คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter : 18
ฉันตื่นขึ้นมาพบว่าอยู่ในห้องตัวเอง ป้าโซราฟุบหลับอยู่ข้างๆของฉัน ตอนนี้ท่านไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับฉันอีกต่อไป ป้าโซราคือคนรู้จักของแม่ที่วิเศษที่สุดในโลก ท่านห่วงใยฉันราวกับเป็นหลานแท้ๆของตัวเอง
ตอนนี้ก็ได้เวลาทบทวนเสียที
เจบี..ฉันไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกับเขาแต่พอได้คุยตอนที่ฉันจำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ฉันรู้สึกหวั่นไหวแล้วความทรงจำเดิมๆก็เหมือนลอยกลับเข้ามาในหัว ความทรงจำที่ฉันฝากแจ็คสันเก็บไว้..
อัลบั้มรูป..
ยูคยอม.. เขาเป็นคนดีมากจนฉันซึ้งใจจนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี และเขาคือรักแรกของฉัน.. ตอนที่ฉันความจำเสื่อมเขาคอยดูแลฉันเสมอและต้องทำสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกของเขา เขาขอฉันคบก่อนหน้านี้ แต่ฉันยังไม่ได้ให้คำตอบ
แน่นอนว่าเขาต้องเจ็บปวดมากเวลาที่ผลักไสฉันให้แจ็คสัน หรือไม่ก็ .. นั่งฟังเรื่องของฉันกับแจ็คสันที่ฉันนั่งพล่ามให้เขาฟังด้วยความที่ว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลย
แจ็คสัน.. ฉันคิดว่าฉันชอบเขา ตอนนี้ฉันยังหาเหตุผลไม่ได้
เฮ้อ..ให้ตายนี่มันบ้าบออะไรกันเนี่ย ตอนนี้ฉันแทบจะแยกไม่ออกแล้วว่าระหว่างฉันกับมิเกลใครร้ายกาจกว่ากัน
คิดจนสมองแทบแตกก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบใครมากกว่า..
“อ้าวคริส ตื่นแล้วเหรอจ้ะ?” ป้าโซราถามในสภาพที่ยังงัวเงียอยู่
“ค่ะ ตื่นได้ไม่นานเอง”
“หนูเป็นยังไงบ้าง?”
“สบายดีค่ะ ความจำก็กลับมาแล้ว”
“จริงเหรอจ้ะ O_O ป้าดีใจด้วยนะ”
บางทีจำอะไรไม่ได้ยังดีซะกว่า
“หนูไม่อยากให้คุณป้าบอกใครว่าหนูจำได้..”
“.....”
“หนูอยากแน่ใจอะไรบางอย่าง.. ด้วยการเริ่มต้นใหม่”
“ป้าคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีนะที่รัก”
อะไรจะดีกว่าการที่จำไม่ได้อีกล่ะ สมมุติว่าฉันจำได้นะ..
เจบี..เขาอาจจะห่างเหินฉันไปอีก
ยูคยอม..ถ้าเขาทวงคำตอบฉันเรื่องที่อยู่แท็กซี่ล่ะ..
แจ็คสัน.. ถ้าเขาถามเรื่องที่ฉันบอกกับเขาตอนอุบัติเหตุล่ะ?
ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น เฮ้อ..ตอนนี้ความเห็นแก่ตัวครอบงำเธอแล้วนะคริสติน
บ่ายวันนั้น ฉันกับก็อตเซเว่นทั้งหมดไปนั่งเล่นกันที่สวนดอกไม้หลังบ้านมีม้านั่งให้นั่ง แหงล่ะ..ไม่มีความสงบเลยสักนิดเขาเล่นกันเป็นเด็กๆส่วนฉันก็หลีกห่างมานั่งกินนมจืดคนเดียว.. มองพวกเขาไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่ กลัวว่า..พวกเขาจะรู้ว่าฉันจำได้น่ะสิ ไม่อยากให้ถูกจับได้T_T
“ดีจังเลยเวลาที่เธอความจำเสื่อม^O^” เจบีนั่นเอง เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยT^T
ฉันตกใจจนแทบทำแก้วนมหลุดมือ ฉันพยายามทำหน้าให้เหมือนตอนที่ตัวเองความจำเสื่อม
“นายนั่นเอง=O=”
“น่าอิจฉา”
“อะไรของนาย”
“ฉันอยากความจำเสื่อมบ้าง” เขายิ้มทะเล้นแต่แววตาดูจริงจังมากถ้าฉันไม่ได้ตาฝาดนะ “ฉันอยากลืมทุกอย่างเล้ยยยย ลืมให้หมด”
เขาชี้ไปที่ต้นไม้ถัดจากที่ที่เรานั่ง
“เอาหัวโขกตรงนั้นดีมั้ย ฉันจะได้ความจำเสื่อม^o^”
“เล่นอะไรไม่เป็นเรื่อง นายได้แผลเป็นใหญ่ๆน่าเกลียดแทนที่จะความจำเสื่อมน่ะสิ”
“เธอว่าฉันเป็นคนยังไง^^”
“อารมณ์ดีล่ะมั้ง เห็นยิ้มเป็นคนบ้าตลอด แล้วชอบกวนประสาทคนอื่นด้วยนายคงว่างมากๆ”
“เวลาเธอยิ้มน่ะ..”
“ทำไม?”
“เหมือนคนบ้าเลยคิกๆ ^O^”
ฉันแทบจะห้ามมือไม่ไหวที่จะปาแก้วนมใส่มือเขา ต้องตั้งสติไว้คริสตินสุดสวยตอนนี้เธอกำลังสวมบทบาทเป็นคนสมองเสื่อมสุดอึนอยู่ =_=^
“เฮอะ!”
“เวลาที่ฉันยิ้มน่ะ” เขาพูดพลางมองออกไป เหมือนมองไปที่ไกลแสนไกล “ฉันไม่ได้มีความสุขทุกครั้งที่ยิ้มหรอกรู้มั้ย”
“ใครถาม”
“เธอนี่มัน..”
เขาพูดแล้วทำท่ายืนมือเข้ามาเหมือนจะตีฉัน แน่ล่ะฉันรู้จักเขาดีเขาไม่ใช่คนที่ชอบรังแกผู้หญิงหรอก
หมับ~
O_O! ไม่ใช่ฉันนะที่จับมือเจบีไว้
“แจ็คสัน นายนั่นเอง” เจบี
“พี่จะทำอะไรน้องผม” แจ็คสันพูดแล้วสะบัดหน้าอย่าง งอนๆ
ดูเหมือนแจ็คสันคนเดิมจะกลับมาแล้ว..
ความคิดเห็น