คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : { Just Belive. 2 }
_____
“นายอายุเท่าไหร่”
“ผม.. 15 เอง”
“ว่าละ”
“..”
“เป็นน้องฉันต่อไป อายุน้อยกว่าฉันตั้งสองปีจะปีนเกลียวมาเป็นเพื่อนฉันได้ไงห้ะ เห็นว่าฉันไม่มีเพื่อนคบเป็นคนเงียบๆแล้วนึกจะเล่นหัวกันได้รึไง ฉัน..”
“พอๆๆๆๆ ผมเข้าใจละๆ”
“เข้าใจก็ดี”
“ตกลงผมกลับบ้านด้วยได้มั้ย?”
“ตอนนี้ฉันยังไม่กลับหรอก นายกลับบ้านนายไปเถอะ บาย”
Jongup part
ผมรีบเดินออกมาให้ห่างจากเด็กนั่น เกาะติดผมเป็นปลิง ผมเคยคิดอยากมีเพื่อนนะ แต่พอมาเจอไอเด็กเผือกนี่ผมว่าอยู่คนเดียวยังดีซะกว่า
ผมต้องไปหาพี่แดฮยอน ถึงมันจะดูน่าอับอายแค่ไหนที่ไอคนอย่างผมต้องคอยไปหาพี่แดฮยอนเดือนมหาลัยทุกวัน แต่ถ้าเพื่อทำให้แดฮยอนมีความสุข ผมก็ยอม..
รอยยิ้มของพี่แดฮยอนน่ะ ผมชอบที่สุดเลย
ผมพอจะได้ข่าวมาคร่าวๆ ว่าพี่แดฮยอนถูกบังคับให้เรียนหนังสือ ถ้าทางด้านพ่อและแม่รู้ว่าการเรียนไม่ดีหรือได้ยินพฤติกรรมที่ไม่ดีจากเหล่าปากของอาจารย์ พี่แดฮยอนจะโดนยึดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นบ้านรถเงินทอง เพราะแบบนี้มันเลยทำให้พี่แดฮยอนเครียด
เพราะฉะนั้นผมต้องทำให้พี่แดฮยอนมีความสุข
“พี่แดฮยอน..” ผมชะโงกหัวเรียกพี่แดฮยอนเบาๆจากหลังพุ่มไม้ ถึงจะเรียกเบาๆแต่พี่แดฮยอนก็ได้ยิน พี่แดฮยอนที่นั่งอยู่ตรงม้าหินกับเพื่อนผู้ชายอีกสามสี่คนหันมาทางผม สายตาจากรุ่นพี่ทำให้ผมกำลังจะหลบหน้าเขิน แต่พี่แดฮยอนกวักมือเรียกผมให้ไปหาซะก่อนผมเลยรีบลุกเดินไป
“เหี้ย ตั้งแต่ได้กันก็มาหากันทุกวันเลยนะมึง”
“กูไม่ได้สั่งนะ มันอยากมาหากูเอง”
ถูกแล้วล่ะ ผมอยากมาหาพี่ทุกวันเพราะผมคิดถึง ..พี่คงไม่อยากให้ผมมาหรอก
“วันนี้มีอะไรให้มันทำวะ” ใจผมเต้นจนแทบจะหลุดออกมาเมื่อได้ยินประโยคของเพื่อนพี่แดฮยอน เพราะอะไร? ไม่ใช่เพราะผมเจอพี่แดฮยอน ไม่ใช่เพราะต้องมายืนต่อหน้ารุ่นพี่ บางทีสิ่งที่ผมทำให้พี่แดฮยอนมีความสุขได้ก็อาจจะเป็นเพราะความทุกข์ความน่าอับอายของผม
ผมบอกแล้วไง ถ้าเพื่อให้พี่แดฮยอนมีความสุขผมก็ยอม..
ก็ยังดีกว่าให้พี่เค้าไล่ผมไม่ใช่หรอ?
ซักพักพี่แดฮยอนก็เขียนอะไรไม่รู้ยุกยิกๆบนกระดาษเอสี่ แล้วก็เอาชูให้เพื่อนดู รุ่นพี่ทั้งสี่คนรวมทั้งพี่แดฮยอนต่างหัวเราะกันเอาเป็นเอาตายก่อนที่พี่แดฮยอนจะยื่นส่งมาให้ผมด้วยมือที่สั่นเพราะกำลังหัวเราะอยู่ ผมรับมันมาแบบงงๆ ทำไม? มันขำขนาดนั้นเลยหรอ
ผมค่อยๆพลิกกระดาษดูข้อความที่เขียนไว้ ดวงตาผมเบิกโตเมื่อเห็นมัน ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเพราะกำลังกลัว..
‘ ตูดห้าบาทซื้อมั้ยจ้ะ ’
อย่าให้ทำแบบนั้นเลย..
“แปะบนเสื้อมึงแล้วไปยืนยิ้มหน้ามอโอเคป้ะ? ฮ่าฮ่า” ผมมองพี่เค้าหัวเราะพร้อมกับน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า แกล้งครั้งก่อนก็ว่าอายแล้ว ไม่ว่าจะให้ผมไปยืนเต้นท่าแปลกๆกลางสนาม นั่งให้เหมือนขอทานจนกว่าจะได้เงินถึงร้อยข้างโรงเรียน ให้ผมใส่เสื้อไปรเวทมาโรงเรียนจนโดนครูด่า สิ่งต่างๆที่น่าอับอายล้วนแล้วผมทำเพื่อให้พี่แดฮยอนมีความสุขทั้งนั้น แต่ครั้งนี้มันแรงเกินไปมั้ย..
“เอ้า ยังมายืนเอ๋ออยู่อีก ก็ไปดิ!”
“คือผม…”
“ถ้าไม่ทำก็ออกไปไกลๆ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู”
เห็นมั้ย.. ถ้าผมไม่ทำ พี่แดฮยอนก็ไล่ผม
“ฮะ.. ผมจะทำ”
End jongup part
ร่างเล็กจงออบ ค่อยๆเดินช้าๆเพื่อถ่วงเวลาเอาไว้เผื่อทำใจ เมื่อเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามหาลัย จงออบถอนหายใจก่อนหนึ่งครั้งยาวๆ แล้วเอาป้ายที่แดฮยอนให้มาที่ติดเชือกแขวนไว้เรียบร้อยแล้วมาแขวนคอตัวเอง นักศึกษามากหน้าหลายตาที่เดินผ่านกันต่างจ้องมองมาที่จงออบ สายตาที่ดูถูก สายตาที่ดูน่ารังเกียจ เสียงหัวเราะซุบซิบนินทาถึงจะเบาแต่จงออบก็ได้ยินเต็มสองรูหู จงออบได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาผู้คน..
ทำไมไม่ยิ้ม แดฮยอนบอกให้ยิ้ม
นึกขึ้นได้จงออบค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆอย่างกล้าๆกลัว แล้วฉีกยิ้มทีละนิด มุมปากสั่นเล็กน้อยเกิดจากความไม่มั่นใจ บางคนที่อุตส่าห์กลั้นขำก็ปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดัง
“อ้าวน้อง 5บาทเองหรอ?” ผู้ชายร่างอวบเดินมากับฝูงเพื่อนเกือบสิบ พุ่งตรงเข้ามาทักจงออบ จงออบยังคงฝืนยิ้มไม่พูดอะไร ก็แดฮยอนไม่ได้บอกจงออบว่าให้พูดกับคนแปลกหน้า ถ้าขืนขัดคำสั่งมีหวังแดฮยอนไม่พอใจแหง
“โถ่ว ให้ฟรีพี่ยังไม่เอาน้องเอ้ย ฮ่าฮ่าก๊ากกกก!!”
สุดท้ายน้ำตาที่จงออบกลั้นไว้ก็ได้ถูกปล่อยให้ไหลออกมา รอยยิ้มก็ยังคงฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัดว่าร่างเล็กไม่เต็มใจทำอะไรแบบนี้แน่ๆ ร่างอวบเห็นน้ำตาก็ทำสีหน้าตกใจแต่แค่แปปเดียว ซักพักก็ปล่อยหัวเราะเสียงดังออกมาอีกรอบ
“เห้ยยย!! ฮ่าฮ่า แค่นี้ร้องไห้หรอ พี่ขอโทษนะน้อง ไปละๆ บาย” กลุ่มคนนิสัยไม่ดีพากันเดินออกไปจากที่ตรงนี้ เหลือแต่ร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายผู้คน
ได้ร้องไห้แบบจริงๆจังๆซักทีนะมุนจงออบ..
“ฮือ.. ฮึก..”
Daehyun part
ผมมองไอเด็กเฉิ่มนั่นกำลังยืนร้องไห้ตัวโยนอยู่หน้ามอ ผมล่ะเกลียดจริงจริ๊ง พวกที่ชอบทำตัวบอบบางเนี่ย เกิดมาเป็นผู้ชายแต่ทำตัวอ่อนแออย่างกับผู้หญิง ถามจริง ไม่รู้สึกเสียชาติเกิดบ้างรึไง
“มึงไม่สงสารมันบ้างอ่อวะ อย่างน้อยถ้ามึงไม่ชอบมันก็ควรปล่อยมันไปป่ะวะ”
“ก็มันมาอ้อนวอนกูว่าอย่าไล่มัน จะให้มันทำไรมันก็ยอม กูก็ทำตามที่มันขอ”
“อ๋อ.. กูนึกว่ามึงได้กับมันแล้วสนใจมันซะอีก”
“ไอยงกุก!!!”
บังยงกุก เพื่อนสนิทผมเอง ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเยอะ แต่ผมไม่ชอบมันอย่างนึงที่แม่งปากหมาไม่เลิก ชอบพูดอะไรให้ผมโมโหอยู่เรื่อย แต่ทีผมพูดบ้างล่ะแม่งแทบฆ่าผมจนลืมไปเลยว่าเป็นเพื่อนกัน- -
“ไอแด้แม่งเหี้ย..”
“ไอ้ฮิมชาน!!”
คิมฮิมชาน เพื่อนสนิทผมอีกคน ไอนี่มันจะดูเงียบๆกว่าไอยงกุกหน่อย แต่ความปากหมานี่เต็มแม็ก มันเป็นไอพวกที่พูดสั้นๆแต่เจ็บน่ะ มันด่าทีแทบกลับตัวกลับใจ แต่ใช่ไม่ได้กับผมหรอกครับ ^^
“มึงไม่คิดจะสนใจมันหน่อยอ่อวะ ออกจะจริงใจ”
“มึงใช้หัวสมองหรือปลายเล็บตีนมึงคิดวะยงกุก หล่อๆเพอร์เฟ็คอย่างกูเนี่ยนะให้ไปเดินควงคู่กับมัน น่าอายชิบ”
“จ้าจ้า ไอคนหล่อ ที่กูพูดเพราะกูสงสารมันเฉยๆหรอก ดูมันดิ ขนาดอายจนร้องไห้ยังยืนชูหน้าชูตาตามที่มึงสั่ง”
ผมรู้ว่ามันน่าสงสาร.. แต่ถ้ามันยินยอมที่จะทำผมก็ไม่ขืน ผมไม่ได้บังคับมันซะหน่อย
“นั่นใครวะ..”
“อะไรของมึงฮิมชาน”
“เออว่ะ ใครวะ อยู่ๆก็วิ่งมากอดจงออบ สงสัยขายได้ละมั้ง ฮ่าฮ่า”
ผมหันไปตามอย่างที่เพื่อนผมสองคนพูด ผู้ชายตัวสูงผิวขาวที่ดูจากเสื้อแล้วน่าจะเรียนที่เดียวกับจงออบ กำลังยืนกอดจงออบแน่น
หงุดหงิดจังวะ!
“ดีใจด้วยไอแด้ เด็กมึงขายออกแล้วว่ะ ฮ่าฮ่า”
“เงียบปากไปไอยงกุก!!”
End Daehyun part
“พี่จงออบ! พอเถอะ!!” เสียงแหลมที่ตะโกนดังพร้อมกับร่างสูงเจ้าของเสียงกำลังวิ่งเข้ามาแล้วรวบกอดร่างเล็กไว้แน่น จงออบที่กำลังถูกกอดโดยไม่ดูหน้าว่าเป็นใคร ยังคงยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นหนัก ลำตัวกระตุกตามเสียงสะอื้นจนดูน่าสงสาร
“ฮึก.. ฮืออ… ค.. ใคร ฮือออ”
“ผมเองเจลโล่ พี่ไม่ต้องร้องไห้นะ ผมจะพาพี่ไปจากตรงนี้เอง”
“ฮืออ.. ไม่ต้อง ฮึก..ไม่เป็นไร อึก..”
“ไอเด็กเปรต เสือกไรวะ!!?”
ความคิดเห็น