดังแว่วออกมาจนน่าสงสารก็เถอะ แต่ก็นั่นแหละ ลองได้เจอมินซอกกอดอกจ้องเขม็งขนาดนี้จงแดก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหนด้วยซ้ำ

“อาบเสร็จเดี๋ยวเรามาเปิดประตูให้นะ”จงแดเอ่ยบอกบีเกิ้ลที่กำลังต่อสู้กับน้ำในอ่าง? ด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว

“แล้วนั่นจะยืนเฝ้าตรงนั้นอีกนานไหม?”

นี่ตกลงมินซอกเป็นแค่แมวจริงๆหรือเปล่าเนี่ย

“มานี่”หลังจากจ้องหน้ากันไปมาสักพักอีกฝ่ายก็ตบที่ว่างข้างกายเป็นเชิงเรียก จงแดทำตาโตชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงุนงง รู้สึกเหมือนอะไรผิดตำแหน่งไปหน่อยๆ ทั้งๆที่เขาเป็นเจ้านายแต่ทำไมเวลาอยู่กับมินซอกเขาถึงรู้สึกเหมือนมินซอกเป็นเจ้านายเขามากกว่าด้วยซ้ำเนี่ย แต่สุดท้ายก็ได้แต่พาร่างผอมบางของตนเข้าไปหา แอบคิดอยู่ในใจว่าวันนี้มินซอกดูหงุดหงิดกว่าทุกๆวัน แม้ว่าวันนี้จงแดจะเอาแต่วุ่นวายเพราะเป็นห่วงแพคฮยอน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้สังเกตมินซอกนะ เขาสังเกตแล้วก็รู้สึกได้ว่ามินซอกแปลกๆ เพราะมัวแต่เดินไปพร้อมกับคิดไม่ตก เดินเข้าไปถึงยังไม่ทันได้หย่นก้นลงนั่งดีๆ ก็ต้องร้องเสียงหลง

“อ๊ะ”มินซอกตวัดร่างผอมของเจ้านายมานั่งแหมะลงบนตักตัวเองแทน เจ้านายตัวผอมเบิกตาโพลง ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยความงุนงง วงแขนแกร่งนั่นกอดรัดเอวบางของอีกฝ่ายเอาไว้ ปล่อยให้จงแดแตะมือลงบนใบหูนิ่มๆที่เจ้าตัวอยากจับตั้งแต่เมื่อเย็น ก่อนที่จะขยับใบหน้าซุกลงที่ซอกคอขาว ปล่อยให้เจ้านายจอมซื่อ จับใบหูเขาแล้วหัวเราะด้วยความชอบใจ มินซอกลอบยิ้ม ก่อนจะย่นจมูก วันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้อ้อนจงแดเลยด้วยซ้ำ แถมตอนนี้ กลิ่นของหมาน่าโง่นั่นติดตัวจงแดจนเหม็นฟุ้งไปหมด

นึกถึงตอนที่ร่างผอมของผู้เป็นนายโดยหมาบ้านั่นซุกแล้ว มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

“เหม็น”

“..เราเหรอ?”จงแดตาโตจ้องมองอีกฝ่ายตาปริบๆก่อนจะจับคอเสื้อขึ้นมาดม นึกย้อนไปถึงตอนที่เล่นกับแพคฮยอนเมื่อครู่ แต่มินซอกก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“กลิ่นไอ้บ้านั่นติดเต็มตัวไปหมด..”

“...งั้น เดี๋ยวเราไปอาบน้ำ” เพราะจงแดรู้ว่ามินซอกไม่ค่อยชอบกลิ่นของแพคฮยอนเท่าไหร่ (มินซอกเคยบอกว่าแพคฮยอนสกปรก? และแน่นอนว่าจงแดไม่สามารถโต้เถียงแทนแพคฮยอนได้) คนตัวผอมขยับตัวเพื่อจะลุกจากตักแต่อีกฝ่ายก็ดันไม่ยอม มือเล็กผลักไหล่มินซอกออก แต่แขนเรียวนั่นกลับกระชับเอวเขาให้แน่นขึ้น

“...จงแด”

“อ๊ะ มินซอก อื้อ”เพราะไม่ค่อยได้ยินมินซอกเรียกชื่อตัวเองถึงได้ประหลาดใจ จู่ๆริมฝีปากของอีกฝ่ายกดลงมาบนริมฝีปากของจงแดอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว ก่อนจะถอนออก ราวกลับเมื่อครู่เป็นแค่การทดลอง จงแดยังไม่ทันได้เอ่ยหรือแม้แต่แสดงท่าทีขัดขืนอะไรด้วยซ้ำเพราะยังคงมึนงงไม่หาย มินซอกก็ปิดกั้นท่าทางและคำปฏิเสธเหล่านั้น

ด้วยจูบที่ลึกซึ้ง..

จูบ มินซอกกำลังจูบเขา...

จงแดไม่มีเวลาได้คิดด้วยซ้ำว่ามินซอกไปเรียนรู้วิธีการจูบแบบนี้มาจากไหนทั้งๆที่อีกฝ่ายแทบจะไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่จงแดคงลืมไปว่ามินซอกเป็นแมวที่ฉลาด และปรับตัวกับการอยู่ในร่างมนุษย์เก่งแค่ไหน

สัญชาติญาณของมนุษย์กับสัตว์มันก็ไม่ต่างกัน ยิ่งเนื้อตัวของจงแดมีกลิ่นของแพคฮยอนฟุ้งไปทั่วก็ยิ่งกระตุ้นให้มินซอก บดริมฝีปากลงให้แนบแน่น

ก็แค่อยากให้ตัวของจงแดมีแต่กลิ่นของเขา แค่อยากตีตราจองของที่ตัวเองถูกใจ

“ที่อื่นอาจจะมีกลิ่นของแพคฮยอน แต่ตรงนี้น่ะ...”ผละริมฝีปากออก ตากลมสบเข้ากับดวงตาปรือปรอยของคนในอ้อมแขนเจ้านายคนเก่งหายใจหอบระรัว ใบหน้าแดงก่ำ จนมินซอกยกยิ้ม แตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากบวมเบ่ง

“เป็นของฉันแล้วนะ...”

แต่อย่าลืมสิ...

“จงแด มาเปิดประตูให้เค้าได้แล้ววววววว”

แพคฮยอนยังอยู่ในห้องน้ำนะ!!

จบตอน

ตอนนี้แมวส้มวินนะคะ ตอนหน้าเราจะให้บีเกิลวินบ้าง 555 เรื่องนี้จะเป็นตอนๆไปนะ ผลัดกันวิน เต๊าะเจ้านายคนซื่อไปเรื่อยๆ เจอกันเมื่อคิดถึง และขอโทษที่ไม่ได้มาอัพบ่อยๆนะคะ ^^ ทั้งเรียนทั้งทำงาน วุ่นไปหมด แต่ขอบคุณที่ยังรออ่านฟิคกากๆของเราเสมอ