คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 4
สองชั่วโมงต่อมา..
ตอนนี้ฉันหายโกรธแจ็คสัน(อปป้า)เรียบร้อยแล้วล่ะ เพราะไม่ว่าฉันจะเก๊กหน้าขรึมหน้านิ่งเก่งแค่ไหนก็คงต้านแรงแบ๊วของเขาไม่ไหว =_=^^
นี่คือวิธีการง้อของเขาสินะ.. =o=
ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังจดหมดเปลือก ไม่รู้สิว่าทำไมฉันถึงอยากเล่า บางทีการได้ระบายให้ใครสักคนฟังมันก็รู้สึกดีนะ ตอนนี้คนที่เอาแต่ใจกลายเป็นฉันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้แจ็คสันเอาใจฉันทุกอย่างเพราะกลัวว่าฉันจะกลับมาโกรธเขาอีก ฉันใช้เขาให้ไปเอาน้ำให้ เขายังเอามาเลยดูสิแสนรู้ซะไม่มี ฮิๆ>o< ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราสองคนจะสนิทกันมากขึ้น
“พระเจ้า! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอเป็นแฟนเก่าเจบีน่ะ-o-“
“ทำไมล่ะ จะว่าฉันเป็นตัวประหลาดเรอะ !!”
“อุ้ย! ปะเปล่างับ อย่าแปลจุดประสงค์อปป้าเป็นอื่นสิ อปป้าแค่คิดว่ามันเหลือเชื่อโลกมันกลมเกินไป”
แหม ทีอย่างนี้มาพูดจาไพเราะเพราะพริ้งนักนะ =o=
“อัลบั้มรูปนั้นมันบ้าชัดๆเลย ฉันอยากจะทิ้งมันก็ทิ้งไม่ได้” ฉันพูดแล้วกำหมัดแน่น
“ฝากไว้ที่อปป้าก่อนม๊า ถ้าเผื่ออยากจะคืนเมื่อไหร่ค่อยมาเอาคืน”
“คิดว่าฉันอยากจะเอาคืนเรอะ !!”
“อย่าตะโกนสิ ฉันตกใจน้า>.<”
เหลือเชื่อตอนนี้แจ็คสันเสือร้ายกลายเป็นแมวไปซะแล้ว =_=^
“เฮอะ-o-“
“งั้นทิ้งนะ” แจ็คสันเหล่ตามองฉันแล้วทำท่าจะเอาอัลบั้มรูปทิ้งถังขยะ เหมือนขู่เด็กว่าจะเอาขนมทิ้งยังไงอย่างงั้น เชอะ! ทิ้งเลย ฉันกอดอกแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง
ตุ้บ !
“เฮ้ยยยยO_O” ฉันรีบหันขวับมามองจนคอแทบหัก เห็นแจ็คสันกำลังยืนหัวเราะอยู่ ในมือเขามีอัลบั้มรูปอยู่ด้วย เอ้าแล้วเมื่อกี้เขาไม่ได้ทิ้งหรอกเหรอ ฮึ่มม! อย่าบอกว่าหลอกฉันนะ !!
“ไหนบอกว่าทิ้งไปไง ทำไมทำหน้าตกใจเหมือนมนุษย์ต่างดาวมาบุกโลก ก้ากๆ”
เถียงไม่ออก -o-
“ความจริงก็ทิ้งไม่ได้หรอก” ฉันสารภาพ แจ็คสันทำหน้าเห็นใจแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน
“ถึงบอกว่าให้ฝากไว้ที่อปป้าไง ตกลงมั้ย คริสไม่ได้เห็นมัน แต่ก็ไม่ได้ทิ้งมัน ถ้าวันไหนอยากเปิดดูก็มาขอที่อปป้าก็ได้ไง”
“( _ _)”
“ตกลงมั้ย?”
“(-_-) (_ _) (-_-) (_ _)”
อยู่ๆฉันก็รู้สึกปวดท้องมาซะดื้อๆ อ๊ารู้แล้วสัญญาณของวันนั้นของเดือนนั่นเอง แต่ทำไมคราวนี้มันเจ็บจังนะแงๆ อ้ะ! ฉันจำได้ว่าไปแวบซื้อมาแล้วเอาไว้ในตู้ แต่ตอนนี้แจ็คสันอยู่ด้วยฉันก็เอ่อ..ไม่กล้า
“คริส! เป็นอะไรรึป่าวทำไมกุมท้องแบบนั้นปวดท้องเหรอ?”
เขาทำท่าตกใจแล้วเหมือนจะเข้ามาดูอาการฉันเลยรีบยกมือห้ามไว้ซะก่อน
“เอ่อ..นิดหน่อยน่ะค่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอก..”
“ไม่เป็นอะไรได้ไงสีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”
“บอกว่าไม่งะ.. โอ๊ย”
“งั้นรออยู่ที่นี่นะเดี๋ยวอปป้าจะไปหายาแก้ปวดมาให้” เขาบอกแล้วรีบออกจากห้องไป ฉันเผลอยิ้มออกมาตอนที่เห็นท่าทางกระตือรือร้นของเขา เขาเป็นห่วงฉันรึป่าวนะ >o< อูยย...เจ็บท้องจัง ฉันรีบไปหาผ้าอนามัยในตู้ก่อนที่เขาจะกลับมาก่อน พอฉันออกมาจากห้องน้ำก็เป็นจังหวะเดียวกับที่แจ็คสันเปิดประตูเข้ามาพอดี ฉันยิ้มแห้งๆให้เขาแล้วกำลังจะเดินไปเตียงแต่ล้มลงซะก่อน แจ็คสันทำท่าตกใจแล้วรีบมาประคองฉันขึ้นไปนั่งบนเตียง
“ปวดมากมั้ย”
“ไม่มากซะหน่อย”
บ้าเอ๊ย! ทำไมเดือนนี้มันปวดอย่างนี้วะTOT
“โกหก หายาแก้ปวดไม่เจอเดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อให้ รอที่นี่ก่อนนะ”
“มะ..ไม่ต้อง”ฉันร้องห้าม เขาเลยหันมามองอย่างไม่เข้าใจ ฉันก็ไม่รู้จะบอกยังไงคือฉันไม่ชอบกินยา แล้วฉันก็ไม่กล้าบอกเขาด้วยเรื่องสาเหตุที่ปวดท้องอ่ะ แงๆTOT ป้าโซราก็ไม่อยู่ด้วย
“ได้ไงอ่ะ!”
แน้~ ขึ้นเสียงใส่อีกแล้วนะ! -_-^^
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกจริงๆนะ”ฉันฝืนยิ้มให้เขา แต่ว่าตอนนี้มันปวดมากจริงๆฉันอยากจะบอกให้เขาออกไปจากห้อง จะได้ไม่ต้องซ่อนอาการไว้ แต่เขาดูดื้อดึงชะมัดเลย
“=[]=”
“จริงๆนะ อปป้าไปรอข้างนอกเถอะ ฉันขอนอนพักสักหน่อย”
“ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไง!!”
“ขึ้นเสียงใส่คริสอีกแล้วนะ โกรธ!! L”
“เดี๋ยวจะไปซื้อยาให้รออยู่นี่แหละ”
“ไม่ต้องไง! บอกไม่ต้องก็ไม่ต้องสิฉันรู้ว่ามันหายเองได้ เดี๋ยวก็หาย”
“ทำไมทำตัวไม่รู้จากโตแบบนี้ล่ะคริส เธอเป็นหมอรึไงถึงรู้น่ะ”
เฮ้อจะประสาทตาย -_-^^ ไม่รู้เข้าจะเดือดร้อนอะไรนักหนา ยี่สิบนาทีต่อมาเขาก็กลับมาพร้อมยาแก้ปวดกับแก้วน้ำ ที่ฉันเห็นแล้วแทบลมจับฉันเกลียดยาT_T
“กินซะ”เขาบอกแล้วยื่นยาให้T_T ไม่ได้ !ฉันต้องเก็บอาการ จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าฉันกินยายากอายเขาโตขนาดนี้แล้ว ฉันค่อยๆกลืนเม็ดยาลงคอด้วยความยากลำบากก่อนที่จะดื่มน้ำตามลงไปเยอะๆ ฉันเกลียดยาที่สุดในโลกเลยอ่ะ
กึก!
ฉันวางแก้วน้ำลง
“พอใจยังคะ-*-“
“พอใจแล้ว:p”
“งั้นออกไป”
“รับทราบ ถ้าเป็นอะไรให้รีบเรียกอปป้าเลยนะ”
“ค่า-_-*”
ทำไมต้องเรียกด้วยเนี่ยไม่เป็นอะไรมากซะหน่อย ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากพักผ่อนมากเลย ถ้านอนหลับบางทีตื่นขึ้นมาอาการอาจจะดีขึ้นก็ได้..
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องเดิมที่ต่างจากห้องที่คุ้นเคย แน่ล่ะตอนนี้ฉันอยู่เกาหลีนี่นาอาจจะยังไม่ชินกับห้องนอนเวลาตื่นขึ้นมา แต่คงไม่นานหรอกเดี๋ยวก็ชิน อ่านี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่แล้วนะ ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยๆเมื่อยๆ แล้วก็ปวดหัวจังอ่ะ หายปวดท้องแต่ปวดหัวเนี่ยนะ =_=^^
“หลับไปตั้งสามชั่วโมงเลยน้า”
“อปป้าO_O”
เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู เขาฝึกวิชาเดินเบามาจากไหนเนี่ยไม่เห็นได้ยินเสียงเลย
“กินข้าวกินยาก่อนดิ”
“โอเค^o^” ฮึ่บย๊า~ เอ้าทำไมลุกไม่ได้ฟะ รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหลายหายไป เหมือนปีสาจสูบพลังไปจนหมดเลยแถมยังปวดหัวตึ้บๆอีกด้วย เหมือนโดนใครดักตบหัวตอนหลับยังไงอย่างนั้นแหละ
“ทำไมมองฉันอย่างนั้นo_O”
หรือฉันจะแสดงออกทางสายตาเกินไป นี่ฉันสงสัยเขาได้ไงเขากลายเป็นแมวน้อยน่ารักไปแล้วนี่นา =o=
“ป่าว แต่ฉันดีขึ้นแล้วนี่นา ทำไมต้องกินยาด้วย”ฉันบอกแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางยา
“แล้วทำไมไม่ลุกขึ้น”
ลุกไม่ได้น่ะเซ่T_T
“อ่า เรื่องนั้น... ป๊าวแค่ยังไม่อยากลุกน่ะ ไม่หิวด้วยเอาวางไว้โต๊ะนั่นแหละถ้าคริสหิวคริสจะไปกินเอง”
แต่ทันใดนั้นเอง..
จ้อกกกก~~~
ไอ้ท้องเวรดังร้องซะดังเหมือนกับจะประกาศบอกชาวโลกว่าฉันต้องการข้าวโว้ยอย่างไรอย่างนั้น
“อ่าอย่างนั้นสินะ”เขาบอกแล้วยิ้มขำ นี่มันจริงๆเลยเกิดมาฉันยังไม่เคยรู้สึกขายหน้าขนาดนี้มาก่อน แล้วจะทำไงดีเนี่ยหิวก็จริงแต่ฉันลุกไม่ไหวเลย เวลามองชามข้าวก็รู้สึกเหมือนกำลังมองรูปภาพที่ใช้เอฟเฟคเบลออยู่ มองอะไรก็เบลอๆไปหมด ถ้าตบหน้าตัวเองสักฉาดยังสงสัยอยู่ว่าภาพจะหายเบลอ หรือสติฉันจะหายไป -o-
“ก็หิวนิดหน่อย แค่นิดนึง”
“เสียงอย่างกับฟ้าผ่า บอกว่าหิวแค่นิดนึง”
“เวอร์ไปแล้ว!-3-“
“คิคิ”
ดูเสียงหัวเราะ นี่ถ้าไม่เบลออยู่จะกระโดดไปตบปาก=o=
“ฉันไม่อยากเถียงกับอปป้าหรอกนะ แล้วป้าโซรากลับบ้านยัง”
“เปลี่ยนเรื่องคิคิ ยังเลยป้าโซราไปJYP”
“ไปทำไมป้าจะออดิชั่นเหรอ”
“คิดได้นะคริสตี้หมีแพนด้า ป้าเขาเป็นผู้จัดการอีกคนของGot 7 น่ะสิไม่รู้เรอะ =[]=”
“ชื่อคริสตินเฟ้ย หมีแพนด้ามาจากไหนเนี่ย แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงเล่าป้าไม่เคยเล่าให้ฟัง”
“สนใจคนรอบข้างมากกว่านี้หน่อยนะ มาอยู่บ้านเขาควรจะใส่ใจเขามากกว่านี้สิ =o=”
“นี่สั่งเรอะ ! พูดมากเกินไปแล้วนะ!!”พอฉันขึ้นเสียงใส่เขาก็เหมือนพึ่งนึกได้ว่าเขาต้องฟังฉันทุกอย่าง จ้ากกกนี่เสียงดังไปรึป่าวเนี่ยหรือสึกมันสะเทือนหัวเหมือนจะระเบิดเลยเนี่ยTOT
“ขอโทษงับ แต่เก๊าหวังดีจริงๆนะตัวเอง”
“รู้แล้ว ฉันจะใส่ใจป้าโซรามากกว่านี้ ขอบคุณค่ะสำหรับคำแนะนะ..นำ”
ยิ่งพูดเหมือนหัวจะระเบิดเลย หงุดหงิดอ่ะเวลาป่วย แล้วนี่ยิ่งไม่ใช่บ้านตัวเองอีกนะ -*-
“เป็นอะไรรึป่าวหน้าซีดๆนะ” แจ็คสันทำท่าตกใจ ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดปดอะไรต่อเขาก็เอาหลังมือมาวางบนหน้าผากฉันเรียบร้อยแล้ว “ตัวร้อนนี่ ทำไมไม่บอก”
“คือว่า”
“อยากโดนตีเรอะ เด็กนิสัยเสีย=_=^”
“เฮ้!นี่...”
“ไม่ต้องพูดเลยนะ กินข้าวกินยาซะเถอะ”ประโยคหลังๆเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง จากนั้นเขาก็เดินไปเอาชามที่ถือมาตั้งแต่ตอนแรก ฉันพึ่งสังเกตว่ามันเป็นชามข้าวต้ม
ฟุ่บ
ไม่เกรงใจกันเลยทำไมต้องมานั่งบนเตียงฉันด้วยยะ
“กินซะ” นอกจากเสียมารยาทแล้วเขายังเอาข้าวต้มมาจ่อที่ปากฉันอีก อะไรฟะ T^T
“แต่...” เขากัดปากอย่างดุๆ แต่ทำไมฉันดูว่ามันเซะซี่จุง จะขู่ว่างั้นไม่เห็นน่ากลัวเลย
“อย่าดื้อดิ ขอร้องล่ะนะT^T”
ทำไมเขาต้องทำท่าเป็นแมวน้อยหงอยๆแบบนั้นด้วยล่ะ ฉันใจอ่อนนะTOT แทนที่เขาจะดุแต่มาทำแบบนี้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย คงจะเพราะฉันทำอะไรไม่ถูกล่ะมั้ง
“ก็ได้ค..ค่ะ”
“ขอบใจนะ เป็นเด็กดีก็เป็นนี่เราหืม”ไม่ว่าป่าวยังเอามือมาวางบนหัวคนอื่นอีก -3- “นี่อปป้าทำสุดฝีมือเลยนะ ดูวิธีทำจากในเน็ตแล้วก็ทำอย่างตั้งใจสุดๆเลยล่ะ”
ไอ้ซึ้งก็ซึ้งนะแต่อยู่ๆก็รู้สึกเป็นห่วงชีวิตขึ้นมา แต่เอาเถอะหน้าตามันดูดีนะอาจจะอร่อยก็ได้T^T
“อ่ะๆ รีบๆป้อนเลยก่อนคนสวยจะเปลี่ยนใจ! -3-“
“ฮิๆ^o^” เขายิ้มอย่างพออกพอใจจนน่าหมั่นไส้ แล้วเขาก็เป่าข้าวต้มแล้วค่อยๆป้อนฉัน คำแรกนะ เอาวะ !!
“=[]=”
“เป็นไงบ้าง^^”
“^^;”
เค็ม เค็มง่านี่เขาใส่เกลือไปหมดขวดรึป่าววะ เค็มจนหายเบลอเลยเนี่ยแงๆ
“ไม่อร่อยสินะ”
นี่คงจะไม่ชิมเลยสิท่า -o- ทำกับข้าวยังไงไม่ชิมเนี่ยคริสอยากจะบ้าตายTOT
“อู้หูถามมาได้”
“( _ _ )”
“อร่อยสุดๆเลยครับเพ่ เกิดมาไม่เคยได้ลิ้มลองอาหารอะไรรสชาติดีเลิศเช่นนี้มาก่อน”
“จริงดิ*o*”
ดูตาประกายซะขนาดนี้ก็ไม่อยากจะทำร้ายน้ำใจT_T
นี่คริสอะไรของเธอหา เกิดมาทั้งชีวิตคิดอะไรก็พูดอย่างนั้นไอ้เรื่องที่จะทำร้ายจิตใจคนอื่นมั้ยเคยแคร์ซะที่ไหน แล้วทีกับไอ้ข้าวต้มเค็มโคตะระเนี่ยทำไมเธอยังกล้าพูดปดว่ามันรสเลิศ ไม่เข้าจายยยตัวเอ๊งงงTOT
“จริงสิ ฉันโกหกอปป้ามาทั้งชีวิตรึไง”
“ตั้งแต่เจอกันมาอาจจะจริงนะO_o”
“อปป้า!”
“โอ๊ะไม่จริงเล้ย ถ้าอร่อยก็กินเยอะน้าจะได้หายไวๆ”
โอ้ม่ายยยยย ฉันหูฝาด
“อิ่มละ^^”
“โกหกอีกละ กินคำเดียวเองนะกินอีกๆ”
สิบนาทีต่อมา ฉันรู้สึกเหมือนอาการทรุดหนักกว่าเดิมพอกินข้าวต้มสารพัดพิษของเขาTOT เขาให้ฉันกินยาแล้วซื้อเจลลดไข้มาให้อีก มันรู้สึกดีนะยังไงล่ะ ทั้งๆที่มาไม่สบายอยู่ไกลบ้านแต่ยังมีคนดูแล เฮ้อดีจัง อย่างนี้ค่อยคุ้มหน่อยที่เสี่ยงชีวิตกินข้าวต้มของเขาน่ะ-o-
หลายวันต่อมา ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันเป็นไข้อยู่สามวันแต่ดีหน่อยที่วันที่สองกับวันที่สาม ป้าโซราเป็นคนทำข้าวต้มให้ แล้วพอตอนกลางคืนไข้ฉันจะขึ้นสูงมาก แต่แจ็คสันเขาก็คอยดูแลโน่นนั่นนี่ฉันทั้งคืนแบบไม่ห่างเลย ฉันซึ้งมากจริงๆนะเนี่ย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราจะกัดกันตายไปข้างอยู่แล้ว
และวันนี้ก็เป็นวันที่สี่แล้วฉันรู้สึกหายดีแล้วล่ะ สดชื่นจังเลย>o< แต่ปกติเวลาฉันตื่นขึ้นมาแจ็คสันจะฟุบอยู่ข้างเตียงตลอด แต่วันนี้เขาไม่อยู่คงจะเป็นเพราะฉันหายดีแล้ว ฉันลงไปชั้นล่างเห็นป้าโซรากำลังเตรียมอาหารที่ฉันชอบอยู่ พอป้าโซราเห็นฉันก็ร้องทักทันที
“โอ้คริส ตื่นแล้วเหรอมากินข้าวสิมาๆ ดีนะที่ป้าเคยอยู่ประเทศไทยไม่อย่างนั้นคงเอาใจไม่ถูก” พอเห็นกับข้าวแต่ละอย่างบนโต๊ะ ฉันก็แทบน้ำตาแตก ทั้งๆที่ป้าโซราเอาใจใส่ดูแลฉันขนาดนี้ รู้ด้วยว่าฉันชอบอะไร แต่ฉันกลับไม่เคยรู้เลยว่าป้าทำงานที่JYP ฉันมันแย่จริงๆ
“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ตอนนี้ฉันหายแล้วจะตอบแทนอย่างดีเลยฉันขอล้างจานนะคะ”
“ย๊าห์นี่เราหายดีแล้วรึไง เด็กดื้อ”
ป้าโซราไปเอาคำว่าเด็กดื้อมาจากใคร =o= พูดถึงแจ็คสันก็นะ ยังไม่เห็นเขาเลย
“หายดีแล้วค่ะคุณป้าจริงๆน้า ว่าแต่แจ็คสันล่ะคะหนูยังไม่เห็นเขาเลยO_o”
“อ๋อ..คือว่า”
“ยังไม่ตื่นสินะคะ งั้นหนูไปปลุกดีมั้ยขี้เซาจริงๆ”
“เอ่อ..คริสจ้ะ คือว่า..แจ็คสันเขา..”
ทำไมล่ะ.. สีหน้าป้าเขาดูไม่สบายใจเลยนะ
“คะ?”
“เขาไปแล้ว”
“O_o ?”
“เขาไปแล้วล่ะ เขามาอยู่กับป้าไม่นานหรอก ปกติเขาคงกลับนานแล้วล่ะอาจจะเป็นเพราะว่าหนู เขาเลยพึ่งกลับเอาวันนี้”
“....”
“ตอนนี้คงถึงJYPแล้วล่ะ อ่าเรามากินข้าวกันดีมั้ยจ้ะหนูคงหิวแล้ว^^;”
ว่าไงนะ หมอนี่!! กลับไปโดยไม่บอกฉันสักคำเลยเหรอ อยากตายรึไง!! อย่าให้เจอนะฉันไม่ให้อภัยนายแน่ ย้ากกกกกก อยากปล่อยพลัง ฉันอุตส่าห์ทนกินข้าวต้มทำลายสุขภาพของนายนะ ทำไมทำกับฉันแบบนี้บอกลากันไม่ได้รึไง จากที่นี่ถึงJYP ไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะ แงๆๆ แม่จ๋าหนูเกลียดแจ็คสันT^T
ความคิดเห็น