คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter : 17
“ฉันเอาจานไปเก็บก่อนนะ” เจบีบอกเรียบๆแล้วเดินออกไป ทิ้งฉันไว้กับพี่มิเกลเพียงลำพังT^T
“เอาข้าวต้มมาฝากน่ะ”
พี่มิเกลบอกเสียงเรียบคล้ายๆเจบี แต่ฟังแล้วดูน่าขนลุกกว่า
“อ๋อ..ค่ะ”
“O_o”
พี่มิเกลเงยหน้ามองอย่างสงสัยในขณะเทข้าวต้มใส่ชาม คือยังไงล่ะฉันพึ่งกินข้าวผัดหมดเมื่อกี้เองแล้วพี่มิเกลก็ซื้อข้าวต้มมาฝากอีก เจบีบอกว่าฉันเกลียดพี่มิเกล.. ฉันลองนึกย้อนไปตอนที่อยู่โรงพยาบาลที่ฉันเห็นภาพบางอย่างที่คล้ายๆกันเกี่ยวกับแก้วน้ำตกเมื่อหลายวันก่อน น่าแปลก..เหตุการณ์คล้ายกันเป๊ะเลย ยูคยอมบอกว่าถ้าฉันเจอเหตุการณอะไรที่คล้ายๆกันหรือคุ้นเคย มันอาจจะกระตุ้นให้ความจำฉันกลับมาเร็วก็ได้
“เธอเปลี่ยนไปนะ รถชนจนสมองฟั่นเฟือนไปแล้วเหรอ?”
วาจาพี่มิเกลนี่ทำให้อารมณ์ภายในฉันลุกโชนยิ่งกว่าเอาไฟมาแผดเผาซะอีก แต่ฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าฉันเกลียดพี่มิเกลแค่ไหนแล้วต้องวางตัวยังไง ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดพี่แจ็คสันตอนอยู่ที่โรงพยาบาล..
นี่ก็คล้ายๆกันสินะ.. เรารู้ว่าเกลียดใครสักคนก็แค่รู้ว่าเกลียดแต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกเกลียด
แต่..ฉันอึดอัดมากกว่าT^T ฉันนึกโกรธที่เจบีทิ้งฉันไว้กับพี่มิเกลแบบนี้
“ฉันปกติดีนะคะ..”
ฉันพยายามเถียง
แววตาพี่มิเกลดูดุดันแวบนึงแค่ฉับพลันก็กลับมาอ่อนโยน “เหรอจ้ะ ทานหน่อยสิพี่ตั้งใจซื้อมาเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่..”
“หิวพอดีเลย” เจบีที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เข้ามาแทรกกลางแล้วดึงชามข้าวต้มไปตรงหน้าตัวเองก่อนทีจะหันมายักคิ้วให้ฉันประมาณว่า ‘เธอติดหนี้บุญคุณฉันแล้วนะ’ คราวนี้ฉันไม่รู้สึกโกรธเลยที่เขาแย่งชามข้าวต้ม แต่ฉันรู้สึกขอบคุณมากกว่าTTOTT
“เจบีทำไมนายหิวบ่อยจังเหรอ?^^”
“ทำไม เดี๋ยวนี้รู้สึกไม่ชอบฉันหรือไง”
“ไม่ใช่ซะหน่อย พวกนายยังเปรียบเสมือนน้องชายฉันเหมือนเดิม^o^”
“ขอบใจมากสำหรับข้าวต้ม กลับไปได้แล้ว-O-“
“ห้ะ?”
“จะให้พูดซ้ำเหรอ?”
“ปะ..เปล่า เอางั้นก็ได้ไว้เจอกันนะ พี่กลับก่อนนะคริส^^”
“ค..คะ..” เจบีเตะขาฉันใต้โต๊ะแล้วปรายตามองอย่างดุๆ “อ๋อ รีบๆไปเลยนะ”
พี่มิเกลยิ้ม “ค่อยสมกับเป็นเธอหน่อย^^”
พอพี่มิเกลไปฉันก็ลูบขาตัวเองป้อยๆ TOT เขารังแกคนป่วยง่ะT_T
“เธอเกือบทำให้เสียเรื่องแล้วมั้ยล่ะยัยปลาทองสมองไม่มี”
“อะไรเล่า แล้วทำไมถึงบอกไม่ได้ล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าวววว”
“แจ็คสันบอกฉันก็แค่ทำตาม ให้ตายสิ..ไอ้บ้านั่นกล้าดียังไงมาสั่งให้รุ่นพี่ทำโน่นทำนี่”
“ไม่เห็นสำคัญเลยว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นน้องมีอะไรช่วยๆกันได้ก็ช่วยกันไปสิ” ฉันบอก แต่เจบีหันมามองฉันอย่างไม่พอใจ
“นี่ขนาดความจำเสื่อมยังเข้าข้างมันนะเนี่ย” เขาว่าแล้วกอดอกอย่างงอนๆจนฉันแทบขำก้ากออกมา “แต่ว่า..แล้วฉันจะมาพูดกับเธอทำไมเนี่ย ชิ่วๆไปให้พ้นนะ”
“ไปก็ได้ย่ะ :p”
ฉันก็ไม่อยากอยู่เถียงกับเขาให้เสียสุขภาพจิตหรอกนะ
หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงคนในก็อตเซเว่นทุกคนก็นั่งรวมกันอยู่ในห้องนั่งเล่น แล้วทำเหมือนมันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ฉันความจำเสื่อม
“จำไม่ได้สักนิดเลยเหรอ?” ยองแจว่า
“งั้นเธอพูดภาษาไทยได้มั้ย” มาร์คถามบ้าง
“ไม่แน่ใจนะ” ฉันตอบตามความจริง
“เอาอย่างนี้สิ ให้แบมแบมลองพูดภาษาไทยดู ไม่ก็ลองแร็ปดู ซาหวานชานเจ็ดไง” จูเนียร์เสนอ
แล้วทุกคนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“สวรรค์ชั้นเจ็ดต่างหากเล่าพูดให้ชัดๆหน่อย” ฉันบอกแล้วก็ตะลึงตัวเอง ทุกคนเบิกตากว้าง
“งั้นเธอก็พูดไทยได้สินะ” ยูคยอม
“ลองดูเลย” ยองแจ
“ลองสิครับน้องคริส ชอบทานอาหารไทยอะไรครับ” แบมแบมว่าเป็นภาษาไทย อะไรบางอย่างทำให้ฉันตอบเองโดยอัติโนมัติ
“ชอบ.. นี่ฉันพูดภาษาไทยได้นี่!” ฉันโพล่งออกมาเป็นภาษาไทยอย่างตื่นเต้น แบมแบมหลิ่วตาให้อย่างชอบใจแล้วดีดนิ้ว
“เยี่ยม”
ยูคยอมเอ่ยชม ไม่รู้สิฉันรู้สึกดีนะ แบบว่ายังไงล่ะตลอดเวลาจำอะไรไม่ได้เลยแล้วก็สนิทกับเขาที่สุดด้วย เขาบอกว่าตอนที่ฉันยังไม่เกิดอุบัติเหตุไม่ค่อยได้มีโอกาสพูดคุยกันมาก ฉันซี้กับพี่แจ็คสันที่สุด
“เดี๋ยวไปซื้อของมาเพิ่มนะ” พี่แจ็คสันว่า
แหงล่ะตอนนี้ฉันกับเขาแทบจะไม่ได้คุยกันเลย แต่ก็คุยกันนะแต่ไม่ได้คุยกันเหมือนคนซี้กันอ่ะ
พี่แจ็คสันเดินออกไปแล้ว
ยูคยอมหันมาบอกฉัน “ตามไปสิ บางทีเธออาจจะจำอะไรได้ก็ได้นะเพราะเธอน่ะสนิทกับพี่เขาที่สุดเลย”
เขาบอกอย่างตื่นเต้น แต่ฉันคิดว่าแววตาเขาดูเศร้าๆขัดกันกับสิ่งที่เขาแสดงออกมานะ ฉันอยากให้ความจำกลับเร็วๆเพราะฉันรู้สึกอึดอัดจริงๆ มีคำถามมากมายที่ฉันสงสัย มีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันอยากรู้แต่จำไม่ได้ ฉันอยากเกลียดพี่มิเกลให้เหมือนที่เจบีบอกว่าฉันเกลียดพี่มิเกลมาก
ฉันเดินตามพี่แจ็คสันอยู่ห่างๆ น่าแปลก..เวลาที่เดินตามอยู่ห่างๆแล้วมองเขาแบบนี้ฉันคิดว่ารู้สึกอารมณ์ดีจริงๆ ฉันเบิกตากว้างเมื่อมีรถคันหนึ่งทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาพี่แจ็คสันที่เดินก้มหน้าอยู่
“ไม่นะ ! พี่แจ็คสัน” ฉันกรีดร้องอย่างตกใจ
วินาทีต่อมาฉันก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ทั้งๆที่ฉันหายใจได้สะดวกเท่าที่ต้องการ ภาพในหัวไหลทะลักเป็นเขื่อนแตก รถเบรกทัน! พี่แจ็คสันปลอดภัยแต่ฉันหน้ามืดตามัวไปหมด ฉันเริ่มยืนโอนเอนทรงตัวไม่อยู่ ภาพก่อนโดนรถชนแวบเข้ามาในหัวเป็นภาพสุดท้าย แล้วจังหวะที่ฉันกำลังจะล้มลงรู้สึกเหมือนมีร่างหนึ่งมารับฉันไว้ได้ ฉันจำเจ้าของเสียงได้ แบมแบม.. แล้วฉันก็หมดสติไป
“คริส !”
O W E N TM.
ความคิดเห็น