คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : { Just Belive. 4 }
_____
“นี่ห้องผม มันไม่กว้างมากหรอก แต่ก็พอนอนสองคนได้” พอพูดเสร็จ ร่างที่มีผิวขาวอย่างกับไฟนีออนกระโดดดึ๋งลงไปนอนบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ จงออบมองเซโล่พลางยิ้มบางๆแล้วย่อตัวลงนั่งตรงริมเตียงนอน
“พี่ชอบมั้ย?! ห้องผมอ่ะ” เจลโล่ดีดตัวขึ้นมานั่งข้างๆร่างเล็ก ถามเสียงแจ๋นแถมกระพริบตาปริบๆรอคำตอบจากจงออบ จงออบเหล่ตามองแอบขำในลำคอนิดๆกับท่าทางที่เหมือนเด็กของเจลโล่
“พี่ขำไรอ่า พอรู้ว่าพี่จะมาอยู่ผมอุตส่าห์ตั้งใจจัดห้องใหม่เลยนะ” เจลโล่เกาะแขนร่างเล็กเขย่าแรงๆเค้นหาคำตอบ จนสุดท้ายจงออบก็ต้องพูดเพื่อให้ไอเด็กนี่เลิกตื้อเค้าซะที
“ฉันเปล่าขำห้องนายนะ ก็ดูนายดิทำตัวอย่างกับเด็กขอขนมแหนะ ฮ่าฮ่า” จงออบหัวเราะจนตาหยี เผยฟันใหญ่สองซี่ข้างหน้าซึ่งดูแล้วก็ทำให้เจลโล่อยากจะหยิบกล้องระดับ HD มาถ่ายเก็บไว้ซักสิบโหล
ยิ้มน่ารักซะจนโลกแทบหยุดหมุน..
“อ.. เอ่อ.. เจลโล่ นายเป็นอะไรไป ห้ะ..” จงออบจับไหล่ทั้งสองข้างพร้อมเขย่าเบาๆเรียกวิญญาณเจลโล่ที่หายออกไปจากร่างตั้งแต่ตอนที่เห็นรอยยิ้มตาหยีของจงออบเมื่อซักครู่…
“ป.. ป่าวๆ ป่าวครับ ไม่ได้เป็นไร..” เมื่อเจ้าตัวได้สติก็รีบก้มหน้าหลบแก้มแดงๆที่เกิดจากอาการเขินจนปิดไม่อยู่
“แต่ห้องนายสวยดีนะ ไม่นึกว่าผู้ชายอย่างนายจะเรียบร้อยเป็นด้วย” ร่างเล็กลุกเดินกวาดสายตามองตามจุดต่างๆของห้องไปเรื่อยๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าแอบมีสายตาจากอีกคนในห้องกำลังมองเค้าอยู่ไม่ละ
ตอนนี้ในสายตาของเจลโล่มีแต่จงออบ..
เจลโล่กำลังมีความรัก..
“หืม.. เจลโล่ นี่ใครอ่ะ สวยจัง” กรอบรูปเล็กๆขอบสีทองลายลูกไม้ มีรูปผู้หญิงสาวผมยาวสลวยสวมเสื้อเกาะอกสีชมพูอ่อน จงออบคิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นพี่สาวของเจลโล่แต่เมื่อได้ยินคำตอบกรอบรูปในมือของจงออบก็แทบจะหล่นหลุดมือ
“แม่ผมเองแหละ สวยใช่ม้า?”
“โห.. ทำไมแม่นายหน้าเด็กจัง ฉันนึกว่าพี่สาวนายนะเนี่ย..”
“อยากเห็นมั้ยล่ะ? อีกสองเดือนเดี๋ยวแม่ผมก็กลับมาแล้วล่ะ ตอนนี้แม่ผมไปทำงานอยู่อิตาลี” เจลโล่พูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจในตัวมารดาของตน
“ฉันอยากเห็นนะ แต่จะอยู่ที่นี่ถึงวันนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้สิ”
“ถึงสิ! ผมไม่ปล่อยให้พี่ย้ายออกไปหรอก”
“แต่…”
“ถ้าผมรู้ว่าพี่แอบออกไปหาไอแดฮยอนนะ ผมจะทำโทษพี่เลยคอยดู!!”
“นายจะทำอะไรฉันห้ะ?”
จงออบกอดอกกระดิกปลายเท้าหน่อยๆเหมือนกำลังท้าทาย เจลโล่ยกยิ้มมุมปากเล็กๆก่อนจะลุกเดินออกมาหยุดยืนตรงหน้าของร่างเล็กใกล้ซะจนตัวแทบจะชิดกัน จงออบเงยมองคนตัวสูงสายตาหวาดๆถือโอกาสแอบก้าวถอยหลังช้าๆแต่ร่างสูงกลับโอบเอวบางไว้แน่นจนตัวคนทั้งสองชิดติดกัน
“ผมจะจับพี่กดไงครับพี่จงออบ..”
น้ำเสียงแหบพร่าพูดเบาๆจนเหมือนกระซิบฟังดูแล้วเซ็กซี่ไม่น้อย ใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มหน้าลงมาใกล้หน้าจงออบจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน จงออบจ้องตาเจลโล่สั่นระริกกลัวว่าเค้าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ข้างในจนแทบจะหลุดออกม
“ฉ.. ฉันไม่ให้นายหรอก..” สายตาที่เหมือนจะกลืนกินจงออบไปทั้งตัว กลับเปลี่ยนเป็นสายตานิ่งๆคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหาจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน มือที่โอบเอวบางไว้ปล่อยกะทันหันจนจงออบเกือบล้มทรงตัวไม่ทัน
“ทำไมถึงไม่ให้ผม” เจลโล่ถามเสียงเรียบต่างจากก่อนหน้านี้ จงออบรู้สึกไม่คุ้นเคยเพราะปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
“ก็..”
“ถ้าจะพูดถึงชื่อไอแดฮยอนพี่เลิกพูดเลย”
“…”
“หึ… เพราะมันจริงๆด้วย” จงออบได้แต่ก้มหน้าเงียบๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้เจลโล่เหมือนกำลังโกรธ และเค้าก็กลัวตอนเจลโล่โกรธมากๆด้วย
“ผมจะทำให้พี่ลืมมันให้ได้เลยคอยดู”
“เห้ย ไอแด้!” ยงกุกโบกมือมาตั้งแต่ไกลตะโกนทักทายเพื่อนเสียงดังก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเจ้าของชื่อแล้วกอดคอเพื่อนซี้ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาปั่นงานยิกๆไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ไรของมึงวะ เสียงดังว่ะ” แดฮยอนพูดน้ำเสียงติดรำคาญแต่ยังคงก้มหน้าเขียนต่อไป
“ไอน้องออบมึงหายไปไหนวะ จะเดือนอยู่ละยังไม่เห็นหน้าเห็นตา” ปลายปากกาหยุดกึกแดฮยอนนั่งนิ่งอยู่พักเดียวแล้วกลับมาเขียนต่อตามปกติเหมือนไม่มีอะไร
“ช่างแม่งมัน หายๆจากชีวิตกูได้ก็ดี”
Daehyun Part
“ช่างแม่งมัน หายๆไปจากชีวิตกูได้ก็ดี” ถึงผมจะพูดเหมือนไม่ค่อยจริงใจจากข้างใน ติดจะฝืนความรู้สึกหน่อยๆ คล้ายๆคนข้างในใจรู้สึกอีกอย่างแต่ก็พูดออกมาด้วยความรู้สึกอีกอย่าง แต่ผมมั่นใจเลยว่าผมไม่ได้คิดถึงไอเด็กบ้านนอกนั่นแน่นอน
ผมแค่รู้สึกเบื่อๆที่ของเล่นแสนสนุกของผมมันหายไปน่ะ
ที่ผมยกให้จงออบเป็นของเล่นแสนสนุกก็ใช่ว่ามันจะสำคัญไปกว่ากิ๊กกั๊กในสต็อกของผม คิดดูเอาเองว่าจะมีคนซักกี่คนที่ยอมทำตามคำสั่งของผมทั้งๆที่รู้ว่ามันน่าอาย ไม่บ้าก็โง่อ่ะคนแบบนั้น
“มึงดูเบื่อๆนะ คิดถึงมันอ่ะดิ” ปากหมาวันยังค่ำ ผมว่าแล้วว่ามันต้องคิดแบบนี้”
“แค่ไม่มีของให้เล่นว่ะ”
“กูว่ามันก็น่ารักดีนะ”
“กูเห็นมึงชมมันหลายรอบแล้วนะ อยากได้ก็เอาไปสิวะ” หลายครั้งที่ผมเห็นไอยงกุกชมว่าจงออบดีอย่างงู้นอย่างงี้ ผมเคยแอบคิดว่าไอยงกุกชอบจงออบ แต่ก็ลืมไปว่ายงกุกไม่นิยมคบอะไรแบบนั้น มันเป็นพวกตาถึงน่ะ แฟนมันแต่ละคนไม่เว้นหญิงชายนี่แจ่มๆทั้งนั้น..
“ไม่เอาว่ะ กูได้ของดีมาเยอะละ อันนี้กูยกให้มึง ฮ่าฮ่า”
“พ่องดิ! ให้ตายกูก็ไม่เอา”
“แต่ถ้ามันไม่เอามึงกูว่าซักวันมึงต้องบ้าตายว่ะ ฮ่าฮ่า” พูดบ้าอะไรของมึง หัวเราะจนเหงือกจะดีดออกมากระแทกหน้ากูอยู่ละ
“อย่างมันเนี่ยนะไม่เอากู ไม่มีวันว่ะ ลองให้กูพูดดีด้วยหน่อยแม่งก็หลงจนกลับไม่ถูกละ”
“มึงมันตาถั่วแดฮยอน มึงจะรู้อะไรไปมากกว่ากูวะ เรื่องแบบนี้อ่ะ”
“มึงจะบอกว่าจงออบเลิศเลอเพอเฟ็คงั้นสิ?”
“เกือบๆ” ตายห่าละเพื่อนกูเป็นบ้าอะไรวะนี่ มันบ้าไปแล้วแน่ๆ หรือจงออบจะเล่นของใส่เพื่อนผม! แต่จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อมันชอบผมมันก็ต้องเล่นกับผมสิ?
“มึงบ้าไปแล้ว…”
“กูไม่บ้า กูว่าจงออบถ้าได้แต่งหน่อยๆบวกกับความจริงใจของมันกูว่ามันก็เจ๋งใช่ย่อยว่ะ” หน้าตาดีแต่เป็นบ้ากูก็ไม่เอานะครับ..
“มันชอบทำตัวน่าอายมึงก็รู้”
“แบบนั้นมันเปลี่ยนกันได้เว้ย มันก็ดูเหมาะกับมึงดีถ้ามันตัดแต่งอะไรใหม่อ่ะ ลีลามันก็ดีไม่ใช่ไง๊”
“มึงจะให้กูคบกับมันงั้นสิ?”
“อ่าห้ะ”
“ดูปากกูนะ ไม่! มี! วัน!” ผมชี้ไปที่ปากตัวเองให้สายตามันโฟกัสมาที่ปากอวบอิ่มของผม แล้วเน้นคำสามคำชัดๆเพื่อให้เข้าไปในเส้นสมองไอยงกุกเผื่อจะมันจะหายบ้าขึ้นมาบ้าง
“ซักวันมึงต้องเสียดายมัน” มันพูดเสร็จก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ ผมมองมันแล้วถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าตั้งใจลอกงานต่อ
End Daehyun part
“พี่จงออบ ผมถามไรหน่อยดิ”
“อืม มีไรอ่ะ”
“สามอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่มีความสุขมั้ยอ่ะตั้งแต่มาอยู่กับผม” ร่างสูงนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นมองอีกคนในห้องกำลังนั่งอ่านหนังสือบนเตียงตาแป๋ว จงออบคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะพูดออกมา
“มากๆเลยล่ะ ไม่มีวันไหนที่ฉันรู้สึกเศร้าเลย”
“ดีกว่าอยู่กับไอแดฮยอนใช่ม้ะ!” ถามเสียงดังพร้อมทำตาโตเหมือนกำลังดีใจ แต่อีกคนที่ได้ยินกลับรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินชื่อผู้ชายคนนั้น
อยากกลับไปหาเหมือนเดิมนะ
แต่ก็ไม่อยากโง่เหมือนเดิม..
“เลิกพูดชื่อคนนั้นเถอะ..” หนังสือที่เปิดอ่านถูกปิดดังปั่บ! จงออบหันตัวเอาหนังสือไปวางที่โต๊ะเล็กข้างๆก่อนจะล้มตัวนอนแผ่บนเตียง
“ครับ ผมจะเลิกพูด^^” เจลโล่คลานขึ้นไปนอนข้างๆหันหน้าไปจ้องร่างเล็กด้วยสายตาเอ็นดู บางทีถ้ามองจงออบดีๆเค้าก็คิดว่าจงออบก็ไม่ได้ดูขี้เหร่หรืออะไร ถ้าเค้าพาจงออบไปแต่งซักหน่อยก็อาจจะดีขึ้นมามากก็ได้
“มองอะไรอ่ะ” เมื่อรู้สึกว่ามีอีกสายตากำลังจ้องมองมา จงออบเลยตะแคงตัวไปทางเจลโล่แล้วจ้องตาอีกคนกลับ แถมยังยักคิ้วทะเล้นเข้าไปด้วย
“พี่จงออบ.. ผมมีอะไรจะบอก”
“อื้อ.. บอกมาสิ”
“ผมชอบพี่ ชอบมากด้วย” เจลโล่พูดพลางใช้นิ้วเกลี่ยตามแก้มบางของจงออบจนหน้าจงออบขึ้นสีหน่อยๆแต่ก็ยังเห็นไม่ชัดมากนัก
“เอ่อ.. ชอบ.. ชอบทำไม..”
“รักพี่ชอบพี่แล้วต้องมีเหตุผลด้วยหรอครับ?” เจลโล่เลิกคิ้วพูดทำอย่างกับสิ่งที่พูดออกมามันเป็นเรื่องปกติเหมือนคนถามทุกข์สุขดิบอะไรกันอย่างนั้นล่ะ
“ท.. ทำไม.. ล่ะ..”
“เพราะความใกล้ชิดล่ะมั้ง มันเลยทำให้ผมรู้ตัวตนพี่มากขึ้น และผมคิดว่าผมก็ถูกชะตากับพี่มากๆด้วย”
“พอแล้วน่า..”
“ผมว่าผมรักพี่” ใส่คำหวานจากความรู้สึกข้างในออกมาไม่ยั้ง จนคนตัวเล็กที่นอนมองอยู่หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ ตอนนี้จงออบรู้สึกเขินอายจนอยากจะเอาหน้ามุดเตียงจนทะลุออกไปซะให้ได้
“รู้แล้ว..”
“คบกันเถอะ.. นะ”
“0////0!!!”
“หน้าแดงแปลว่าตกลงนะครับ ฮ่าฮ่า”
ไอเด็กบ้าเจลโล่!!
farry 1000%
ความคิดเห็น