เกิดมาเพื่อรักกัน...

ลำดับตอนที่ #1 : รัก...ไม่มีเหตุผล

     บ้านนรณศ์ญาวินิจ…สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่รายล้อมด้วยซุ้มต้นไม้ พุ่มไม้สีเขียวสด ผสมกลมกลืนได้อย่างดีกับสวนดอกไม้ขนาดย่อมตามจุดต่างๆรอบบ้าน  สายลมบางเบาพัดเข้ามาเป็นระลอก ทำให้หญิงสาวที่นั่งบนชิงช้ากระชับผ้าคลุมไหล่มาห่อผิวขาวเนียนมากขึ้นกว่าเดิม  

       กี่ครั้งแล้ว  กับความไม่แน่ใจ  ในความรู้สึก  รู้...ถึงบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป  ความรู้สึกกับชายคนนั้น  คนที่เธอ...แค่คิดก็ผิดแล้ว  

      ผู้มีพระคุณ...หากไม่ได้เขาที่ยืนยันจะรับเลี้ยงดูเธอไว้  เธอคงไม่มีวันนี้ด้วยซ้ำ  คงไม่ได้ร่ำเรียนจนจบดีกรีดอกเตอร์สาวนักเรียนนอกโดยวัยเพียง 22   คงไม่มีโอกาสไม่รับการนับหน้าถือตาจากสังคมชั้นสูง  และคงไม่มีทางค้นพบ ค่าของการเกิดมาบนโลกแสนโหดร้ายนี้  เพียงแค่สายใยบางๆ ที่เหนี่ยวรั้งเธอไว้   ความอบอุ่น ความหวังดี  พื้นฐานความรักทั้งหมดที่เขาพยายามหยิบยื่นให้ ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ไม่สามารถแปลเปลี่ยนเป็นความรักแบบอื่นได้เช่นกัน

.................

    เสียงแตร่รถ ดังรั่วลั่นบ้าน บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้มาถึงได้อย่างดี  ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำลงมาจากรถอย่างหงุดหงิด  ดวงตาสีฟ้ามีแววโกรธอย่างเห็นได้ชัด  เขากวาดสายตามองรอบบ้านเพื่อหาตัวเด็กเจ้าปัญหาที่หมั่นสร้างเรื่องให้เขาได้ทุกวัน  แม้ว่าใครๆรู้ว่าคุณผู้ชายไม่เคยโกรธคุณมิ้นจริงจัง  แต่ดูเหมือนคราวนี้ ปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้เหมือนกับทุกครั้ง

“ไปตามยัยมิ้นมาพบฉันที่ห้องทำงาน  เดี๋ยวนี้ !!  ” คำพูดสุดท้ายเกือบเป็นคำตวาด  หากเขาไม่ยั้งอารมณ์ก่อนที่จะระเบิดออกมา  “  ไปสิ ”  ชายร่างสูงรีบเดินตรงเข้าห้องทำงานอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าภายนอกของบ้านนรณศ์ญาวินิจ ถูกออกแบบกึ่งบ้านทรงไทย 3 ชั้น ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์  แต่ภายในถูกออกแบบเป็นสมัยใหม่ ที่แบ่งเป็นโซนต่างๆได้อย่างชัดเจน 

ปัง!!  เสียงประตูปิดดังลั่น เร่งให้สาวใช้ในบ้านค้นหาเด็กที่ก่อปัญหาแบบไม่รู้ตัว  ก่อนที่ระเบิดลูกที่สองจะลงมาอีกครั้ง

“ ดีน่ะป้า  ที่บ้านนรณศ์ญาวินิจ  ทั้งทึกทั้งทนขนาดนี้  ไม่อย่างนั้น ฉันว่าสร้างบ้านอีกสัก 10 หลังก็ต้องพังหมดเพราะอารมณ์ของ...โอ๊ย!!   เจ็บน่ะป้า ”  ยายฉลอม...คนรับใช้เก่าแก่หยิกไปที่ต้นแขนของสาวใช้ปากชุ่ยข้างๆ  ขณะส่องสายตาค้นหาต้นเหตุเรื่อง

“  เป็นแค่สาวรับใช้  อย่าริอาจนินทาเจ้านานสิ  ไอ้เรือง   เดี๋ยวเหาที่มันมีเต็มกะบานแก่ จะยิ่งลามไปทั่วตัวหรอก ”  สาวใช้รุ่นใหญ่หันมาสอนเด็กสาวรุ่นลูก

“  คุณมิ้น...เธอใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ล่ะ ขยันหาเรื่องซะจริงๆ  นั้นไงล่ะป้า เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าระเบิดลงกลางบ้านนรณศ์ญาวินิจ เรีบยร้อยแล้ว  ”ตุ่น แม่บ้านคนสนิทที่คอยรับใช้ มินตรา หรือมิ้นชี้นิ้วที่สาวผิวร่างบาง ที่นั่งฟังซีดี อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว บนชิงช้าไม้สักที่รายล้อมด้วยดอกไม้สีสดนานาพันธุ์  ที่เร่งแข่งกันผลิดอกบานอย่างเต็มที่ ท่ามกลางฝูงหิ่งห้อยที่ส่องแสงประกายระยิบระยับ

  เพราะเธอดูเด็กแบบนี้ แถบนิสัยแบบนี้ คุณผู้ชายถึงได้ห่วงขนาดนี้ไงล่ะ  แม้ว่าหลังจากที่เธอกลับมาจากเมืองนอก  เธอดูเปลี่ยนแปลงไปมากก็ตาม   ผมลอนสีน้ำตาลธรรมชาติ ดูไว้ยาวถึงกลางหลัง  ด้วยเหตุผลที่ว่าคูณผู้ชายชอบ  ใบหน้าใสของคนแก้มชมพูไร้เครื่องสำอาง ด้วยเหตุผลเดียวกันว่า คุณผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งหน้า   ต่อให้ไอ้ตุ่นไม่เป็นพระเจ้าก็ดูออกมาคุณมิ้นรู้สึกยังไงกับคุณท่าน แต่คุณท่านน่ะสิ...เธอดูไม่ออกจริงๆ  ความสัมพันธ์ของสองคนดูเหมือนพี่ชายขี้ห่วงกับน้องสาวจอมแก่นมากกว่า  (แม้ว่าคุณมิ้นเธอดูเป็นสาวสวยมากถึงมากที่สุด ในสายตาของผู้ชายรอบข้างก็ตาม)   

“อ้าว...ไอ้ตุ่น เห็นคุณก็รีบไปเรียกคุณซะสิ  อย่างโดนเอ็ดอีกรึไง ” ดาวเรือง...สาวใช้ฝีปากกล้าพูดขึ้น

.....................

ภายในห้องทำงานสีขาวขนาดใหญ่  ที่ถูกออกแบบพิถีพิถันเป็นพิเศษสำหรับเจ้าของบ้าน  เฟอร์นิเจอร์ที่เน้นไปทางโทนสีน้ำตาลอ่อน วางอยู่บนพรมนุ่มนิ่มสีครีม  คริสตันรูปหัวใจ...ของขวัญวันเกิดจากยัยตัวแสบ  ถูกวางไว้บนมุมโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองแฟ้มมหึมาที่ต้องเร่งแก้ไขให้เสร็จก่อนการนำเสนอต่อผู้ถือหุ้น ในวันุร่งขึ้น

เสียงใส่ๆของเด็กเจ้าปัญหาดังมาจากนอกห้อง ปลุกเขาให้ละมือจากการทำงาน เพื่อเตรียมแก้ไขเรื่องวุ่นๆของเด็กดื้อเสียก่อน

“พี่เชน.....คิดถึง  ”  สาวร่างบางกระโดดหอมแก้มคนตัวโต หน้าดุตรงที่นั่งทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย บนเก้าอี้ตัวยักษ์ในห้อง  อย่างเอาใจ พลางวางมือเรียวบางตรงกลางหน้าผาก ที่บัดนี้กลางเป็นปมเชือก 

“ไม่ต้องมาทำเป็นเอาใจ เรารู้รึเปล่าทำอะไรไว้ ” คนหน้าดุยังเก๊กหน้าต่อ เสียงเรียบที่ไม่แสดงความรู้สึกอย่างใด ทำให้เด็กสาวหน้าเจือนลงเล็กน้อย

หญิงสาวฉีกหญิงกว้างรับสู้สถานการณ์มาคุที่กำลังจะเกิดขึ้น พร้อมวางมือนวดไหล่ให้คนตัวโตอย่างเอาใจ “ แหม..มิ้นทำอะไรอีกล่ะค่ะ  วันนี้อยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ไปไหนมาเลยน่ะ”  มิ้นกระซิบข้างหู  เชตานนท์ หรือเชน เอ้าแถมหอมแก้มอีกข้างละ 2 ทีเลยก็ได้  “ถ้าไม่เชื่อถามใครก็ได้น่ะ  วันนี้ไม่ได้แอบไปที่บริษท์เลย ”

“พี่เชนก็รู้...ถ้ามิ้นแอบไปบริษทิ์จริง มิ้นก็ต้องรีบไปหาพี่เชนแล้ว แต่ว่ามิ้น...... ”

“แล้วนี่ล่ะ คืออะไร”   คนตัวโตโยนแฟ้มหนาลงบนโต๊ะไม้สัก  เสียงดั่งทั่วห้อง ทำให้คนที่เตรียมใจมาก่อนแอบหวั่นเหมือนกัน

“มิ้น...แค่ไปสมัครงานในเครือกรุ๊ปเราใช่ไหม  พี่เคยบอกเราแล้ว  เราไม่จำเป็นต้องทำงานอะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ พี่เลี้ยงเราได้ เข้าใจไหม  หรือว่าเราไม่เชื่อฟังพี่แล้ว พอปีกกล้าขาแข็งเข้าหน่อย ริอาจจะบินออกนอกลังแล้วหรอ หรือว่าอดใจไม่ไหว พอเห็นผู้ชายเข้าก็รีบตีตัวสนิทด้วย ” เสียงที่เคยไร้อารมณ์ค่อยๆกลายเป็นเสียงตวาดตามอารมณ์ที่คุมไม่อยู่  สายตาที่มองมาที่เธอ บ่งบอกถึงความผิดหวังในตัวหญิงสาวเต็มที่ ทำให้คนตรงหน้าเริ่มขวัญเสีย

“มิ้น..แค่ไม่อยากทำตัวเป็นภาระของใคร มิ้นไม่ใช้เป็นคนแบบนั้น ไม่ใช้คนที่พี่เชนกำลังดูถูก ...

แค่อยากทำงาน เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆกัน  มิ้นผิดหรอ... แล้วมิ้นก็ไม่ได้ทำตัวสนิทกับผู้ชายคนไหนสักหน่อย พวกเขามาหามิ้นเอง   มาช่วยแนะนำเรื่องใบสมัครงานก็แค่ไหน ”

“ทำไหม  พี่เชนต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”   สาวเจ้าน้ำตาเริ่มปฎิบัติการร้องเรียกความสนใจก่อนจะโดนดุไปมากกว่านี้

หรือเราจะเป็นพี่ชายที่หวงน้องเกินไป  ก็แน่นอกล่ะ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ก็คุณเธอดูบอบบางขนาดนี้  ถ้าวันนี้เค้าไม่ได้ยินพนักงานของเขา(ส่วนใหญ่ผู้ชาย) พูดถึงผู้หญิงที่ชื่อมินตรา ที่กำลังจะมาสมัครงานใหม่  ว่าสวยอย่างนูนอย่างนี่บางล่ะ น่ารักบ้างล่ะ อยากเป็นแฟนกับเธออีก เค้าคงไม่รู้ความจริงที่ว่ายัยมิ้นชอบแอบมาหาเขาที่บริษท์แล้วริอาจจะมาแอบสมัครงานอีก

“พี่ขอโทษ...  ”คนตัวโตรั้งร่างเล็กมานั่งบนตัก  ปลอบคนที่เพิ่งทำให้เสียขวัญอย่างตกใจ   อย่าร้องไห้น่ะคนเก่ง   พี่ขอโทษ   มือหนาลูบผมสีน้ำตาลนุ่มไปมา

“แต่...มิ้นต้องสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก  พี่ไม่ชอบ  พี่ไม่ชอบที่พวกผู้ชายชมมิ้นว่าสวย พี่ไม่ชอบให้พวกเขามองมิ้น พี่ไม่ชอบ........ ”.นิ้วเรียวยกขึ้นปิดปากคนตรงหน้าเป็นเชิงห้ามพูด  ก่อนโน้มใบหน้าก้มลง จนสัมผัสกับลมหายใจของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน เสียงหัวใจดังราวกลับจะระเบิดออกมาข้างนอก  คนตัวโตหลับตาช้าๆพร้องโน้มร่างเล็กๆให้มาใกล้กว่าเดิม

“พี่เชน....คิดว่า...คิดว่ามิ้นจะจูบพี่เชนหรอค่ะ  มิ้นก้มลงดูสิวเม็ดนี้ต่างหาก..... พี่เชนลืมตาได้แล้ว........  ” คนตัวเล็กออกแรงผลักคนขี้โมโห ก่อนรีบวิ่งออกจากห้องทำงานของชายหนุ่มที่บัดนี้ กำลังอมยิ่มกับเหตุการณ์ที่เกือบจะเกิดขึ้น