คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter : 22
ฉันตื่นมาอีกทีและพบว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาล
หัวสมองฉันค่อยๆประมวลความจำว่าเกิดอะไร ที่ไหน อย่างไร เฮือกกก!! O_O!
ฉันมาอยู่ในโรงพยาบาลได้ไงหว่า ฉันจำได้ว่าฉันถูกยัยมิเกลจับตัวไป
โอ๊ยย~ เจ็บแผล T^T
“อย่าพึ่งลุกสิ
เจ็บหรือเปล่า?” เสียงนี้มัน.. ยูคยอม ฉันหันไปมองเห็นเขาวางมีดที่ปลอกแอปเปิ้ลอยู่
แล้วลุกมาจับขอบเตียง ข้างหลังมียัยน้ำกำลังหลับอยู่บนโซฟา
“กี่โมงแล้ว”
ฉันถาม
เขาหยิบมือถือมาดูเวลา
“สองทุ่มแล้ว”
“คนอื่นๆล่ะ”
“อยู่ที่บ้านน่ะ
พ่อกับแม่เธอกลับประเทศไทยแล้ว”
“หือ?”
“ก็ย่าเธอแจ้งความเด็กหาย
พ่อกับแม่เธอเลยกลับไปจัดการเรื่องนี้”
อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง
แต่ฉันก็ยังมีคำถามมากมายอยู่ดี
“คนอื่นๆล่ะ”
ยูคยอมทำหน้าเศร้า
จนอุณหภูมิในร่างกายฉันสูงขึ้น
“เกิดอะไ..ไรไม่ดีขึ้นเหรอ?”
ฉันถามตะกุกตะกัก
“พี่แจ็คสัน..”
“ทะ..ทำไม”
“พี่แจ็คสันอ้อมไปข้างหลังรันนี่แล้วทั้งคู่ก็แย่งปืนกัน”
“แล้วไงต่อ!!” ฉันลืมตัวแล้วขึ้นเสียงไป “เล่าต่อเร็วๆสิ ได้โปรด”
“ข่าวดีคือรันนี่ถูกจับ..
(. .)”
“เฮ้อออ...”
ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก สมน้ำหน้ายัยมารร้ายเอ๊ย โผล่มาแต่ละทีนี่สวยงามตลอด
แต่แล้วฉันก็ต้องชะงัก
“คริสติน”
ยูคยอมเรียกชื่อฉัน “แต่ข่าวร้ายคือพี่แจ็คสันโดนยิง ตอนแย่งปืน”
ฉันช็อค! จนพูดไม่ออก อยู่ๆฉันก็รู้สึกเจ็บแผล
ร่างกายอ่อนแรงขึ้นมาซะดื้อๆ
ฉันหูอื้อไปชั่วขณะไม่ได้ยินที่ยูคยอมพูดประโยคหลังจากนั้น
ยูคยอมทรุดตัวลงกับพื้น
ฉันมองเขาอย่างตกใจ แววตาของยูคยอมดูเลื่อนลอยและผิดหวัง ไหล่ของเขาสั่นเหมือนพยายามกลั้นสะอื้น
“และข่าวร้ายอีกเรื่องคือ
พี่มิเกลตายแล้ว”
“....!!”
“เพราะรันนี่ขังเธอไว้นานเกินไปแล้วไม่ได้ให้อาหาร”
เขาสะอื้น “พอเราลงไปหานูน่าที่ห้องใต้ดิน เราก็พบกับศพของเธอ”
ฉันเอามือปิดปากอย่างตกใจ
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยรู้จักมิเกลเลยฉันก็เศร้านะที่อยู่ๆคนบริสุทธิ์ก็มาตายเพราะใครบางคน
ที่ร้ายกาจมากๆ... จิตใจรันนี่มันทำด้วยอะไรวะ!! แย่งแฟนเพื่อน พยายามฆ่าเพื่อน และยังฆ่าคนอื่นอีก
แจ็คสันก็มาถูกยิงเพราะยัยนั่น!! ฉันอยากฆ่ามันจริงๆ
ยูคยอมเงยหน้ามองฉัน
ดวงตาเขาแดงก่ำ “เธอสลบไปสองวันเต็มๆน่ะ ฉันตกใจแทบแย่เลย ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณเหรอ?”
“ขอบคุณที่เธอฟื้นขึ้นมา
ขอบคุณจริงๆ” เขาพูดแล้วลุกขึ้นมากอดฉัน แต่แรงไปนิดนึงเจ็บแผลเลยT^T แต่ฉันไม่อยากทำลายบรรยากาศสุดซึ้ง (และเจ็บปวด
ปวดแผลอ่ะนะ) เลยไม่ได้พูดอะไร
เขานี่นะ..แสนดีอย่างนี้เสมอ
ขอให้เจอคนที่ดีๆเถอะ ฉันไม่อยากให้เขามาเจ็บปวดเพราะฉัน
“ฉันไปเยี่ยมพี่แจ็คสันได้มั้ย”
เขาผละออกแล้วเอาทิชชู่เช็ดหน้า
“ได้ ถ้าฉันอนุญาตนะ”
“ว่าไงนะ
-_-^^”
“เธอต้องดูแลตัวเองดีๆให้หายไวๆ
จะได้ไปเยี่ยมพี่แจ็คสันไง”
“เขาไม่หายแล้วเหรอตอนนั้นอ่ะ=O=”
“ถ้าเธอขยับมากๆก็แผลฉีก
เอามั้ยล่ะ”
“...!!”
“ต้องเย็บใหม่ด้วยนะ”
“แต่ฉันก็อยากไปเยี่ยมเขาอยู่ดี
เข้าใจมั้ย”
ฉันรู้สึกผิดที่ฉันพูดออกไป
แต่กลับคำไม่ทันแล้ว ทั้งๆที่ยูคยอมช่วยเก็บความลับให้ฉัน
และคอยอยู่ข้างๆและเข้าข้างฉันเสมอ แต่ฉันยังปากเสียอีก ฮึ่ยย !! ยูคยอมเงียบไปสักพักแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มให้ฉันอย่างยากเย็น
“เข้าใจสิ..
เข้าใจทุกอย่างนั่นแหละ” เขาหันไปทางอื่น “แต่วันนี้เธอต้องพักผ่อนก่อน
แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้พี่เจบีพาเธอไปเยี่ยมพี่แจ็คสัน”
“แล้วนายล่ะ”
“ฉันมาเฝ้าเธอหลายวันแล้ว
ฉันก็เบื่อโรงพยาบาลแย่สิ “ เขาพยายามพูดให้ร่าเริง แต่ฉันคิดว่ามันแปลกๆ
“ฉันเบื่อหน้าเธอด้วยน่ะสิ เฮ้อ เอาเป็นว่าตอนนี้เธอโอเคแล้วนะ ฉันกลับก่อนล่ะ”
“ย่ะ
ฉันอยู่กับน้องก็ได้ :p”
เขายักไหล่แล้วจับลูกบิดประตูแต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“พี่เขยจะไปแล้วเหรอ?”
นังน้ำ!! =O= มันตื่นตอนไหนฟะ ตื่นมาก็ปากเสียเลย
“เฮ้! ยัยน้ำอยากตายมั้ย”
“พี่เขาเฝ้าเจ๊ตั้งหลายวันเลยนะ”
ยัยน้ำเถียง “กรี้ด >o<
คิดเรื่องยัยป้าโรคจิตทีไร หัวใจวัยรุ่นจะวาย>//<”
ป้าบบ!! ฉันปาหมอน และโดนหัวยัยน้ำเต็มๆ
“หนูเจ็บนะเจ๊ >o<”
“เจ็บน่ะสิจะได้หุบปาก”
ยูคยอมเกาหัวแกรกๆแล้วหันไปพูดกับยัยน้ำ
“ไหนว่าจะเก็บเป็นความลับแล้วไง นาม”
“น้ำต่างหากพี่เขย”
“ยัยน้ำ!!” ฉันเอง
“ก็ได้
ยูคยอมอปป้าฮี่ๆ” ยัยน้ำยิ้ม “แล้วเจอกันนะคะ”
ยูคยอมยิ้มให้ยัยน้ำแล้วหันมาบ๊ายบายฉันก่อนที่จะออกไปแล้วปิดประตู
ปัง~
ตอนนี้ก็เหลือเพียงฉันกับยัยน้ำ
ยัยน้ำเอาผมทัดหูแล้วเอาหมอนที่ฉันปาหัวมาคืนฉัน หน้าตาระริกระรี้เชียวอะไรของมัน
“เจ๊ไม่ชอบยูคยอมอปป้าเหรอ?”
“=[]=”
“แล้วเจ๊ชอบใคร
เฮียบีใช่มั้ย เจ๊เคยคบกับเฮียบีนี่นา”
“ยัยน้ำ! นั่นก็นานมาแล้ว”
“อ้าว
งั้นเหลือคนเดียว เจ๊ชอบคนนั้นเหรอ? เทพบุตรขี่ม้าขาวที่โดนยิงอ่ะ”
ฉันกอดอกแล้วถอนหายใจยาวพรืดด
“ไม่รู้โว้ย เดี๋ยวถีบกระเด็นเลย ฉันพึ่งฟื้นนะชวนคุยจังเลย แผลสะเทือนหมด”
“มีงี้ด้วย=[]=” ยัยน้ำเบ้ปาก “เจ๊ๆ งั้นน้ำของยูคยอมอปป้านะ
สเป้คเค้าเลยยย>////<”
พูดแล้วตาประกายเป็นรูปหัวใจวิ้งๆวับๆ
ฉันเลย...
โป้กก!
มะเหงกสับหัวซะเลย
“กรี้ด
เค้าเจ็บนะเจ๊”
“ก็แก่แดดทำไมยะ
เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“เชอะ
! เป็นเด็กก็มีหัวใจนะแงTOT”
มันยังไม่เลิก
=O=
“ไปนอนไปดึกแล้ว”
“เจ๊สองทุ่มเอง”
“ก็เป็นเด็กอ่ะ
นอนแต่หัวค่ำดีแล้ว”
“งอนอ่ะ”
ยัยน้ำว่าแล้วเดินสะบัดตูดแบบวอนทีนสุดๆ ไปนอนลงบนโซฟา
หล่อนกอดอกแล้วยิ้มแก้มปริ
“ชอบเกาหลีอ่ะ อากาศดีดี๊ แต่หนาวไปหน่อย
น้ำอยู่ประเทศไทยนะร้อนเหมือนอยู่ในกระทะทองแดง”
“แต่ถ้าแกยังไม่เงียบได้ไปอยู่แน่ๆ”
“ยังไงอ้ะ
-3-“
“ฉันจะฆ่าแกเนี่ย
=[]=”
“ยัยเจ๊จานบินใจร้าย”
ยัยน้ำรีบหลบเมื่อเห็นว่าฉันจะปาหมอน “เค้าร้องเพลงให้ฟังมั้ย เจ๊จะได้นอนหลับ”
“เออๆ”
“ขอได้มั้ยย..
ผู้ชายคนนี้..~~~~”
ป้าบบบบ
!! ปาหมอนรอบที่สอง นังเด็กเปรตตตตตตตตตต
#วันต่อมา
เพราะว่าฉันกลัวว่ายัยน้ำน้องสาวเวรของฉันจะมาสร้างความวุ่นฉันเลยสั่งให้เฝ้าห้องแล้วฉันจะไปเยี่ยมแจ็คสันกับเจบีเอง
เขาเข็นรถให้ฉันด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยวจนฉันชักจะหงุดหงิดที่ยูคยอมส่งเขามา
ในเมื่อเขาไม่เต็มใจก็น่าจะส่งคนอื่นมาเซ่ =O=
“ตัวเธอหนักเป็นช้างน้ำเลยเนี่ยT^T”
“เวอร์ไปแล้วฉันออกจะบอบบาง”
“ทำไมฉันต้องมาเข็นรถให้เธอด้วย
สัญญานะว่าเธอต้องลดน้ำหนักนับจากนี้ไป เอาให้ผมเพรียวแบบรันนี่ไปเลย”
“ชิ! ใช่สิ ยัยนั่นแฟนเก่านายนี่”
เขาแกล้งไม่ได้ยิน
“ห้องไหนนะ จำไม่ได้ อ่าใช่!
406”
เชอะ! แล้วมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง
“ตอนที่ฉันหมดสตินายเคยมาเยี่ยมฉันมั้ย
เจบี”
“ทำไมฉันต้องมาเยี่ยมคนที่ฉันเกลียดด้วย
ฉันเกลียดเธอ L”
ฉันหงุดหงิด
“เฮอะ! แล้วไปช่วยฉันทำไมเล่า”
จู่ๆเขาก็หยุดเข็น
“แจ็คสันบังคับฉันต่างหาก นี่ถ้าไม่หยุดถามฉันจะไม่เข็นแล้วนะ=O=”
“ขออีกคำถามนึง
แล้วทำไมนายถึงเกลียดฉันล่ะ-_-^^”
“คนเกลียดกันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?
L”
ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“ไม่ถามแล้วก็ได้วะ รีบๆเข็นเลย”
“ไม่เข็น!”
“แล้วทำไมไม่เข็น”
“ได้ข่าวว่าเธอจำความได้สักพักแล้วนะคริสติน”
เจบีพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทำเอาฉันสะอึก
“เอ่อคือ..
โอ๊ยแล้วค่อยอธิบายแล้วกันรีบๆพาฉันไปเลย”
“จะไปไหน”
“ก็เยี่ยมแจ็คสันไง
=O=”
“ถึงแล้ว”
“ห้ะ!? O_o”
“ก็ถึงแล้วไง
นี่ 406” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่หมายเลขห้อง
เอ้าอีตานี่ในเมื่อถึงแล้วจะมายืนเถียงฉันทำไมตั้งแต่แรกเล่า แปลกคน -_-* ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกปิดประตู แต่รู้สึกว่ามีใครบางคนชนมือฉันเอาซะก่อน
พลั่กก!!
“ขอโทษค่ะๆ
ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ผู้หญิงหมวยๆก้มหน้าขอโทษขอโพย เป็นภาษาอังกฤษ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ฉันบอก
เธอก้มหน้าแบบรู้สึกผิด
“ ห้องเดียวกันเลย จะไปเยี่ยมพี่แจ็คสันเหรอคะ?”
เจบีขมวดคิ้ว
แล้วกอดอก “เธอรู้จักแจ็คสันด้วยเหรอ?”
“อ๋อ^^” เธอยิ้ม “ฉันชื่อผิงผิงเป็น..”
เธอมองซ้ายมองขวาแล้วก้มลงกระซิบ “คู่หมั้นของพี่แจ็คสันค่ะ”
“O_O!!!”
“บ้าน่า”
เจบีว่า
ผิงผิงยู่ปาก
“จริงๆนะคะผิงไม่ได้โกหก แล้วนี่เจบี อิม แจบอมสินะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
เจบีเกาหัวแกรกๆ
“เออๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
มารยาทงามมาก
เจบี =O= แต่ฉันกำลังช็อคมากกว่า.. คู่หมั้นแจ็คสัน??
“แล้วจะเข้าไปด้วยกันเลยมั้ยคะ
เดี๋ยวผิงผิงเปิดประตูให้”
“อ๋อ..
ไม่แล้วค่ะ” ฉันรีบบอก ผิงผิงเอียงคอมองฉันอย่างงงๆ ให้ตาย..
ผู้หญิงคนนี้น่ารักเป็นบ้า แล้วทำไมฉันต้องมาหงุดหงิดด้วยเนี่ย
“บ้าเหรอ!!” เจบีตะโกน ฉันเลยหยิกแขนเขาเข้าให้ “เจ็บนะมาหยิกฉันทำไม ฉันเข็นเธอมาตั้งไกลT^T”
“ก็จะกลับแล้วอ่ะ
ถ้านายไม่พากลับฉันไปเองก็ได้”
เจบีทำหน้างอ
“ก็ได้ ไปส่งก็ได้เว้ย L”
“ขอบคุณที่มาส่ง”
ฉันบอก เจบีไม่ว่าอะไรแล้วนั่งลงข้างๆยัยน้ำที่กำลังเล่นไอแพดอย่างเมามันส์
“น้ำจะกลับวันไหน”
“เจ๊ไล่เค้าอ่ะT^T”
“บ้า! ไม่ได้ไล่”ฉันบอก
“พรุ่งนี้มั้ง
เห็นแม่บอกจะมารับ” ยัยน้ำทำท่าสะอื้น “อุตส่าห์ได้เจอเนื่อคู่แล้วเชียวTOT”
“ฉันจะกลับด้วย”
เจบีหันมามองฉันอย่างตกใจ
เขาฟังภาษาไทยได้เพราะยัยน้ำสอนเขาบ่อยๆตอนที่เขายังคบกับฉัน
“เธอจะไปไหนO_O?”
“กลับประเทศไทยไง
เจบี..”
ความคิดเห็น