[EXO] My Sunshine ,it’s U < All*Chen>

ลำดับตอนที่ #6 : 백현선배 : BAEKCHEN

 

 

Title :백현선배

Pairing : BAEKCHEN

TALK :      첸 : " 백현도움많이받고있다 " มันมาจากประโยคนี้ ช่วงนี้อย่าแปลกใจถ้าเราแต่งแบคเฉินบ่อยๆ พวกเขาทำเกินไปจริงๆค่ะ ทำเราฟินจนไปไหนไม่ได้ 5555 เกือบลืมมันคือเรื่องต่อจาก Kiss scene ค่ะ สนุกกับการอ่านนะคะ ^^

แบคฮยอนได้แต่กำมือถือในมือแน่น รู้สึกเหมือนอุณหภูมิในร่างกายจะสูงขึ้นกะทันหัน ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้อ่านอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เพียงแค่เห็นรูปที่แฟนคลับพากันกดแชร์ในโชเชียล เขาก็แทบจะคลั่ง

หล่อจริงๆนะคิม จงแด

ไหนจะเซ็ตผมเปิดหน้าผาก ไหนจะเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว แล้วยังไอ้รอยยิ้มหวานๆที่ส่งไปให้ซองกยูฮยองกับนูน่าคนนั้นอีก

ชักจะทำให้หวง มากเกินไปแล้ว

“ใจเย็นน่าแบคฮยอน ฮยองว่าจงแดแสดงเก่งออก”แบคฮยอนตวัดสายตาขวางๆไปยังลีดเดอร์ที่เป็นผู้ร่วมทริปเพียงหนึ่งเดียว ที่หัวเราะตาหยีใส่เขาอย่างไม่สนใจอารมณ์ขุ่นมัวของเขาเลยด้วยซ้ำ

ก็จะไม่เก่งได้ไงก็เขาสอนเองกับมือน่ะ เหอะ

สุดท้ายก็ได้แต่นั่งเลื่อนภาพตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว เสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจดังออกมาจากลำคอให้ลีดเดอร์ได้ส่ายหัวรำคาญ ทั้งๆที่ตอนรู้ข่าวใหม่ๆก็ตื่นเต้นดีใจด้วยกันแท้ๆ แถมยังเป็นคนอาสาฝึกซ้อมให้จงแดเองอีก แล้วมาตอนนี้กลับนึกงี่เง่าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้

อ๋อ คงจะเกิดจากอาการขี้หวงที่เกิดขึ้นไม่รู้เวล่ำเวลา บวกกับไอ้อาการคิดถึงที่ถูกลากมาทั้งๆที่จะได้อ้อนแฟนหลังจากจบคอนนั่นสินะ

น่าสงสารคิม จงแดจริงๆที่มีแฟนอย่างมันเนี่ย

“ทำไมทำหน้างั้น ปวดขี้หรอมึง”ปาร์คชานยอลเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ตากลมเหล่มองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งหน้ามุ่ยเจ้าตัวหันมามองหน้าเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรงชนิดที่ว่าเหมือนมีเรื่องทุกข์อกทุกใจอย่างหนัก

“เป็นมึง มึงก็ต้องทำหน้าอย่างกู”

“อะไร?”ตากลมหรี่ลง ก่อนเจ้าเพื่อนตัวดีจะยื่นมือถือที่เปิดโปรแกรมแช็ทยอดฮิตสีเหลืองไว้มาให้ดู

กลับไปโดนดีแน่

“มึงไปทำอะไรให้มันโกรธอีกล่ะคราวนี้” ชานยอลมองหน้าเพื่อนสลับกับข้อความในมือเล็กนั่น ก่อนจะได้รับการส่ายหัวและใบหน้ายุ่งๆเป็นคำตอบ

“มึงคิดดีๆดิ หรือว่ามึงแอบนอกใจมันแล้วมันจับ.. โอ๊ย!!”พูดไม่ทันจะจบประโยคฝ่ามือเล็กๆนั่นก็ประเคนมากลางหัว จงแดจิกตาใส่ พร้อมกับเงื้อมือทำท่าจะฟาดลงมาอีกรอบ

“ปากมึงนี่วอนหาเรื่องกูนักนะ กูไปเป่าหูให้คยองซูกิ๊กกับพี่อินซองซะดีมั๊ย?”

“เฮ๊ย ไม่เกี่ยวดิมึง กูแค่ล้อเล่น”โบกมือเป็นพัลวัน แถมยังทำตาปริบๆใส่ จงแดถอนหายใจแรงๆก่อนจะสะบัดหน้าหนี นี่ยังสงสัยกับข้อความที่ได้รับจากแบคฮยอนไม่หาย แล้วยังต้องหงุดหงิดกับเพื่อนประสาทที่หาแต่เรื่องกวนเขาเพราะแฟนไม่อยู่อีกต่างหาก

คยองซูกลับมาเมื่อไหร่จะใส่สีตีไข่ให้ปาร์ค ชานยอลโดนฟาดสักยกสองยก คอยดู!!

“มึงก็ถามมันไปดิว่ามึงทำผิดอะไร ?”หลังจากเงียบไปสักพักจนจงแดคิดว่าปาร์ค ชานยอลคงรับรู้ว่าเขารำคาญแล้วจะไปเองแต่เปล่าเลย หมอนี่ยังนั่นอยู่ที่เดิมแถมยื่นหน้าที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นสุดๆนั่นเข้ามาใกล้ จงแดหันมาจ้องหน้าเพื่อนที่ยังไม่ยอมไปไหน นิ้วชี้จิ้มๆมือถือในมือก่อนจะยื่นไปเกือบกระแทกเข้ากับใบหน้า นับว่าโชคดีที่ชานยอลไวพอที่จะหลบทัน

“กูพิมพ์จนมือหงิกแล้วมึงไม่เห็นรึไง”

“เห็น เห็น แล้วทำไมมึงต้องทำหน้าเหมือนกูเป็นคนผิดวะ กูไม่ใช่ไอ้เตี้ยนั่นนะเว๊ย”

“ไม่รู้แหละ มึงเป็นเพื่อนมันนี่”

“อ้าว พูดเหมือนมึงไม่ใช่..”ชานยอลตอบกลับบ้าง ก่อนจะยกยิ้มล้อเลียน “อ๋อ   ลืมไปพวกมึงกินกันเองแล้วนี่”

“ไอ้ชานยอล!!”หมอนที่อยู่ข้างๆถูกใช้เป็นเครื่องมือสังหาร  คิม จงแดเลือดขึ้นหน้า รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบให้ล้อเรื่องที่คบกับแบคฮยอน ก็ยังจะล้อ แถมมาล้อในเวลาที่เขากำลังหงุดหงิดอีก

“โอ๊ย จงแด กูเจ็บ กูหายใจไม่ออกกกกกกกก” จงแดไม่ได้สนใจร่างสูงของเพื่อนที่ถูกเขาทับทั้งตัวจนแทบจะจมไปกับโซฟา ปาร์ค ชานยอลยกมือปัดป่ายไปมาอยู่นานกว่าจะจับข้อมือผอมๆของเพื่อนไว้ได้ จงแดยังคงดิ้นไม่ยอมลดละ นี่มันกะจะฆ่าเขาให้ตายเลยใช่มั๊ยเนี่ย

เพราะจงแดไม่ยอมรามือง่ายๆชานยอลก็เลยตัดสินใจรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายกอดรัดเพื่อนไว้ทั้งตัว เจ้าเพื่อนตัวแสบดิ้นดุ๊กดิ๊ก แต่ก็หมดท่าเพราะคงเหนื่อย แต่เขานี่สิเหนื่อยกว่า ตัวก็แค่นี้ทำไมแรงเยอะจังวะ เสียงหายใจฟัดเฟียดดังอยู่ข้างหู เขาก็เลยคิดว่าคงต้องอยู่อย่างนี้ไปซะก่อน เพราะถ้าปล่อยตอนนี้เขานี่แหละที่จะไม่รอด

แต่ทว่า

เหมือนจะไม่มีใครรอด

“เล่นกันสนุกดีนะ”

“เฮ๊ย/เฮ๊ย”เด้งออกจากกันแทบไม่ทัน ปาร์คชานยอลผุดลุกขึ้นนั่งทำหน้าเลิกลั่กมองเพื่อนร่วมวงกับลีดเดอร์ของวงไปมา ในขณะที่คิมจงแดหงายหลังก้นกระแทกกับพื้น เจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า

ตาเรียวจ้องหน้าเพื่อนตัวสูงเพียงชั่วครู่ แต่แค่นั้นชานยอลก็รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิต แบคฮยอนเดินก้าวฉับๆเข้ามาเดินผ่านปาร์คชานยอลที่เอนตัวหลบจนแทบจะสิงกับโซฟา สายตาเย็นๆนั่นจับจ้องร่างที่นั่งทำหน้าเหวอบนพื้น ย่อตัวนั่งคุกเข่าลงตรงหน้า

“เอ่อ  มึงกลับมา..”ทำใจดีสู้เสือ แต่พูดยังไม่ทันจะจบประโยคเลย

“มาคุยกันหน่อยไหม คิม จงแด”

อย่าเรียกว่ามาคุยกันหน่อยเลย ถ้าเข้ามาในห้องแล้วจะเอาแต่จ้องหน้าเขาแล้วสั่งให้ทำเรื่องหน้าอายแบบนี้น่ะ หึยยยยยย

“แล้วในบทเขียนว่ายังไงอีก..”เสียงเรียบๆเอ่ยขึ้นข้างหู จงแดทำได้เพียงหายใจอย่างติดขัดและยู่หน้าใส่บทในมือ ก่อนจะตอบไอ้คนเผด็จการนั่นไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“แบคฮัก แล้วเอาคางเกยไว้ที่ไหล่”

“งั้นก็ทำกับนูน่าคนนั้นแบบนี้ด้วยสิ”คางแหลมถูกเกยไว้บนไหล่เปลือยเปล่า แขนแกร่งกอดกระชับเอวบางของคนที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนแน่นขึ้น แต่น้ำเสียงยังติดไม่พอใจ

“ก็มันเป็นบทนี่ มึงอย่ามางี่เง่านะ”แว๊ดใส่เสียงแหลม ทีตอนตัวเองเล่นละครเวทีเขายังไม่เห็นมาคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้เลย

“แล้วไอ้ที่ไปกอดซองกยูฮยองนั่น มีในบทด้วยหรอ”

“เอ่อ..”คราวนี้ถึงกับหุบปากทันควัน ไอ้น้ำเสียงเย็นเยือกขึ้นอีกสิบระดับนั่นบ่งบอกได้เลยว่าไอ้เรื่องนี้แหละที่เป็นคำตอบของประโยคที่ว่า กลับไปโดนดีแน่

“แล้วไอ้นัวเนียกับไอ้โย่งบนโซฟานั่นก็ซ้อมบทหรอ คิม จงแด?”

“นัวเนียบ้าอะไร “ถึงกับแผดเสียงแหลม ไอ้เรื่องซองกยูฮยองน่ะ ก็เพราะสนิทกันแล้วฮยองเขาให้ความรู้สึกเหมือนพี่ชายหรอก เขามันเป็นพวกเด็กติดอ้อน เห็นใครก็ชอบอ้อนเขาไปหมดแหละ  แต่กับไอ้โย่งชานยอลนี่สิ ทำไมถึงได้ใช้คำว่า นัวเนีย ได้ลงคอเนี่ย

โอ๊ย จงแดอยากจะบ้า

“อ๊ะ มึงจับอะไรเนี่ยแบคฮยอน”แล้วก็ต้องโววายอีกรอบเมื่อจู่ๆมือของคนที่นั่งซ้อนหลังอยู่ก็บีบขาอ่อนที่อยู่ภายใต้บอกเซอร์บางๆอย่างแรง เท่านั้นยังไม่พอปากกับจมูกยังซุกลงบนซอกคอเขาพอดี จงแดหายใจหอบเมื่อรู้สึกถึงสถานการณ์อันไม่น่าไว้วางใจ

“ไหนลองอธิบายมาให้กูเข้าใจหน่อยซิ...”ประทับจูบลงบนลำคอขาว “เรื่องซองกยูฮยอง..”

เผลอกำบทในมือแน่น ไม่ใช่อะไรแค่รู้สึกไม่ปลอดภัยเอามากๆทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว เพราะไอ้คนเผด็จการนี่มันสั่งให้ถอดตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องได้สองก้าว

อีกอย่างในสถานการณ์แบบนี้คิดว่าเขาจะตอบอะไรได้หรือไง

“มึง มึงก็เลิก ...ไอ้แบคอย่าเล่นหูกู!!”ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ก่อนจะต้องร้อนไปทั้งหน้าลามไปทั้งตัว

“ไม่เล่นหูก็ได้..”น้ำเสียงแหบพร่ามาพร้อมกับความเสียววาบที่หน้าท้อง “..แต่จะเล่นกับจงแดทั้งตัวเลย”

ไอ้เชี่ยแบคฮยอนนนนนนนนนน

“สมาชิกในวงก็มีแบคฮยอนที่ได้เล่นละครเวทีไปแล้ว เขาเป็นเหมือน ซอนเบ (รุ่นพี่) ของผมเลยครับ แบคฮยอนช่วยผมได้เยอะมากเลย”

นี่พูดถึงเขาด้วยหรอเนี่ย?

แบคฮยอนละสายตามาจากคลิปแถลงข่าวย้อนหลังในมือถือมาจ้องหน้าคนที่หลับตาพริ้มซุกใบหน้าอยู่กับหมอน รอยยิ้มแรกของวันผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อกี่ชั่วโมงก่อนจางหายไปในพริบตา ไม่สิมันหายไปตั้งแต่เริ่มเอาแต่ใจกับคนตัวผอม แล้วได้ยินเสียงอ้อนๆนั่นแล้วต่างหาก

จุ๊บ

“งื้อ อย่ากวน”ได้ยินเสียงแหบๆนั่นแว๊ดกลับมาแม้เจ้าตัวจะไม่ลืมตามองเสียด้วยซ้ำ ก็คงจะเหนื่อยนั่นแหละ แบคฮยอนวางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะก้มใบหน้าไปเป่าลมใส่แก้มขาวๆของคนที่ขมวดคิ้วจนเป็นปม

“ย่าส์ ก็บอกว่าอย่ากวนไง โอ๊ยยย”ขยับตัวจะหันหลังให้ความปวดร้าวก็แล่นไปทั่วร่างจนต้องกัดปากนอนในท่าเดิม ทำได้เพียงส่งสายตาคาดโทษไปให้ไอ้ตัวดีที่ตอนนี้กลับมายิ้มแป้นเต็มหน้า

“ตอนแถลงข่าวพูดถึงกูด้วยหรอ”

“ก็เห็นแล้วนี่ จะมาถามทำไม”ทำปากเชิดใส่ด้วยความหมั่นไส้ ทีตอนมาถึงไม่ถามอะไรให้รู้เรื่องก็โกรธเอาๆ หน้างี้ยังกะไปกินรังแตนที่ไหนมา พูดอะไรก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่บอกว่าต้องลงโทษ ลงโทษ พอมาตอนนี้หน้าบานเป็นกระด้ง

“ยกย่องให้กูเป็นซอนเบด้วยหรอ หืม?”

“เออ เงียบสักทีได้ไหมกูจะนอน”ตัดบทแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ไม่ใช่อะไรก็เพราะไอ้คำว่าซอนเบ นั่นมันดันสะกิดให้คิดถึงตอนที่ไอ้บ้านี่มันช่วยซ้อม ฉากจูบ ให้นั่นแหละ หน้าเลยร้อนขึ้นตามระเบียบ และแน่นอนว่าเขาจะไม่มีวันให้แบคฮยอนเห็นเด็ดขาดว่าเขาหน้าแดงเพราะมันน่ะ

เดี๋ยวก็หาเรื่องให้เขาเหนื่อยอีก แค่นี้ก็ร้าวไปทั้งตัวแล้ว

แบคฮยอนหัวเราะในลำคอจ้องร่างใต้ผ้าห่มด้วยแววตาพราวระยับ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงรั้งก้อนผ้าห่มนั่นเข้ามาใกล้

“ย๊าส์ อะไรของมึงเนี่ย ปล่อยกู”

“เอ้าก็จะนอนไม่ใช่หรือไง ก็นอนไปดิ” จ้องตากับคนที่ยอมโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มพร้อมกับยักคิ้วให้ คิม จงแดทำเสียงฮึดฮัด คงอยากจะสะบัดตัวหนีเต็มทีแต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย “หรือว่าจะต่อ?”

“ต่อบ้าอะไรของมึง!!”แก้มขาวเปลี่ยนสีแทบจะทันที แบคฮยอนหัวเราะชอบใจ ก่อนจะก้มลงจูบบนริมฝีปากช่างต่อล้อต่อเถียงนั่นเร็วๆทีหนึ่ง ด้วยความหมั่นเขี้ยว

แหม่ แฟนใครเนี่ยโคตรน่ารักจริงๆ

“นอนเถอะ กูไม่กวนแล้ว” เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะซุกใบหน้าเข้ากับอกเขา แต่ก่อนที่แบคฮยอนจะได้หลับตาตามคนในอ้อมแขนเสียงอู้อี้ก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“มึงก็หายโกรธกูได้แล้ว..”กระชับอ้อมแขนรัดเขาแน่นขึ้นอีก “...กูก็มีแค่มึงคนเดียวนั่นแหละ”

ให้ตายเถอะ คิม จงแดนี่พูดไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลย

แล้วแบบนี้เขาจะอดใจไม่ฟัดได้ไงวะ??

“พูดแบบนี้ต่ออีกสักรอบไหม จงแด”

“ย๊าส์ มึงอยากตายหรือไง แบคฮยอน!!!”

จงแดรอดไหม?

แถมๆ

สนามบินอินชอน

“สมน้ำหน้ามึง ก็ไปทำมันป่วยเอง”แบคฮยอนหรี่ตามองปาร์ค ชานยอลที่เดินมาเพื่อทำน้ำเสียงเยาะเย้ยใส่เขาโดยเฉพาะ ก่อนจะถอนหายใจและกรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

เขาเริ่มรู้แล้วล่ะว่าทำไมคยองซูถึงชอบทำท่าทางรำคาญใส่มัน แค่กับเพื่อนกับฝูงมันยังทำตัวหน้าหมั่นไส้ แล้วกับแฟนมันนี่ต้องคูณความน่าหมั่นไส้เข้าไปอีกกี่เท่า

นับถือจริงที่คยองซูทนมันได้

“ได้ข่าวว่าคยองซูจะบินมาพร้อมจงแด”ใช้สายตาประมาณว่าไม่ใช่แค่กูหรอกที่อดสวีทกับแฟนในสนามบิน มึงก็ไม่ต่างกัน ปาร์คชานยอล ทำเสียงเหอะในลำคอก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง ถ้าคนอื่นทำมันคงน่ารักหรอก แต่นี่มันคือไอ้โย่งนี่ไง

“พอคยองซูมากูจะสวีทให้พวกมึงอาย คอยดู”ชานยอลคงหมายถึงบนเวทีของคอนที่ซีอาน แบคฮยอนแสยะยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ แฟนคลับรอบๆกรี๊ดกร๊าดให้กับโมเม้นชานแบคที่เฝ้ารอมานาน แต่ชานยอลนี่สิหน้าซีดเผือดไปแล้ว

“ก่อนจะสวีทน่ะ มึงเตรียมตัวแก้ตัวกับคยองซูดีกว่าไหม...”เขาไม่ลืมหรอกว่ายังไม่ได้จัดการปาร์ค ชานยอลเลย

“...”

“..กูว่าจงแดคงใส่ไฟไปเยอะพอดู”

ขอให้พระคุ้มครองนะ ชานยอลอา TT_TT

END

พี่ปาร์คน่าสงสารเนอะ ช่วงนี้เราชิปแบคเฉินเป็นพิเศษ และชานซูนั่นคู่รองเราเอง ฮี่ฮี่

เล่ยเฉินรอแป๊บนะ เรากำลังทวนภาษา 555