คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter : 10
“คริส พี่ไปนะ
“พี่โตแล้วนะ ทำไมทำหน้าแบบนี้เนี่ย”
“แล้วน่ารักมั้ย 
“จ้า
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เชอะ
“ฮยองโตได้แล้วนะ” พอได้ยินเสียงแบมแบม เขาก็ยืดตัวตรงทำตัวแมนขึ้นมาทันที แต่มันติดตรงที่มันเหลอหลาไปนิดนึง
“ฉันโตตั้งนานแล้วน่า นายนั่นแหละเป็นเด็ก”
“เอ้า! โตตรงไหนเนี่ย ผมนึกว่าฮยองยืนย่อตัวอยู่.. โอ๊ยฮยองใจร่มๆก่อนคร้าบบบ อ้ากกก ช่วยพี่ด้วยคริส” แบมแบมพูดล้อเลียนแจ็คสันแล้วก็วิ่งหลบฝ่าบาทาของแจ็คสันอย่างคล่องแคล่ว แหมก็ถ้าโดนนี่เจ็บนี้อีกนานเลยจ้ะดูจากความกริ้วโกรธแบบนี้ ฮ่าๆ
“เด็กๆเลิกเล่นกันได้แล้วนะ ฉันว่ารีบขึ้นรถเลย” ป้าโซราปราม สถานการณ์เลยอยู่ในความสงบแบมแบมรีบกระโดดขึ้นรถตู้อย่างว่องไว
“ไปนะ บ๊ายบาย” แจ็คสันโบกมือให้ฉันแล้วขึ้นรถ เขาเป็นก็อตเซเว่นคนสุดท้ายที่ขึ้นรถตู้ ส่วนเจบีฉันคิดว่าเขาขึ้นคนแรกนะ ฉันและป้าโซรามองตามรกตู้ที่เคลื่อนตัวไป แล้วป้าโซราก็หันมายิ้มให้ฉัน
“เข้าบ้านเถอะจ้ะ ดึกแล้ว”
“ทำไมมิเกลถึงกลับรถตู้กับพวกเขาล่ะคะ”
ป้าโซราขมวดคิ้ว “หนูดูสนใจเรื่องนี้นะ”
“ปะเปล่า..ซะหน่อยค่ะ หนูแค่สงสัยแค่นั้นเองไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ” ฉันแก้ตัวในขณะที่เดินตามป้าโซราเข้าบ้าน ฉันรู้สึกเหมือนป้าโซราจะรู้ทันฉันไปซะทุกเรื่องเลยแฮะ บรื๋อ! น่ากลัวTOT
“จะกินอะไรสักหน่อยมั้ยหรือจะเข้าห้องนอนเลย” ป้าโซราถาม
“ขอบคุณค่ะ แต่หนูคิดว่าหนูง่วงแล้วน่ะค่ะ”
“เอางั้นเหรอ ฮ่าๆ ป้ารู้สึกว่าสองสามวันนี้คริสดูสดใสขึ้นน้า”
แน่ะๆ ทำไมป้าโซราต้องพูดน้ำเสียงล้อเลียนฉันด้วยเนี่ย >o<
“พอดีหนูเป็นคนสดใสร่าเริงและน่าระ....เอ้ยและน่า..เอ่อ หนูขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
“ฝันดีนะจ้ะ ฮ่าๆ”
“ค่า ฝันดีค่ะ^^;”
ฟึ่บ!
ฉันกระโดดขึ้นเตียงรู้สึกสดชื่นเมื่ออาบน้ำเสร็จ โบกี้~ มานี่มา วันนี้ทารุณมันซะเยอะเลยมาๆเดี๋ยวคริสตินจุ้บปลอบ
ฉันดึงตุ๊กตาหมีตัวโตมาจุ้บแก้มแล้วกอดมันแรงๆ ไม่รู้สิฉันอยากให้สมองโล่งๆบ้าง หลังจากที่มีเรื่องให้หมั่นไส้มาทั้งวัน
“โบกี้อ่ะ ฉันไม่ใช่คนเลวใช่มั้ย แค่ฉันไม่ชอบยัยมิเกลนั่นน่ะ”
โบกี้ไม่ตอบ (นั่นตุ๊กตานะจ้ะ^^; ) มันคงโกรธแน่ๆเลยก็ ได้ๆฉันไม่กวนมันแล้วรอให้มันหายโกรธก่อนก็แล้วกัน ~
#วันต่อมา
ฉันบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วเดินลงบันได วันนี้ฉันแต่งตัวด้วยชุดสบายๆไตล์ที่ฉันชอบ ฉันใส่เกางเกงยีนส์ขาเดฟกับเสื้อยืดสีขาวแล้วใส่เสื้อคลุมแขนยาวลายสก็อต ใส่แบบนี้มันทำให้สะดวกไม่รุงรังฉันชอบ
“คริสวันนี้จะไปกองถ่ายกับป้ามั้ย”
“คะ?”
ฉันทำหน้างง คุณป้าเลยเงยหน้าจากกล่องแซนด์วิชแล้วอธิบาย
“หนูไม่ได้ดูซีรีย์เหรอ?”
หือ? ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากดู
“ไม่นี่คะ แล้วเราจะไปกองถ่ายทำไมคะ?^^”
“ให้ตายสิ หนูไม่รู้จริงเหรอ?”
เอ้า ! ฉันชักจะงงไปใหญ่แล้ว สรุปฉันต้องรู้อะไร
“ไม่ค่ะ หนูว่าป้าโซราบอกมาดีกว่าค่ะ” ฉันจิบน้ำส้มที่คุณป้ารินให้ แล้วสั่นขาใต้โต๊ะอย่างร่าเริง
“ให้ตายสิ ทำไมหนูไม่รู้ล่ะหนูเป็นแฟนคลับของก็อตเซเว่นไม่ใช่เหรอจ้ะ?”
อะไรอ่ะ.. อันที่จริงฉันไม่ได้เป็น.. เพราะว่าฉันเคยคบกับเจบีฉันเลยศึกษาชื่อเมมเบอร์คนอื่นๆดู แล้วก็มีไม่กี่เพลงเองนะที่ฉันรู้จัก
“ก็แหม ไอ้เป็นก็เป็นนะคะแต่แฟนคลับก็ใช่ว่าจะรู้ทุกเรื่องนี่คะ อิอิ>o<” ฉันแก้ตัวแล้วยิ้มแห้งๆให้ป้าโซรา จากนั้นก็กระดกน้ำส้มดื่ม
ป้าโซราถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แจ็คสันแสดงซีรีย์ my boy หลานไม่รู้หรือจ้ะ”
O_O ! คราวนี้ฉันอึ้งตาค้าง ถ้าฉันไม่รู้อย่างน้อยเข้าน่าจะบอกฉันสิ
“จริงเหรอคะ!! คุณป้าไม่ได้อำเล่นนะคะ”
“จริงสิ ป้าจะอำเล่นทำไม วันนี้มีบทถ่ายในป่าด้วยป้าต้องไปช่วยงานอีกแรง ป้าชวนเพราะกลัวว่าคริสจะเหงาน่ะสิ” ป้าโซราบอกแล้วจัดแจงแซนด์วิชใส่กล่องเรียงกันเป็นชั้นๆ
“ใครเป็นนางเอกคะ” ฉันรู้สึกกดดันเลยกัดริมฝีปาก
“เราก็รู้จักแล้วนี่นา” คุณป้ายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเอากล่องแซนด์วิชใส่ในถุง “คราวนี้ก็พร้อมเดินทาง”
ฉันไม่กล้าถามอะไรป้าโซราอีก ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่รู้สึกอึดอัดยังไงพิกล ระหว่างเดินทางฉันเลยเสิร์ชอินเตอร์เน็ตเพื่อดูรายละเอียดแล้วได้เรื่องว่า
ก็อตเซเว่นได้แสดงเรื่องนี้ทุกคน แต่นักแสดงนำคือแจ็คสัน.. ฉันเลื่อนลงมาอีกนิดมือถือแทบจะตกมือเมื่อเห็นรูปของยัยมิเกลยืนฉีกยิ้มอยู่
ปาร์ค มินอา... นี่คือชื่อยัยนี่ สรุปให้ชัดก็คือ มิเกลเป็นนางเอก !
เมื่อลงจากรถฉันแทบจะอดใจรอให้ถึงกองถ่ายไม่ไหว ตอนนี้คงเป็นช่วงพักกองเพราะสมาชิกแต่ละคนกำลังนั่งอยู่ในร่มที่ทีมงานจัดให้ แบมแบมกำลังนั่งคุยแล้วหัวเราะคิกคักกับยัยมิเกลนั่นทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจเริ่มขึ้นไปอีก
“แฮ่กๆ ! ผู้กำกับครับ!” ฉันละสายตาจากยัยมิเกลกับแบมแบมมาสนใจผู้ชายรูปร่างผอมสูงคนหนึ่งที่วิ่งหอบมาหาคนที่เขาเรียกว่าผู้กำกับ คุณป้าเองก็มองเช่นกัน
“ว่าไง” ผู้กำกับมองผู้ชายดังกล่าวอย่างงุนงง คุณป้าแจกจ่ายแซนด์วิชให้เมมเบอร์คนอื่นๆ ยูคยอมกับแบมแบมโบกมือให้ฉัน
“แจ็คสันครับ..” เขาพูดแล้วหยุดหายใจ
“หือ? พูดเร็วๆสิ” ผู้กำกับเริ่มโมโห
“แจ็คสันหายไป !”
“อะไรนะ !!” พวกเราประสานเสียงกัน แบมแบมลุกพรวดขึ้นตามด้วยสมาชิกคนอื่นๆ
“เขาหายไปครับ เราหาจนทั่วแล้ว”
“หายไปได้ไง!” จูเนียร์พูดหน้าตาตื่น
“ไม่รู้ครับเขาหายไปแล้ว”
“โทรตามเขาซิ!!” ผู้จัดการหันไปสั่งผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันแทบลืมหายใจตอนที่ผู้หญิงคนนั้นกดมือถือ
“ติดต่อไม่ได้ค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงเครียด
“ให้ตายสิ ยุ่งแล้วไงสั่งคนให้ตามหาเขาเร็ว”
“ฉันขอตามหาด้วยได้มั้ยคะ” ไม่รู้ว่าฉันเอาความใจกล้ามาจากไหน แต่ถ้าให้ฉันนั่งรอเฉยๆฉันนั่งไม่ติดแน่
ผู้จัดการมองฉันอย่าง งงๆ
“หลานฉันเองค่ะ” ป้าโซรารีบบอก
“เอ้า ! แน่ใจนะยัยหนู”
“แน่ใจค่ะ!”
“พวกเราขอตามหาด้วย”
“เราด้วย”
“ผมๆ” เมมเบอร์คนอื่นๆแล้วอาสา ผู้กำกับหันไปขอความเห็นกับผู้จัดการก็อตเซเว่น เมื่อผู้จัดการพยักหน้า ผู้กำกับเลยเอ่ยว่า
“ตกลงแต่ห้ามออกนอกเขตที่เราล้อมเชือกไว้แล้วกันฉันฝากด้วยนะทุกคน”
หลังจากนั้นพวกเราก็ช่วยกันตามหาทุกที่แต่ก็ไม่ยักจะเจอสักที ฉันกัดริมฝีปากและหนักใจอยู่ครู่หนึ่ง
“ถ้าอย่างนั้น.. เขาต้องออกไปนอกเชือกนี้แน่ๆ”
ความคิดเห็น