คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : { Just Belive. 1 }
_____
“นักเรียน จงออบหยุดเรียนอีกแล้วหรอ?”
“น่าจะใช่ค่ะ”
โต๊ะเรียนหลังสุดติดริมหน้าต่าง ถึงมันจะมีสองที่ที่ว่าง แต่มีเพียงแค่มุนจงออบที่นั่งคนเดียว ไม่ใช่เพราะเพื่อนในห้องมีไม่พอ ก็คนในห้องเค้าไม่ยอมนั่งด้วยไม่รู้ทำไม..
จะว่าจงออบสกปรกก็ไม่ใช่ ลูกขอทานก็ไม่ใช่
“อ่า.. คาบโฮมรูมวันนี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่เพิ่มมาคนนึงแล้วนะ อยากรู้จักกันรึยังจ้ะ?” เสียงโห่ดีใจดังก้องห้องเรียน ใครๆก็อยากรู้จักเด็กใหม่ทั้งนั้น เด็กผู้ชายตัวสูงโย่ง ผิวขาวใสที่ดูสวยกว่าผิวผู้หญิงบางคนซะอีก แค่ก้าวท้าวเข้ามาออร่าก็เปล่งจนคนทั้งห้องถึงกับอ้าปากหวอกันไปตามๆกัน
“เอ่อ.. ผม ชเว จุนฮง เรียกเจลโล่ก็ได้” เจลโล่พูดเสร็จก็ก้มหน้าเพื่อปิดบังแก้มแดงๆของเค้า ก็ทั้งห้องจ้องตาเป็นมันขนาดนั้นจะไม่ให้เขินได้ไง
“นายหน้าเด็กจังเลยเจลโล่ อายุเท่าไหร่หรอ” เด็กหลังห้องตะโกนถาม เจลโล่ได้ยินจึงรีบเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยตอบ
“ผมอายุ15ครับ อาจจะอายุน้อยกว่าพวกพี่สองปี..”
“งั้นนายก็เป็นน้องพวกเราอ่ะดิ ยินดีต้อนรับห้อง5/5นะเจลโล่!!” เสียงโห่ดีใจเกิดขึ้นอีกครั้ง คุณครูสาวมองก็อดจะอมยิ้มไม่ได้
“ครูครับ แล้วผมต้องนั่งตรงไหนหรอ?”
“อืม.. นั่งแถวหลังสุดริมหน้าต่างเลยจ้ะ เธอไม่ได้นั่งคนเดียวหรอกนะ เพื่อนอีกคนเขาหยุดเรียน”
“ไม่ได้นะเจลโล่!! ครูคะ!! ทำไมต้องให้เจลโล่นั่งใกล้ไอคนขายตัวด้วย!!”
ฝีเท้าของอีกคนที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียนได้หยุดชะงักก่อนที่จะก้าวถอยหลังกลับไปยืนนิ่ง
Jongup part
คนขายตัวงั้นหรอ?
หึ ..ขายให้พี่แดฮยอนคนเดียวละกัน
“นี่!! ซอนฮวา เธอจะว่าเค้าแบบนั้นไม่ได้นะ!!”
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมนั่งกับเค้าก็ได้ มันไม่มีที่นั่งแล้วนี่นา..”
“นายจะแยกโต๊ะกับฉันก็ได้นะ เดี๋ยวฉันลากโต๊ะไปนั่งติดกับถังขยะเอง!”
ผมเลือกที่จะก้าวเข้าไปเผชิญต่อหน้าทุกคนในห้อง ว่าผมไปเถอะผมไม่เดือดร้อน ก็ผมไม่ได้ไปเสียตัวให้ใครอื่นซะหน่อย ก็มีแต่พี่แดฮยอนคนเดียวไม่เห็นต้องร้อนตัวเลยหนิ..
“ไม่ต้องแยกย้ายอะไรทั้งนั้นล่ะ! จุนฮง เธอนั่งกับเค้าได้ใช่มั้ย?"
“อื้ม.. ผมนั่งได้ ไม่มีปัญหา” เด็กนั่นพูดพร้อมกับยิ้มจนตาหยี ฝืนอ่ะสิ ไม่ต้องยิ้มก็ได้นะนายน่ะ .. ถึงนายไม่หวังดีกับฉัน นายก็ครองตำแหน่งป็อปของห้องได้อยู่แล้วล่ะ
ผมล่ะเกลียดที่สุดเลยพวกสร้างภาพ..
เป็นตัวของตัวเองเหมือนพี่แดฮยอนสิผมถึงจะชอบ
End jongup part
“สวัสดีครับ พี่…”
“…”
“พี่ชื่ออะไรหรอ”
“ใครพี่นาย ก็อยู่ชั้นเดียวกัน” จงออบพูดพร้อมกับค้นของในกระเป๋าเหมือนคนกำลังยุ่งๆ
“ค้นอะไรอยู่หรอจงออบ นายหาถุงยางอยู่รึไง” เด็กผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเกเรแต่มีเพื่อนคบเดินเข้ามาทักทายจงออบด้วยวาจาที่ไม่เหมาะกับหนังหน้าสวยๆของเธอเลย จงออบชะงักไปนิดนึงแล้วก็ขยับค้นหาของต่อไปอย่างไม่สนใจเธอ
“เจลโล่ ฉันไปเอาโต๊ะมาต่อแล้วล่ะ นั่งได้สามคนไปนั่งกันเถอะนะ..” เธอคล้องแขนเจลโล่พยายามจะดึงตัวเจลโล่ออกไป แต่เจลโล่กลับฝืนไว้ไม่ยอมลุก
“พี่ไปนั่งที่เดิมเถอะครับ ผมนั่งกับเค้าได้”
“นายไม่กลัวเสียตัวให้มันหรอ?”
“ผมไม่ยอมง่ายขนาดนั้นหรอกน่า”
“ระวังตัวด้วยละกัน คนทั้งห้องเค้าเป็นห่วงนายมากเลยนะ” เธอเน้นคำว่า ‘คนทั้งห้อง’ เหมือนจะซ้ำเติมจงออบ แต่จงออบสนใจที่ไหนล่ะ โดนจนชินแล้วล่ะ..
“ถึงนายยอม ฉันก็ไม่เอานายหรอกไม่ต้องกลัว” เหมือนจะค้นหาของในกระเป๋าเจอแล้ว จงออบหยิบสายหูฟังออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่ามาเสียบฟังเพลง เจลโล่มองยิ้มๆ แล้วดึงสายหูฟังออกอย่างถือวิสาสะ จงออบส่งสายตาไม่พอใจใส่เจลโล่
“คนอย่างพี่ทำไมผมต้องยอม”
“หึ..”
“ล้อเล่นน่า.. พี่ไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าว่าหรอกผมรู้”
“นายมีตาทิพย์รึไง”
“สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นนะพี่ ต้องให้ผมเห็นกับตาผมถึงจะเชื่อ”
“เรื่องของนายเหอะ แล้วเอาหูฟังอีกข้างฉันคืนมาได้แล้ว!”
“ไม่ ผมขอฟังด้วยคนสิ” เจลโล่หยิบหูฟังที่ถืออยู่มาเสียบใส่หูอีกข้างของตนเอง เพราะสายหูฟังที่ดูสั้น เจลโล่เลยต้องเขยิบตัวชิดจงออบเข้าไปอีก
“นายฟังคนเดียวเถอะ!”
Zelo part
จู่ๆพี่เค้าก็โยนหูฟังใส่ผมซะงั้น อะไรอ่ะ ..คนอุตส่าคุยดีด้วย
ทำไมผมถึงต้องทำตัวดีกับพี่เค้าน่ะหรอ? ผมจริงใจนะครับไม่เสแสร้ง ผมเข้าใจดีว่าพี่เค้ารู้สึกยังไง ผมรู้..เพราะผมก็เคยเป็นแบบพี่เค้าไง
“ใจร้ายกับผมจัง”
“ก็ฉันมันชอบขายตัว..”
“ผมรู้ ว่าพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น”
“รู้ๆๆๆ นายเป็นญาติส่วนไหนของฉันกันห้ะ”
ถ้าพี่เค้าลดนิสัยขี้ประชดลงหน่อยพี่จะน่ารักมากเลยนะพี่จงออบ..
“ผมขอกลับบ้านด้วยได้มั้ยอ่ะ?”
“นี่นายขอฉันตั้งแต่เช้าแล้วนะ ขอกินข้าวขอยืมสมุดหนังสือยืมปากกา ทำอย่างกับมีฉันเป็นเพื่อนคนเดียวงั้นล่ะ”
“ก็ผมอยากให้พี่เป็นเพื่อนของผมไง”
“นายพูดไรนะ…”
“ผมขอเป็นเพื่อนพี่ได้มั้ยพี่จงออบ”
farry 1000%
ความคิดเห็น