คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 :: ระวัง //[+เอ็นซีที่อ่านไม่ได้]
-ระวัง-
Jungkook
ตอนนี้ผมได้แต่นั่งๆนอนๆไม่มีอะไรทำ ถึงบ้านไอวีจะกว้างขวางขนาดไหนแต่ดูเหมือนคนอย่างมันจะเป็นพวกสันโดษอยู่คนเดียวและรักสงบ เป็นผู้ชายวัยทีนอายุย่างสิบเจ็ดแท้ๆเครื่องเล่นเกมมันส์ๆซักเครื่องก็ไม่มี
ผมตั้งท่าจะลุกขึ้นเดินออกจากเตียงแต่ก็ต้องล้มตัวลงกลับไปนอนใหม่
“โอ้ะ....ซี๊ด.. ”
เพราะแม่งยังเจ็บซี๊ดซ๊าดช่วงก้นผมไม่หาย ..ไอวีนะไอวี ทำกับกูไว้เจ็บแสบนัก แต่ความจริงมันก็ไม่ใช่เฉพาะฝ่ายมันหรอกที่ผิดเรื่องนี้ มันเป็นเพราะผมด้วยส่วนนึง(นิดเดียว)ที่ผมไปขอร้องมันให้มัน.. เอ่อ.. ไอนั่นผมในห้องน้ำ.. -//-
พอๆๆๆ!! เลิกคิดเถอะครับ รกสมองเสียเปล่า!!
ผมค่อยๆพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลจนสำเร็จ แค่ยืนแค่นี้ผมถึงกับต้องยกมือขึ้นปาดเหงื่อเลยล่ะครับคิดดูเถอะลำบากขนาดไหน ผมค่อยๆย่างเดินทีละก้าวอย่างช้าโคตรๆและระมัดระวังช่วงล่างของผมสุดๆเพื่อไม่ให้มันเจ็บจี๊ดกระจายไปถึงลำไส้ในของผม เดินอย่างลำบากอยู่แบบนั้นจนถึงชั้นหนังสือที่ห่างจากเตียงไม่กี่คืบ ผมกวาดสายตามองสันหนังสือเรียงเล่มเพื่อหาหนังสือ … กาตูนครับ
แต่มันไม่มีเลย มีแต่พวกหนังสือเล่มหนาขนาดประมาณห้าเซนได้เรียงเป็นแถวยาว แล้วแต่ละเล่มส่วนมากก็เป็นหนังสือประเภท อืม.. จิต.. จิตวิทยา จิตวิทยาทั่วไป มีแต่หนังสือเหล่านั้นเต็มไปหมด บ้าเหอะ หรือว่าที่นี่จะไม่ใช่บ้านไอวี..? แต่มันก็ไม่แน่นะ แม่มันอาจจะเป็นหมอด้านนี้ก็ได้มั้ง อย่าคิดมากสิ
ไอวีมันไม่ใช่โรคจิตหรอกน่า…
หนังสือกาตูนก็ไม่มี เกมซักเครื่องก็ไม่มีให้เล่น ผมละเบื่อจริงๆเลย เอ้ะ.. ลืมบางอย่างนะ ..โทรศัพท์ผมไง!! ใช่ๆๆ!! ผมมองหาโทรศัพท์ของผมไปทั่วเตียงนอนแล้วก็เจอมันจนได้ ก็ตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจจะย้ายออกมาผมก็ปิดเครื่องสนิทไร้การติดต่อจากผู้คนมากมาย บัดนี้ผมจะเปิดใช้งานใหม่อีกรอบละครับ โอ้ะ! แบตไม่หมดซะด้วย ทนทานอะไรแบบนี้ และเหตุการณ์ที่ผมคิดไว้ว่ามันจะเกิดขึ้นตอนผมเปิดเครื่องโทรศัพท์….
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
น่านไง.. คิดไว้ไม่มีผิด
‘HOPEE’
ผมไม่รู้นะครับว่าพวกคุณจะอ่านชื่อที่ผมเมมไว้ว่ายังไง ..แต่ผมอ่านมันว่าโฮปปี้ครับ
“….” ผมกดรับสายโดยไม่คิดจะปริปากพูดอะไร เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าผมคงไม่มีสิทธิ์ได้พูดแน่นอน เพราะไอคนปลายสายมัน…
‘จองกุก!! มึงรับสายกูแล้ว!! จองกุก!! มึงอยู่ที่ไหน!! บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ!! กูตามหามึงไปทั่วแล้วนะจองกุก!! จองกุก!! ตอบกูสิสัด!!’
เห็นมั้ยล่ะ? มันไม่มีช่องว่างให้ผมได้แทรกเข้าไปหรอก..
“มึงไม่ต้องตามหากูหรอก”
และผมจะไม่กลับไปอยู่กับมันแน่นอน..
‘มึงพูดอะไรของมึง!! มึงกับกูเป็นเพื่อนกันนะ!!’
“แล้วมึงคิดกับกูแค่เพื่อนหรอ?”
‘ม่ะ..ไม่ใช่.. ซักหน่อย’ น้ำเสียงของมันเปลี่ยนเป็นค่อยๆเบาลงทีละนิด
“กูขี้เกียจคุยกับมึงว่ะ จริงๆนะ”
‘ไอจองกุก..ฮึก..’ และผมก็แอบได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆด้วย..
“อย่ามากระแดะร้องไห้ใส่กู”
‘กูขอโทษ’
“เรื่องของมึง”
‘จองกุก.. อย่าทำแบบนี้’
“แค่นี้นะ.. กูไปอยู่กับเพื่อนใหม่กูก่อน”
‘เพื่อนใหม่หรอ.. หึ’
“ทำไม อะไรของมึง”
“ระวังมันจะกลายเป็นผัวใหม่มึงละ”
“ไอโฮป!!”
‘กูจะรอของกูอยู่แบบนี้ และคอยตื้อโทรหามึงอยู่แบบนี้ แล้วมึงจำไว้นะ เมื่อไหร่ที่มึงมีปัญหา มึงมาหากูได้เสมอ กูบอกแค่นี้’
“เรื่องของมึง!!” ติ๊ด!!
ผมกดตัดสายอย่างแรงจนปุ่มแทบจะแตกเพราะความโกรธในตัวผมที่กำลังเดือดปุดๆจนควันแทบจะพ่นออกจากหู ไอโฮปพูดอะไรของมัน!! อย่างไอวีเนี่ยนะจะเป็นผัวของผม!! ..
..แล้วเรื่องเมื่อคืนล่ะ
โอ้ย!!เลิกคิดซักทีเหอะ เมื่อคืนมันแค่อุบัติเหตุเว้ยยย!!!
“อ้าว จองกุก ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะที่รัก เมนไม่มาหรอ?”
_________________________________
อัพช้าไม่พอยังอัพสั้นอีก555555555555
แจ้งนิด สำหรับรีดเดอร์ที่อ่านเอ็นซีแชป8-9ไม่ได้เนื่องจากอินเลิฟได้ปิดปรับปรุง
ให้มาขอเอ็นซีได้ที่เพจของไรท์ อินบ็อกซ์มาเลยดีที่สุด
เพจของไรท์ได้แปะไว้ที่หน้าบทความแล้วอย่างโดดเด่น5555555555
คอมเม้นน้อยเค้าน้อยใจและจะไม่อัพด้วย #ยิ่งอัพที่ละน้อยอยู่5555555
มาแค่นี้แหละ บ้ะบายแชปหน้าเจอกัน
ความคิดเห็น