ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 07 : ความลับของยองแจ
หลัาแยัวมาาแทฮยอและมาร์
แบมให้อุมานั่รอที่โ๊ะหินอ่อนหลัโรเรียน
่อนนหน้าหวานะไปัแหาอาหารลาวันให้อุ
ทิ้ให้อุนั่อยู่ามลำพั
ร่าบาพ่นลมหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่าย
แ่วันแร อุ็้อเอเรื่อแปลๆนานี้
ถ้าอยู่ไปนบภาเรียน อุะไม่บ้าายเลยหรอ
แ่อุ็ไม่มีทาเลือ
อุ้อย้ายมาโรเรียนนี้ เพราะเป็นวามั้ใอบิาและมาราบุธรรมอเา
ถึะเอเรื่อแปลมามาย็ามเถอะ
ร่าบา็้อทนอยู่ี มันไม่ไ้มีทาเลือให้อุเลือเินเลยสันิ
อุนั่ิอะไรไปสัพั
นหน้าหวานอีน็เินมาพร้อมับอาหารมามายในมือ
แบมียิ้มว้าให้ับเพื่อนรหน้า
่อนะวาอาหารและเรื่อื่มลที่โ๊ะ
"โทษทีนะอุ นานไปหน่อย แถว้าวยาวมาเลยแหละ"
"อืม ไม่เป็นไร อบุมานะแบม ทั้เรื่อ้าว แล้ว็เรื่อเมื่อี้"
อุยิ้มให้เพื่อนรันแรอเา
แบมพยัหน้าให้ แล้ว่อยๆเลื่อนมือเรียวมาับมือเล็ออุ
"เราไม่รู้ว่าแทฮยอทำแบบนั้นทำไม แ่นายไม่้อห่วนะ
เราะปป้อนายเอ ถึเราะ่วยนายไม่ไ้เยอะ..แ่เรา็ะ่วยนะ"
แบมยยิ้มว้าให้อุอีรั้
แววาอแบม แสให้เห็นถึวามริใและวามเป็นมิร
ถึแม้โลนี้มันะโหร้ายสำหรับอุมาไปหน่อย
แ่อบุมา..ที่ฟ้ายัประทานนีอย่าแบม มาให้อุไ้อุ่นใบ้า
ร่าบาทั้สอ ผละมือออาันพร้อมรอยยิ้ม
อุและแบมเลือที่ะมาทานอาหารลาวันันที่หลัโรเรียน
เพราะรู้สึว่า พื้นที่รนี้ มันปลอภัยและน่าะไม่มีใรผ่านมา
ทำให้ทั้สอรู้สึปลอภัยและเป็นส่วนัวว่าในโรอาหารรวม
ถึแม้มันะูแปลประหลาไปสำหรับนอื่น
แ่มันเป็นเรื่อปิอแบมและอุไปแล้ว
เ็สอนเหมือนฟ้าลิิให้มาเอันอย่าไรอย่านั้น
ทัู้่มีอะไรล้ายันหลายอย่า
ทั้เรื่อที่ไม่อบบ้าสมามับนอื่น
และอีหลายเรื่อ
แ่มันไม่พีไปว่าารที่อุและแบม
โนแทฮยอและมาร์ามื้ออยู่อนนี้หรอ เื่อสิ..
"นะ..นาย นายสอนหน่ะ"
ระหว่าที่อุและแบมทาน้าวันไปไ้สัพั
เสียปริศนา็ัมาา้านหลั
แบมถอนหายใเหนื่อยหน่าย เพราะในใ เาว่าเป็นมาร์ ไม่็แทฮยอแน่นอน
"อะไรอีละ มา..อ้าว มีอะไรหรอยอแ"
แบมำลัะบ่นไปแท้ๆ แ่ลับไม่ใ่นที่แบมอยาบ่นหน่ะสิ
อุและแบมหันไปมอเ้าอเสียที่เรียเา
ใบหน้าหวานอีนเินมาหาทัู้่ที่ำลัเบิาว้ามอร่าอเาอย่าใ
ร่าบาทิ้ัวนั่ลที่โ๊ะหินอ่อนรหน้าอย่าเหนื่อยล้า
ใบหน้าอนนี้บูบึ้
แบมรู้ไ้ทันทีว่าน้าหน้าเป็นอะไร
"เรื่อเิมใ่มั้ยยอแ"
"อืม"
'ยอแ' นัเรียนมอปลาย ผิวาว หน้าสวย บ่บอไ้ีว่าเาูแลัวเอประุผู้หิ
ยอแผมสีน้ำาลอ่อน ใบหน้าลม ส่วนสู่าาแบมและอุหลายเ็น
แบมและยอแเรียนโรเรียนเียวันมาสามปี
แ่ไม่่อยไ้พูุยันเท่าที่วร
เพราะยอแ่อน้าเ็บัวและวุ่นวายอยู่ในห้อสมุ
ะว่ายอแเ็เรียน็ไม่เิ
เพราะหนัสือที่ยอแอบอ่านมันไม่ใ่ำราเรียน
แ่มันือหนัสือเี่ยวับแวมไพร์...
"อ้าว! แล้วนี่เ็ใหม่หรอ หวัีนะ เราื่อยอแ"
ยอแหันไปเออุพอี
ร่าเล็ไม่ลืมที่ะแนะนำัวให้อีนไ้รู้ั
อุพยัหน้าเล็น้อย ่อนะหันไประิบับแบม
"ใรหรอแบม ไว้ใไ้ใ่มั้ย"
"ไว้ใไ้ิ"
ถึแม้เสียอุะเบาเพียไหน แ่หูยอแ็ไ้ยินัอยู่ี
ยอแหันมาบออุ้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
ไม่รู้ทำไม ยอแถึถูะาับนรหน้าอย่าบอไม่ถู
"เราอโทษทีนะ แ่เราไว้ใใรไม่ไ้เลยอนนี้"
"ไม่เป็นไรเลย แล้ว..นายื่อไรหละ"
"อนอุ"
อุแนะนำัวเอให้ยอแไ้รู้ั
ร่าเล็ยยิ้มน้อยๆให้อุ
่อนะพ่นลมหายใออมาอีรอบ
"ยัหาสมุนั่นไม่เออีหรอ"
แบมถามหลัาทั้สอทำวามรู้ัันเรียบร้อย
สมุที่แบมว่า มัน็ไม่พ้นสมุประวัิแวมไพร์ที่ยอแสนใมาั้แ่มอ้นหรอ
ยอแั้ใว่าะหามันให้เอ่อนัวเอะบมอปลาย
นอนนี้ ยอแ็ยัมุ่หน้าหาอย่าไม่บไม่สิ้น
แ่็ไม่เออยู่ี
ร่าเล็เหนื่อยที่้อมาหาทุวัน ทั้ๆที่ไม่รู้ะหาเอเมื่อไหร่
"ยั เราเหมือนมเ็มในมหาสมุทรเลย ไร้วี่แววว่าะไ้อ่าน"
"สมุหรอ? สมุอะไร เผื่อเราะ่วยหาไ้บ้า"
อุไ้ยินสอนุยันเรื่อสมุนั่นนานแล้ว
ร่าบาเลยอยาถามให้ลายวามสสัย
แ่เหมือนยอแะไม่อยาบอเพื่อนใหม่นนี้เลยสิ
"เอ่อ.."
"ถ้าบอไม่ไ้็ไม่เป็นไรนะ"
"ถ้าเราบอไป นายะิว่าเราเป็นัวประหลามั้ยหละ"
"หืม..ไม่หรอ"
"เราำลัหาหนัสือเี่ยวับแวมไพร์"
อุเบิาว้าับำอบอยอแ
เาูแปลมา ามหาหนัสือแวมไพร์เนี่ยนะ
"ทำไมนายถึอยาอ่านมันหรอ มีอะไรน่าอ่าน"
อุถามอีรอบ เพราะวามสสัยมันยัรอำอบอยอแ
ถ้าไม่ไ้ำอบวันนี้ อุลับบ้านไปนอนไม่หลับแหๆ
ร่าเล็ะเอามันไปทำไมันนะ
"ือ เี๋ยวเราเล่าเอ"
แบมพูแทร เมื่อเห็นหน้ายอแลำบาใที่ะเล่าให้เพื่อนหน้าหวานอีนฟั
อุพยัหน้ารับรู้ ่อนร่าบาะเอามือเท้า้านั่ฟัแบมอย่าั้ใ
"ยอแมันแ่สนใเรื่อแวมไพร์ ใ่มั้ย..ยอแ"
สุท้ายแบม็เล่าออมาแ่ประโยสั้นๆ
ทำเอาอุับำพูแบม
มัน้อมีอะไรว่านั้นแน่ๆ แ่นหน้าหวานไม่อยาเล่า
"เราะเล่าให้นายฟั เพราะเราไว้ในายนะอุ
ถ้านายไ้ฟัเราเล่าแล้ว นายสัาับเรานะ
ว่านายะไม่มอเราเป็นัวประหลา"
"อืม ไม่มีทา เราสัา"
อุยมือึ้นมาสาบาน่อหน้าอยอแและแบม
ร่าเล็สูหายใเ้าเ็มปอ ่อนะเปิปาเล่าเรื่ออัวเอให้เพื่อนหน้าหวานนใหม่ฟั
"ที่เราสนใเรื่อแวมไพร์..เพราะพ่อเราเป็น..แวมไพร์"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น