คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter : 9 [50%]
@เกาหลี #บ้านป้าโซรา
“คริสเป็นอะไรอ่ะ ดูหงอยๆนะโกรธเหรอ?” พอมาถึงในบ้านแจ็คสันก็ถามฉันทันที เหอะ ! ไม่อยากจะคุยด้วยอ่ะ โกรธ L
“ป่าว เมาเครื่องบินขอไปพักผ่อนนะ”
“กินยามั้ย”
“แจ็คสันฉันซื้อไก่ทอดมาฝากพวกนายแน่ะ” ยัยไม้จิ้มฟันโผล่มาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฉันปรายตามองแวบนึงแล้วหันไปตอบแจ็คสัน
“ไม่อยากกิน ไปกินไก่เถอะ-o-“
“ได้ไงอ่ะ”
“ไม่ต้องพูดมากเลยฉันไม่ชอบยา เข้าใจป่ะ”
“ฉันก็แค่หวังดีทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ (_ _)” เฮ้อ ! ไม่รู้จะพูดยังไงดี ตอนนี้ฉันอยากระเบิดมากเลย ฉันเลยไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ฉันเป็นคนโมโหร้ายซะด้วยสิ ถ้าเขายังขืนพูดมากอีกสักสองวิฉันอาจจะกระโดดเตะยัยมิเกลนั่นก็ได้ -..-
“ฉันไปนะ” ฉันตัดบทสนทนาแค่นั้นแล้วเดินขึ้นห้อง
กริ๊กก ! ล็อคประตูเรียบร้อย คราวนี้จะปลดปล่อยแล้วนะฮึ่ยยย ฉันหันไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์แล้วเปิดเพลง A ดังๆ แล้วหมุนลำโพงเพิ่มระดับเสียงให้ดังลั่นห้องจากนั้นก็ตามด้วย..
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!
กรี้ดดดดดดดดดดดดด..อี้ดด แค่กๆๆ
กรี้ดจนเจ็บคอหน้าดำหน้าแดงกันเลยทีเดียว โอ๊ยแค้น แค้นนนน ! ฉันหันไปมองตุ๊กตาหมีน่ารักบนหัวเตียงตาประกาย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเห็นตุ๊กตาน่ารักแบบนี้คงกรี้ดเบาๆแล้วเอามากอดมาหอมด้วยความรักใคร่หลงใหล แต่สำหรับฉัน ประโยชน์ของตุ๊กตาไม่ใช่แบบนั้น สำหรับฉันตุ๊กตาไม่ได้มีไว้ทะนุถนอม
ฟึ่บ ~
ฉันกระโดดขึ้นเตียงแล้วดึงหูไอ้ตุ๊กตาหมี
ตุบๆๆๆ ! ฉันฟาดหัวมันเต็มแรง
สำหรับฉัน ! มันมีไว้ระบายความโกรธกับประดับเตียงแค่นั้นแหละ เชอะ !
“หืมมม ! น่ารักมากใช่มั้ยยัยหน้าจืดดด”
เพียะ ! ไอ้ตุ๊กตากระเด็นไปอีกด้าน ฉันจับมันมาใหม่แล้วบีบจมูกมันด้วยความแค้น
“แน่ะ ! ยังมองหน้าอีก ซ่านักหรอตัวแค่นี้ แกก็เป็นแค่หมีบอบบาง ตัวเล็กหน้าจืดชอบอ่อย เสแสร้งเท่านั้นแหละ วะฮ่าฮ่า” (หัวเราะแบบแจ็คสัน)
เพียะ เพียะ ! ฉันตบหน้าตุ๊กตาซ้ายขวาอย่างละที แต่ว่าหน้ามันไม่หันแฮะ
“แค้นนนนน!”
ตุ้บ ! ตุ้บบ ฉันรัวหมัดลงท้องตุ๊กตาหมีจนตัวเองเหนื่อย ฮึกๆๆฮือกลับบ้านทั้งทียังไม่ทันไปหาพ่อหาแม่ เล่นน้ำสงกรานต์เลย เพราะยัยบ้านั่นคนเดียวแงๆๆ ฉันจับตุ๊กตาหมีตัวเดิมมากอดแน่น มันคือยัยโบกี้เพื่อนยากของฉันเชียวนะ มันเป็นเพื่อนที่แสนดีสำหรับฉันเสมอ เวลาฉันไม่สบายใจฉันก็มาระบายให้มันฟัง มันก็รับฟังฉัน เวลาฉันโมโหแล้วทุบตี มันก็ไม่บ่นฉันสักคำ(?) และมันก็ไม่เคยเถียงด้วย แงง ไม่รู้สิบางทีมันปลอบใจฉันได้ดีกว่าใครด้วยซ้ำ มันอยู่กับฉันมาตั้งแต่เด็กแล้ว(เห็นในรูปตอนเด็กที่แม่เอาให้ดู) ฉันไม่รู้ว่าแม่ซื้อให้ฉันเมื่อไหร่ แต่เวลาฉันไม่มีใครฉันก็มีแต่ไอ้โบกี้นี่แหละ ถึงฉันจะชอบทารุณกรรมมันแต่ฉันก็รักมันมากนะ TTOTT
ฟึ่บ ! ฉันวางมันเบาๆบนหัวเตียงแล้วเดินไปปิดเพลง เพราะตอนนี้ฉันโล่งแล้วแต่ยังมีอารมณ์เสียๆอยู่บ้าง
ก้อกๆๆๆ !
เสียงรัวเคาะประตูเหมือนเร่งให้เปิดประตู ดังขึ้น ฉันชะงักแวบนึง
ใครอ่ะ? ฉันเดาไม่ถูกเลยนะ
มาร์ค.. ไม่ใช่แน่นอนเพราะรายนี้มีแต่กิน
เจบี.. คนนี้ไม่ใช่แน่ๆ เพราะมองหน้ากันไม่ติด
ยองแจ.. ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
ป้าโซรา ? มีความเป็นไปได้นะ
แอ้ดดด ! ฉันเปิดประตูแล้วแปลกใจเล็กน้อย ผิดคาดแฮะ O_o
“ยูคยอม O_O”
“แหะๆ^^” เขายืนยิ้มเขินๆ แล้วเกาหัวแกรกๆ “ทำไมเธอไม่เปิดประตูล่ะเคาะตั้งนานแน่ะฉันก็เป็นห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรรึเปล่า” ยูคยอมยักไหล่แล้วยื่นมือเห็นรอยแดงๆให้ดู
“อ่อ..ขอโทษนะ เพลงมันดังน่ะ”
“ไม่เป็นไรซะหน่อย คือฉันเอายามาให้น่ะ”
“....”
“คือว่า แจ็คสันฮยองบอกว่าเธอไม่ยอมกินยาเขากลุ้มใจมากเลยนะ ฉันเลยอาสาเอายามาให้เธอเอง เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่ม้า^o^”
เป็นตอนไหน -3- แต่เอาเถอะ เป็นเพื่อนกับเขาก็ไม่ได้แย่ซะหน่อย
“เข้ามาก่อนสิ”
“หือ? O_O” เขาดูตกใจเล็กน้อย ท่าทางตื่นๆของเขามันเหลอหลาชะมัด ฉันเลยหลุดขำออกมา
“เอ้า ! ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ฉันไม่ถือหรอก”
“เอางี้เลยเหรอ”
“งั้นนายก็ไปเลย” ฉันยักไหล่แล้วทำท่าจะปิดประตู แต่เขาเอามือมาขวางไว้
“เกือบหนีบมือฉันแล้วT_T” เขาบ่นแล้วเป่ามือ ทั้งๆที่ยังไม่โดนซะหน่อย ฉันไม่สนใจแล้วปิดประตู
กริ้ก!
“เฮ้ยย ! ล็อคเลย”
จะตกใจอะไรนักหนาเนี่ย =o= มักเน่ผู้ใสซื่อ
“อืม ฉันไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายน่ะ”
“คนอื่นจะเข้าใจผิดได้นะ แล้วเธอจะเสียหาย” เขาทำหน้าไม่สบายใจแล้วไปเปิดประตูออกซะกว้าง “เปิดแบบนี้แหละ ดูเหมือนไม่มีอะไรปิดบัง”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอางั้นก็ได้” ฉันบอกแล้วทิ้งตัวนั่งบนเตียง
“กินยามั้ย” เดจาวู O_O!! แต่คราวนี้เป็นยูคยอม
“ไม่กิน ไม่ชอบ”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่ชอบ!”
ยูคยอมสะดุ้ง “โอเคจ้ะ^^;”
“เออนี่ขอถามอะไรหน่อยดิ”
“อะไรเหรอว่ามาเลย” เขาบอกหน้าซื่อๆ โอ๊ยเห็นแล้วน่ารัก ทำไมฉันพึ่งสังเกตนะ
“ฉันอยากรู้เรื่องยัยเอ้ยคุณมิเกลแบบละเอียดยิบๆน่ะเข้าใจมั้ย แบบยังไงล่ะฉันอยากรู้มากๆเลยนะ”
“เอางั้นเหรอได้สิ” ยูคยอมหัวเราะเบาๆแล้ว ชี้มือไปด้านหลังฉัน “นั่นตุ๊กตาหนิ ว้าวไม่อยากจะเชื่อเลยนะคนอย่างเธอจะชอบเล่นตุ๊กตา รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ”
ใช่จ้ะ-o- รู้หน้าไม่รู้ใจ ไม่รู้ว่าฉันเอามาซ้อม
“นั่นแหละเห็นแบบนี้ฉันอ่อนโยนมากนะ”
“งั้นเหรอ ฮ่าๆ ฉันคงต้องมองเธอใหม่”
“เล่ามาๆ เรื่องยัย..เอ่อคุณมิเกลน่ะ”
ยูคยอมทำหน้านึกแบบซื่อๆตามฉบับของเขา “คืองี้นะ อย่างที่บอกแหละมิเกลเคยเป็นเด็กฝึกที่เจวายพี เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พวกเราสนิทด้วยที่สุด เธอเหมือนพี่สาวพวกเราเลยนะ เธอคอยดูแลแล้วก็เอาใจใส่ เราเชื่อฟังเธอแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเป็นเด็กฝึกแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเธอก็เปลี่ยนใจไม่อยากเป็นนักร้องเธอเลยออกจากเจวายพี”
“ฉันขอแบบเด็ดๆเลยได้ป่ะ มีเรื่องอะไรที่มันเจ๋งกว่านี้ป่ะนี่มันมีแต่น้ำๆอ่ะ” ฉันบอกแล้วทำหน้าขัดใจ
“อ๋อ ! งั้นก็เรื่องนี้เลย พวกเราทุกคนเคยชอบมิเกลด้วยนะ”
“O_O!! ว่าไงนะ” พระเจ้า! ฉันต้องหูฝาดแน่ ยัยไม้จิ้มฟันหน้าจืดนั่นอ่ะนะ
“อืม เวลาคนเราใกล้ชิดใครมากๆมันก็ต้องมีเผลอใจกันบ้างใช่มั้ยล่ะ” เขาเล่าแบบอารมณ์ดี จนฉันหมั่นไส้ “เธอมาดูแลเราแบบนี้มันก็ต้องตกหลุกรักเป็นธรรมดาแหละ”
“แหวะ ! ไม่เห็นจำเป็นเลย -o-“
“เฮ้ย! ไม่โรแมนติกเลย”
“แล้วตอนนี้นายยังชอบอยู่มั้ยล่ะ”
“ไม่แล้วล่ะ ตอนนี้สำหรับฉันมิเกลคือพี่สาวที่แสนดี แต่คนอื่นๆฉันไม่มั่นใจนะคงไม่ชอบแล้วมั้งเพราะเดี๋ยวนี้ไม่เห็นพี่ๆบ่นอะไรเลย ปกติไม่เจอหน้ามิเกลแค่วันเดียวก็บ่นกระปอดประแปดกันแล้วนะ”
“นายคิดว่าพวกเขายังชอบยัยนั่นอยู่ป่ะ” ฉันถามอย่างลุ้นๆ
ยูคยอมทำหน้านึก “คงไม่นะ ไม่เห็นมีใครสนใจมิเกลเหมือนแต่ก่อน แต่เพราะความผูกพันเก่าๆล่ะมั้ง พวกพี่ๆเลยไม่อยากขัดใจ เพราะมิเกลเป็นคนดีแล้วก็เป็นคนคิดมาก แต่เธอไม่คิดเล็กคิดน้อยนะเธอเป็นคนชอบให้อภัยคนอื่น” อ๋อ เพราะไม่อยากให้คิดมากเลยตามใจว่างั้น แล้วฉันล่ะฉันก็คิดมากนะโว้ยยย
“ยิ่งฟังยิ่งจะอ้วก จริงๆนะ ไม่ต้องเล่าแล้ว=[]=”
“เธอนี่แปลกจริงๆเลยน้า” เขาบอกแล้วอมยิ้ม “เอางี้เราไปช้อปปิ้งคลายเครียดกันมั้ย ฉันรู้มาว่าผู้หญิงเวลาเครียดๆจะชอบไปเที่ยวไปช้อปปิ้งน่ะ” เขาช่างเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นอะไรอย่างนี้ *o* ทำไมรู้สึกว่ามีประกายวิ้งๆออกจากตาตัวเองนะ
“ก็ได้! งั้นหยิบกระเป๋าตังค์อยู่โต๊ะเครื่องแป้งให้หน่อยสิ”
“อ้อได้เล้ยย” เขาขยิบตาแล้วหมุนตัวไปหยิบกระเป๋งสตางค์ “ขอดูได้มั้ยในนี้จะมีอะไรนะ”
“ตามสบายเลย ฉันไม่ซีเรียส”ฉันบอก
“เธออนุญาตแล้วนะ”
“อื้ม^^”
เขาทำท่าดีอกดีใจเกินเหตุแล้วเปิดกระเป๋าสตางค์ กระเป๋าสตางค์ฉันก็ไม่มีอะไรหรอกนะ แค่รูปสมัยเป็นเด็กๆแล้วก็เงินไม่กี่พันวอน
“ไปกันยูคยอม”
“....”
“เฮ้ ^O^”
ฉันโบกมือไปมาตรงหน้าเขา แต่เขายังไม่ขยับเลยอะไรเนี่ย
“คริสติน..”
“ห้ะ?”
“เธอชื่อคริสตินเหรอ ใช่มั้ย” ยูคยอมเบิกตากว้างแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันเล่นเอาฉันตกใจหมด เขาเป็นอะไรเนี่ย
“อื้มม ทำไมคิดว่าชื่อคริสเฉยๆหรอ”
“ฉันไง”
อะไรของเขาเนี่ย =o=
“ซัมเมอร์ไง จำได้มั้ย”
O_O !!
พระเจ้า !
ยูคยอมคือซัมเมอร์.. เหรอ!?
ความคิดเห็น