คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : { Just Belive. 6 }
_____
“หูว.. บ้านนายใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ นึกว่าจะบ้านเล็กเท่ารูหนูซะอีกดูจากสภาพแต่ก่อน” คนตัวเล็กที่เดินนำทางมาชะงักกึกหยุดเดิน หันมามองเจ้าของประโยคที่พูดดูถูกเมื่อกี้ด้วยหางตา แดฮยอนสะดุ้งตัวโหยงตกใจสายตาของอีกคนแล้วรีบยกมือตบปากตัวเองดังป้าบหนึ่งทีแรงๆ
“ขอโทษที.. ลืมตัวอ่ะ”
“มันไม่ใช่บ้านผมหรอกฮะ ผมย้ายมาอยู่กับเพื่อนผมน่ะ” จงออบทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกด้วยความเมื่อยล้า จากที่ต้องแหกตาตื่นแต่เช้ามืดตอนตีห้า
“อ๋อ ใช่คนที่นายไปส่งที่หนามบินเมื่อกี้ป้ะ”
“ใช่แล้วฮะ”
Daehyun Part.
จงออบพาผมไปที่ห้องนอน เอาเป็นว่ามันเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์มาก เพราะผมเห็นรูปโพลารอยด์คู่รักแปะเต็มผนังเยอะแยะไปหมด แถมเรียงให้เป็นรูปหัวใจด้วย
และผมจะไม่หงุดหงิดเลยถ้าคนที่อยู่ในรูปกับไอตัวขาวๆไม่ใช่จงออบ
“แฟนนายหรอจงออบ”
“เอ่อ.. ม ..ไม่ใช่นะฮะ! เราเป็นเพื่อนกันถ่ายรูปด้วยกันแล้วเอามาแปะเล่นๆเอง” จงออบทำตาเลิ่กลั่กพูดจบประโยคก็ก้มหน้างุดเหมือนกำลังจะหลบสายตาผม
ดูไม่มีพิรุธเลยเนอะ…
“ไม่เชื่อว่าเพื่อนอ่ะ แล้วพี่ก็รู้จักไอตัวขาวนี่ด้วย”
“ห้ะ!! พี่รู้จักหรอฮะ!!” แหมะ มาทำเป็นตกอกตกใจ ทำไมจะจำไม่ได้ รุ่นน้องคนแรกที่มันกล้าด่าผมปาวๆหน้ามหาลัยก็มีแต่ไอนี่คนเดียวล่ะ
“แทบฆ่ากันตายหน้ามหาลัยพี่จะลืมมันง่ายขนาดนั้นเลยหรอห้ะ”
“นั่นสิ.. แหะแหะ”
“นายเป็นแฟนมันหรอ?” ถ้าตอบว่าไม่ใช่ผมจะโกรธ แต่ถ้าตอบว่าใช่ผมจะ…
“ช.. ใช่ฮะ”
แคว่ก! แคว่ก แคว่กก แคว่กกก
“พี่แดฮยอน!! พี่ทำอะไรอ่ะ!!”
“ฉีกรูปไง พี่เกลียดหน้ามัน”
“พี่อย่าทำแบบนี้สิฮะ!!” จงออบกอดเอวผมแน่นแล้วพยายามดึงตัวผมออกมาแต่ไม่ได้ผล ผมก็ยังคงฉีกรูปทุกรูปเรื่อยๆจนมันหมดในเวลาที่รวดเร็ว..
“หมดละ ค่อยสบายตาหน่อย” ผมเท้าเอวมองผลงานเศษรูปภาพที่ตัวเองทำลายมันอย่างภาคภูมิใจ คนสองคนที่ถ่ายรูปชิดกันแทบจะเป็นคนๆเดียว ตอนนี้ได้แยกออกจากกันเรียบร้อยด้วยฝีมือของจองแดฮยอนคนนี้
End Part
“…” มัวแต่ยิ้มดีใจกับผลงานของตัวเองจนลืมสนใจคนตัวเล็กที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังไม่ส่งเสียงพูดซักนิด แดฮยอนค่อยๆหันหน้าไปมองช้าๆแอบหวาดกลัวอยู่ในใจเพราะกลัวจงออบโกรธจนต่อยหน้าเค้า
แต่มันไม่ใช่..
“ฮึก.. ใจร้าย.. ฮืออ.. พี่แดฮยอน…อึก..ใจร้าย..ฮือออ” คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาสะอึกสะอื้นร้องไห้พร้อมกับยกหลังมือมาปาดน้ำตาลวกๆท่าทางดูแล้วเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด แดฮยอนมองคนตรงหน้าแล้วแทนที่จะสงสารและปลอบใจร่างเล็กซักหน่อย แต่แดฮยอนกลับคิดว่า..
…มันน่ารัก
น่ารักได้ซักพักก็กลับมาดูน่าสงสาร แดฮยอนรวบตัวร่างเล็กเข้ามากอดพลางลูบหลังบางปลอบใจ จงออบยังคงสะอื้นดังเดิมแล้วพยายามจะดันตัวร่างใหญ่ออก แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่มีน้อยเลยผลักตัวแดฮยอนออกไม่สำเร็จ
“พี่ขอโทษนะ..”
“ขอโทษทำไม.. ฮึกก.. ขอโทษแล้วรูปมันจะบินกลับมาหรอ.. ฮือ..” แดฮยอนถอนหายใจเบาๆเพราะรู้สึกอึดอัดที่ต้องมายืนปลอบคนร้องไห้ ตั้งแต่เกิดมาแดฮยอนไม่เคยต้องมาปลอบคนร้องไห้เลยซักครั้ง..
“หยุดร้องไห้สิ พี่ขอโทษ”
“ฮึก..พี่มันก็ใจร้ายกับผมตลอดแหละฮะ..” จงออบปาดน้ำตาลวกๆแล้วผละออกจากอ้อมกอดเดินหนีออกจากห้องไป..
ร่างสูงเดินออกตามหาเจ้าตัวเล็กที่ร้องไห้งอแงหนีออกไป ขณะที่กำลังเดินหาอยู่บริเวณสนามเด็กเล่นก็เห็นคนที่กำลังตามหา จงออบกำลังนั่งแกว่งชิงช้าเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดที่ดูแล้วเหมือนจะพังแหล่ไม่พังแหล่อยู่คนเดียว และในสนามเด็กเล่นไม่มีเด็กคนไหนเลยซักคน แดฮยอนถอนหายใจทีนึงเพื่อรวบรวมความกล้าที่จะง้อเจ้าตัวเล็กก่อนจะก้าวขาเดินไปหยุดยืนข้างๆ แล้วสะกิดที่ไหล่เล็กเบามือ
“จ.. จงออบ..”
ไม่มีเสียงตอบรับ….
“นี่ เลิกงอนพี่ได้แล้วนะ พี่ขอโทษแล้วไง”
“…”
“โอเค ก็ได้.. ถ้านายเป็นแบบนี้เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ใช่มั้ย? พี่ควรออกจากบ้านนายสินะ” มือที่กำลังจับโซ่ชิงช้าไว้รีบเปลี่ยนมาจับชายเสื้อของแดฮยอนทันที จงออบนั่งก้มหน้าแต่มือยังคงกำชายเสื้อของแดฮยอนไว้แน่นอย่างกับกลัวมันจะลอยหนีไปยังไงยังงั้น
“อย่าไปนะ…” เพียงเพราะประโยคสั้นๆของจงออบก็ทำแดฮยอนหวั่นไหวได้ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนหวั่นไหวง่ายแท้ๆ
“ถ.. ถ้าไม่อยากให้พี่ไปก็กลับบ้านได้แล้ว ป่ะ” แดฮยอนจับมือจงออบที่กำลังกำชายเสื้อของเค้าอยู่ออก แล้วจูงมือจงออบเดินกลับบ้านโดยที่แดฮยอนเป็นคนเดินนำหน้า
Jongup part
ไหนว่าจะไม่กลับไปชอบเค้าแล้วไง.. แล้วทำไมใจถึงเต้นเร็วขนาดนี้นะ! จะแก้แค้นไม่ใช่หรอมุนจงออบ!!
หวั่นไหวทำไมก็ไม่รู้..
ผมถูกพี่แดฮยอนดึงออกมาจากชิงช้าแล้วตอนนี้เค้ากำลังจะพาผมกลับบ้าน และเค้า… กำลังจับมือผมอยู่…
ทำไมรู้สึกหวั่นไหวขนาดนี้นะ ก็แค่โดนกอด โดนจับมือ โดนสนใจ..
…นั่นสิเนอะ แต่ก่อนเค้าไม่เคยจะสนใจผมเลยหนิ พอพี่เค้าทำอะไรที่ผมไม่ชินมันเลยดูน่าตื่นเต้นไปหมด
“พี่แดฮยอน…” แค่ผมพูดชื่อเค้า พี่แดฮยอนก็หยุดเดินแล้วหันมาหาผมทันที ที่ผมเรียกพี่เค้าก็ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าพี่เค้าเดินเร็วเกินไปจนผมตามไม่ทัน
“หายโกรธพี่แล้วหรอ?” จะหายหรือไม่หายดีนะ.. ถ้าผมเล่นตัวซักหน่อยแล้วจะโดนพี่เขาด่าไหมเนี่ย…
ฮ่าๆ ผมชินกับการโดนพี่เขาด่าซะแล้วสิ..
“ก็… ก็ยังนะฮะ..”
แทนที่พี่เค้าจะด่าผมแบบเดิมๆ แต่ครั้งนี้มันแตกต่างแปลกออกไป…
.
.
.
“แล้วพี่ต้องทำยังไงนายถึงจะหายโกรธพี่เนี่ย..”
แต่เป็นแบบนี้มันก็มีความสุขดีแฮะ…
“อืม.. เลี้ยงข้าวผมสิ ไปกินข้าวด้วยกัน..” พี่แดฮยอนตอบตกลงโดยไม่ลังเล
เวลาพี่เค้าเป็นแบบนี้ก็ดูน่ารักดีนะ แต่ผมควรจะกลับไปรักเค้าเหมือนเดิมดีมั้ย? บางทีที่พี่เค้าเป็นแบบนี้ก็อาจจะแค่ชั่วคราว…
End part
“นี่นะพี่แดฮยอน กับข้าวร้านนี้อร่อยมาก! โดยเฉพาะผัดผักบุ้งนะ สุดยอดอ่ะ” จงออบพูดเสียงแจ๋นพร้อมกับตักผัดผักบุ้งวางบนถ้วยข้าวต้มของแดฮยอนไปด้วย ขณะที่จงออบกำลังพูดไม่หยุดปากและมัวแต่ก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารบนโต๊ะ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีอีกสายตากำลังมองมาที่เค้าอยู่ไม่ละ…
“อร่อยมั้ยฮะพี่ ด.. แดฮยอน..” จงออบเงยกำลังจะถามแต่สายตาของอีกคนที่จ้องมองมาที่เค้าแถมยิ้มเจ้าเล่ห์อีก ทำเอาจงออบเขินจนแทบจะเอาหัวมุดดินซะให้ได้
“ป้อนพี่หน่อยดิ..”
“กะ.. ก็.. ก็กินเองสิฮะ! มือก็มีอ่ะ…” จงออบรีบหันหน้าหนีหลบสายตาที่จ้องมองมาที่เค้าไม่เลิก ตอนนี้จงออบเขินจนตัวจะแตกแถมหน้าแดงเป็นก้นลิงจนดูออกได้ชัดเจน..
“น่า.. แค่ป้อนเอง..”
อ้อนซะขนาดนี้มุนจงออบจะไม่ทน ขอใจอ่อนยอมป้อนเลยละกัน
“คำเดียวพอนะฮะ..” แดฮยอนพยักหน้า จงออบค่อยๆหยิบช้อนของตนเองแล้วตักข้าวต้มในถ้วยยื่นออกไปพลางประคองข้าวต้มในช้อนไม่ให้หกออกมา แดฮยอนอ้าปากรอก่อนที่จะงับกินข้าวต้มที่คนตัวเล็กป้อน และในขณะที่ข้าวต้มกำลังอยู่ในปากของแดฮยอนนั้น…
“เฮ้ย!! ไอแดฮยอนนี่หว่า!”
พร่วดดดดด!!!
“อ.. ไอยงกุก..” แดฮยอนเหลือบไปเห็นเพื่อนซี้ที่กำลังเดินเข้าร้านพร้อมกับทักทายเสียงดัง
“ไอเหี้ยแดฮยอนทุเรสว่ะ อย่าทักกูๆ เราไม่รู้จักกัน ฮ่าๆๆ” ถึงยงกุกจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยังเดินมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกับแดฮยอน เมื่อทักทายเพื่อนเสร็จแล้วยงกุกก็เพิ่งจะหันไปเห็นอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วย..
“มึงพาใครมาอ่ะ.. แล้วทำไมเค้าต้องนั่งก้มหน้าแบบนั้นด้วยวะ..”
“อ๋อ จงออบไง”
จงออบค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเศษข้าวต้มที่เลอะเต็มหน้าและเรือนผม แดฮยอนกับยงกุกมองจงออบด้วยสีหน้านิ่งๆที่เหมือนจะตกใจและแดฮยอนควรจะพูดขอโทษ แต่…
“ก๊ากกก! ฮ่าๆๆ ฮ่าๆ”
“ไอเหี้ยแด้ เลิกขำดิ๊ มึงทำนะเว้ย! …อุ๊บ ..ฮ่าๆๆ ก๊ากกกกก!”
คนตัวเล็กไม่พูดอะไร แต่รีบลุกออกจากโต๊ะและวิ่งหนีออกจากร้าน…
“เชี่ยแล้วไง..”
farry 1000%
ความคิดเห็น