คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter : 8
และแล้วก็ถึงเวลาลุยยยย ลุยโล้ดดดด
“คริสสึ !”
ใครบังอาจมาเรียกชื่อฉันเพี้ยนๆวะเนี่ย ฉันที่กำลังกระโดดขึ้นรถตู้ เลยต้องเบรกเท้ากะทันหัน
“อ้อ! แจ็คสันอปเป้อนั่นเอง -o-“
“อะไรคืออปเป้อ =[]=”
“นั่นสิ อะไรคืออปเป้อ -*-“
“เฮ้ย! แล้วมาพูดตามฉันทำไมเนี่ย” แจ็คสันว่าอย่างเซ็งๆ
ฉันก็เซ็งนะเนี่ย คนกำลังลั้ลลาอยู่ดีๆเชียว
“ก็เรียกชื่อฉันเพี้ยนก่อนทำไมเล่า =o=”
“เด็กก้าวร้าว ไม่คุยด้วยแล้ว”
=[]= อะไรของเขาเนี่ย มางอนเป็นเด็กทำไมฮ่าๆแต่ฉันว่าเขาน่ารักดีล่ะนะ
“โอ๋ๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นเลยน้า เรากำลังจะไปเล่นสงกรานต์สนุกๆกันนะ”
“แจ็คสัน!” ฉันสะดุ้งเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่ฉันพูดจบ เสียงดังกล่าวดังมาจากด้านหลังแจ็คสัน พอแจ็คสันขยับตัวฉันถึงได้เห็นว่าเจ้าของเสียงเป็นผู้หญิงหน้าตาเกาหลีๆ ดูบอบบางทะนุถนอม ฉันล่ะกลัวว่าถ้าแตะเธอเพียงนิดเดียวกระดูกจะหักรึเปล่า ร่างก็บางตัวก็เล็ก อืม..ว่าแต่เธอคือใครหว่า?
“มิเกล O_O” แจ็คสันดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสาวน้อยที่ว่านั่น
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่?”
หล่อนนั่นแหละมาทำไมยะ ขัดจังหวะหมด =o=
“อ๋อคือว่า..” แจ็คสันเกาหัวแกรกๆ “เรามาเล่นสงกรานต์น่ะ ดูสภาพฉันสิฮ่าๆ” เขาว่าพลางชี้ตัวเอง
“นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะไม่มีใครจำนายได้เหรอ แจ็คสัน”
“อ้าว ทำไมล่ะ ฉันว่ามันออกจะแนบเนียนนะวะฮ่าฮ่าฮุฮุฮุ”
“คนโง่ กลับเกาหลีกันเถอะฉันว่า” ยัยคนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย
หล่อนจะยุ่งอะไรด้วยวะฮึ่ยย -_-^^
“มาทั้งทีทำไมต้องมาให้เสียเที่ยวด้วยล่ะ” ฉันเปิดปากในที่สุด สุดจะทนแล้วโว้ยย ยัยไม้จิ้มฟัน!!
“ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจรึเปล่า?” ยัยไม้จิ้มฟันทำหน้าวิตกกังวล โหยเห็นแล้วมันอึดอัดฉันไม่ชอบอีกจำพวกง้องแง้ง เรียบร้อย หน้าจืดๆแบบนี้เลย ให้ตายสินี่ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย แค่อ้าปากจะเถียงก็ดูเป็นนางร้ายแล้ว เพราะงั้นฉันเลยไม่ชอบอีกพวกแบบนี้แหละ
“โอ้มิเกลว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย เจอพวกฉันได้ไง” แจ็คสันเปลี่ยนเรื่อง เพราะบรรยากาศเริ่มไม่ดีซะแล้ว
“บังเอิญน่ะ เรื่องมันยาวด้วยเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้กลับเกาหลีดีกว่า”
ฮึ่มม ! ฉันเริ่มจะเกลียดยัยนี่แล้วนะคิดว่าตัวเองเป็นใครมาถึงก็สั่งๆๆ ตัวก็เท่านี้โดดถีบทีเดียวกระดูกคงหักแล้วมั้งนั่น
“อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย มิเกลเป็นคนดีเชื่อฉันเถอะ” แจ็คสันคงสังเกตเห็นว่าฉันอยากจะเข้าไปทารุณกรรมยัยนั่นมากน้อยเพียงใด เลยโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูฉันซะก่อน ก็ได้! ฉันจะใจเย็นๆก็แล้วกัน -o-
“ว้าวมิเกลฉันว่าเธอดูซูบๆไปนะ” แจ็คสันพูดแล้วยิ้มแห้งๆ
“นั่นสิ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยกินข้าวน่ะ” ยัยไม้จิ้มฟันหน้าจืดบอกแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเห็นแล้วอยากจะฟาดหน้านัก “แต่ว่าที่ฉันอยากให้นายกลับเกาหลีเพราะฉันเป็นห่วงจริงๆนะ แล้วนี่นายมาคนเดียวเหรอ แล้วเอ่อ..นี่”
พอยัยลิงเกลนั่นหันมาทางฉันเป็นเชิงถาม แจ็คสันเลยรีบตอบ
“อ๋อนี่คริสน้องสาวฉันเอง”
ยัยนั่นขมวดคิ้ว “นายมีน้องสาวด้วยเหรอ”
“เออดิวะ จะทำไมหรือจะไฝว้!” ฉันว่า
“เฮ้ยย น้องรักใจร่มๆก่อนนะจ้ะ” แจ็คสันเมื่อเห็นยัยไม้จิ้มฝันหน้าซีด ก็รีบเข้ามาห้ามทัพ หนอยแน่ะ อารมณ์ดีๆมาทำให้มีน้ำโห รู้จักคริสตินน้อยไปซะแล้ว -_-*
“ฉันขอโทษนะถ้าทำให้เธอไม่พอใจ ขอโทษจริงๆ (_ _)” แน้~ มาทำหน้าหงอยอย่านึกเชียวว่าฉันจะใจอ่อน ฉันไม่ใช่นางฟ้าจากไหนนะโว้ย
“เอ่อ..เอางี้เราเข้าไปข้างในก่อนดีกว่านะ” แจ็คสันพูดพลางดึงฉันเข้าไปข้างในคอนโด แล้วกวักมือเรียกยัยไม้จิ้มฟัน พอเรามาถึงหน้าห้อง แจ็คสันก็ผลักประตูเข้าไปแล้วดึงมือฉันเข้าไปด้วย เห็นคนอื่นๆยังสนุกกับการปลอมตัวอยู่เลย
“หวัดดีทุกคน” ยัยไม้จิ้มฟันยิ้มแล้วโบกมือทักทาย เชอะ! คิดว่าตัวเองเป็นนางสาวไทยรึไง พอคนอื่นๆเห็นเลยทำหน้าประหลาดใจเหมือนเห็นอสุรกายอย่างนั้นแหละ
“คิดถึงจังมิเกล” แบมแบมยิ้มแล้วโบกมือกลับ
กรี้ดด ! >o< อิจฉาตาร้อน
“ว้าวเธอมาได้ไงเนี่ย” ยูคยอม
“ดีใจที่ได้เจอนะ แต่ว่าประหลาดใจจัง” มาร์ค
“เอ่อคือ..มิเกลอยากให้พวกเรากลับเกาหลีน่ะ” แจ็คสันบอก ทุกคนถึงกับตาเบิกกว้าง
“ได้ไงอ่ะเรายังไม่ได้เล่นน้ำเลยนะ ฉันอุตส่าห์ลงทุนแปลงกายเอ้ยปลอมตัว” ยองแจท้วง แล้วขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“ใช่! ฉันก็ไม่เห็นด้วย” ฉันบอก
“เรามาถึงประเทศไทยทั้งทีนะ” จูเนียร์เห็นด้วย
“พวกนายจะกลับกันรึเปล่าล่ะ ( _ _)” ยัยไม้จิ้มฟันพูดพลางก้มหน้า
แหมไม่ต้องบอกก็รู้แหละในเมื่อทุกคนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันขนาดนี้
“กลับสิ!!”
เห้ยย ! ได้ไงอ่ะ ไหนทุกคนบอกว่าอยากอยู่แล้วทำไมถึงตอบพร้อมเพรียงกันแบบนี้ว่าจะกลับ
“อย่าโกรธเลยนะคริส” แจ็คสันกระซิบบอกแล้วยิ้มแหยๆ
ฉันไม่เข้าใจอ่ะ ไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมทุกคนต้องตามใจยัยนี่ด้วย
“ขอบคุณนะที่เข้าใจฉัน ยังไงซะแฟนๆก็จำพวกนายได้อยู่ดีเชื่อฉันเถอะ” ยัยไม้จิ้มฟันบอกแล้วยิ้มอย่างดีอกดีใจ เห็นแล้วหมั่นไส้นัก
“กลับก็ได้” เจบีว่าแล้วหันมามองฉันแค่แวบเดียว “ฉันก็คิดแบบมิเกลนั่นแหละ”
“ป้าโซราคะ ป้าโซราต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆเลยใช่มั้ยคะ” ฉันหันไปถามป้าโซราอย่างมีความหวัง แต่ป้าโซราแค่ยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า
“ขอโทษนะคริส” พูดจบป้าโซราก็หันไปเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง เหอะ! นี่ฉันพูดไม่ออกเลยอ่ะ ฉันโมโหจนแทบจะคลั่งอยู่แล้ว ให้ตายสิ
ในที่สุดทุกคนก็ตัดสินใจจะกลับเกาหลีกันจริงๆ ป้าโซราคงจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินแล้ว แต่ละคนลากกระเป๋าของตัวเองแล้วแบกมันขึ้นรถตู้เรียบร้อยแล้วด้วย นี่ถ้าพ่นไฟได้ฉันคงพ่นไปนานแล้วฉันโกรธมากจริงๆอ่ะ
“เธอไม่เป็นอะไรนะ” ยูคยอมหันมาถามฉันอย่างเป็นห่วง เพราะตอนนี้เราสองคนเดินอยู่หลังสุดยังไม่ถึงจุดที่รถตู้จอดอยู่เลย
“ฉันโกรธอ่ะ โกรธมากๆด้วย”
“ฮ่าๆๆ”
“หัวเราะอะไร สนุกเหรอ”
“ว้า เดี๋ยวนี้ทำไมพูดเป็นกันเองกับฉันล่ะ”
“งั้นไม่พูดก็ได้ ฉันคงโมโหจนลืมตัวน่ะ”
“ไม่ๆ ไม่เป็นอะไรหรอกแบบนี้ดีแล้ว”
“เฮ้อ ! เซ็งอ่ะเซ็งมากๆ!” ฉันบ่นแล้วเตะอากาศระบายความแค้น
“ใจเย็นๆน่าฉันจะบอกอะไรให้เอามั้ย”
“หือ?O_o”
“ฉันเห็นด้วยกับเธอนะ^^”
“จริงอ่ะ*o*”
“อื้อ ! แต่เมื่อทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันแบบนั้นฉันก็ขัดไม่ได้” เขาบอกแล้วยักไหล่
“ขอบคุณนะที่เห็นด้วย ฉันหายโกรธแล้วแค่นิดนึง”
“ฮ่าๆๆ มีงี้ด้วย” เขาขำ ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ แต่ก็นะเขาสูงเป็นบ้าเลย เงยหน้าคุยกันจนคอจะเคล็ด
“มีสิ ว่าแต่ยัยมิเกลนั่นเป็นใครเหรอทำไมทุกคนต้องฟังยัยนั่นด้วย”
“มิเกลเคยเป็นเด็กฝึกในเจวายพีน่ะ เราเลยสนิทกันมากๆเธอหวังดีกับพวกเราเสมอ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มิเกลเป็นคนที่มีเหตุผลพวกเราเลยเชื่อฟังมิเกลไง ไม่รู้สิพวกพี่ๆคงคิดว่าไม่อยากจะขัดใจมิเกลล่ะมั้ง ในเมื่อเธอหวังดีน่ะ เธอเป็นคนเรียบร้อย มีเหตุผลแล้วก็รู้จักเห็นใจคนอื่น ฉันว่าเธอน่ารักดีนะ”
แหวะ ! ยัยไม้จิ้มฟันอ่ะนะน่ารัก ชิ! มีเหตุผลบ้าบออะไรล่ะข้อนี้ฉันเถียงขาดใจอ่ะ
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง”
“นานๆไปเธอจะเข้าใจมิเกลเองแหละ มิเกลเป็นคนน่ารักนะอีกไม่นานคงเข้ากับเธอได้” เหอๆ ยูคยอมช่างมองโลกในแง่ดีอะไรอย่างนี้ ฉันว่าคงยากแหละ เกลียดบุคลิกของหล่อนอ่ะ เกลียดๆๆ >o<
“อะไรนะ ไม่มีทางอ่ะ” ฉันพูดแล้วเบ้ปาก
“เอาน่าๆใจเย็นๆเถอะ โอ้ะถึงแล้ว ขึ้นรถเถอะ”
“ก็ได้-o-“
ความคิดเห็น