คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 :: เพื่อนรัก
j-hope part
ตอนนี้ผมกำลังเตรียมตัวจะไปบ้านไอวีล่ะครับ โดยที่มีไอเจ้าจินติดรถไปด้วยคนนึง ผมต้องไปเคลียกับมันสองคนให้รู้เรื่อง! อะไรกัน อยู่ดีๆจะมาย้ายไปทั้งคู่ แค่ปกติที่ผมไม่ได้เจอหน้าไอจองกุกสองวันก็จะเฉาตายห่าอยู่แล้ว แล้วจะหายไปตลอดเลยมันใช่เรื่องหรอ? นั่นเพื่อนผมนะ!! (?)
“มึงไปถูกหรอวะโฮป”
“เออ! กูเคยไปตอนเด็กน่า..”
“ไปค้างหรอ!!?”
“หนังหน้าอย่างกูเนี่ยนะ!! แค่ไปลองเอาเท้าจุ่มน้ำแล้วก็กลับ”
“ไอสัดอย่างกาก- -“
“พูดว่าไงนะ..”
“กาก”
“กูบอกไอวีแน่”
“ล้อเล่น!!”
ทุกวันนี้ไอจินแทบจะเป็นเบ๊ผมแหน่ะ มันดูกลัวไปหมดตั้งแต่ผมบอกว่าผมรู้ความจริงว่าแม่งชอบไอวี น่าสงสารนะครับคนที่แอบรักเค้าข้างเดียวน่ะ..
รวมถึงผมด้วยไง
และแล้วพวกผมสองคนก็มาถึงที่หน้าบ้านพักของไอวีเป็นที่เรียบร้อย รู้มั้ยว่ากว่าผมจะเข้ามาที่นี่ได้เนี่ยมันลำบากยากเย็นขนาดไหน ตาแก่ยามแม่งถามผมอยู่ได้ แทบจะถามยันโคตรเหง้าตระกูลผมเลยมั้ง ไม่รู้จะถามทำห่าไรเยอะแยะ สุดท้ายก็แค่ผมตอบไปว่าผมรู้จักจองกุกเพื่อนเจ้าของบ้านแค่นั้นมันก็ให้ผมผ่านเข้ามาละ แล้วที่ถามมาทั้งหมดล่ะ? กูเสียเวลาตอบมึงเกือบชั่วโมงนะเห้ย!
เจโฮปเดินเข้าไปกดกริ่งที่หน้าบ้านของวีรัวๆอย่างกับมีเรื่องด่วน จินที่เดินตามมาก็พยายามจะห้ามแต่เจโฮปไม่ฟังอะไรเลย ถ้าเป็นตอนนี้ก็ไม่ใช่เพราะโกรธหรืออะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะคิดถึง… คิดถึงมาก
เจโฮปคิดถึงจองกุกมากๆ..
ร่างเล็กเดินออกมาจากประตูก่อนที่จะใส่รองเท้าแล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งออกมาทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครกันที่มาหา ร่างเล็กรีบไขกุญแจประตูโดยไม่มองหน้าอีกคนที่ยืนรออยู่ข้างหน้าเลย เจโฮปยืนมองร่างเล็กด้วยสายตาที่เหมือนจะสื่อออกมาเป็นคำพูด ‘ไม่สนใจเลยหรอ..’
“มาละครับๆ กดกริ่งรัวๆอย่างงี้มีเรื่องอะ.. จ.. เจโฮป” เพราะมัวแต่ก้มไขกุญแจประตูโดยไม่มองอะไรเลย พอเงยหน้าขึ้นมาก็ทำให้จองกุกตกใจไม่น้อย จองกุกทำท่าจะปิดประตูแต่มือของเจโฮปก็จับเอาไว้แน่นทำให้ปิดประตูไม่ได้
“มึงไม่อยากเจอกูขนาดนั้นเลยหรอจองกุก?” เจโฮปจับมือทั้งสองข้างของจองกุกแน่นเพื่อไม่ให้ร่างเล็กหลุดจากมือ ส่วนจองกุกก็พยายามสะบัดมือสุดแรงแต่ก็ไม่ได้ผล
“ออกไปเดี๋ยวนี้..” จองกุกพูดโดยที่ไม่มองหน้าเจโฮป มือทั้งสองข้างก็ยังพยายามขืนอยู่อย่างนั้น
“กูคิดถึงมึงนะ.. มึงก็คิดถึงกูใช่มั้ย..” เจโฮปจ้องหน้าจองกุกด้วยสายตาที่ดูจะแอบเสียใจเอามากๆ ภายในดวงตาสวยนั้นก็มีน้ำตาเอ่อคลออยู่นิดๆด้วย
“อย่าหลงตัวเองหน่อยเลยว่ะ”
“พูดกับกูดีๆดิ เปลี่ยนไปมากนะ”
“ปล่อยจองกุก!!!” เสียงใหญ่ตะโกนดังลั่นมาจากหน้าบ้าน จองกุกและจินทั้งคู่หันไปมองอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แต่เจโฮปยังคงจ้องหน้าจองกุกอยู่อย่างไม่ละสายตา
“เจโฮป มึงปล่อยมันเถอะ กูไม่อยากให้มีเรื่อง” จินที่ยืนเงียบมานานได้พูดขึ้นมา จินพยายามจับมือของเจโฮปเพื่อให้ปล่อย แต่ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย เจโฮปกลับจับข้อมือจองกุกแน่นจนแทบจะเกิดรอยช้ำ จองกุกนิ่วหน้าเพราะความเจ็บเล็กน้อย
“จองกุก ..มึงได้ยินมั้ยว่ากูคิดถึง..มึงไปอยู่กับวีทำไม” เจโฮปพูดไปจ้องหน้าจองกุกไป ซักพักน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากหางตาของเจโฮป เรื่องที่คิดว่าจะมาเคลียเจโฮปได้ลืมไปหมดแล้ว มันมีเรื่องที่เค้าอยากจะคุยมากกว่า..
“…”
“ทำไมมึงไม่อยู่กับกูจองกุก.. พูดสิ” เจโฮปยังถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ดูน่าสงสาร ในใจของเค้ารู้สึกทรมานมากๆ เค้าไม่โกรธเคืองเลยซักนิดที่จองกุกย้ายไป ไม่โกรธเลยถึงแม้ว่าจองกุกจะเปลี่ยนไปมาก ทั้งๆที่จองกุกไม่ยอมพูดดีด้วย จองกุกได้แต่ไล่ด่าแต่เจโฮปไม่ได้รู้สึกโกรธเลย..
แค่ได้เห็นหน้าก็โกรธไม่ลงแล้ว..
“กูบอกให้มึงปล่อยไงวะ!!” ปั่ก!!
ไม่รู้ว่าวีเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ วีกระชากคอเสื้อเจโฮปเพื่อให้ผละออกจากจองกุกก่อนที่จะชกเข้าที่แก้มของเจโฮปเข้าอย่างจังจนเค้าเซล้มลงไปนั่งกับพื้น ถ้าเป็นปกติแล้วคนอย่างเจโฮปต้องลุกขึ้นมาต่อยกลับอย่างไวแน่นอน แต่มันไม่ใช่ เจโฮปกลับลุกขึ้นจับแขนทั้งสองข้างของจองกุกแน่น และจ้องหน้าถามจองกุกอย่างเดิม
“อยู่กับมันมีความสุขมากกว่าอยู่กับกูอีกหรอ?” เจโฮปได้แต่ถามอยู่อย่างนั้น น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
“…” จองกุกไม่พูดอะไรแต่ก็มองหน้าเจโฮปด้วยน้ำตาที่เหมือนจะไหลออกมาเหมือนกัน
“กลับมาหากูเถอะนะ..”
“ไอโฮป..” จินที่ยืนมองอยู่ข้างๆมองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสาร.. ตอนนี้เจโฮปดูหน้าสงสารเอามากๆจนจินก็แทบจะร้องไห้ เจโฮปเหมือนยืนพูดคนเดียว ถามทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ
“กูทำอะไรผิดกูขอโทษ”
“..”
“จะให้กูคุกเข่าขอโทษต่อหน้ามึงตรงนี้ ตอนนี้เลยก็ได้”
“..”
“กูยอมมึงทุกอย่างเลยจองกุก.. กลับมาหากูเถอะ กลับมาอยู่กับกูอย่างเดิมนะ..”
“..”
“ได้มั้ย.. เพื่อนรัก”
ประโยคสุดท้ายที่เจโฮปเอ่ยมา ทำให้การกระทำจองกุกดูเปลี่ยนไป จองกุกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเจโฮป จากที่รู้สึกเกลียดเพื่อนตรงหน้าเอามากๆแต่ตอนนี้มันเหมือนค่อยๆจางหายไป จองกุกกำลังอยากกลับไปอยู่กับเจโฮป.. แรงที่เจโฮปจับแขนจองกุกแน่นมันค่อยๆเบาขึ้นกลายเป็นจับแบบนุ่มนวล เจโฮปส่งยิ้มบางๆให้จองกุกซึ่งจองกุกก็ส่งยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน จินที่ยืนมองอยู่ก็แอบอมยิ้มเล็กน้อย..
“มึงจะกลับมาอยู่กับกูแล้วใช่มั้ย”
“ช…”
“คนของกูมึงอย่าเสือก!!!!”
__________________
ไปค่ายมาสามวันเพิ่งกลับมาแหละT^T
ขอโทษที่ไปแล้วไม่บอกแต่พอกลับมาก็มาลงให้เลยน้าาาา <3
ขอให้อ่านให้สนุกนะ อ่านละเม้นท์ด้วย :D
ความคิดเห็น