คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Page 1, It Started With Weibo + { words edit }
Tough Time Story .
Page 1, It Started With Weibo
ติ๊งงงงงง!
เมื่อเสียงข้อความแชทจากใครบางคนดังขึ้น ใครอีกคนที่นั่งรออยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์มาแทบทั้งวันก็รีบเปิดอ่านทันที แม้รอยยิ้มแห่งความสุขที่ระบายขึ้นอ่อนๆบนใบหน้าจะช่วยแต่งแต้มให้คนที่หล่อเหลาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วอย่างเขานั้นยิ่งดูดีมากขึ้นไปอีกแต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถปิดซ่อนความอิดโรยที่แอบแฝงอยู่ไว้ได้
‘คอนเสิร์ตวันแรกจบแล้ว เหนื่อยมาก... TT’
การกวาดสายตาเก็บเกี่ยวทุกๆคำที่ถูกส่งมาจากบุคคลคุ้นเคยนั้นทำให้ชายหนุ่มแย้มยิ้มกว้างอย่างที่ไม่ค่อยจะมีใครได้พบเห็นยิ่งขึ้น ทว่าจึงค่อยๆจางจืดไปเมื่อสิ้นท้ายประโยค
‘ขอโทษที่ทำให้พวกนายลำบาก..’
อู๋อี้ฝานถ่ายทอดทุกตัวอักษรออกไปด้วยความรู้สึกผิด เพราะเหตุผลบางอย่างที่หนักหนาเกินจะอธิบายทำให้วันนั้นเขาต้องลงมือทำบางอย่าง
บางอย่างที่ทำร้ายหลายๆคนที่เขารัก...
‘กลับมาต้องเลี้ยงหม้อไฟนะ :)’
ลู่หานยังเหมือนเดิม กวางน้อยของเขาเป็นคนแบบนี้ตลอดมา
ไม่เคยคิดผูกใจเจ็บกับใคร และพร้อมจะเข้าใจทุกๆคนเสมอ
‘อืมม… ว่าแต่เป็นยังไงบ้างล่ะ’
‘สนุกมาก นายก็รู้ว่าคอนเสิร์ตเดี่ยวคือความฝันยิ่งใหญ่ของพวกเราสมัยเด็กฝึกเลยเหอะ’
อู๋อี้ฝานคลี่ยิ้มเพียงบางๆ มือข้างที่ถนัดถูกยกขึ้นมารับน้ำหนักของใบหน้า ร่างสูงพรูลมหายใจเบาๆ เมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวหลายปีก่อนครั้งยังเป็นเพียงเด็กฝึกธรรมดาๆไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง
นั่นสิ... เขาเองก็เคยฝันอยากจะมีคอนเสิร์ตเดี่ยวเหมือนกัน
‘แล้วก็...’
เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อคนในแชทส่งข้อความที่เขียนไม่จบมาให้ด้วยความสงสัย
‘ก็…???’
‘ทะเลกาแล็คซี่สวยมาก อยากให้นายมายืนดูด้วยกัน...’
อู๋อี้ฝานฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง...
ใช่ เขาเป็นคนที่คอยบอกทุกๆคนอยู่เสมอว่าชื่นชอบทะเลไฟแสนสวยนี้มากเพียงใด
เสียแต่ว่าครั้งนี้...ไม่มีโอกาสได้เห็นกับตา
กระนั้นเจ้าตัวก็เลือกที่จะพับเก็บความคิดเก่าๆเอาไว้แล้วเลือกที่จะตอบคนเป็นคู่สนทนาด้วยข้อความที่หวังว่าจะทำให้ทั้งตนและอีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลายจากความอึดอัดนี้
‘ฉันเห็นแล้วล่ะ ใน weibo เต็มไปหมด พวกนายนี่ฮอตใช่ย่อย’
‘พวกเรา... ไม่ได้เหรอ?’
‘…’
‘ฝาน… เมื่อไหร่จะกลับ?’
‘ยังไม่รู้...’
อู๋อี้ฝานตอบไปตามความจริง
จะอีกกี่วัน
จะอีกกี่เดือน
หรือ จะอีกกี่ปี
เขาเองก็ยังไม่รู้
‘ของของนายน่ะ..ถ้ายังไม่มาจะยึดแล้วนะ’
เจ้าของความสูงเฉียดหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรหลุดหัวเราะออกมาเบาๆให้กับความน่ารักเสมอต้นเสมอปลายของคนที่ตนกำลังพูดคุยด้วย
‘หัดเป็นขโมยเหรอ หานหาน!’
‘อย่าเรียกฉันแบบนั้น... มันคิดถึง...’
ข้อความล่าสุดทำให้อู๋อี้ฝานนิ่งไปครู่หนึ่ง
จะให้อู๋อี้ฝานบอกยังไงว่าเขาเองก็คิดถึงคนที่นั่นเหมือนกัน
จะให้บอกได้ยังไงว่าว่าจริงๆแล้วเขาเองก็อยากกลับไปมากแค่ไหน
‘จะได้เจอกันอีกใช่มั้ย?’
นั่นสิ.. จะได้เจอกันอีกใช่มั้ย... หานหาน ?
‘ฝากของไว้ก่อนนะ...’
เรียวนิ้วขยับไปตามความคิด ข้ออ้างเดียวที่จะทำให้ลู่หานรอเขาต่อไปและไม่หลงลืมกันอย่างที่เขากลัวถูกพิมพ์ส่งไป
‘อืม ฝากนี่เป็นคำที่ดีใช่มั้ย??’
‘ทำไม?’
คิ้วหนาพันปมเมื่อโดนถามด้วยคำถามแปลกๆ แม้จะชินกับนิสัยประหลาดๆของคนหน้าหวานก็ตาม แต่อู๋อี้ฝานก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้ในหลายๆครั้ง
‘เพราะมันหมายถึงวันหนึ่งจะมีคนกลับมาเอา’
ชายหนุ่มวาดยิ้มขืนๆขึ้นบนใบหน้า ความรู้สึกทั้งสุข ทุกข์ปะปนกันไปหมดจนสับสน ในตอนนี้อู๋อี้ฝานไม่รู้ว่าควรจะยิ้มกว้างๆหรือควรจะปลดปล่อยน้ำตาที่กดกลั้นเอาไว้มาพักใหญ่ดี
‘ฉันก็ยังไม่รู้...’
‘…’
‘แล้วทำไมซุปตาร์เอเชียยังไม่ไปพักผ่อนอีกห๊ะ? พรุ่งนี้ต้องขึ้นคอนเสิร์ตอีกไม่ใช่เหรอ’
ทำได้แค่เบี่ยงประเด็นอย่างที่ถนัด...
สิ่งที่อู๋อี้ฝานสามารถทำได้ดีที่สุดตอนนี้
คือทำให้ลู่หานสบายใจมากที่สุด
เท่าที่เขาจะทำได้...
‘อืม…ดูแลตัวเองด้วยฝาน’
‘ลู่หาน…’
แม้จะไม่อยากจะให้ลู่หานไปมากเท่าไหร่
แม้จะอยากคุยกับอีกฝ่ายให้เนิ่นนานเท่าที่จะยื้อได้
‘ไหนบอกให้ฉันไปนอนไง?’
‘อย่าถกเสื้อขึ้นเยอะนะ หวง…’
แต่ก็ต้องไม่ทำให้ลู่หานที่มักจะแสร้งทำตัวเข้มแข็งอยู่เป็นประจำนั้นเหน็ดเหนื่อยเพราะตนไปมากกว่านี้
‘หวงก็รีบกลับมาสิ...’
ต้องข่มใจ…
บอกลา
‘Fighting!’
บอกลาใครอีกคนด้วยคำพูดให้กำลังใจพื้นเพทั่วๆไปเพียงคำเดียว
‘Waiting..’
และลู่หานเองก็ทำได้เพียงบอกลาอีกคนด้วยคำวิงวอนนัยๆที่ไม่มีพลังมากพอ
คืนนั้นใครจะรู้...
ลู่หานไม่ได้นอนหลับอย่างที่รับปากเพื่อนสนิท
คนหน้าหวานย้อนดูรูปเก่าๆมากมายที่ไม่อยากให้เป็นเพียงแค่ความทรงจำด้วยความใจหาย
ขณะที่อีกฝ่ายซึ่งไล่อีกคนไปพักผ่อนก็เอาแต่เลื่อนดูภาพในคอนเสิร์ตวันนี้ไปเรื่อยๆทั้งคืน
‘ถ้าหากได้อยู่ในรูปนั้น เราจะยืนอยู่ตรงไหน’
คิดเล่นๆเช่นนั้นอู๋อี้ฝานหรือคริสจึงทอดมองไปยังนอกบานหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ กลีบปากอิ่มเคลื่อนขลับพึมพำประโยคสั้นๆออกมาเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่รื้นไหลลงมาทันทีที่พูดจบ
“We’re one”
Maybe, TBC
ความคิดเห็น