คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 :: ย้าย
Chapter 6
-ย้าย-
“เห้ย!ไอกุ๊ก กว่ามึงจะมาให้กูนั่งหงอยอยู่คนเดียวเลยแสส! ไอโฮพอ่ะ?” จินถามเมื่อเห็นว่าจองกุกเพื่อนของเค้าเดินเข้ามาแต่กลับไม่เห็นเจโฮพเดินตามมาด้วย
“ไอควายกูงอนมันอยู่มึงก็รู้ ปล่อยแม่งเหอะ” ร่างเล็กทำหน้าสีหน้าเบื่อหน่ายแล้วเดินมานั่งข้างๆจิน
Jin part
“มึงไม่คิดจะไปคุยกับมันหน่อยอ่อวะจองกุก” เพราะรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นเพื่อนของตัวเองเป็นแบบนี้ ผมจึงถามจองกุกไปเพื่อให้มันกลับไปคุยกับเจโฮพอย่างเดิม ก็พวกมันสองคนสนิทกันมากหนิ เห็นมันแตกคอกันแบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะครับ - -
“มึงว่ามันแปลกมั้ยล่ะที่มันปิดบังกู”
“ก็จริงของมึง แต่มันอาจจะไม่อยากพูดต่อหน้ากูก็ได้ในตอนนั้นอ่ะ คิดมั่งเหอะไอเหี้ย” ผมไม่รู้สึกน้อยใจหรืออะไรหรอกนะที่ไอเจโฮพจะกล้าปิดบังผมอ่ะ เพราะปกติมันสองคนก็ไม่ค่อยจะบอกกับผมอยู่แล้ว ก็ผมเพิ่งจะได้รู้จักกับพวกมันก็เมื่อปีที่แล้วนี่เองหนิครับ- -
“เออว่ะ แต่มันก็น่าจะพากูไปที่ลับๆแล้วค่อยบอกตอนนั้นก็ได้ไม่ใช่อ่อ!”
“โอ้ะไอบัพ! มึงเล่นทุบโต๊ะเดินส่ายก้นออกมาตอนนั้นมันคงจะบอกมึงทันอ่ะไอควายยยยย!” ไอนี่สมองเริ่มเลอะเทอะไปเรื่อยๆละผมว่า … = =
“เออ แล้วมันอยู่ไหนวะ กูจะไปตามหามัน”
“แล้วมึงว่าเวลาเริ่มใกล้เรียนแบบนี้คนเค้าจะไปแอบที่ไหนกันล่ะฟายเอ๊ย” จินพูดพร้อมทำสีหน้าเอือมๆกับความบื้อของเพื่อนตัวเอง
“เดี๋ยวกูไปหามันหลังโรงเรียนก่อน ฝากบอกครูด้วยว่ากูท้องเสียเข้าเรียนไม่ได้” ร่างเล็กพูดอย่างรีบเร่งก่อนที่จะวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อตามหาเพื่อนของตน
“แฮ่ก แฮ่ก ไปไหนวะไอเหี้ย ..หลังโรงเรียนก็ไม่มี” ร่างเล็กพูดน้ำเสียงแหบแห้งเพราะเหนื่อยหอบจากการที่วิ่งตามหาเจโฮพแต่ก็ไม่พบ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำในอาคารหลังโรงเรียน
“ฮึก ฮือออ.. อึก! ฮือออ!!” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักดังออกมาจากในห้องน้ำ ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อได้ยิน..
“เค้าบอกป่ะวะว่าตึกนี่มีประวัติอ่ะ…” ร่างเล็กพูดเบาๆคนเดียวแล้วมองไปทั่วอาคาร ตึกนี้เป็นตึกที่เก่ามากและไม่ค่อยมีคนอยู่ มันเป็นตึกเล็กๆหลังโรงเรียน โดยส่วนมากพวกคนที่ชอบโดดเรียนก็มักจะมาแอบในนี้ซะหมด ….แต่มันก็เป็นส่วนน้อย
“ฮืออออ!! ฮึก! ฮือออ..” เสียงสะอื้นดังมากกว่าเดิม ร่างเล็กรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมด แม้กระทั่งขาก็สั่นจนแทบจะก้าวเดินออกไปไม่ได้
“เชี่ย ร้องทำเหี้ยไรกลางวันแสกๆวะ อ๊ากกก!! กลัวละโว้ย!!” ร่างเล็กหวีดร้องเสียงดังเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือหนามาจับบริเวณไหล่เค้าแน่น ร่างเล็กหลับตาปี๋เพราะความกลัว.
“ทำไมไม่เข้าเรียนจองกุก” เสียงคุ้นหูทำให้ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาทีละนิดแล้วค่อยๆหันหน้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เฮ้อ! ไอวี โผล่มาซะ ใจแทบวาย” ร่างเล็กถอนหายใจแรงอย่างโล่งใจ
“กูถามทำไมไม่เข้าเรียน แล้วตามหาใคร?” ร่างสูงถามสีหน้าจริงจัง..
“ไอเจโฮพอ้ะดิ หายไปไหนไม่รู้ เออ! มึงได้ยินเสียงคนร้องไห้ป้ะ?” เมื่อนึกถึงเสียงร้องไห้เมื่อซักครู่ที่ตนได้ยินเมื่อกี้ จองกุกจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปเกาะแขนของอีกคน
“มึงไม่นึกมั่งอ่อวะ ว่าเสียงที่ได้ยินมันจะเป็นเสียงไอโฮพ”
“บ้าเหอะ ไอโฮพมันจะมานั่งร้องไห้ทำไมกัน”
“งั้นคงเป็นผีอย่างที่เค้าลือละ เห้ย!! นั่นไงผู้หญิงผมยาว!!” วีพูดเสียงดังมากจนจองกุกตกใจเปลี่ยนจากควงแขนมาเป็นกอดตัวอีกคนแน่นพร้อมกับใบหน้าที่ซุกลงที่อกของร่างสูงด้วย ร่างสูงยกยิ้มอย่างสะใจเมื่อได้แกล้งร่างเล็ก..
“ฮ่าฮ่า กูพูดเล่น ไม่มีหรอก กูว่ามึงเข้าไปดูเหอะ หึหึ”
“ไอเหี้ย! เล่นไรไม่รู้เรื่องไงมึง!” ร่างเล็กผละออกจากตัวอีกคนแล้วมาตะคอกใส่เสียงดังด้วยความไม่พอใจที่ถูกอีกคนแกล้ง
“ไปเหอะสัด เผื่อเป็นผีจริงๆจะได้ลอง”
“มึงอย่าแกล้งกูดิวี กูกลัว” ร่างเล็กเกาะแขนแล้วเงยหน้ามองอีกคนด้วยสายตาอ้อนๆ ร่างสูงก้มลงไปเห็นภาพตรงหน้าก็ถึงกับหยุดสตั๊นไปพักนึง .. ‘แม่งโคตรน่ารัก’
“อ่ะ ..เอ่อ เออ! เข้าไปเหอะสัด!” เมื่อวีได้สติจึงรีบพูดด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำนั้นอย่างไว ส่วนร่างเล็กก็เดินตามหลังมาติดๆ
“ฮึก! ฮืออ.. จองกุก…” ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อของตนดังมาจากในห้องน้ำ ..ส่วนอีกคนยืนยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้สาเหตุ
“อ่ะ …” ยังไม่ทันที่จองกุกจะได้ตอบ เสียงจากในห้องน้ำก็พูดแทรกขึ้นมา..
“กูรักมึง.. ฮือออ..ฮึก!” จองกุกยืนนิ่งเงียบไปพักโดยไม่ปริปากจะพูดอะไรออกมา.. ร่างเล็กเดินไปกระชากแขนวีที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วลากออกมาจากห้องน้ำอย่างเร็ว ไม่มีแม้กระทั่งจะหันไปมองคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในห้องน้ำ.
‘แอ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’ เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา คนเข้ามาใหม่เดินเข้ามาเหมือนกับคนไม่มีแรง
ร่างสูงลากสายตามองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่พบกับร่างเล็กที่ปกติถ้าเค้ากลับบ้านช้ากว่าแล้วเข้ามาจะเห็นว่านั่งดูทีวีเหมือนทุกวัน เค้ารีบวิ่งเข้าไปหาทั้งในห้องครัว? ห้องน้ำ? แต่ก็ไม่พบ จนมาถึงห้องสุดท้าย ..ห้องนอนของเค้าสองคน
‘กุ่ก กั่ก กุ่ก กั่ก กึก’ เสียงที่เหมือนกับว่าคนกำลังค้นหาของดังมาจากในห้อง เจโฮพรีบเปิดประตูเข้าไป เมื่อเห็นภาพตรงหน้าเค้าถึงกับต้องเบิกตากว้างแล้ววิ่งเข้าหา ….จองกุกกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบใหญ่
“ม่ะ มึง ทำอะไรของมึงหน่ะ มึงจะไปไหน!” ร่างใหญ่ทำลุกลี้ลุกลนเหมือนคนทำตัวไม่ถูก ถามไปหลายครั้งส่งเสียงดังขนาดไหนร่างเล็กก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดและเก็บข้าวของใส่กระเป๋าไปอย่างไม่สนใจอีก จนสุดท้ายร่างใหญ่ก็ต้องใช้มือทั้งสองข้างไปจับมือของคนตรงหน้าไว้เพื่อให้เค้าหยุดเก็บเสื้อผ้าข้าวของซะที
“กูถามว่ามึงจะไปไหนจองกุก” เสียงแหบต่ำจนดูน่ากลัวแต่มันไม่ส่งผลกระทบให้ร่างเล็กปริปากตอบได้เลย มิหนำซ้ำยังสะบัดมือเพื่อให้อีกคนปล่อยแล้วก้มหน้าก้มตาโกยข้าวของต่อไปอีก
“จองกุก …กูขอร้องล่ะ มึงจะปะ…” เจโฮพยังพูดไม่จบ จองกุกก็แทรกขึ้นมา….
“กูจะย้ายไปอยู่กับไอวี”
______________________________________
เอ้ะทำไมรีบอัพ5555555
พอดีไรท์ใกล้สอบแล้วเลยลงทิ้งไว้เลยยย
คงต้องหายไปซักพักแหละ T^T
อ่านแล้วเม้นท์กันเยอะๆน้าไรท์จะได้มีกำลังใจ <3
เจอกันแชพหน้านะจุ้บ :3
ความคิดเห็น