คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : { Just Belive. 5 }
_____
Jongup Part
นี่มันก็สองเดือนผ่านมาแล้วหลังจากที่ผมคบกับเจลโล่ มันก็มีอะไรดีๆเกิดขึ้นมาในชีวิตผมเยอะแยะมากมาย จากตัวตลกของโรงเรียน ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นนักเรียนดีเด่นซะจนได้ ต้องขอบคุณเจลโล่แฟนผมคนเดียวเลย ที่มันพาผมไปแปลงโฉมใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมไม่ได้ศัลยกรรมนะ แค่ไปตัดแต่งทรงผมปรับเปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ก็เท่านั้น แล้วผมก็เลิกยุ่งกับพี่แดฮยอนแบบตัดขาดแล้วด้วย เลยทำให้การเรียนของผมไม่มีขาดเกรดดีขึ้นทุกวิชา ถึงแม้จะทำใจนานไปหน่อยก็เถอะเพื่อให้ลืมพี่แดฮยอน แต่ถ้าให้ผมเป็นไอหน้าโง่ต่อไปคงไม่ไหวหรอก
ผมอายเค้าน่ะ
อ้อ.. แต่ก็ต้องมีปัญหานิดหน่อย เป็นปัญหาของเจลโล่มันน่ะ จำได้มั้ย? เมื่อครั้งก่อนที่เจลโล่มันบอกผมว่าอีกประมาณสองเดือนแม่จะมาหา แต่จู่ๆก็กลายเป็นเจลโล่ซะงั้นที่ต้องเป็นฝ่ายกลับไปหาแม่ซะเอง เพราะแม่ของเค้าป่วยขึ้นมากระทันหัน ตัวผมเองก็ใจหายหน่อยๆที่อยู่ดีๆแฟนผมก็ต้องหายไปอยู่อิตาลีราวห้าเดือน ผมว่าจะไม่มาส่งมันแล้วนะเผื่อทำใจ แต่เจลโล่มันดันเป็นคนงี่เง่า โวยวายไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาส่งนอกจากผมคนเดียว ผมเลยต้องเป็นคนมาส่งมันที่สนามบินแทน..
“ดูแลตัวเองดีๆนะพี่จงออบ เวลาอึอ่ะหัดล้างก้นด้วยนะรู้มั้ย? ผมไม่อยู่คอยเป็นคนล้างให้แล้วนะ..”
แล้วตั้งแต่คบกันมามันก็กวนตีนผมมากขึ้นทุกวัน..
“นายจะไปดีๆหรือต้องให้ฉันถีบส่งขึ้นเครื่องกันห้ะ..” ผมพูดเสียงต่ำเป็นเชิงขู่มัน
“ฮ่าฮ่า ครับๆ งั้นผมไปแล้วนะพี่จงออบ ผมรักพี่นะ ไว้ผมว่างผมจะโทรมาคุยด้วยนะครับ อย่านอกใจผมด้วยรู้มั้ย” มันกอดผมแน่นแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนที่จะผละออก โบกมือลาผมแล้วเดินหายเข้าไปท่ามกลางคนมากมายที่เดินกันให้วุ่น ส่วนผมก็ยืนเป็นหุ่นโบกมือลามันช้าๆเหมือนร่างไร้วิญญาณ
ผมไม่อยากให้มันไป.. ผมคิดถึงมัน
นับแต่วันนี้เรื่อยๆไป ผมต้องอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเป็นเวลาห้าเดือน! ให้ตายเถอะ.. ตัวสร้างสีสันในชีวิตผมหายไปแบบนี้ผมจะอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไงนะ..
อะไรนะ.. ตัวสร้างสีสัน? นั่นแฟนนะจงออบ!!
อ่า.. นี่ผมพูดอะไรลงไปเนี่ย
หลังจากที่ผมยืนตั้งตอเป็นจ่าเฉยอยู่นาน ผมค่อยๆหมุนตัวช้าๆเดินกลับไปเพื่อกลับบ้าน เนื่องจากที่ตัวผมกำลังอยู่ในช่วงใจลอยตามไอเจลโล่ไปอิตาลี เลยทำให้ผมเดินอย่างคนไม่มีสติชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจังจนตัวผมเซล้มไปนอนกับพื้น
“เดินดูตาม้าตาเรือบ้างดิวะ!” คงจะเป็นคนที่ผมเดินชนเมื่อกี้ เสียงผู้ชายบ่นผมอย่างอารมณ์เสีย อะไรวะ เดินชนแค่นี้ทำบ่น ฉันไม่ได้ไปเดินบนหัวแกซะหน่อย
“ผมขอโทษนะครับ ทีหลังผมจะดูตาม้าตาเรือ”
“เห้ย! นี่มึงพูดกวนกูหรอวะ!” ผมก้มหน้าสะบัดหัวเบาๆเรียกสติ ขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นมากำลังจะเถียงคนตรงหน้าต่อ แต่แล้วมันก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิด..
“ผมเปล่า น… พ.. พี่แดฮยอน..”
“ห้ะ? มึงเป็นใครวะ รู้จักกูด้วยหรอ? อ๊อ… กูคงดังมากสินะ” เค้าพูดพร้อมพลางแสยะยิ้มที่ดูมีสเน่ห์ลึกๆแต่แฝงความชั่วร้ายไว้ด้วย
“พี่.. จำผมไม่ได้?”
“มุขนี้มึงเลิกเล่นเถอะ อยากเอากับกูก็บอกมาตรงๆ หน้าตามึงผ่านนะ อ่ะนี่เบอร์โทรแถมเบอร์ห้องคอนโดXXXนี่ด้วย มาหากูคืนนี้ก่อนตีห้า ช้ากว่านั้นกูหลับ”
“ผมจงออบไง.. พี่แดฮยอนจำไม่ได้หรอ?” ผมเฉลยออกไปดูๆแล้วพี่แดฮยอนจะตกใจไม่น้อย ตากลมเป็นไข่ห่านซะขนาดนั้น บางทีผมว่าพี่เค้าก็ตกใจเว่อร์ไป…
“น.. นี่ใช่มึง.. จริงๆหรอ..”
“อื้อ ผมหล่อขึ้นใช่มั้ยล่า?” ผมส่งยิ้มตาหยีให้พี่แดฮยอน แล้วดูเหมือนกับว่าพี่เค้าจะเขินล่ะมั้ง หน้าแดงจนดูออกซะขนาดนั้น ผมยิ้มแบบนี้ให้ใครเค้าก็เขินกันทั้งนั้นแหละ ก็ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปมากเลยนี่นา…
ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมดีขึ้นกว่าเดิมมาก ทั้งหน้าตาการแต่งตัวจะอะไรก็แล้วแต่ จากที่มีแต่คนอยากผลักไสแต่ตอนนี้มีแต่คนอยากได้ …รวมถึงพี่แดฮยอนด้วย ผมคิดว่านะ
และผมก็คิดอะไรสนุกๆออก..
ผมจะแก้แค้นพี่แดฮยอน
ถึงผมจะเคยรักเค้ามาก แต่ตอนนี้ผมขอบอกอย่างมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเลยว่าผมไม่ได้รักพี่แดฮยอนแล้ว ยิ่งตอนนี้เจลโล่ไม่อยู่ แผนสนุกๆที่ผมเป็นคนคิดมันขึ้นมาก็จะยิ่งดำเนินการสะดวกขึ้น ผมมีเวลาห้าเดือน ผมจะต้องทำให้พี่แดฮยอนยอมทำเรื่องน่าอายต่างๆนาๆมากมายเพื่อผม ทำทุกอย่างเหมือนกับที่เค้าเคยทำกับผมไว้..
ผมแผนสูงไปหรือเปล่า?
Daehyun Part.
“เอ่อ.. พี่แดฮยอน..”
“…”
“พี่แดฮยอนครับ.. เป็นอะไรไป..”
“.. เอ่อ.. ห้ะ อะไรๆๆ!”
มือบางส่ายไปมาตรงหน้าผม จนผมสะดุ้งรู้สึกตัวหลังจากที่สติของผมมันจมดิ่งหายไปไหนต่อไหน…
จงออบดูดีขึ้นจากเดิมมาก เปลี่ยนไปจนผมแทบจำไม่ได้ ผมไม่เคยรู้สึกเขินใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ยิ่งผมเจอรอยยิ้มนั่นใกล้ๆแบบนั้นยิ่งทำให้ผมอยากจะเอาหัวโขกกำแพงรัวๆเพื่อแก้เขิน
“นายเปลี่ยนไปมากเลยนะเนี่ย…”
“ฮ่าฮ่า ผมรู้ตัวน่า” นั่นไง จงออบยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว สงสัยมีคนชมเยอะว่ายิ้มสวยมั้งเลยยิ้มไม่หยุดไม่หย่อนแบบนี้..
ทั้งๆที่แต่ก่อนผมเจอจงออบบ่อยแทบทุกวัน แต่ผมกลับไม่คุ้นเคยกับรอยยิ้มแบบนี้ ผมรู้ตัวดีว่าผมแทบไม่เคยทำให้จงออบยิ้มเลย ถึงจงออบจะมียิ้มบ้างบางครั้งแต่ล้วนแล้วเป็นฝืนยิ้มทั้งนั้น มันก็น่าอยู่หรอก ผมไม่เคยทำดีกับจงออบเลยนี่ มีแต่ทำร้ายจงออบเลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มจริงใจแบบนั้น…
แล้วทำไมผมต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ด้วยเนี่ย…
“อะไรทำให้นายดูดีขึ้นขนาดนี้ห้ะ?”
“พี่แดฮยอนจะคุยกับผมตรงนี้เลยหรอฮะ ไม่กลัวคนจะเดินมาเหยียบเราสองคนรึไง”
ขอโทษนะจงออบ พี่นึกว่ามันมีแค่เราสองคน
คิก…
“แล้ว.. พี่แดฮยอนมาที่สนามบินทำไมหรอฮะ? มาส่งใครรึเปล่า?” แล้วผมกับจงออบก็เดินมานั่งคุยกันปะปนกับคนที่กำลังรอขึ้นเครื่องกันอยู่เป็นแถว ธุระอะไรผมไม่สนใจทั้งนั้นแหละ ตอนนี้ผมสนใจอยู่คนเดียว..
“เพื่อนพี่มันบังคับให้มาส่งมันขึ้นเครื่องน่ะ แต่ช่างเถอะ พี่เลทไปครึ่งชั่วโมงมันคงไปละมั้ง”
“เปลี่ยนรสนิยมเรียกแทนตัวเองว่าพี่กับผมแล้วหรอฮะ?” นั่นสิ.. ผมเคยแต่พูดหยาบคายกับจงออบมาตลอด
“ไม่เห็นต้องสนใจเลย ว่าแต่นายอ่ะมาทำอะไร?”
“อ๋อ.. ผมมาส่งเพื่อนน่ะ เหงาแย่เลยผมต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วย..” จงออบบึนปากพร้อมกับกอดอกทำท่าทางเหมือนกันคนกำลังงอน..
น่ารักซะไม่มี..
นี่กำลังอ่อยกูใช่มั้ยเนี่ย?
“ไปค้างบ้านพี่มั้ยล่ะ?”
“ไม่ดีกว่า รบกวนเปล่าๆอ่ะ”
“งั้นพี่ค้างบ้านนาย” ผมเป็นรุกก็ต้องมีหน้าที่รุกไง รุกให้ถึงที่สุด..
จองแดฮยอนขอสู้ตาย!
“จะดีหรอ..”
“ดีดิ ไม่ถือเป็นการรบกวนนะ เพราะพี่จะเป็นคนทำให้นายหายเหงาเอง”
“ห้าเดือนเลยนะพี่”
“ห้าปีก็ได้”
“แต่ผมทั้งกินเยอะ ขี้บ่น เอาแต่ใจ ชอบใช้เงิน แถมยังงี่เง่างอแงทำตัวน่ารำคาญ… ผมไม่ใช่จงออบคนเดิมแล้วนะพี่ พี่จะอยู่กับผมได้หรอ? พี่บังคับผมเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ..”
พี่ไม่ว่าหรอกยอดยาหยี.. สำหรับนายตอนนี้พี่รับได้ทุกอย่าง..
“ชิวมาก มากกว่านี้พี่ก็เจอมาแล้ว”
“คิก… อ๊อ! แล้วก็มีอยู่ข้อนึง! ถ้าพี่ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาอยู่เลย..”
“หือ? อะไรอ่ะ?”
“ห้ามกดผม!!”
ไม่จริง.. ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง… นั่นมันเมนพ๊อยผมเลยนะเว้ย!!!!
ความคิดเห็น