คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19 :: สายที่ไม่ได้รับ
Chapter 19
-สายที่ไม่ได้รับ-
JK part
ตื้ดดดดด.. ตื้ดดดดด.. ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด..
“ทำไมไม่รับเนี่ย..” ครั้งแล้วครั้งเล่าเกือบจะเป็นล้านๆครั้ง ไอวีมันก็ยังไม่ยอมรับสายผมซักที เนื่องจากผมยอมรับแล้วว่าตัวผมเองชอบไอวีมาก ผมเลยจะโทรไปอธิบายให้มันเก็ทซะหน่อย เราจะได้มาคุยกันเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
เห้ย.. ไม่เหมือนเดิมดิ
เพราะผมจะสารภาพกับวีว่าผมชอบมัน..
“เห้ยจองกุก โทรหาใครอยู่วะ จะครึ่งวันอยู่ละกูยังไม่ได้ยินเสียงมึงคุยซักแอะ” ไอจินโผล่หน้าออกมาจากหน้าหนังสือพิมพ์แล้วเอ่ยถามผม
“ไอวีอ่ะ แม่งไม่รับสายกูซักที”
“ล.. แล้วมึงมีเรื่องด่วนอะไรจะคุยกับมันวะ ทำไมต้องโทรถี่ขนาดนั้นด้วย”
“มึงอยากรู้หรอวะ?” ผมกดวางสายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วหันไปถามมัน
“ถ้าบอกกูได้ก็พูดมา” มันพูดลอยหน้าลอยตา ผมว่าท่าทางมันดูแปลกๆต่างจากเดิมนะ..
“มึงปิดบังอะไรกูอยู่รึเปล่าวะ..”
“!!!”
นั่นไง.. ท่าทางตกใจที่ดูโอเว่อร์ขนาดนั้น ท็อปซีเคร็ทชัวร์!
“บอกกูมาเดี๋ยวนี้…”
“บอกห่าไร.. ไม่มี๊!”
เสียงสูงไปแล้วพ่อคู๊ณณณณณ..
“ถ้าไม่บอกนะ มึงกับกูตัดความเป็นเพื่อนกัน” ก็เอาเส้.. ผมอ่ะเด็ดเดี่ยวจะตายไป กล้าได้กล้าเสีย คนเป็นเพื่อนกันถ้ามันมีความลับต่อกัน แล้วผมจะคบกับมันแบบสบายใจได้ยังไง
“เออ.. ก็ได้.. ที่กูบอกมึงเนี่ยเพราะไอโฮปมันรู้แล้ว”
“ห้ะ! ทำไมมันรู้แต่กูไม่รู้วะ!”
“ก็มันฉลาด”
“มึงจะหาว่ากูโง่ใช่ป้ะ!”
“จะฟังมั้ยสัด กูจะบอกมึงเนี่ย..”
“เออ ว่ามา”
“กูชอบไอวี”
“ห้ะ!!!”
“เออ…”
“ห้ะ!!!!!!!”
ชิบหายแล้วไงพี่น้อง..
“อืมม… เสียงดังอะไรกันวะ.. หาววว..” สงสัยผมจะห้ะเสียงดังเกินไป ไอโฮปที่หลับอยู่เลยตื่นขึ้นมา ผมรีบปลีกตัววิ่งไปหามันทันที
“ไอจินชอบวีหรอวะ?! ไมมึงไม่บอกกูห้ะ” ผมกระซิบคุยกับไอโฮป พยายามพูดให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ไอจินมันได้ยิน..
“ก็เออ.. มึงไม่ถามกูอ่ะ”
“ห่าเอ๊ย.. งั้นกูก็ไม่ควรไปสารภาพกับไอวีตอนนี้อ่ะดิ..”
“ก็คงงั้นมั้ง..” ผมทำหน้าทำตาอย่างคนหัวเสีย แต่ไอโฮปกลับยิ้มสดใสเหมือนพวกเด็กได้ของเล่น มึงดูร่าเริงเนาะ..
“ยิ้มห่าไร”
“ป๊าวว…”
End JK Part.
ใบหน้าหล่อที่กำลังนอนหลับตาพริ้มบนเตียงกว้าง ค่อยๆเปิดตาเรียวสวยก่อนที่จะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ยกมือกุมขมับเล็กน้อยสะบัดหัวเบาๆเพื่อสลัดความสะลึมสะลือออกไป เมื่อรู้สึกว่าสติสตังกลับมาครบถ้วนแล้ว สิ่งแรกที่มองหาคือโทรศัพท์มือถือ วีหยิบมันขึ้นมาลากนิ้วปลดล็อกแล้วก็ต้องแปลกใจกับสิ่งที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าจอ..
‘ 423 สายไม่ได้รับ ‘
“ว่างมากหรือไงวะโทรมาเป็นร้อยๆสาย...” บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว กดออกจากสายที่ไม่ได้รับแล้วก็ต้องตกใจอีกรอบกับข้อความใหม่ที่เข้ามา
‘ 9 ข้อความใหม่ ’
“เงินหมดล่ะสิเลยส่งมาได้แค่นี้.. หึหึ..” วีแค่นหัวเราะจองกุกเบาๆคนเดียว แล้วก็เปิดอ่านข้อความหมดทั้ง 9 ข้อความ จากข้อความที่ส่งมาอันแรกถึงข้อความสุดท้าย
‘รับสายหน่อยเดดดดดดดดดด้’
‘งอนเค้าหรอ.. ขอโทษนะๆๆ รับสายเค้าเถอะน้า>0<’
‘งอนอะไรนักหนา เค้าผิดมากหรอ..’^‘ ’
‘เค้าขอโทษนะวี รับสายเค้าหน่อยยย มีเรื่องจะคุยด้วย!’
‘เห้ย! วี เค้าลื่นล้มในห้องน้ำอ่ะ มาช่วยหน่อยดิT0T’
‘นี่ไม่คิดจะเป็นห่วงกันเลยใช่ป้ะ!-^-’
‘มีเรื่องด่วนคุยจริงๆนะ -^-!!’
‘เราเป็นเพื่อนกันนะ อย่าทำแบบนี้ดิ T^T’
ในขณะที่วีกำลังยิ้มมีความสุขกับตัวอักษรและอีโมที่น่ารักต่างๆนาๆ แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นข้อความสุดท้าย..
‘ไอห่า! เล่นตัวจังวะ! กูขี้เกียจง้อแล้วนะเว้ย! เงินกูหมดแล้วเนี่ย นี่ข้อความสุดท้าย!! ถ้ายังไม่หายงอนกู กูจะงอนมึงแทน!! มาหากูด้วย!!’
อ่า.. จะข้อความสุดท้ายแล้วแท้ๆ..
ง้อขนาดนี้.. รักพี่เข้าแล้วล่ะสิหนูจองกุก..
ความคิดเห็น