ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
อดีตที่เลวร้ายระหว่างผมกับเพื่อนรัก
.......
INTRO
.......
INTRO
เช้าของวันเสาร์ วันหยุดที่เด็กหลายๆคนรอคอย บ้านหลังใหญ่ดั่งคฤหาสน์ที่ตั้งโดดเดี่ยวตรงใจกลางเมืองกรุงโซล ภายในห้องกว้างตกแต่งอย่างเรียบร้อยไม่รกมากจนเกินไป เด็กผู้ชายตัวเล็กอายุเพียง 8 ขวบ มีผิวสีขาวดุจน้ำนม ปากหยักได้รูปสีชมพูอ่อน กำลังหลับตาพริ้มนอนอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข....
"คุณหนูจอนคะ ตื่นได้แล้วนะคะ ป้าทำซุปข้าวโพดของโปรดคุณหนูไว้ให้แล้วนะคะคุณหนู" คนรับใช้ของบ้านที่อายุมากพอสมควร กำลังปลุก 'จองกุก' ที่หลับตานอนอยู่บนเตียง เมื่อจองกุกรู้สึกตัวจึงค่อยๆเปิดเปลือกตามาทีละนิด
"อื้อ ...ฮ้ะ ตื่นล่ะฮ้ะ" จองกุกลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจ 2 ครั้งซ้ายขวา พลางยกมืออีกข้างขึ้นมาขยี้ตาตน
เมื่อป้านมเห็นภาพเด็กตรงหน้าก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ จองกุกหลับในทั้งๆที่ยังนั่งอยู่ ซักพักก็ล้มตัวลงไปนอนหลับอีกรอบ
"คุณหนูจะไม่รีบตื่นจริงๆหรอคะ วันนี้ 'แทฮยอง' เค้าจะมาเล่นที่บ้านคุณหนูแต่เช้าเลยนะคะ" จองกุกเด็กจอมขี้เซาที่หลับสนิทไม่มีท่าทีว่าจะตื่น จู่ๆก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างไวแล้วมองป้านมตาโตเหมือนคนกำลังดีใจ
"จริงหรอฮ้ะ! แทฮยองจะมาบ้านจองกุกจริงๆหรอ!!"
"แหะแหะ จริงสิคะคุณหนู ป้าจะโกหกทำไมล่ะคะคุณหนู" ป้านมพูดยิ้มๆ
"ป้านมฮ้ะ ป้านมพาจองกุกไปอาบน้ำหน่อยสิ จองกุกยังง่วงอยู่เลยอ่ะ หาววว" จองกุกยกมือยืดแขนทั้งสองข้างค้างไว้ ป้านมเห็นดังนั้นจึงยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปอุ้มจองกุกแล้วพาไปทำธุระทั้งหมดให้เสร็จ
"นี่! จองกุกมาช่วยแทฮยองต่อเลโก้หน่อยสิ มัวแต่นอนวาดรูปอยู่ได้ ถ้าจองกุกไม่มาช่วยแทฮยองนะ แทฮยองจะโกรธจองกุกจริงๆด้วย!"
แทฮยองเด็กตัวเล็กที่มีดวงตากลมโต ผิวขาวอมชมพู กลีบปากสีแดงอวบอิ่ม เด็กคนนี้บุคลิกดีไม่น้อยไปกว่าจองกุกเลยถ้าไม่ติดที่ว่าเสื้อผ้าที่ใส่มันดูสกปรกและขาดรุ่ย ....เสียงเล็กของแทฮยองที่ดังมาจากอีกห้องหนึ่ง กำลังตะโกนเรียกชื่อของอีกคน จองกุกที่ก้มหน้าก้มตาวาดรูปลงบนกระดาษแผ่นใหญ่อย่างตั้งอกตั้งใจ สะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ที่ตนเป็นคนวาดขึ้นมา ร่างเล็กวิ่งไปยังอีกห้องที่แทฮยองอยู่
"แทฮยองอ่า ..จองกุกวาดรูปอยู่ งั้นเดี๋ยวจองกุกจะอยู่เป็นเพื่อนแทฮยองในห้องนี้นะ" จองกุกส่งยิ้มกว้างไปให้แทฮยองอย่างจริงใจ ร่างเล็กค่อยๆวางกระดาษของตนลงบนพื้นแล้วนอนวาดต่ออย่างตั้งอกตั้งใจอีกครั้ง
"จองกุก จองกุกวาดรูปอะไรหรอ เหมือนลิงเลย ฮ่าฮ่า" แทฮยองชี้นิ้วไปยังกระดาษวาดรูปแล้วปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดัง
"ย๊า! ถ้าแทฮยองพูดแบบนั้นก็แปลว่าแทฮยองเป็นลิงนะ!"
"แทฮยองไม่ได้เป็นลิงนะ! จองกุกนั่นแหละเป็นลิง!!" แทฮยองพูดพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกไว้แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนคนกำลังงอน
"แทฮยองโกรธจองกุกหรอ จองกุกขอโทษนะจองกุกจะไม่วาดรูปแล้ว แทฮยองมาเล่นกับจองกุกนะ" ร่างเล็กวางดินสอลงกับพื้นแล้วคลานไปหาอีกคนที่คงยังเชิดหน้างอนอยู่ ร่างเล็กค่อยๆโอบกอดจากด้านหลังแน่นอย่างไม่รังเกียจ แทฮยองเห็นดังนั้นจึงเผลอยิ้มกว้างออกมา
"ฮ่าฮ่า จองกุกยอมเล่นกับแทฮยองแล้วใช่ม้า เอ้อ! แทฮยองอยากลองเป็นหมอ หมอที่เหมือนในหนังที่ชอบอยู่ในห้องผ่าตัด จองกุก ห้องจองกุกมีมีดมั้ย?"
"มีสิมีสิ จองกุกเห็นป้านมวางในลิ้นชักอันแรก" จองกุกพูดพลางชี้นิ้วไปทางตู้ที่มีลิ้นชัก 3 ช่องข้างๆเตียงนอนของเจ้าตัว
แทฮยองเดินไปยังตู้ที่จองกุกบอก เปิดลิ้นชักช่องแรกแล้วค่อยๆหยิบมีดอันพอดีมือออกมา มันเป็นมีดปอกผลไม้ มีดที่ป้านมใช้เป็นประจำเวลาที่จองกุกอยากกินผลไม้ แทฮยองเดินมาหาจองกุกพร้อมกับมีดในมือ...
"จองกุก จองกุกนอนสิ แทฮยองจะผ่าตัดให้จองกุกเอง น่าสนุกนะ" แทฮยองพูดเสียงใสพลางฉีกยิ้มกว้างอย่างร่าเริง
"เอ่อ ..มีดนั่นมันน่ากลัวนะแทฮยอง แทฮยองจะผ่าตัดให้จองกุกมันจะดีหรอ" จองกุกส่งยิ้มเจื่อนๆให้กับคนตรงหน้า
"ถ้าจองกุกไม่เล่นกับแทฮยอง แทฮยองจะโกรธจองกุก!!" ร่างเล็กตะคอกใส่จองกุกจนจองกุกสะดุ้งตัว แต่เพราะยังเด็กอยู่เสียงเลยไม่ดังมากจนคนข้างนอกจะสามารถได้ยิน...
"ดะ..ได้ จองกุกจะขึ้นไปนอนนะ แทฮยองจะได้ไม่โกรธจองกุก"
ร่างเล็กตัวสั่นระริกเพราะกลัวของมีคมที่อยู่ในมือผู้เป็นเพื่อนรักของตน จะทำยังไงได้ล่ะ จองกุกยังเป็นเด็ก เด็กที่มีนิสัยใสซื่อที่กลัวว่าเพื่อนรักของตนจะโกรธถึงยอมทำทุกอย่าง.. ร่างเล็กค่อยๆขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างอย่างช้าๆ แล้วนอนนิ่งไม่พูดอะไร ทั้งมือและลำตัวสั่นเหมือนคนกำลังกลัว..
"จองกุกนอนหงายสิ นอนแบบนั้นแทฮยองผ่าตัดไม่ได้นะ" ร่างเล็กที่นอนสั่นอยู่บนเตียงชะงักไปนิดนึงแล้วค่อยๆพลิกตัวมานอนหงายอย่างที่แทฮยองว่า ซักพักแทฮยองก็คลานขึ้นไปบนเตียงแล้วนั่งข้างๆร่างเล็กที่นอนอยู่
"หมอจะทำการผ่าตัดแล้วนะครับ ฮ่าฮ่า" แทฮยองพูดเสียงใสแล้วหัวเราะอย่างมีความสุขโดยที่ไม่สนใจร่างเล็กที่นอนสั่นระริกน่าสงสารอยู่บนเตียงเพราะความกลัว ..กลัวว่าจะตาย...
แทฮยองค่อยๆยกมีดขึ้นมาแล้วจ่อปลายมีดตรงที่กลางท้องของร่างเล็ก จองกุกหลับตาปี๋แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะผิดพลาดจนเกิดอันตราย แทฮยองจิ้มปลายมีดลงไปตรงหน้าท้องนิดนึงก่อนที่จะลากขึ้นเป็นเส้นยาวอย่างช้าๆ เนื่องจากจองกุกใส่เสื้อสีขาวจึงเห็นน้ำสีแดงสดซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัดตามรอยลากของปลายมีด
"อ๊ากกกกกกกกกก!! แทฮยอง!! จองกุกเจ็บนะ!! อ๊ากกกกกก!!" ร่างเล็กหวีดร้องเสียงดังอย่างน่ากลัวเพราะความเจ็บแสบที่คนตรงหน้าสร้างขึ้นมา แทฮยองเห็นดังนั้นจึงสะดุ้งตกใจผละมีดออกจากหน้าท้องร่างเล็กอย่างไวแล้วมองร่างเล็กตาโตเพราะตกใจ
"ฮือออ ฮึก! แทฮยองทำอะไร จองกุกเจ็บนะ! ฮืออ.." จองกุกร้องไห้โฮพลางใช้มืออีกข้างแตะที่หน้าท้องแต่ก็ต้องรีบผละมือออกเพราะความเจ็บตรงหน้าท้องและก็ขยับตัวไม่ได้เลย... ร่างเล็กสลบลงไปโดยที่แทฮยองไม่รู้ตัว
"จะ จองกุก!! แทฮยองแค่เล่นๆ!!"
'แอ่ดดดดดดดดดดดดด..' ซักพักก็มีเสียงเปิดประตูแทรกเข้ามาจนแทฮยองตกใจรีบหันไปมอง
"คุณหนูคะ เล่นอะไร กะ... ว้าย!! คุณหนูเป็นอะไรไปคะ!!" ป้านมตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าจนแทบช็อก เขารีบวิ่งเข้าไปหาจองกุกที่นอนนิ่งและมีเลือดแดงซึมเต็มหน้าท้องอยู่บนเตียงอย่างเร็ว เขาค่อยๆช้อนตัวอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแล้วหันไปพูดกับแทฮยองเป็นเชิงสั่งสอนแต่ไม่น่ากลัว
"แทฮยองอย่าเล่นแบบนี้อีกนะลูก! เอามีดไปเก็บที่เดิมแล้วกลับไปที่ห้องเดี๋ยวนี้!!" แทฮยองพยักหน้ารัวแล้วเก็บมีดเข้าที่เดิมก่อนที่จะวิ่งออกไป...
ร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่เห็นคือห้องที่ไม่คุ้นตา สีของเพดานและฝาผนังห้องเป็นสีขาวโพลนไปหมด ใช่...มันคือโรงพยาบาล เมื่อร่างเล็กหันไปทางซ้ายก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์บังหน้าอยู่..
"ม่ะ ..แม่ฮะ" จองกุกพยายามจะดันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ต้องล้มลงไปนอนดังเดิม ..เพราะบาดแผลที่ท้องยังไม่หายดีเลยทำให้เค้าแทบขยับตัวไม่ได้
"อ้ะ! อย่ารีบลุกสิ แผลยังไม่หายดีนะจองกุก!" ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่รีบลุกมาประคองตัวจองกุกไว้อย่างเร็วเพราะความเป็นห่วง...
"แม่ฮ้ะ แทฮยองเค้า..." ร่างเล็กพูดยังไม่ทันจบประโยค แม่ของจองกุกก็แทรกขึ้นมา
"ไม่ต้องยุ่งกับเค้าอีก นี่คือคำสั่งของแม่" ร่างเล็กเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ เค้าจะทำได้ยังไงล่ะ ก็จองกุกมีเพื่อนเพียงคนเดียว เพื่อนคนแรกของจองกุกและคนเดียวของจองกุกก็คือแทฮยอง ถ้าจะให้เค้าเลิกยุ่งกับเพื่อนรักมันเป็นไปไม่ได้แน่ ร่างเล็กคงอยู่แต่ในบ้านจนเฉาตายชัวร์
"แต่เค้าเป็นเพื่อน...."
"เค้าจะฆ่าลูก!! ลูกควรเลิกยุ่งกับแทฮยอง!!" เธอพูดกดเสียงต่ำในเชิงคำสั่ง ร่างเล็กที่นอนอยู่มองตาโตด้วยความตกใจ เพราะร่างเล็กคาดไม่ถึงและไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเค้า จงใจที่จะฆ่าตน.. ทั้งๆที่ตนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดแถมยังตามใจทุกอย่าง..
"ทำไมแทฮยองถึงจะฆ่าผม ฮึก! ผมทำอะไรผิด ฮืออ.." จู่ๆจองกุกก็ร้องไห้ออกมาแบบไม่รู้ตัว..
"เค้าพยายามจะฆ่าลูก เพราะเค้าเกลียดลูกไงจองกุก ..แทฮยองเค้าอิจฉาลูกในหลายๆเรื่อง จองกุกควรเลิกยุ่งกับแทฮยองนะ.." เธอพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้า แต่ถ้าให้มองดีๆเธอกำลังยกยิ้มอย่างพอใจ ..
จากจองกุกที่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กเล็ก จู่ๆเสียงสะอื้นก็หายไปแทบไม่ได้ยิน จองกุกนั่งนิ่งเงียบ จากที่ร้องไห้น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ตอนนี้เห็นเพียงแค่หยาดน้ำตาที่เกือบจะแห้งไปแล้ว ..มันดูน่ากลัว
"จองกุกจะเลิกยุ่งกับแทฮยอง ..จองกุกเกลียดมัน"
________________________________________
จบแล้วอินโทร55555555
แทฮยองดูน่ากลัวนะบางทีแต่เอ้ะ! ทำไมแม่จองกุกต้องยกยิ้มด้วย! #ปริศนาจ้ะ555
แต่งออกมาแบบมึนๆงงๆ 55555.
ไม่ดียังไงติชมบอกได้เลยจ้า อ่านแล้วเม้นท์ๆบ้างก็ดี:D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น