[GOT7 x You] วุ่นนักรักชุลมุน

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter : 11

O W E N TM.

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้ฉันข้ามเชือกเข้ามาอยู่ในป่าเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้จะโชว์โง่อะไรหรอกนะ คือฉันเป็นห่วงมากจริงๆถ้าเดินไปไม่ไกลแล้วรีบกลับก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง =O=

แง่ววว ~ ไปทางไหนดีเนี่ย

สวบ ~ สวบ~

สะ..เสียงอะไรฟะเนี่ย TOT อืมจะว่าไปมันก็เป็นความคิดนี่โง่อยู่นิดนึงอย่างน้อยก็น่าจะพาใครมาด้วยสักคนก็ยังดี ประมาณว่ายังไงดีล่ะหนึ่งคนหัวหาย สองคนเพื่อนตาย สามคนสบายดี

กรี้ดด ! หนึ่งคนหัวหาย>o< ไม่เอาๆไปตามคนอื่นมาด้วยดีกว่า หลงคนเดียวที่ไม่น่าตื่นเต้นเท่าหลงป่ากับคนอื่นหรอกนะ หลงป่าคนเดียวแล้วต้องไปเจอกับเสือสิงกระทิงแรดมันไม่โรแมนติก อร๊างงงT^T พอคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบกลับหลังหันอย่างเร็วไวแล้วก็พบว่า...

เชือกหาย !! O_o

หะ..หายไปไหนฟะ เมื่อกี้วันยังผูกอยู่แถวๆนี้อยู่เลย ตัวอะไรจับเชือกกินTOT ง้อวหายไปไหนเนี่ยเดินมายังไม่ถึงสิบก้าวเลยนะ อ้ะหรือเกินแล้ว โฮฮฮTOT

“ช่วยยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย>o<”

“.....”

“ช่วยยโด้ยยยยยยยยยยยยยยย”

“.....”

“ช่วยด้วยว้อยยยยยยยยยยยยยยยย>o<” ไม่ว่าฉันจะแหกปากดังลั่นจนป่าไม้สะเทือนหรือใบไม้ร่วงหล่น(?)ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย กร๊าซซซ! อยากจะบ้าตายจะมาตามหาคนแต่ตัวเองกลับหลงซะเองงนี่ฉันฉลาดมาก หรือฉลาดมากมากกันแน่(ไม่ยอมด่าว่าตัวเองโง่)

เฮอะ ! ฉันมองขอนไม้ที่ขวางหูขวางตาอย่างหมั่นไส้แล้วเตะมันดัง

ป้าบบบ ก้อบบ !

ไอ้เสียงหลังๆที่ไม่ใช่ขอนไม้หักนะ กระดูกฉันเนี่ยแหละจะหัก กรี้ดด!

ตุ้บ !! ฉันล้มจ้ำเบ้าลงกับพื้นแล้วค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นแต่ทว่า โฮฮTOT ขาอีกข้างใช้การไม่ได้เลี้ยววว มันเจ็บแบบน้ำตาจะเล็ด ไม่น่ารนหาที่เลยนะคริสสุดสวยและแสนงดงาม  ต่อไปจะเอายังไงกับชีวิต ...

คำตอบคือ ! กระต่ายขาเดียวเลยจ้า กระโดดหยองๆอยู่นี่แหละชาติหน้าถึงจะหาทางกลับเจอ ไหนๆก็ไม่มีคนอยู่ฉันเลยนั่งปล่อยโฮอย่างคนสิ้นหวังซึ่งฟังดูแล้วสมเพชตัวเองอย่างแรง

“ยัยตัวแสบ ว่าแล้วเชียว” ฉันชะงักแล้วกลั้นสะอื้น ได้ยินแค่เสียงฉันก็เจ็บไปจนสุดขั้วหัวใจแล้ว ทำไมฉันจะจำไม่ได้ว่าใคร

“เจบี.. ( _ _)” ฉันก้มหน้าอย่างอับอาย เขาหัวเราะหึๆแล้วย่อตัวลง

“ถ้าฉันไม่แอบตามเธอมาจะทำยังไง”

“เสียงสวบๆนั่นนายเหรอ”

“อาฮะ”

ฉันมีความหวังขึ้นมาหน่อย

“งั้นรีบกลับเลยไปกันๆ นายต้องจำทางกลับได้แน่ๆ”

เขามองหน้าฉันเหมือนถามคำถามที่โง่ๆออกไป “ฉันจำไม่ได้อ่ะ”

“ได้ไงอ่ะ นายตามมาต้องจำได้ดิ”

“จำได้กับผีอ่ะดิ ต้นไม้หน้าคล้ายกันเหมือนแฝดร้อยแปดใครจะจำได้ล่ะ”

“นายไม่โกรธฉันเหรอ?”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง “เราหาทางกลับเถอะ”

“เข้าใจแล้ว” ฉันยักไหล่แล้วพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น เจบีมองฉันอย่าง งงๆ

“จะกระโดดขาเดียวอย่างนี้ไปตลอดทางหรอ?”

“จะให้บินไปมั้ยล่ะ”

“ขี่หลังฉันสิ ถึงไวกว่านะ” ว่าแล้วก็ยักคิ้ว

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใจฉันยังเต้นรัวเหมือนครั้งแรกที่เคยเจอกันอยู่เลย

“ช่างเถอะ ฉันเดินเองได้”

“เร็วๆน่า เธอกำลังทำตัวเป็นภาระคนอื่นนะ ถ้ามัวแต่กระโดดขาเดียวแบบนี้กว่าจะหาทางออกเจอไม่มืดค่ำไปก่อนเหรอ?”

“...”

“ขึ้นมาสิ”

เป็นเรื่องที่มาเล่นตัวไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ฉันเองก็อยากออกจากป่าเร็วๆ ยอมรับเลยว่าฉันลืมเขาไม่ได้จริงๆ น้ำตามันพาลจะไหลแต่ดีที่ฉันเก็บความรู้สึกเก่ง ยกเว้นเวลาโมโห เขาต่อตัวลง จังหวะที่ฉันกำลังจะขึ้นหลังเขาก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน

“คริส ! ฮยอง!”

เสียงแจ็คสัน

ฉันหันไปมองทางต้นเสียงเห็นแจ็คสันยืนอยู่ เขามองเราอย่างแปลกใจ

“มาได้ยังไง อย่าบอกว่าหลงป่านะ”

“สภาพเราเหมือนคนชำนาญทางมั้ยล่ะ” เจบีประชด

“แล้วหลงได้ไง” แจ็คสันหรี่ตามองฉัน “เราใช่มั้ยยัยตัวแสบ”

“ฉันอุตส่าห์เป็นห่วงพี่นะ !”

“น้องคริสตินของพี่ช่างน่ารักยิ่งนักT^T” แจ็คสันทำหน้าซึ้งเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แล้ววิ่งเข้ามากอดฉันแน่นแบบไม่เกรงใจ “น้องสาวที่น่ารักของพี่”

“ว่าไงนะ !”

“โกรธอะไรเหรอ O_o” เขาถามแล้วมองฉันตาแป๋ว

“นั่นสินะ^^;”ฉันยิ้มแห้งๆ

“เลิกดราม่าแล้วก็หาทางกลับเถอะ” เจบีพูดอย่างหงุดหงิด “คริส มาขึ้นหลังฉัน”

“ทำไมล่ะ” แจ็คสันยู่หน้า

“เธอเจ็บขาน่ะ”

แจ็คสันเบิกตากว้าง “น่าสงสารที่สุดT_T มาขึ้นหลังพี่แทนเถอะ”

“ไม่เป็นไรน่า” เจบีค้าน

“น้องของฉันนะ” แจ็คสันยืนกราน

“น้องของนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

สุดจะซึ้ง นี่เขากำลังเถียงกันเพื่อให้ฉันขึ้นหลังใช่มั้ย ฮิๆ T^T สุดฮอตจริงๆเรา

“ชะ..ช่วยด้วยยย” เสียงยางคานดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้ง แจ็คสันเขยิบมาติดฉันอย่างหวาดระแวง แต่เจบีเลิกคิ้วเหมือนใช้ความคิด

“เสียงคนนี่” เขาว่า

“ช่วยด้วยค่ะ”

“อ้อ ! เสียงมิเกลไง” เจบีดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้ววินาทีต่อมายัยมิเกลก็ปรากฏขึ้นถัดจากเรานิดหน่อย ยัยนั่นเดินลากขาแล้วล้มลง ที่ขาของหล่อนมีเลือดไหลซิบๆด้วย

“เกล !!” แจ็คสันแทบจะพุ่งไป แล้วดูแผลยัยมิเกลอย่างหวาดเสียว

เฮอะ! อะไรกันเมื่อกี้เขายังจะให้ฉันขี่หลังอยู่เลย พอมียัยมิเกลความสำคัญฉันก็ลดเป็นรองเลยนะ

“ขึ้นหลังฉันมั้ยล่ะ” เจบีถาม

“ขอบคุณค่ะ”  เจบีเดินไปดูอาการยัยมิเกลโดยที่มีฉันขี่หลังเขาอยู่ กลิ่นน้ำหอมที่คุ้ยเคยมันทำให้ใจฉันสั่นอีกแล้วโอ๊ย นี่ไม่ใช่เวลานะคริส

“เจ็บมากมั้ย” แจ็คสันถามเสียงเครียด

แคว่กกก ! เขาฉีกแขนเสื้อตัวเองแล้วพันขาให้ยัยนั่น เฮ้อ..ภาพบาดตาชะมัด ขัดใจอย่างบอกไม่ถูกทำไมยัยนี่ต้องเสนอหน้ามาด้วยนะ

สวบ สวบ ~ เสียงเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนไหว คราวนี้เราทั้งสี่ไม่กระดุกกระดิกโดยอัติโนมัติ

“ยูคยอมO_O!!” ยัยมิเกลพึมพำ