คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [BTS.] SF VJIN :: แอบชอบ
By A.Pao
-แอบชอบ-
วันนี้วันที่ 30 ธันวาคม ตรงกับวันเกิดของ “คิม แทฮยอง” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเศรษฐีชื่อดัง ณ ที่บ้านดั่งคฤหาสน์ของแทฮยองได้จัดงานวันเกิดของเค้า ผู้คนมากมายไม่เว้นแม้กระทั่งดารา นักร้อง นางแบบนายแบบชื่อดัง ก็ต่างมางานวันเกิดของเค้า
“อยู่ไหนน้า..” ร่างบางเดินฝ่าฝูงคนมากมายพร้อมกับชะเง้อคอมองหาคนที่กำลังตามหาอยู่แต่ก็ไม่เจอซักที
“เอ้ะ! นาย…” ร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของร่างบางที่กำลังชะเง้อมองหาคนอยู่ ได้สะกิดที่ไหล่ของร่างบาง จนร่างบางสะดุ้งรีบหันหน้ามา
“อ้ะ! วี! ฉันตามหานายตั้งนาน!” ร่างบางเบิกตาโพลงพร้อมกับกระโดดกอดร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ด้วยความดีใจ ไม่ต้องสงสัยว่าวีคือใคร มันคือชื่อเล่นของแทฮยองนั่นแหละ แต่ก็แค่คนสำคัญหรือเพื่อนสนิทจริงๆเท่านั้น ถึงจะเรียกชื่อเล่นของเค้าได้
“นึกว่านายจะไม่มาซะแล้วจิน” วีเอ่ยพลางส่งยิ้มบางๆให้จินไปด้วย จินก็ส่งยิ้มตอบกลับเช่นกัน J
“จะไม่มาได้ไง งานวันเกิดเพื่อนสุดหล่อทั้งที ฮ่าฮ่า”
“เฮ้! กอดกันกลมเชียวนะ” คนมาใหม่ มีรูปร่างที่สูงใส่แว่นกันแดดสีดำ เดินเข้ามาแทรกคนสองคนที่ยืนกอดกันอยู่
“เพลินว่ะพี่แร๊พ ฮ่าฮ่า” วีพูดกับ ‘แร๊พ’ พร้อมกับหัวเราะไปด้วย อย่าเพิ่งแปลกใจว่า แร๊พ นั่นชื่อคนหรอ ความจริงเขาชื่อ ‘คิม นัมจุน’ เป็นพี่ชายแท้ๆของวี แร๊พมีชื่อที่ยาวกว่านั้นคือ ‘แร๊พ มอนสเตอร์’ ชื่อนี้ไม่มีที่มาหรอก นัมจุนแค่แต่งขึ้นมาเก๋ๆเท่านั้นเอง
“โห พี่แร๊พ แม้กระทั่งในบ้านเย็นๆ พี่ยังใส่แว่นกันแดดอีกหรอ” จินพูดติดตลกใส่แร๊พ
“ถ้าพี่คิดว่าพี่ใส่แล้วมันหล่อ…” แร๊พพูดพร้อมกับกอดอกเชิดหน้าเป็นเชิงกำลังชื่นชมตัวเอง วีและจินมองด้วยสีหน้าที่เอือมระอากับพี่ชายที่แสนจะหลงตัวเองคนนี้
“พี่ใครวะ โคตรหลงตัวเอง” วี
“พี่นายนั่นแหละวี!!” วียืนหัวเราะกับท่าทีที่เหมือนเด็กของจิน
“เออ มีเรื่องจะคุยว่ะ หลังไมค์นะ เดี๋ยวไปรอที่ห้อง” จู่ๆแร๊พก็โน้มหน้ากระซิบข้างๆหูของวี วีพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ
“นินทาอะไรผมหรอ!” จินพูดด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ไม่นะ ไม่เกี่ยวกับนายเลยๆๆ” แร๊พพูดพร้อมกับส่ายมือทั้งสองข้าง
“ใช่ๆ ไม่เกี่ยวจริงๆ” วีพูดหน้าตาเลิ่กลั่ก พร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ
“งั้นคุยกันไปเหอะ เดี๋ยวผมไปนั่งรอโต๊ะข้างหน้าแล้วกัน รีบๆมาล่ะ” จินพูดเสร็จก็เดินจากไป
ห้องนอน
“มีไรอ่ะพี่” วียืนมองผู้เป็นพี่ที่นั่งอยู่ริมเตียงนอน แร๊พนั่งก้มหน้าพร้อมกับกำมือแน่นเหมือนคนกำลังอึดอัดใจ
“แกอย่าตกใจนะเว้ย แล้วอย่าบอกใครด้วย เรื่องนี้มันเป็นความลับ พี่จะบอกแกครั้งแรกและครั้งเดียว”
“อ่าห้ะ” วีพยักหน้า
“พี่ชอบจินว่ะ อ๊ากกกกกกก!” แร๊พพูดเสร็จก็พลิกตัวไปนอนคลุมโปงแล้วดิ้นตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พร้อมกับร้องเสียงดังออกมาเพื่อระบายแก้เขิน
“ความจริงผมก็รู้ตั้งนานแล้วแหละ”
“ห้ะ! แกรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!” แร๊พเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับทำสีหน้าเหมือนคนกำลังตกใจ
“ก็ท่าทางพี่ตอนอยู่กับจินมันแปลกๆอ่ะดิ แบบดูแล้วรู้เลยไรงี้” วีพูดพลางยักไหล่
“เออๆๆ พี่ว่าพี่จะสารภาพแล้วขอจินคบว่ะ ดีป่ะวะ”
“ผมแนะนำให้พี่ขอลับๆสองคน เพราะจินเป็นคนขี้อาย ถ้าพี่บอกต่อหน้าคนเยอะๆมันอาจจะเกลียดขี้หน้าพี่ตลอดชีวิตก็ได้ เรื่องนี้ผมคอนเฟิร์มเลย”
“เออแบบนั้นก็ได้ งั้นพี่ไปก่อนนะเว้ย พี่พร้อมละ! บาย!” แร๊พพูดเสร็จก็วิ่งออกไปปล่อยให้วีอยู่คนเดียวเพียงในห้อง
วีค่อยๆเดินไปนั่งตรงริมเตียงนอนอย่างช้าๆเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง วีนั่งก้มหน้านิ่งเหมือนคนกำลังมีความทุกข์ ใช่... ตอนนี้วีมีความทุกข์ จริงๆแล้ววีก็แอบชอบจินอยู่นานพอควร เผลอๆอาจจะชอบก่อนที่พี่ชายของเค้าจะชอบเสียอีก แต่วีก็ไม่กล้าที่จะบอกจินไปตรงๆเพราะกลัวความเป็นเพื่อนจะแตกแยก และอีกอย่างเค้าก็รู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าแร๊พพี่ชายของตนก็แอบชอบเพื่อนของเค้าอยู่ไม่น้อย..
“จิน มาหาพี่หน่อยมีเรื่องจะคุยด้วย พี่อยู่หน้าห้องน้ำข้างใน” แร๊พพูดเสร็จก็รีบกดตัดสาย แล้วเอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกง แล้วซักพักร่างบางก็วิ่งเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ
“แฮ่ก แฮ่ก มีไรอ่อพี่” แร๊พยืนมองร่างบางยังไม่พูดอะไร ตอนนี้เค้ากำลังตื่นเต้นจนพูดแทบจะไม่ออก
“รีบพูดมาดิพี่..”
“พี่ชอบแกว่ะจิน” แร๊พพูดพร้อมหลบตาคนตรงหน้า จินได้ยินแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
“….” จินยังคงยืนเงียบ
“คบกับพี่ได้มั้ยจิน พี่รักจินจริงๆนะ รักมานานแล้วด้วย” จู่ๆแร๊พก็จับมือจินทั้งสองข้างมากุมเอาไว้
“ไม่ได้ จินคบกับพี่ไม่ได้”
“ทำไม? พี่รักจินมากนะ…” แร๊พพูดเสียงสั่นเหมือนคนร้องไห้ ถ้าไม่ติดที่ว่าแร๊พใส่แว่นดำ จินอาจจะเห็นน้ำตาของเค้าไปแล้วก็ได้
“ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ผมชอบเค้ามานานแล้วด้วย” จินพูดก้มหน้าเหมือนคนสำนึกผิด
“ใคร?”
“ผมชอบวี ..ผมขอโทษ” แร๊พปล่อยมือของจินออกทันที จินหลบหน้าไม่กล้ามองแร๊พตอนนี้เพราะกลัวแร๊พโกรธ จินรู้ว่าเวลาที่แร๊พโกรธมันน่ากลัวขนาดไหน แต่กลับกัน..
“รีบไปบอกมัน มันอยู่ห้องนอน” จินรีบหันมามองแร๊พด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ แร๊พหลบหน้าหนีเพราะไม่อยากสบตา เค้ายังทำใจไม่ได้..
“ไม่.. ผมกลัววีไม่ชอบผม”
“มันชอบแก ไปบอกมันซะ”
“อย่างวีเนี่ยนะ ..”
“มันชอบแกจริงๆ ถ้าแกไม่ไปบอก พี่จะโกรธแก” แร๊พพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆจนดูน่ากลัว จินได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งออกไปทำอย่างที่เค้าบอก
“ฮือ ..ฮึก ฮือออ..”
“วี!” จินเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ วีสะดุ้งตัวพร้อมกับรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ
“อ่ะ ..อะไร”
“นายเป็นอะไรหน่ะ” จินยื่นหน้าเข้าไปจ้องหน้าวีใกล้ๆ แต่วีกลับเบือนหนาหนี
“ป่าว! ฝุ่นมันเข้าตาหน่ะ!” จินอมยิ้มน้อยๆกับคำแก้ตัวของวี ซึ่งมันเป็นคำแก้ตัวที่สิ้นคิดมากๆ มีแต่เด็กทารกเท่านั้นแหละที่เชื่อ
“ช่างเหอะ แต่ฉันมีเรื่องจะบอกนายด้วยแหละวี” แล้วจู่ๆวีก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว เค้ารู้ว่าสิ่งที่จินกำลังจะพูดคือ
อะไร..
“ถ้าเรื่องที่นายได้คบกับพี่ชายฉันก็เลิกพูดเถอะ ฮึก..เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว” วีพูดไปสะอื้นไปอย่างน่าสงสาร แต่จินเห็นแบบนั้นกลับรู้สึกเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก
“หรือที่นายร้องไห้เพราะเรื่องที่ฉันไปคบกับพี่ชายนายใช่ป้ะ?”
“หนิบ้าหรอ!”
“อ้าว ไม่ใช่หรอกหรอ เอ ..หรือว่านายแอบชอบพี่ชายตัว.. อื้อ!”
ยังไม่ทันที่จินจะพูดจบ จู่ๆวีก็ลุกขึ้นและกระชากจินเข้ามากดจูบอย่างรวดเร็ว จินพยายามดันแผงอกร่างใหญ่เพื่อให้ผละออก แต่วีกลับฝืนกอดรัดเอวร่างบางเข้ามาชิดมากกว่าเดิม “อื้อ..” จินครางออกมาเบาๆเผลอเผยอปากปล่อยให้ลิ้นอุ่นคนตรงหน้าสอดแทรกเข้ามา ลิ้นอุ่นเกี่ยวตวัดทั่วโพรงปากร่างบางอย่างชำนาญ จากที่ทั้งสองมือของจินพยายามดันแผงอกของวีให้ผละออก แต่ตอนนี้กลับทาบไว้เฉยๆซะอย่างนั้น ซักพักวีก็ค่อยๆผละปากออกอย่างช้าๆเพราะกลัวว่าร่างบางจะขาดอากาศหายใจตายไปเสียก่อน ร่างบางยังยืนนิ่งไม่พูดอะไร ยังอึ้งกับสิ่งที่วีทำไม่หาย และนั่นเป็นจูบแรกของเค้า..
“จะโกรธจะเกลียดฉันไปเลยก็ได้นะ ที่ฉันทำเพราะกลัวว่าจะไม่ได้ทำอีก” วีพูดพร้อมกับก้มหน้าเหมือนคนสำนึกผิด
“ฉันไม่โกรธหรอก ส่วนเรื่องนั้นไม่ต้องกลัวเลย ฮิฮิ” วีเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ จากที่นึกว่าร่างบางจะโวยวายด่าเค้า
หรือไม่ก็ตบหน้าซักหนึ่งทีแล้ววิ่งหนีไป แต่กลับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“นายพูดอะไร?”
“นายรักฉันหรอวี หื้ม?”
“เอ่อ…” วีได้แต่อึ่กอั่กไม่พูดอะไร เค้ากำลังแปลกใจกับท่าทีของร่างบาง
“นายรักฉันมั้ย? ตอบฉันสิ”
“ก็ ..รัก” ถึงจะไม่ค่อยอยากจะตอบ แต่ก็ต้องพูดไป ..เค้าอึดอัดใจเหมือนกัน เค้าอยากพูดคำนี้กับจินมานานแล้ว..
“ฉันก็รักนายนะ” วีเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ในใจก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความฝันหรอ? ความฝันแน่ๆ วีได้แต่คิดแบบนั้น
“ไม่ใช่เรื่องเล่นนะ” วีหยิกเข้าที่แขนตัวเองเบาๆ เพื่อให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เค้าเจ็บ ..เค้าไม่ได้ฝัน
“ขอฉันคบสิ ฉันจะตอบตกลง ฉันรอคำนี้มานานแล้วนะ” แล้วจินก็เดินมาจับมือทั้งสองข้างของวีอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับจ้องหน้าวีจนวีเบือนหน้าหนี
“ม่ะ ..ไม่กลัวพี่แร๊พจะเสียใจหรอ”
“พี่แร๊พเป็นคนให้ฉันมาบอกนายเนี่ยแหละ เร็วสิ ฉันเปลี่ยนใจขึ้นมาไม่มีรอบสองนะเอ้อ” จินปล่อยมือและทำท่าจะเดินหนีไป วีรีบเดินเข้าไปโอบกอดจินแน่นจากข้างหลังแล้วพูดเบาๆข้างหู
“คบกับฉันนะจิน” ร่างบางยิ้มพร้อมกับหลับตาปี๋อย่างน่ารัก.
“ก็แค่นี้แหละ!><”
____________________________
อ่านจบแล้วเม้นท์จ้า
ความคิดเห็น