คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Love Memories] รักในความทรงจำของสองเรา ตอนที่ 3 ???????
ณ สนามบินลอนดอน
“นามิ พอไปถึงญี่ปุ่นแล้วแกโทรหาฉันด้วยนะ”
“ อือ” นามิพยักหน้ารับ
“โทรหาฉันบ่อยๆด้วยล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะมันเปลือง”
“โถ่ ไอ้ขี้งก” นามิพูดพร้อมกับเหวี่ยงมือกะตบกบาลคนตรงหน้า แต่นามิไวกว่าจึงก้มหลบได้อย่างฉิวเฉียด ทำเอาเพ็นนีทำหน้าเสียดายอย่างแรง
“แกก็โทรหาฉันเองดิ”
“ไม่มีตัง =_=a”
“แกก็งกเหมือนกันแหละ =_=^”
ทั้งสองคนยังคงหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานขณะที่บรรดาครอบครัวของนามิได้ขึ้นเครื่องบินไปเรียบร้อย เนื่องจากเที่ยวบินแรกมันเต็มนามิจึงต้องนั่งรออีกเที่ยวบินต่อไป
“เออ แล้วเที่ยวบินต่อไปเครื่องออกกี่โมงล่ะ”
“อีกครึ่งชั่วโมง”
“หรอ”
“อืม”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จากัน ต่างคนต่างคิดว่าต่อจากนี้ชีวิตของพวกเขาจะเป็นเช่นไรถ้าขาดเพื่อนรักที่อยู่ข้างกายนี้ไป สักพักเพ็นนีก็เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
“นามิ ถ้าแกไปแล้วฉันคงเหงาน่าดู”
“อืม ฉันก็ด้วย”
“แกห้ามลืมฉันนะนามิ” จบประโยคน้ำตาที่เธอกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ส่วนนามิเมื่อเห็นเพื่อนสาวร้องไห้ น้ำตาเธอก็ไหลด้วยเหมือนกัน
“นะ.....นามิ เธอร้องไห้ทำไม?” เพ็นนีถามทั้งน้ำตาพลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อน
“เธอร้องก่อนทำมัยล่ะ”
“ก็ฉันไม่อยากให้เธอไปนี่” พูดจบเพ็นนีก็ดึงนามิเข้ามากอด ทั้งสองคนจึงกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ยังไม่จบน้าาา รออีกหน่อยนะ งุงิๆ ตอนนี้งานประดังเข้ามา ไหนจะงานโคโคโระอีก ต้องรีบไปปั่นฟิกที่จะใช้ในงานอีก เฮ้อ ใครที่ไปงานอย่าลืมอุดหนุนหนังสือเรานะ
สุดท้าย รักคนอ่านทุกคนค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ (แต่ทำมัยคนอ่านนิดเดียวเองอ่า)
ณ สนามบินลอนดอน
“นามิ พอไปถึงญี่ปุ่นแล้วแกโทรหาฉันด้วยนะ”
“ อือ” นามิพยักหน้ารับ
“โทรหาฉันบ่อยๆด้วยล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะมันเปลือง”
“โถ่ ไอ้ขี้งก” นามิพูดพร้อมกับเหวี่ยงมือกะตบกบาลคนตรงหน้า แต่นามิไวกว่าจึงก้มหลบได้อย่างฉิวเฉียด ทำเอาเพ็นนีทำหน้าเสียดายอย่างแรง
“แกก็โทรหาฉันเองดิ”
“ไม่มีตัง =_=a”
“แกก็งกเหมือนกันแหละ =_=^”
ทั้งสองคนยังคงหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานขณะที่บรรดาครอบครัวของนามิได้ขึ้นเครื่องบินไปเรียบร้อย เนื่องจากเที่ยวบินแรกมันเต็มนามิจึงต้องนั่งรออีกเที่ยวบินต่อไป
“เออ แล้วเที่ยวบินต่อไปเครื่องออกกี่โมงล่ะ”
“อีกครึ่งชั่วโมง”
“หรอ”
“อืม”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จากัน ต่างคนต่างคิดว่าต่อจากนี้ชีวิตของพวกเขาจะเป็นเช่นไรถ้าขาดเพื่อนรักที่อยู่ข้างกายนี้ไป สักพักเพ็นนีก็เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
“นามิ ถ้าแกไปแล้วฉันคงเหงาน่าดู”
“อืม ฉันก็ด้วย”
“แกห้ามลืมฉันนะนามิ” จบประโยคน้ำตาที่เธอกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ส่วนนามิเมื่อเห็นเพื่อนสาวร้องไห้ น้ำตาเธอก็ไหลด้วยเหมือนกัน
“นะ.....นามิ เธอร้องไห้ทำไม?” เพ็นนีถามทั้งน้ำตาพลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อน
“เธอร้องก่อนทำมัยล่ะ”
“ก็ฉันไม่อยากให้เธอไปนี่” พูดจบเพ็นนีก็ดึงนามิเข้ามากอด ทั้งสองคนจึงกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ยังไม่จบน้าาา รออีกหน่อยนะ งุงิๆ ตอนนี้งานประดังเข้ามา ไหนจะงานโคโคโระอีก ต้องรีบไปปั่นฟิกที่จะใช้ในงานอีก เฮ้อ ใครที่ไปงานอย่าลืมอุดหนุนหนังสือเรานะ
สุดท้าย รักคนอ่านทุกคนค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ (แต่ทำมัยคนอ่านนิดเดียวเองอ่า)
ความคิดเห็น