คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : { Just Belive. 7 }
_____
“พี่ขอโทษแล้วไง..”
“…”
แดฮยอนนั่งอมทุกข์อยู่หน้าห้องน้ำซึ่งมีคนตัวเล็กอีกคนกำลังล้างหน้าอยู่ข้างในด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดและน่าอายที่สุด แต่ก็นะ.. โดนข้าวต้มสาดเต็มหน้าต่อผู้คนมากมายแถมยังมองกันมาเป็นตาเดียวแบบนั้นจะไม่ให้อายได้ไง
ไม่นึกว่าจะมีวันนี้เลยน้า ..
วันที่จงออบจะได้โกรธแดฮยอนแบบนี้เนี่ย
“งั้นรอพี่แปปนะ…”
“พ.. พี่..”
ในขณะที่จงออบกำลังจะเปิดประตูออกมาเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่คนตัวสูงกลับหนีหายไปซะแล้ว
“ไปไหนของเค้านะ…”
“ฮ้าา กินนมอุ่นๆก่อนนอนนี่มันสบายจริงๆเลยน้า”
คนตัวเล็กจับแก้วนมอุ่นๆด้วยสองมือเหมือนเด็กๆบนโซฟาตัวกว้างพลางยกยิ้มระรื่นดูมีความสุข แต่ก็อดจะหยุดคิดเรื่องของแดฮยอนไม่ได้ว่าหายออกไปไหนของเขา นี่มันก็เกือบจะครึ่งชม.แล้วยังไม่กลับมาเลย
ออกไปตามหาหน่อยดีกว่า…
จงออบวางแก้วนมไว้บนโต๊ะตัวเตี้ยข้างหน้าก่อนจะเดินออกจากบ้านไป แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนก็หันไปเจออีกคนที่กำลังเดินเข้ามาซะก่อน
ร่างสูงเดินกลับมาพร้อมกับกุหลายสีแดงช่อโตพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้า..
“หายโกรธพี่เถอะนะ…”
อ่า.. ทำไงดีจงออบ เจอแบบนี้ไปไม่เป็นเลยแฮะ.. ก็นึกไม่ถึงเลยนี่นะว่าพี่แดฮยอนจะทำขนาดนี้ หรือว่าพี่แดฮยอนจะชอบจงออบเข้าจริงๆ
โป๊ะเช๊ะ!! งี้ก็เข้าแผนการแก้แค้นพี่แดฮยอนของจงออบเลยล่ะสิ
“ง้อแค่นี้ใครก็ทำได้มั้งฮะ..” คนตัวเล็กพูดเสียงอ่อยพร้อมกับทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งๆที่ในใจเขินจนตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว
“แล้วต้องทำยังไง..” แดฮยอนทำหน้าตาออดอ้อนสุดๆ ซึ่งมองดูแล้วไม่ต่างอะไรกับลูกแมวตัวเล็กๆเลยแม้แต่นิด.. ตายแล้วตายแน่ๆ จงออบตายแน่ๆถ้าพี่แดฮยอนทำแบบนี้ ทนไว้จงออบ ทนไว้ๆ..
แก้แค้นเท่านั้นแก้แค้นเท่านั้น…
“ใส่ชุดน้องต่ายสีชมพูแล้วไปเต้นท่าแปลกๆหน้าหมู่บ้านสิฮะ..”
“ห้ะ!! อะไรนะ!!?”
“ก็อย่างที่จงออบพูดแหละฮะ”
“จ..จะทำแบบนั้นได้ไง.. ชุดก็ไม่มีอะไรก็ไม่มี แหะๆ..”
“อ๊อ.. เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลยฮะ จงออบมีชุดอยู่ข้างในเคยซื้อมาใส่เล่นๆน่ะฮะ”
“เอ่อ.. จงออบ.. มัน มันไม่มากไปหน่อยหรอ..”
“งั้น.. ไม่ทำก็ไม่เป็นไรฮะ แต่ก็ไม่ต้องมาหาจงออบอีกนะ”
จงออบแสร้งส่งยิ้มบางให้ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป ในใจก็แอบรู้สึกสะใจแต่ก็ปนน้อยใจไปด้วย เกือบคิดไปเองซะแล้วว่าพี่แดฮยอนจะชอบเราขึ้นมาจริงๆ แต่กลับทำเรื่องแค่นี้ไม่ได้ก็คงไม่ใช่อย่างที่คิดแล้วล่ะมั้ง…
ทีจงออบยังทำได้เลย เพราะรักพี่แดฮยอนทั้งนั้น..
ระหว่างที่จงออบกำลังคิดอยู่แบบนั้น แต่แดฮยอนนั้นคิดกลับกัน
.
.
.
“ใครจะไปทำวะไอเหี้ย..”
Just Belive
Power Pub
“เห้ย! ฮิมชาน มึงว่าไอแด้มันหายไปไหนวะ ไม่เจอหน้ามันมา2วันละเนี่ย..” ยงกุกถามฮิมชานเสียงดังพลางจับแก้วเหล้าสีอำพันยกขึ้นกระดกดื่ม
“ไม่รู้.. หลังจากที่มันไปส่งยองแจที่สนามบินก็ไม่เจอมันอีกเลย”
ยองแจ เพื่อนอีกคนในกลุ่มแดฮยอน แต่ที่ไม่ค่อยเห็นเค้านักเพราะเค้าเป็นพวกที่ออกจะติดเรียนนิดหน่อย ถึงจะมีเที่ยวบ้างดื่มเก่งบ้างก็เถอะ แต่ก็หัวดีใช่เล่น
“จะว่าไปก็แอบอิจฉาไอยองแจมันว่ะ แม่งเที่ยวลืมเพื่อนเลย”
“มันได้ทุนไปเรียน ไม่ได้เที่ยวไอควาย..”
“ไอห่านี่!.. ก็กูอยากรู้นี่หว่า ว่าสาวที่นั่นมันจะสวยขนาดไหน”
“สาวที่ไหนหรอคะพี่ยงกุก..”
หญิงสาวผมลอนยาวเข้ากับรูปหน้า ภายในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีแดงและเพราะด้วยหุ่นเว้าเข้ารูปนมเป็นนมเอวเป็นเอวทำให้ดูเซ็กซี่ไม่น้อย… ไม่ใช่เพียงแค่รูปร่างเท่านั้น หน้าตาเธอยังสวยมากถึงขนาดว่าถ้าไปประกวดมิสอะไรทำนองนี้คงได้ที่หนึ่งเป็นแน่ แต่ก็ไม่ต้องเอาไปเปรียบเทียบที่ไหนหรอก ขนาดยงกุกยังอ้าปากค้างเลย…
“ทะ..เธอ.. เป็นใคร..”
ยังไม่ทันที่ยงกุกจะหายอึ้งกับสาวสวยตรงนี้ แต่เธอกลับเดินมานั่งยกขาไขว่ห้างแนบชิดยงกุกแถมจับแก้วเหล้ายกขึ้นจิบอย่างถือวิสาสะ สายตาของยงกุกที่ดุจเหยี่ยวละจากการมองหน้าเธอเผลอไปมองขาอ่อนของเธอซะได้ ถึงภายในผับแห่งนี้จะมีแสงสีที่ทำให้ผีกลายเป็นคน แต่เชื่อเลยว่ามันไม่มีผลกระทบกับเธอคนนี้แน่ เพราะ..
เธอคือนางฟ้า..
“จำไม่ได้หรอคะ หื้ม..” ปลายเล็บสวยสีแดงของเธอกรีดกรายเบาๆตามลำคอกว้างของยงกุก ทำให้ปีศาจที่ล่าแต้มอย่างเขาถึงกับเกร็งตัวกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกเลยทีเดียว
“พวกหากิน..”
“อย่าพูดอย่างงั้นสิคะพี่ฮิมชาน.. พี่ก็เคยกินฉันเหมือนกันไม่ใช่หรอคะ?” เป็นฮิมชานไปอีกคนที่โดนเธอแอคแทค เขาทั้งสองไม่ได้รู้จักสาวสวยคนนี้เลยซักนิด..
“เธอเป็นใครกันแน่..” น้อยครั้งที่ฮิมชานจะจริงจังกับเรื่องเฉพาะเรื่อง เธอวางแก้วเหล้าแล้วถอนหายใจทำเป็นอารมณ์เสีย แต่ถึงจะทำแบบนั้นความสวยของเธอก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่นิดเดียว
“จีอึนไงคะ.. ซง จีอึน”
“เห้ย.. นี่เธอหรอ?! พอไม่ใส่ชุดมอปลายดูสวยขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย!”
“เด็กแก่แดด…”
“พี่ฮิมชานยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยน้า.. ขนาดกำลังกินฉันครั้งนั้นครางซักคำยังไม่มี เย็นชาได้โล่เลยนะคะ”
จีอึนว่าพลางหัวเราะเบาๆพอดูมีมารยาท ยงกุกหลังจากที่นั่งเกร็งอยู่นานเปลี่ยนท่าทีกลับมานั่งอย่างสบายตัว เขาไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นหรือเกร็งเพราะจีอึนแล้ว เพราะถึงเธอจะสวยดุจนางฟ้าขนาดไหน ถ้าตราบใดที่เธอคือซง จีอึน เธอจะไม่ใช่นางฟ้า..
เธอเป็นซาตาน.. ซาตานในคราบมนุษย์อย่างแท้จริง
Just Belive
เป็นอีกวันที่ผมยังคงนั่งหงอยอยู่ในบ้านเพียงลำพัง เพราะหลังจากที่ผมบอกให้พี่แดฮยอนใส่ชุดน้องต่ายสีชมพูเมื่อสองวันที่แล้ว พี่แดฮยอนก็ไม่มาหาผมอีกเลย.. ก็อย่างว่าแหละนะ ผมมันคิดไปเองว่าพี่เค้าจะชอบผมขึ้นมาจริงๆ มันคงจะแปลกน่าดูถ้าอยู่ดีๆพี่เค้ามาตกหลุมรักผม ก็คนอย่างพี่แดฮยอนน่ะเคยจริงจังกับใครที่ไหนล่ะ..
แต่วันนี้มันก็ไม่ได้น่าเบื่อไปซะหมดหรอก เพราะว่าเจลโล่น่ะนะส่งจดหมายมาให้ผมด้วยแหละ เป็นจดหมายซองสีชมพู พอเปิดออกมากลิ่นแป้งเด็กที่ผมชอบทามันก็ฟุ้งหอมขึ้นมาเลย ทำให้ใจที่กำลังห่อเหี่ยวของผมเบ่งบานขึ้นมาอย่างกับว่าจดหมายของเจลโล่เป็นยาวิเศษซะอย่างงั้น และที่ยิ่งวิเศษไปกว่านั้นคือข้อความที่เขียนด้วยลายมือของเจลโล่ ตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้ายผมอ่านมันโดยที่ยิ้มไม่หุบเลยล่ะฮะ!
“ ถึง พี่จงออบบี้ของผม
สบายดีมั้ยครับพี่จงออบ ถ้าจะถามผมล่ะก็ผมสบายดีมาก ส่วนเรื่องแม่ยิ่งไม่ต้องเป็นห่วงเลย แม่ของผมอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่ที่แย่ที่สุดคือผมคิดถึงพี่จงออบมากๆเลย:( อีกตั้งเกือบ 5 เดือนแหนะถึงได้กลับไป งานของแม่เยอะมากเลย ถึงจะเป็นเฉพาะงานที่ผมทำได้มันก็ยังเยอะอยู่ดี ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะครับพี่จงออบ อย่าคิดถึงผมจนกินข้าวไม่ลงล่ะ แล้วผมจะหาทางติดต่อพี่จงออบให้บ่อยขึ้นนะครับ แล้วอย่านอกใจผมเด็ดขาดเลยนะ ผมรักพี่มากๆนะครับพี่จงออบ
ด้วยรักมากมาก
ชเว จุนฮง ”
“อ่านอะไรอยู่หรอครับจงออบ..”
farry 1000%
ความคิดเห็น