คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter : 21
ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันอยู่ตึกร้าง แผลที่มิเกลแทงไม่ลึกมาก ยัยนี่คงไม่กะจะให้ฉันตายในทันใด แค่จะให้ตายในเร็วๆนี้ =O= เพราะเลือดไหลไม่หยุด ฉันเดาเลยว่าตอนนี้หน้าฉันคงซีดเป็นไก่ต้มเรียบร้อยแล้ว
“พวกเขาต้องมาช่วยฉัน!” ยัยมิเกลสะดุ้งแล้วหันมาทางฉัน รอยยิ้มเยาะๆปรากฏบนใบหน้า
“เธอคิดว่างั้นเหรอ?”
เออดิวะ ! ก็ฉันแอบเอาเลือดป้ายตามผนังบ้านด้วยการเล่นละครแบบแกล้งเดินไม่ไหวแล้วเซไปเกาะฝาผนังอะไรทำนองนี้ให้เลือดติด
“เธออาจจะตายไปแล้วก็ได้ในตอนนั้นน่ะ”
“เธอจับฉันมาทำไม ฉันทำอะไรให้เธอ” ฉันถาม “เพราะฉันก้าวร้าวเหรอ?”
แต่คนอย่างเธอก็เหมาะแล้ว อันนี้ฉันไม่ได้พูด กลัวยัยมิเกลของขึ้นแล้ววิ่งมาซวกไส้ฉันอีกT^T
“เดี๋ยวก็รู้”
“ฉันไม่เข้าใจ เธอบอกว่าแค้นฉันมานานอะไรประมาณนี้ ทั้งๆที่เรารู้จักกันได้ไม่นาน”
ยัยมิเกลทำหน้ารำคาญ
“เดี๋ยวเธอก็รู้เองนั่นแหละ เมื่อถึงเวลาถามมากจริงๆยัยเตี้ยนี่”
เหวอO_O บังอาจมากตัวเองนี่สูงตายเลย เฮอะ! ฉันนั่งทำปากสั่นระริกเหมือนคนใกล้ตายให้ดูน่าสงสารแต่ดูเหมือนยัยนี่จะสะใจมากขึ้น มิเกลหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำเอาฉันช็อคตาค้าง
เพราะเด็กคนนั้นเป็นน้องสาวแปดขวบฉันเอง ยัยน้ำ !
“โอ๊ย ปล่อยฉันนะป้าจับอยู่ได้” น้องฉันเอง
“ปากดีเหมือนพี่มันนัก” มิเกลว่าแล้วผลักยัยน้ำมานั่งกับฉัน ยัยน้ำถูกมัดมือ ยัยนี่เลือดเย็นเกินไปแล้วกลับเด็กก็ยังใจดำ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มิเกลรู้ได้ยังไงว่าฉันมีน้อง ที่สำคัญยัยมิเกลพูดภาษาไทย..
“กรี้ด ! พี่คริส ใครทำกลับพี่แบบนี้ นังป้านี่ใช่มั้ย”
น้องฉันกรี้ดเป็นด้วย -O-
“เออถ้าใช่แล้วจะทำไม นี่ฉันไม่มัดพี่แกก็บุญเท่าไหร่เห็นว่าใกล้ตายหรอกนะ”
ใช่ ต่อให้ไม่มัดฉันก็หนีไม่ได้ เจ็บแผลT^T ยิ่งมียัยน้ำยิ่งหนียากไปใหญ่ ทำไมปีนี้ฉันเจอเหตุการณ์อะไรที่มันนองเลือดเยอะจัง
“ปากเสียมากยัยป้าผีปอป”
“ปอปเรอะ!”
“ใช่ๆ ปอปสิดูตาสิ สีแด๊งแดง”
เกิดศึกระหว่างยัยมิเกลกับน้องฉัน
“นะ..น้ำ พ..พอเถอะ”
แน้~ รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมต้องตกเป็นของฉันนะปีนี้ แต่การที่ทำหน้าเหมือนเจ็บปวดมันไม่ใช่เรื่องยากหรอก เพราะมันก็เจ็บไม่ใช่น้อยTOT
“เป็นคนเกาหลี นึกว่าจะหน้าเด็กซะอีก ทำไมหน้าแก่เหมือนผีปอป ซีดเป็นซอมบี้แบบนี้ ซุบซิบๆ~”
“นี่พูดอะไร! ฉันได้ยินนะนังเด็กบ้า!”
“จ๊ะจ๋า ป้าซอมบี้”
“ซอมบี้เรอะ! เด็กนี่วอนซะแล้ว”
“ซีดหน้าผีแบบนี้ก็ซอมบี้สิ !” ยัยน้ำเถียง “หรือจะให้เรียก...”
“ยังไม่หุบปากอีกเหรอ!”
“อย่านะ! อู้อี้ๆ”
ยัยน้ำถูกยัยมิเกลเอาผ้าปิดปากเรียบร้อย~ =O=
ส่วนฉันก็เริ่มเมื่อย อ่อนแรง ขึ้นเรื่อยๆ ฉันคิดว่าเลือดฉันคงไหลหมดตัวแน่
“แกรู้อะไรมั้ย..” ยัยมิเกลพูด
ฉันกระพริบตาถี่ๆ แล้วมองไปยังยัยมิเกล ฉันคิดว่าอีกไม่นานตัวเองคงหมดสติ มือที่กุมท้องตัวเองเต็มไปด้วยเลือด
“แกได้ดีไปเสียทุกอย่าง แกได้เป็นดารา ก่อนเป็นดาราแกก็เป็นคนสวยของห้อง แม้ว่าแกจะไม่ชอบสุงสิงกับใคร มีแต่คนมาจีบแก แต่แกแกล้งทำเป็นไม่รู้ แล้วใช้ชีวิตตามปกติ”
ทำไมมิเกลถึงรู้..
“แกแกล้งวาดรูปไม่เก่ง แกแกล้งคิดเลขไม่เป็น แกพยายามทำตัวธรรมดาไม่ให้ตัวเองโดดเด่น แต่ทำแบบนั้นยิ่งทำให้ฉันดูน่าสมเพช”
ปัง !
ประตูถูกถีบออกจากด้านนอก แจ็คสัน ยูคยอม และเจบีก้าวเข้ามา มิเกลแววตาเลื่อนลอย แล้วดึงปืนออกมา
“เธอไม่ใช่มิเกล!” แจ็คสันตวาด
อะไรกันถึงยัยมิเกลจะหน้าสด ก็ไม่น่าจะทำให้แจ็คสันจำผิดจำถูกเลยนะ
“ใช่.. ฉันศัลยกกรรมหน้าให้เหมือนยัยนั่น” ยัยมิเกล(?) พูด แล้วหันปืนมาทางฉันเป็นเชิงขู่ว่า ถ้าหากใครสักคนได้ก้าวเข้ามา ฉันซี้ม่องเม่งแน่ “แต่ศัลยกรรมอย่างเดียวไม่พอ ฉันต้องพึ่งเมคอัพให้ดูเหมือน และฉันต้องลดหุ่น คุมน้ำหนัก ไดเอท ทำทุกอย่างให้เหมือนมิเกลมากที่สุด แล้วฉันก็กลับไปหาพวกแกที่ประเทศไทยตอนสงกรานต์ที่ผ่านมา ยัยมิเกลตัวจริงถูกจับไว้ห้องใต้ดินแถวๆนี้แหละ”
ยัยเอ่อ..ขอเรียกซอมบี้แล้วกัน พูดแล้วแค่นหัวเราะ
ยัยนี่เป็นใคร แค้นฉันทำไม ปลอมตัวเป็นมิเกลที่ฉันไม่เคยรู้จักทำไม แล้วรู้ประวัติฉันได้ยังไง? ถ้าอย่างนั้นที่ผ่านมาฉันก็ไม่เคยรู้จักมิเกลเลย ไม่เคยเจอกันมาก่อน เพราะยัยนี่ปลอมตัวเป็นมิเกล แล้วจับเธอขัง ฉันพนันได้เลยว่ามิเกลตัวจริงต้องเป็นคนดีแน่ๆ แจ็คสันถึงเชื่อใจนัก
“เธอเป็นใครกันแน่..” ยูคยอมถาม
“แฟนเก่านายไง” เธอหันไปยิ้มให้เจบี “เพื่อนเก่าแกไง” แล้วยัยซอมบี้ก็หันมาทางฉัน
เจบีทำหน้าตกใจ ปนงงๆ
“รันนี่..เหรอ..”
“ขอบคุณที่จำฉันได้”
รันนี่เป็นเพื่อนเก่าของฉันเอง เธอเป็นคนไม่ค่อยสวยแต่รันนี่เป็นคนผิวขาว น้ำหนักประมาณ63 บางวิชาเธอเก่งกว่าฉันมาก ตอนเรียนด้วยกันฉันไม่เคยรู้เลยว่ารันนี่จะแอบเกลียดฉัน จนกระทั่งฉันได้เป็นดาราเธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันมาก เธอลดน้ำหนักจนหุ่นดีแม้จะอวบๆหน่อย แต่ก็หุ่นดีแหละนะ
จู่ๆวันหนึ่งรันนี่ก็ส่งรูปของตัวเองกับเจบีมาให้ฉันเพื่อเยาะเย้ย แล้วก็ส่งมาแบบนี้เรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหวแล้วขอเลิกกับเขา โดยที่ไม่ได้บอกเหตุผลอะไร
“พระเจ้า!” เจบีอุทานอย่างตกใจ “เธอเลิกทำเรื่องเลวๆเสียที”
“เราก็เลวไม่แพ้กัน”
เจบีชะงัก “เธอพยายามยั่วฉัน แต่ไม่สำเร็จ เธอเลยมอมเหล้าฉัน แล้วจัดฉากเหมือนเรามีอะไรกันแล้วขู่ฉันให้ไปหาเธอบ่อยๆ ไปเที่ยวด้วย กินข้าวด้วย ไม่อย่างนั้นเธอจะส่งรูปคืนนั้นไปให้คริส และฉันก็ไม่เคยรู้เลยว่าเธอแอบทำอะไรบ้าง ฉันไม่เคยรู้เหตุผลที่คริสบอกเลิกกับฉัน จนกระทั่งไม่กี่เดือนนี้และฉันก็ไม่มีเวลาอธิบาย”
“จ..เจบี” ฉันเรียกชื่อเขา
เขาหันมายิ้มเจื่อนๆให้ฉัน “ขอโทษที่ไม่ได้บอก”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่น
“อู้อี้ๆๆ!”
และยัยน้ำก็ทำลายบรรยากาศอีกครั้ง =O=
“เธอมันขี้อิจฉา” ยูคยอมตะโกนลั่น “บอกมานะว่าเธอเอาพี่มิเกลไว้ไหน”
“คนกำลังจะตายจะรู้ไปทำไม..”
รันนี่พูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์
ความคิดเห็น