คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
ผ่านมาสามวันฉันรู้สึกทั้งเหงาและโกรธเหมือนเดิม ฉันก็รู้ว่าฉันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น แต่จะไปไหนมาไหนก็น่าจะบอกลากันบ้างเป็นมารยาทไม่ใช่รึไง ถึงยังไงช่วงเวลาสั้นๆเราก็อาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกันนะ ยิ่งคิดยิ่งแค้น อย่าให้เจอนะ หวัง แจ็คสัน ไอ้หวังคงงงงงงงง!! TOT
“คริสมานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวจ้ะ”
อ้ะ..ป้าโซรามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ใจหายใจคว่ำหมด
“มาดูดาวค่ะ-o-“
“คริสแต่ว่า..”
“คะ?”
“นี่มันตอนกลางวันจ่ะ^^;”
เวร! ลืมไปได้ไงฟะ นี่สติฉันหายไปไหนหมด
“อ้อ..คือว่า หนูหมายถึงดาวอาทิตย์น่ะค่ะ”
“ดำพอดี เข้าร่มสิ ดูซิใต้ร่มไม้ก็มีทำไมไม่นั่งเนี่ยตัวแดงหมดแล้ว ทำไมมานั่งให้แดดเผาแบบนี้ด้วย อย่าแค้นพี่เขาเลยนะลูก พี่เขาอาจจะมีเหตุผล”
คุณป้าก็มองโลกในแง่ดีเสมอไปแหละ ชิชะ!
คุณป้ามองแขนที่เริ่มแดงของฉันอย่างเป็นห่วงมันดูคล้ำลงเล็กน้อยด้วย ให้ตายสิฉันคงลืมใส่ครีมกันแดด นี่ตอนนี้ฉันกลายเป็นยัยตัวประหลาดขี้ลืมแล้วเรอะ ! เดี๋ยวนะ ฉันไม่ใช่ตัวประหลาดสักหน่อย สองสามวันมานี่ฉันขี้หลงขี้ลืมอยู่เรื่อยใจลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไม่รู้จะเพี้ยนเกินไปรึป่าว หมั่นไส้ตัวเองนัก -o-
“เหตุผลอะไรกันคะ ป้าโซรา มันฟังไม่ขึ้นเลยป้าเลิกแก้ตัวแทนเขาได้แล้วค่ะ”
ฉันพูดอย่างอาฆาตแค้น คุณป้ายิ้มแซวๆแล้วพาฉันเข้าบ้าน
“หนูดูแคร์พี่เขานะ”
แคร์...
=[]=
แคร์อาร้ายยย ฉันป่าวซะหน่อย ฉันก็แค่.. แค่รู้สึกเสียหน้าเฉยๆ ทำไมฉันต้องแคร์คนนิสัยเสียอย่างนั้นด้วย ฉันเป็นถึงคริสติน ดาราดังอันดับต้นๆของประเทศไทย ไม่เห็นต้องแคร์เล้ยยยยย ทำไมอยู่ดีๆรู้สึกร้อนตัวฟะ -_-^^
“ป้ากำลังทำหนูช็อค”
“ฮิๆ ป้าล้อเล่นจ้า^^” ป้าโซราไปติดหัวเราะชั่วร้ายแบบนี้มาจากใคร
“ช่างเถอะค่ะ หนูว่าจะไปหาอะไรทานสักหน่อย”
“แต่คริส...”
อะไรอีกล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่าของกินหมด เชอะ!เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาฉันไปร้านสะดวกซื้อก็ได้=o=
“อะไรเหรอคะป้าโซรา^o^”
“หนูลืมไปแล้วเหรอว่าหนูทานอาหารเช้าแล้วนะ”
ช็อค! รอบที่สอง
กินแล้วเหรอเนี่ย เมื่อไหร่ฟะ
โอ๊ยสติจงมา สติจงมา ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเนี่ย ฉันมันบ้าโฮฮTT_TT
“อ่อเรื่องนั้น..”
จะแก้ตัวว่าอะไรเนี่ยคิดไม่ออก ปกติเรื่องโม้ๆแล้วก็เรื่องพูดปดนี่ฉันเซียนนะ พอดีจำมาจากละครที่เล่น แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกว่ามันตันไปหมดหัวสมองทึบไปแล้ว แงๆTOT
“หนูดูไม่ดีเลยนะคริส ไม่สบายอะไรรึป่าวหือ?”
“เอ่อ..ปะ..ป่าวค่ะ หนูสบายดีค่ะ จริงๆนะคะ”
“ไปเดินสวนสาธารณะแถวๆนี้สิจ้ะคริส เผื่อจะได้ดีขึ้น ไม่ไกลจากที่นี่มากนะ”
“ที่นี่น่ะเหรอคะ ? หนูว่าก็ดีนะคะอยากสูดอากาศบ้าง”
ฉันพูดพลางเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเช็คของดูว่าขาดอะไรรึป่าว จะได้ไม่เดินกลับมาอีก
“ใช่จ้ะ ที่แผนนี่และนี่..”คุณป้ายื่นเศษกระดาษที่คุณป้าเขียนแผนที่ให้ แล้วหมุนตัวกลับไปหยิบอะไรสักอย่างบนโต๊ะ “ทานี่ซะลูก ลืมจนได้นะ”
ฉันรู้สึกแปลกใจหน่อยนึงที่ป้าโซราจะใส่ใจฉันมากขนาดนี้ ป้าโซราค่อยๆทาครีมกัดแดดบนแขนให้ฉัน ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจแปลกๆนะ ไม่คิดว่าป้าเขาจะเอ็นดูฉันขนาดนี้ เพราะเหตุนี้สินะคุณแม่ถึงวางใจให้ฉันมาอยู่กับป้าโซราได้ ปกติท่านไม่ยอมให้ฉันอยู่ห่างตัวเลยด้วยซ้ำ
“ขอบคุณนะคะ”
ป้าโซราส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉันแล้วพยักหน้า “ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้างงแผนที่หรือหลงทางให้รีบโทรหาป้าทันทีนะจ้ะ อันที่จริงมันไม่ไกลหรอกนะ^^”
“อ้อค่ะ หนูไปนะคะ”
“จ้า ดูทางดีๆนะ”
“ค่า^^”
#สวนสาธารณะ
ฉันรู้สึกว่าที่สวนสาธารณะที่นี่อากาศดีมากๆเลย ฉันเดินจากบ้านมาถึงที่นี่ก็ไม่ได้ไกลอะไรเลย แถมตอนนี้อาการแสบผิวก็ลดลงบ้างแล้ว เพราะป้าโซราทากันแดดให้ ฉันชักจะแปลกใจซะแล้วสิที่ตัวเองจะเบ๊อะขนาดนี้ ฉันผ่อนลมหายใจออกแล้วยืดเส้นยืดสายนิดหน่อย และนึกอยากจะมีเพื่อนสักคนอย่างน้อยจะได้ไม่ยืนเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้
“ออนนี่มาเล่นด้วยกันสิคะ” อยู่ๆก็มีเด็กน้อยคนนึงมายืนยิ้มตรงหน้าฉัน แล้วกวักมือชวนไปเล่นด้วย ฉันเนี่ยนะ? ฉันแน่ใจว่าเป็นตัวเองก็เมื่อหันหลังไปแล้วไม่พบใครอยู่แถวนี้เลยนอกจากฉัน
“ฉันเหรอ?”ฉันชี้ตัวเองเพื่อความชัวร์
“ค่ะ ออนนี่นั่นแหละ” ก็ออกจะแปลกใจอยู่เหมือนกันนะ แต่ก็รู้สึกหลอนๆแฮะ ไม่ใช่ว่าเป็นพวกโจรเอาเด็กมาล่อแล้วลักพาตัวฉันไปหรอกนะ สติยิ่งขาดๆหายๆอยู่ช่วงนี้
“เอ่อ หนูชื่ออะไรล่ะจ้ะ แล้วทำไมถึงอยากเล่นกับฉันล่ะ?”บอกเลยว่ายังไม่กล้าวางใจว่าปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น นี่ถ้าไม่อายเด็กฉันคงเผ่นแนบแล้วล่ะป่านนี้
“หนูชื่ออึนจองค่ะ ทำไมออนนี่ถามมากจัง ตามหนูมาสิ”
ยัยเด็กท่าทางไม่น่าไว้ใจยิ้มอย่างร่าเริงแล้ววิ่งไป พอเห็นว่าฉันไม่เดินตามเลยหยุดวิ่งแล้วทำหน้างอใส่
“ทำไมออนนี่ไม่ตามมาล่ะคะ หนูไม่มีเวลามากนะ”
แล้วทำไมฉันต้องวิ่งตามหล่อนด้วย ทำไมถึงต้องตามคนที่พึ่งรู้จักกันก่อนหน้านี้แค่ห้านาทีด้วย ยัยเด็กนี่ -o-
“เอ่อคือว่า..” ช่วงนี้มันตันจริงๆเลยเว้ย คิดอะไรไม่ออกเลยแงTOT
“ไม่ต้องกลัวหรอก น่ารำคาญจริงๆออนนี่โตแล้วไม่ใช่รึไง”
ว่าไงนะ=[]= นะ..น่ารำคาญ ฉันเนี่ยนะ =o=
“ฉันป่าวนะ แต่ฉันแค่ไม่ไว้ใจเอ้ยย!ไม่อยากไป จะทำไม”
“ออนนี่อ่า ไว้ใจฉันเถอะ แต่ฉันมีวิธีจะทำให้ออนนี่ไว้ใจนะ ฉันงัดไม้สุดท้ายมาใช้แล้วจริงๆ ถ้ายังไม่เชื่อฉันก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้ว=[]=” ยัยเด็กนี่ถ้าให้เดาคงเจ็ดแปดขวบ ทำไมพูดมากชิบ หล่อนจะมาไม้ไหนล่ะว่ามาซิ ถ้าท่าทางไม่ดีฉันจะวิ่งแล้วนะ
“รีบๆพูดมาเลย ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นนะ”
“ยัยตัวประหลาดรีบตามฉันมาสิ แบร่ :p” ยัยเด็กนั่นพูดแล้วก็วิ่งออกไปเลย
อะไรนะ.. ยัยตัวประหลาด.. ฉายานี้มีแค่.. แจ็คสันO_O เขาจริงๆน่ะเหรอ? ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกรีบร้อนขึ้นมาซะดื้อๆ รู้ตัวอีกทีฉันก็วิ่งตามยัยเด็กบ้าไปซะแล้ว
ยัยเด็กบ้าหยุดวิ่ง แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันเลยหยุดตามแล้วตาฉันก็ไปสะดุดกับร่างหนึ่งที่คุ้นเคย เขาหันมาแล้วยิ้มให้ฉันก่อนที่จะหันไปสนใจยัยเด็กดื้อนั่น ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนอึ้งกิมกี่ไปเรียบร้อยแล้ว
“ขอบใจนะอึนจองอ่า นี่รางวัลสำหรับเด็กดี” แจ็คสันยื่นอมยิ้มให้เด็กคนนั้น แล้วลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรค่ะ อปป้า หนูไปนะ”
“^^”
“เหอะ!”เป็นคำแรกที่หลุดออกมาจากปากฉัน พอยัยเด็กอึนจองนั่นวิ่งหายไป ความโกรธที่ฉันสะสมมาเมื่อสองสามวันก่อนไหลทะลักออกมาเต็มอก
ตุบ!
ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกงี่เง่าแล้ววิ่งไปทุบอกเขาแบบนั้น ปกติฉันจะเกลียดผู้หญิงที่ทำแบบนี้ที่สุด ฉันรู้สึกว่ามันงี่เง่าน่ารำคาญ แต่ทำไมตอนนี้ฉันเป็นซะเอง
ตุบ ตุบ ตุบ !
ฉันรัวมือไม่ยั้ง แต่ยังคงออมมือไว้เพราะกลัวเขาจะเจ็บ ดูสิ ทั้งๆที่ฉันก็โกรธเขามากมายขนาดนั้นทำไมยังกลัวเขาเจ็บ ถ้าเป็นเมื่อก่อนถ้าฉันทำแบบนี้ฉันอาจจะตายคาติงเขาไปแล้วก็ได้นะ -3-
“อ้าก เจ็บนะเจอหน้ากันปุ้บก็จะฆ่ากันเลยเรอะ” เขารวบมือฉัน แล้วมองฉันแบบแมวน้อยที่รู้สึกผิด เกลียดจังเลยสายตาแบบนี้เนี่ย ฉันบอกแล้วไงถ้าเจอเขา จะเจอดีแน่ ! ฮึ่มม
“นายมันนิสัยไม่ดี ทำไมจะไปไหน ไม่บอกกันสักคำไหนว่าจะทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกไง”
“พูดจาไม่ไพเราะเลยนะ ก็อปป้ามีงานด่วนจริงๆขอโทษนะ ตอนนั้นเธอไม่สบายก็ไม่แน่ใจว่าจะหายรึยังก็อยากให้พักผ่อนเลยไม่อยากปลุก อปป้ารีบมากจนลืมของตั้งหลายอย่าง ป้าโซราเลยต้องตามเอาไปให้ทีหลัง มีงานด่วนจริงๆนะ”
เชอะ ! นี่คงจะเป็นข้ออ้างใช่มั้ยล่ะ ฉันไม่เชื่อเขาหรอก..
แต่ทำไมฉันรู้สึกโล่งอกแปลกๆล่ะเนี่ยกรี้ดกร้าด
“แล้วสามวันที่ผ่านมาล่ะ”
“ตารางงานแน่นเอี้ยดเลยล่ะ นอนได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงพอมีเวลาว่างก็รีบเจียดเวลามาแก้ตัวเอ้ยยอธิบายให้คริสฟังเลยเนี่ย” ทำไมอยู่หน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวๆขึ้นมานะ หรือว่าฉันลืมทาครีมกันแดดที่หน้า =_=
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง สติฉันก็ขาดๆหายๆไปตั้งหลายวันเพื่ออะไรล่ะเนี่ย
“ฮยองอยู่นี่เองหาตั้งนาน อ้าวนี่คงจะเป็นคริสตินอะไรสักอย่างที่ฮยองเล่าให้ฟังใช่มะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันกับแจ็คสันหันไปมองพร้อมๆกัน
แม่เจ้าโว้ย คริสจะช็อค แบมแบมตัวจริงเสียงจริงเลยจย้า -///-
“ทำไมนายมาช้าจัง”แจ็คสันยิ้มแล้วเดินไปกอดคอแบมแบมอย่างสนิทสนม ฉันไม่ได้ตาดใช่มั้ยจมูกจะชนแก้มกันอยู่แล้วเนี่ย
“ก็ไปซื้อชานมไข่มุกมาตามที่ท่านพี่บอกนั่นแหละพะยะค่ะ”แบมแบมพูดติดตลก แล้วยื่นแก้วชานมให้ฉัน “เอาไปสิสาวน้อย หิวน้ำรึป่าว”
“ขะ..ขอบคุณค่ะ-///-“ โอ๊ยแก้มจะแตก
“อ้าวแล้วของฮยองล่ะ”แจ็คสันพูดอย่างหาเรื่องแบบไม่ได้จริงจัง แบมแบมเกาหัวแกรกๆแล้วยิ้มแห้งๆ
“ตอนแรกว่าจะเอามาให้ฮยองนะ พอเห็นสาวน้อยน่ารักคนนี้ก็เลยอยากให้ก่อน” กรี้ดดด ปากหวานเกินไปแล้วพ่อคุณ ฉันจะตายอยู่แล้ว>//<
“งั้นเอาแก้วนายมาเลย”
“ได้ไงอ่ะผมเป็นน้องนะ” แบมแบมเอาแก้วหลบเมื่อเห็นว่าแจ็คสันจะแย่ง “ของฮยองอยู่โน่นไงมาแล้ว” แบมแบมพยักพเยิดไปทาง หนุ่มหล่อมักเน่ของวงที่กำลังถือชานมมาสองแก้ว พอมาถึงเขาก็ให้แจ็คสัน
จ้วบๆๆๆ นี่เสียงดูดเหรอแจ็คสัน -*-
“แน่ะๆ พอเห็นหนุ่มหล่อสองคนแล้วไม่สนใจพี่ชายคนนี้เลยน้า” แจ็คสันยิ้มแซวแล้วแขวะฉันด้วยความหมั่นไส้ ช่วยไม่ได้นี่ยะฮี่ๆ อยู่ๆฉันก็อยากเอาแบมแบมใส่กระเป๋ากลับบ้านไปด้วย
“คิคิ แล้วมาแบบไม่ปลอมตัวกันเลยจะไม่เป็นอะไรเหรอ” ฉันถามอย่างสงสัย แต่ละคนมาแบบสบ๊ายสบาย แว่นเวิ่นนี่ไม่ใส่เลยจ้า จะชิวไปไหน
“เรามาถ่ายแบบนี่ที่พอดีไม่เป็นอะไรสักหน่อย อยู่ไม่ไกลนะจะไปดูเราถ่ายแบบมั้ย” ยูคยอมชวนฉันแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
“แค่กๆๆ สงสัยไข่มุกจะติดคอ” แจ็คสันไอแค่กๆ เมื่อความแตก ที่แท้ก็มาถ่ายแบบนี่เอง ไอ้เราก็นึกว่าจะเจียดเวลามา อยากหักคอจริงเชียว
“ฮึ่มมมม”
“อุ๊ยย อย่าทำหน้ายักษ์สิ เจียดเวลามาจริงๆน้า”
หมั่นไส้นัก นี่ถ้าแบมแบมไม่อยู่ฉันคงจะโวยวายแล้วเอากระเป๋าสะพายฟาดเขาไปเรียบร้อยแล้ว แต่ในเมื่อแบมแบมอยู่ด้วยฉันเลยต้องทำตัวเป็นกุลสตรีศรีสยาม
“ไม่เป็นไรค่ะอปป้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แบมแบมอปป้าฉันอยากไปดูที่อปป้าถ่ายแบบจังเลย^^”ฉันเสแสร้งฉีกยิ้มให้แจ็คสัน แล้วหันไปส่งตาประกายวิ้งๆใส่แบมแบม
“ไปสิๆ นี่ป่านนี้ทุกคนคงตามหาแย่แล้ว”แบมแบมพูดแล้วกวักมือให้เดินตาม ยูคยอมยิ้มให้ฉันทีนึงแล้วพยายามเดินตามแบมแบมให้ทัน
“คริส”
“หา?” ฉันหันไปเหอๆหาๆเมื่อแจ็คสันเดินมาใกล้ๆฉันแล้วก็ทำท่ากระซิบกระซาบ อะไรของเขาเนี่ย
“ลืมแล้วเหรอ?”
“อะไรอ่ะ-*-“ ฉันถามอย่างรำคาญแล้วชักสีหน้าใส่
“ถ้าเธอไปดูพวกเราถ่ายแบบน่ะ”
“-o-“
“เธอต้องเจอเจบีด้วยนะ”
“...!!”
ความคิดเห็น