คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 3
“นี่พวกเธอทำอะไรกันน่ะ ! แจ็คสันปล่อยน้องนะ เธอทำเหมือนอยากจะบีบคอน้องให้ตายคามืออย่างนั้นแหละ”
คงจะเป็นโชคช่วยจังหวะที่แจ็คสันพุ่งมาป้าโซราก็เข้ามาพอดี แจ็คสันทำเสียงฟึดฟัดแล้วผละออกจากฉัน ดูก็รู้ว่าอารมณ์เขายังไม่เย็นลงนัก
“ใช่ ทำแบบนี้ไม่ถูกเลยฉันเป็นน้องนายนะ”
“แล้วทีเธอล่ะ เธอยั..”
“พอเลย !พอทั้งคู่นั่นแหละ” ป้าโซรายกมือห้ามทัพ แล้วหลับตาพริ้มอย่างสะกดอารมณ์ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา “ป้าไม่อยู่แป๊ปเดียวเอง ทำไมทำท่าเหมือนจะฆ่ากันตาย”
“เขาจะฆ่าหนูต่างหาก ;3;”
“เธอ..!!”
“ไม่รู้ ไม่รู้ล่ะ คุณป้าคะหนูจะไปสงบอารมณ์บนห้องนะคะอยู่แถวนี้เหมือนมีมลพิษ แค่กๆ” ฉันแกล้งไอแล้วเดินขึ้นบันได ฉันได้ยินเสียงแจ็คสันตะโกนตามหลังมาอย่างเดือดจัด
“เธอนี่มัน!!”
“แจ็คสัน!”
“ครับ!”
แค่วันที่สองก็เกิดเรื่องวุ่นวายซะแล้ว ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย
ตอนนี้ฉันนั่งกดโทรศัพท์ไปพลางๆ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี มาเกาหลีทั้งทีมันน่าจะสนุกกว่านี้หน่อยสิ ทำไมถึงได้มานั่งกดโทรศัพท์แก้เซ็งยิกๆแบบนี้เนี่ย
แอ้ดดดดด ~
ประตูห้องฉันถูกเปิดจากด้านนอก พร้อมใบหน้าชวนประสาทของแจ็คสันโผล่เข้ามา หวาอะไรเนี่ยเขาคงไม่ได้แอบเข้ามาฆ่าฉันยัดส้วมใช่มั้ย กรี้ดทำไมความคิดของฉันพิลึกจัง -_-^^
“=[]=”
“ไปเที่ยวป่ะ”
“ห้ะ!?”
“ขี้เหร่แล้วยังโง่อีกเหรอ-__-^^”
อะไรเนี่ยปรับอารมณ์ไม่ทันอยู่ๆเขาก็เข้ามาแล้วชวนไปเที่ยวเนี่ยนะ อะไรสิงเขาอยู่เนี่ยพิลึกจัง =_=^^
“ป่าวซะหน่อย อารมณ์ไม่ดีอยู่ออกไปนะชิ่วๆ”
“นี่ไล่คนเหรอ ฉันเป็นใคร”แจ็คสันว่า
“หน้าตาขี้เหร่แล้วยังโง่อีกเหรอ”
“คำพูดนี้คุ้นๆนะ เออช่างเถอะไปเที่ยวมั้ย”
“โว้วมาแปลก”
“ป้าโซราบอกน่ะสิ ป้าโซราขอร้องให้ฉันพาเธอไปเที่ยวเพราะกลัวเธอจะเฉาตายอยู่ในห้อง”
“ขอบใจมาก”ฉันพูดอย่างประชดประชัน “แต่ว่านายก็ไม่เต็มใจฉันไม่ไปหรอก”
“บอกให้เรียกอปป้า”
“ค่ะ ก็อปป้าไม่เต็มใจหนิ คริสไม่อยากรบกวน=o=”
“พูดง่ายดี โว้วมาแปลก”
“คำพูดนี้คุ้นๆนี่หว่า เออช่างเถอะ! แล้วจะเอาไงกันแน่ห้ะ เรียกก็บ่นไม่เรียกก็บ่น อยากตายเรอะ !!”
“ทำไมโหดจัง L”
เอ่อ..ฉันลืมตัวไปหน่อยอยู่ที่ประเทศไทยฉันเอาแต่ใจแล้วก็หงุดหงิดง่าย ใครทำอะไรไม่ถูกใจฉันก็ปรี๊ดแตก คุณแม่เลยขอร้องไว้เพราะไม่อยากให้ป้าโซราลำบากใจเพราะฉัน คุณแม่บอกว่ามาอยู่ที่นี่ให้เป็นเด็กดี แต่ฉันก็อดทนได้สองวันแล้วนะเนี่ย ฉันว่าจะไม่ของขึ้นแล้วเชียว แต่มีแจ็คสันมายั่วประสาทแบบนี้ทุกวันไม่รู้ว่าธาตุแท้ฉันจะเผยเมื่อไหร่ ยังกลุ้มๆอยู่เนี่ย =_=**
“ลืมตัว ขอโทษค่ะ-_-*”
“นี่คือสีหน้าของคนขอโทษเรอะ!!”
เอ้าก็ขอโทษแล้วยังมาทำโมโหอีก เดี๋ยวแม่จะปรี้ดแตกเลยคอยดู
“ขอโทษจริงๆค่ะ-_-^^”
“ทำไมต้องกัดฟันพูด ไม่มีมารยาทเอาซะเลยเธอเด็กกว่าฉันนะ”
จะปรี๊ดแตกแล้วนะ ฮึ่มมมมมม =o=
“=[]=”
“มาชวนไปเที่ยวดีๆทำไมต้องมาชวนทะเลาะ ไม่มีอารมณ์ไปแล้ว!=o=”
“-o-“
“เป็นใบ้เหรอ”
จะบ่นอีกนายมั้ยเนี่ย ชักจะไม่ไหวแล้วนะ -_-*
“ขอ โทษ ค่ะ !!!!!”
“นี่อะไรอ่ะ อัลบั้มรูปเหรอ”แจ็คสันชี้ไปที่โต๊ะใกล้ๆเตียงของฉันแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปหยิบดู
“อย่านะ!” ฉันร้องห้าม แต่เหมือนยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แจ็คสันยิ้มเหมือนเป็นเรื่องสนุกแล้วหยิบอัลบั้มรูปเปิดดู
พลั่ก ตุ้บ !
ฉันปัดมันออกจากมือเขาจนอัลบั้มรูปตกลงบนพื้นอย่างแรง
รูปความทรงจำที่แสนปวดร้าวกระเด็นออกมา เป็นรูปคู่ของผู้หญิงสองคนแน่นอนว่าอีกคนก็คือฉัน ส่วนเจ้าของรอยยิ้มใสซื่อคนข้างๆคือยัยคนทรยศ! ฉันโมโหจนอยากจะบีบคอเขาแรงๆ แต่แจ็คสันเหมือนจะไม่รู้เรื่อง เขาหยิบรูปคู่ออกมาดูแล้วเงยหน้าถาม
“นี่เพื่อนเธอเหรอ?”
“ไม่ใช่!”
“งั้นคงเป็นคนที่สนิทกันมาก”
“ก็บอกว่าไม่ไง!!”
“นี่ธ..เธอร้องไห้เหรอ?” ฉันเผลอร้องไห้อีกแล้ว ฉันปาดน้ำตาออกแล้วแย่งรูปออกจากมือเขาจากนั้นก็ฉีก
แคว่กกกก
“เพื่อนสารเลวแบบนี้ ! ยังเรียกว่าเพื่อนได้เหรอ ฮึก..”
“เธอมีปัญหากับคนในรูปเหรอ”แจ็คสันจับแขนฉันอย่างตกใจ แต่ฉันสะบัดเขาออกอย่างแรง
“อย่ามายุ่งกับฉัน ยังไงฉันกับผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องอีก ฉันไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียว” ฉันโยนเศษเล็กๆในมือทิ้งลงขยะ แล้วหันไปมองเขาด้วยความโกรธ แต่ฉันกลับชะงักที่เห็นว่าตอนนี้หน้าของเขาเหมือนคนรู้สึกผิด
“แต่เธอร้องไห้ ฉันขอโทษ.. ขอโทษจริงๆตบหน้าฉันก็ได้ถ้ามันจะทำให้เธอหายโกรธ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอกับคนในรูปมีปัญหากัน”
“อย่าท้านะ ฉันตบจริงๆ!”
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วทำสีหน้าจริงจัง “ตบฉันเลย”
ฉันยกมือขึ้นแล้วทำท่าจะฟาดหน้าเขา แต่ต้องชะงักอีกรอบเมื่อเห็นเขาหลับตาปี๋ ใจอ่อนอีกแล้วสินะ ฉันเลยเปลี่ยนเป็นผลักเขาเบาๆแทน เขาลืมตาขึ้นอย่างแปลกใจ
“ไม่ตบเหรอ ? หรือตบแรงจนฉันหน้าชา?O_O”
“ไปให้พ้นหน้าเลย”ฉันพยายามระงับความโกรธ
“ขอโทษนะ แต่ฉันเป็นอปป้านะทำไมใจร้ายจัง”
“บอกให้ไปไง!”
“จ้ะT_T” เขาทำหน้าหงอยๆแล้วหมุนตัวไปทางด้านประตู “ไว้อารมณ์เย็นกว่านี้เก๊าจะมาง้อนะตะเอง”
ฉันเกือบหลุดยิ้มตอนที่เขาหยุดเดินแล้วหันมาทำหน้าแบ๊วใส่ แต่โชคดีที่ฉันยังเก๊กหน้าขรึมไว้ได้
“=[]=”
“โอ๊ะO_O เหลือนั่นอีกรูปนี่นา” ฉันหันไปตามที่แจ็คสันชี้อย่างตกใจ อัลบั้มรูปเล่มนี้แน่นอนว่าทุกรูปมีแต่ความทรงจำที่ฉันโกหกตัวเองว่าลืมแล้ว แต่ยังไม่ลบลืมได้สักที ฉันทำท่าจะร้องห้ามแต่สายไป เมื่อเขาหยิบรูปขึ้นมาดู แล้วทำตาโตเท่าไข่ห่านก่อนที่รูปจะหลุดออกจากมือ
ฉันหวังว่ามันจะไม่ใช่..
“นี่รูปเธอกับ..เจบีนี่นา ทำไมถึง..”
กำลังใจมีเยอะมาอัพแล้วจย๊า ขอบคุณทุกๆคอมเม้นเน้อวว>o<
ความคิดเห็น