คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 :: ไม่ให้ (100%)
-ไม่ให้-
“อ้าว จองกุก ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะที่รัก เมนไม่มาหรอ?”
“ไม่เสือกดิครับคุณวี”
“งั้นมึงเตรียมอดตายได้เลย”
“เห้ย!! กูล้อเล่น ซื้อไรมากินมั่งวะ โคตรหิวเลย”
“ซุปข้าวโพดของโปรดมึงไง”
“แถวนี้มีขายด้วยอ่อวะ”
“กูก็ตระเวนหาไปทั่วแหละ จะกินก็รีบกิน”
วีเตรียมก้าวขาจะเดินออกไปแต่จองกุกกลับพูดแทรกขึ้นมาซะก่อนทำให้วีชะงัก
“เห้ย มึงรู้ได้ไงวะกูชอบซุปข้าวโพด”
วีไม่ทำท่ามีพิรุธอะไร เพียงแค่ยืนเงียบอยู่พักนึงเหมือนกำลังใช้ความคิด แล้วค่อยพูดออกมาด้วยท่าทางปกติ
“รู้มาจากไอโฮปไง”
“ไอโฮปไม่รู้เรื่องนี้”
จองกุกพูดแล้วหรี่ตามองวีอย่างจับผิด จองกุกไม่ได้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับถึงกับไม่ยอมบอกเพื่อนตัวเอง แต่เพียงแค่จองกุกไม่นึกถึงเรื่องนี้ แล้วอีกอย่างนะ…
ซุปข้าวโพดมันเป็นเมนูที่จองกุกเกลียดเข้ากระดูกดำไปแล้วล่ะ
“กูก็พูดเล่นว่าเป็นของโปรดมึง แต่ไม่นึกว่ามึงจะชอบจริงๆหนิ”
วียังคงแถไปเรื่อย..
“ช่างแม่ง แต่เอาไปทิ้งเหอะ กูไม่ได้ชอบกินไอห่านี่”
“เอ้า ไหนมึงบอกว่าชอบ”
“แต่ก่อนอ่ะชอบ ตอนนี้ไม่”
“งั้นหรอ? ทำไมล่ะจองกุก..”
วีวางถุงอาหารลงบนโต๊ะเล็กๆก่อนที่จะเดินมานั่งตรงริมเตียงที่จองกุกกำลังนอนอยู่
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“โทรศัพท์กู” จองกุกพูดเสร็จก็รีบหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมากดรับอย่างไวจนยังไม่ทันได้ดูรายชื่อคนที่โทรเข้ามา
“ใครวะ”
‘จินไง ยังมาถามอีก กูเพื่อนมึงนะ มึงไม่ได้เมมเบอร์กูไว้หรอจองกุก!!’
คนปลายสายร่ายยาวจนอีกคนที่กำลังฟังอยู่ไม่มีโอกาสได้พูดแทรกเข้าไปได้เลย
เพื่อนมันเป็นแบบนี้ทุกคนสินะ..
“มึงมีไร”
‘พรุ่งนี้มึงจะมาโรงเรียนมั้ยเนี่ย ที่ถามไม่ใข่อะไรหรอก กูรู้ข่าวมาจากไอโฮปว่ามึง…’
“กูไม่ให้ไป!”
จองกุกรีบหันขวับไปมองเจ้าของเสียง วีนั่นเองที่เป็นคนพูด ..พร้อมกับสีหน้าที่ดูน่ากลัวด้วยนะ เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย ไหงเป็นงี้ล่ะ?
‘น่ะ..นั่นวี หรอ..’
จู่ๆคนปลายสายก็พูดตะกุกตะกักอย่างไม่มีสาเหตุ จะว่ากลัวก็ไม่ใข่ ก็ปกติไม่ค่อยจะได้เห็นสองคนนี้เค้าคุยกันเลยนี่?
“เออ เสียงมันเป็นล่ะ เป็นห่าไรไม่รู้ ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ไม่อยากไปโรงเรียน”
“กูไม่ให้มึงไป!! มึงต้องอยู่กับกูจองกุก!!”
*
Jungkook part
“มึงเป็นห่าไรวะห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมละจากโทรศัพท์แล้วหันหน้าไปตะคอกใส่ไอวีเสียงดัง …ถือว่าดังมากเลยล่ะครับ ไม่ใช่โกรธแค้นหรืออะไรนะ แค่ผมอยากให้มันหุบปาก ผมรำคาญ!
“เอาโทรศัพท์มานี่!!”
ไม่มีความเกรงกลัวซักนิด มิหนำซ้ำมันยังกระชากโทรศัพท์ออกจากมือผมอย่างถือวิสาสะ ผมไม่เข้าใจนะว่ามันเป็นอะไรของมัน เมื่อกี้ก็ยังอารมณ์ดีอยู่ไม่ใช่? แล้วอยู่ดีๆจะไม่ให้ผมหยุดเรียนก็ใช่เรื่องที่ไหนล่ะ
มันหยิบโทรศัพท์ของผมแล้วก็เดินออกไปข้างนอก ซึ่งผมก็ไม่ได้เดินตามไป ใจจริงผมโคตรอยากรู้ ว่าไอวีมันจะเอาไปทำอะไรทำไมต้องออกไปข้างนอก เอาไปคุยกับไอจิน? เรื่องนี้ผมไม่รู้ เดี๋ยวผมค่อยถามมันก็ได้มั้ง แล้วอีกอย่างนะ.. สภาพผมตอนนี้แม้แต่ลุกก็แทบจะไม่ได้คุณก็รู้นี่
เฮ้อ.. ผมล่ะอายตัวเองจริงๆ
“จินใช่มั้ย?”
‘เอ่อ.. ช่ะใช่!! น่ะนี่วีหรอ!!’
“ก็เออดิ เป็นห่าไรของมึง คุยกับกูมันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลย?”
‘บ้า.. ไม่ใช่ซักหน่อย..’
“กูสองคนจะลาออกจากโรงเรียน”
‘ห้ะ!! ลาออก!!’
“เออ ฝากบอกครูด้วย เรื่องเงินอะไรยังไงเดี๋ยวกูจัดการเอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
‘เดี๋ยวๆๆ แปปนะ จะลาออก? ลาออกทำไม?’
“อย่าถามมาก เพื่อนมึงปลอดภัยดีแน่นอน เดี๋ยวกูดูแลเอง”
‘ดูแลหรอ…’
“อืม เรื่องเงินไม่ต้องห่วง เพื่อนมึงไม่อดตายหรอก”
‘ขอคุยกับจองกุกก่อนได้มั้ย?’
___________________
สั้นดังเดิม55555555
อ่านแล้วเม้นท์จ้า
ความคิดเห็น