คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Love Memories] รักในความทรงจำของสองเรา ตอนที่ 1 เพเนโล เพื่อนรัก
แปะ.......แปะ........ซ่า.........ซ่า...........
เสียงสายฝนที่เริ่มตกจากปรอยๆจนกระทั่งตกอย่างไม่ลืมหูลืมตาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ น้ำฝนบางส่วนได้กระเด็นมากระทบกับกระจกใสร้าน Coffee shop ภายในร้านถูกตกแต่งด้วยของราคาแพง เฟอนิเจอร์ทุกชิ้นล้วนทำมาจากไม้ชั้นดีซึ่งถูกนำเข้ามาจากต่างประเทศ โทนสีที่ใช้ในร้านไม่ว่าจะเป็นเครื่องตกแต่งหรือเฟอนิเจอร์ล้วนแต่เป็นสีบีช จึงทำให้บรรยากาศของร้านนี้ดูอบอุ่นและหรูหราในเวลาเดียวกัน
ที่โต๊ะติดกระจกใสบานใหญ่ มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักอยู่คนหนึ่ง ริมฝีปากแดงเรื่อของสาวเจ้าเริ่มเบะออกเมื่อเห็นว่าฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมสีน้ำตาลตามธรรมชาติยิ่งขับให้สีผิวที่ขาวแล้วยิ่งดูขาวขึ้นไปอีก แต่คงไม่ขาวเท่ากับผู้คนที่เดินบนท้องถนนและคนที่อยู่ในร้าน เพราะเธอไม่ใช่คนที่นี่ !!
กริ๊ง....กริ๊ง....
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเข้าร้านพร้อมกับร่างบางๆของเด็กสาวผมทองที่พุ่งพรวดเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินตรงไปยังโต๊ะที่เด็กสาวผมน้ำตาลนั่งอยู่
“ไง..นามิ ขอโทษทีที่มาช้า”
“เธอสายไป 20 นาที เพ็นนี” นามิตอบสั้นๆ แต่น้ำเสียงบ่งชัดว่าไม่พอใจ
“ง่า....ก็พอดีว่ารถมันติดอ่ะ” คนมาสายได้แต่นั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมแก้ตัว
“ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอมีรถกับเขาด้วยนะ...คุณเพเนโล” สายตาของนามิตวัดไปมองยังเพ็นนีอย่างรู้ทัน ทำให้เพ็นนีเริ่มพูดอึกอัก
“ก็....คือ....เอ่อ....ใช่....พอดีฉันนั่งแท็กซี่มาน่ะ”
“อ๋อ...หรอ...ทั้งที่บ้านเธอกับร้านนี้ห่างกันแค่ 4 บล็อกเนี่ยนะ” นามิสวนกลับทันที
“โธ่ นามิอ่ะ ก็ขอโทษแล้วไงพอดีฉันตื่นสายน่ะ”
“ก็เท่านั้นแหล่ะ ไม่เห็นจะต้องแต่งเรื่องมาโกหกเลยนี่”
“จ้าๆ แม่คนฉลาด รู้ทันไปซะทุกเรื่องเลย’
เพ็นนียกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นเชิงว่ายอมแพ้แล้วส่งผลให้นามิค้อนเข้าให้อีกทีนึง สักพักเค้กหน้าตาน่ากินกับน้ำชาร้อนๆก็ถูกยกมาเสิร์ฟลงตรงหน้าของเพ็นนี ทำให้เพ็นนีชักสีหน้าด้วยความประหลาดใจแต่สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้ามันคงสั่งไว้ให้แล้ว แหม....มันรู้ใจเธอไปซะทุกเรื่องเลยแต่เธอไม่เคยจะเดาใจคนตรงหน้าออกเลยซักนิดว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรบ้าง ตอนที่นามิย้ายมาใหม่เหมือนกัน นามิโดนแกล้งสารพัดเพราะเป็นชาวต่างชาติ แต่เธอไม่เคยเห็นนามิร้องไห้เลยสักครั้งเดียว แล้ววันนี้ก็เหมือนกันไม่รู้ว่านามิมีเรื่องอะไรถึงได้เรียกเธอมา
“ว่าแต่เธอเรียกฉันออกมาวันอาทิตย์แบบนี้มีธุระอะไรล่ะ” เพ็นนีเอ่ยถามก่อนจะยกชาขึ้นดื่มอึกๆ
“ฉันจะกลับญี่ปุ่น”
พรวด !!!
ทันทีที่นามิตอบกลับด้วยประโยคสั้นๆ น้ำชาที่ควรจะอยู่ในปากของเพ็นนีก็พุ่งเข้าใส่หน้าของนามิอย่างแม่นยำ ทำเอาคนในร้านหัวเราะกันคิกคัก
“แค่ก....แกว่าอะไรนะ...แค่กๆ”
“แกนี่มัน.........ไร้มารยาท......” นามิส่งน้ำเปล่าให้เพ็นนีดื่มก่อนที่จะหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดหน้าด้วยท่าทางขยะแขยงขณะที่เพ็นนีกระดกน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เออ ! ก็ฉันไม่ใช่คุณหนูอย่างแกนี่นา” เพ็นนีหันมาแยกเขี้ยวใส่นามิหลังจากที่รอดตาย
“เออๆ”
“ว่าแต่..อยู่ๆทำไมถึงจะกลับญี่ปุ่นล่ะ”
“ก็พ่อของฉันถูกเรียกตัวกลับน่ะสิถามได้” นามิส่งสายตาประมาณว่า ‘ถามอะไรโง่ๆ’ ให้กับเพ็นนี
“นี่...แกไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นเลย แต่แกอยู่ทีนี่มาตั้ง 10 ปีแล้วนะ แกไม่คิดถึงเพื่อนๆมั่งหรอ”
“เพื่อนๆเรอะ....เหอะ!..ฉันก็มีแกเป็นเพื่อนพียงคนเดียวนั่นแหล่ะ เพ็นนี”
เพ็นนีถึงกับส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำตอบของนามิ จริงอยู่ที่ว่าเธอเป็นเพื่อนคนเดียวของนามิ เพราะนามิไม่ยอมเปิดใจให้ใครอีกเลยหลังจากที่ถูกเพื่อนรักหักหลัง เพื่อนที่มีชื่อว่า เจนนี่ ......เพียงเพราะผู้ชายคนที่เจนนี่แอบชอบมาสารภาพรักกับนามิเท่านั้น เจนนี่ก็ทิ้งนามิไปรวมกลุ่มกับพวกผู้หญิงที่เกลียดนามิ เจนนี่ร่วมมือกับผู้หญิงพวกนั้นรุมตบนามิถ้าวันนั้นเธอไม่ไปเห็นเข้าก่อนนามิก็คงจะเจ็บหนักแน่ๆ
หลังจากนั้นมานามิก็ไม่เคยคบใครเป็นเพื่อนอีกเลย นอกจากเธอคนเดียว
“แล้วแกจะไปเมื่อไหร่ ?”
“เดือนหน้า”
“เร็วขนาดนั้นเชียว”
“อื้อ”
“งั้น...วันนี้แกไปบ้านฉันนะ”
“อือ......ได้สิ”
หลังจากนั้นนามิก็ไปนั่งเล่นที่บ้านของเพ็นนีจนถึงเย็น ซึ่งทั้งสองได้คิดไว้แล้วว่าจะใช่เวลา 1 เดือนที่เหลืออยู่ให้อย่างคุ้มค่าให้มากที่สุด
ความคิดเห็น