คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SOS :: ONE
O N E {1}
★
พวกเรากำลังออกจากห้องชมรมดนตรีส่วนตัวของพวกเรา เพื่อเดินไปยังห้องเรียน
ตลอดทางเดินที่พวกเราเดินผ่าน ผมก็มียิ้มเช็คเรตติ้งบ้างเป็นธรรมดา..
ด้วยความที่ผมน่ารักตัวเล็ก ทำให้ผมเป็นที่ชื่นชมของทั้งนักเรียนต่างเพศและเพศเดียวกัน
แต่ไม่ค่อยมีใครเข้ามาจีบหรือมายุ่งกับผมหรอกนะ เพราะคนเขาเข้าใจว่าผมเป็นแฟนกับไอชานยอลมัน
ที่คนเข้าใจผิดกันเรื่องนี้ สาเหตุก็เพราะไอลู่เลยฮะ มันเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องนี้...
เนื่องจากช่วงที่วงเรากำลังเริ่มดัง ก็มีคนมากหน้าหลายตาให้ความสนใจกับพวกเรา
ด้วยความที่ผมเองก็หน้าตาดี จึงมีคนเข้ามาจีบเยอะแยะ จนถึงขั้นน่ากลัว
ไอลู่ก็หวังดีเห็นผมเบื่อไอพวกที่มาตามจีบ และกลัวผมโดนฉุด จึงปล่อยข่าวไปว่าผมเป็นแฟนชานยอลมัน
พ่อไอชานมันเป็นมาเฟีย เลยไม่ค่อยมีใครอยากยุ่ง พวกนั้นจึงเริ่มหายๆไปจากชีวิตผมบ้าง
บวกกับผมอยู่กับไอชานมันบ่อย และเวลาไอชานฟันเขาแล้วอยากทิ้ง มันก็เอาผมไปอ้างอีก
ไอลู่กับเทาก็ขยันแซวทุกวันๆ ข่าวเลยยิ่งแพร่สะพัด คนยิ่งเข้าใจผิด
ผมเองก็ขี้เกียจจะแก้ตัวอะไร อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถึงผมจะชอบให้คนชื่นชม แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะหรอกนะ
“ เดินช้าๆ สิวะชานยอล มึงจะรีบไปไหน ” ผมบ่นชานยอลที่มันชักจะเดินเร็วไปแล้วนะ
“ เออว่ะ มึงเห็นใจไอแบคมันบ้าง ขามันสั้นก้าวไม่ทัน ”
“ มึงเป็นอะไรกับกูมากปะวะ ลู่ คุยทีไรแซะกูตลอด ”
“ โอ๋ๆนะมึง กูรักมึงหรอกนะแบค ถึงแซวมึงเล่น ” ลู่พูดพร้อมกับดึงมึงผมไปกุมไว้
“ ทะลึ่งละ มารกมารักอะไรกูล่ะ ขนลุกหมด ” ผมพูดพร้อมกับดึงมือออก ทำหน้าเหยเก แล้วฟาดเบาๆไปที่แขนลู่หานหนึ่งที
ลู่ห่าน เทา และชานยอลพากันหัวเราะออกมาเบาๆ กับการแสดงออกของผม
“ นี่!! ลู่ มึงอย่าทำอย่างนี้กับแบคสิ… ”
“ ฮืออ เทาๆ ช่วยเราด้วย ” ผมรีบเข้าไปเกาะแขนเทาเป็นการอ้อนทันที
“ ...มึงทำอย่างนี้กับแบค เดียวไอชานก็หึงมึงพอดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ” เทาพูดเสร็จก็หัวเราะเสียงดัง
ทำเอาลู่กับชานหัวเราะตามไปด้วย มีแค่ผมที่ทำหน้ายู่อยู่คนเดียว
พวกนี้หน่ะ ร้ายนัก .. ผมมักโดนเจ้าสามคนนี้แกล้งเป็นประจำ เพราะผมนะตัวเล็ก (แค่ตัวเล็กนะ ไม่ได้เตี้ย!!)
ผมดูเป็นเด็กน้อยน่ารักน่าหยิก? ที่สุดในกลุ่ม แต่ถ้ามีเรื่องขึ้นมาเข้า 3 ตัวนี้แหล่ะก็พากันปกป้องผม
แถมยังไม่ค่อยจะโมโหอะไรง่ายๆ เจ้าสามตัวนี้เลยรวมหัวแกล้งผมเล่นเป็นประจำ
“ ห้องนี่ไง เกรด 12 ห้อง A เข้าห้องกันเหอะ ” เทาเอ่ยขึ้นเมื่อเราเดินมาถึงบริเวณห้องเรียน
“ เห้ยยย มึงดูบนกระดาษดิ ปีนี้เค้าให้นั่งตามเลขที่ว่ะ ” ลู่หานพูดขณะที่พวกเราเดินเข้าห้องกัน
พวกเราหันไปมองที่หน้ากระดาน
ถึงนักเรียนทุกท่าน เนื่องจากปีนี้เป็นปีสุดท้ายของการใช้ชีวิตในโรงเรียน
เพื่อการเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย ทางโรงเรียนจึงขอให้นักเรียนนั่งตามเลขที่ตามแผนผังที่วางไว้
“ ใครแม่งคิดวะว่านั่งตามเลขที่ แล้วจะเรียนดีมากขึ้น? ” เทาสบถออกมาเบาๆ
“ ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาไรนิหว่า เทาเลขที่ 23 กู 24 แบค 25 ชาน 26 ก็นั่งใกล้กันอยู่ดี ”
ลู่หานพูดขึ้นและเดินนำไปที่โต๊ะนั่งของพวกเรา
ที่นั่งของผมอยู่แถวหลังสุด เป็นที่นั่งติดหน้าต่าง ตามสไตล์พระเอกนิยายทั่วไปฮะ
ข้างๆผมเป็นชานยอล ข้างหน้าผมเป็นลู่ห่าน ส่วนข้างลู่หานก็เป็นเทา
“ กูเลขที่สุดท้าย ถ้าเด็กใหม่มาก็เลขที่ 27 ป๊ะวะ ต้องนั่งข้างกูใช่ปะ คึคึ ” ไอชานพูดพร้อมหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
พวกผมได้แต่นั่งส่ายหน้าเงียบๆ กับพฤติกรรมของชานยอลมัน
.
.
.
.
.
.
“ นั่งที่ จ๊ะนั่งที่ ” อาจารย์ประจำชั้นของพวกเราเดินเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงให้พวกเรานั่งที่ให้เป็นระเบียบ
“ สวัสดีจ่ะ เด็กๆ ทุกคนคงรู้จักอาจารย์ดีอยู่แล้ว ปีนี้อาจารย์ก็จะมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธออีกครั้ง
เจอกันอีกปีแล้วเนอะ ถ้าพวกเธอมีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาอาจารย์ได้เช่นเดิมนะ.. ”
แล้วอาจารย์ก็เริ่มพรรณนาไปเรื่อยๆ ถึงการเตรียมตัวเข้ามหา’ลัย การตั้งใจเรียน บลาๆๆๆ
จนผมเริ่มจะง่วงเลยนั่งเหม่อมองพักสายตา มองท้องฟ้า ต้นไม้ ตึกเรียนอื่นๆ ไปเรื่อยๆ
“ และเทอมนี้เราจะมีเด็กใหม่เข้ามา .. ” คำพูดของอาจารย์ดึงสติผมกลับมาให้หันหน้าเข้ามาสนใจอาจารย์อีกครั้ง
“ อาจจะดูแปลกสำหรับพวกเราซักหน่อยที่มีเพื่อนย้ายเข้ามาในปีสุดท้ายแบบนี้
แต่อาจารย์ก็อยากฝากให้ทุกคนช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะจ๊ะ ”
.
.
“ เชิญจ๊ะ คยองซู ” อาจารย์หันหน้าไปทางประตูและพูดกับใครบางคน จากนั้นคนๆ นั้นก็ค่อยก้าวเข้ามาในห้อง
ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่คนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามา ผมเองก็เช่นกัน ..
ผู้ชายคนนี้ตัวเล็กกว่าผมอีกนะ เขาแต่งเครื่องแบบนักเรียนอย่างเรียบร้อย สะพายกระเป๋านักเรียนใบโต
ผมสีน้ำตาลหน้าม้าที่ไม่ได้เซตอะไร ส่งผลให้คนๆนั้นดูเด็กกว่าวัยเป็นอย่างมาก
ผิวขาวๆ ใบหน้าค่อนข้างกลม ปากหนาๆสีชมพู ดวงตากลมโตที่น่าเอ็นดู ที่แอบฉายแววความเศร้าอยู่
โดยรวมแล้ว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า
“ น่าร๊ากอ่ะ ” เอ่อ ผมกำลังคิดคำนี้อยู่ในใจ แต่คนข้างๆ ผม มันดันพูดออกมาซะเสียงดัง
คนในห้องเองก็เริ่มส่งเสียงฮือฮากันขึ้นมาบ้าง
“ แนะนำตัวเองสิจ๊ะ ” อาจารย์พูดขึ้นกับคนหน้าห้อง เรียกความเงียบให้กับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
คนตัวเล็กหน้าห้องโค้งทักทายพวกเราหนึ่งครั้งด้วยใบหน้านิ่งเฉย
ก่อนจะหันหลังไปหยิบปากกาเขียนกระดาน พร้อมกับเขียนบางอย่างลงไป
สวัสดีฮะ เพื่อนๆทุกคน ผมชื่อ โด-คยอง-ซู ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนฮะ
ผมไม่สามารถพูดได้ แต่ผมจะพยายามสื่อสารกับทุกคนครับ
. . . เริ่มมีเสียงคุย ซุบซิบกันบ้างภายในห้อง
“ เฮ้ยยยย มึงสเปคเลยอ่ะ ตัวเล็กๆขาวๆ ” ชานยอลหันมากระซิบกับผม
“ มึงหยุดเลยไอชาน เขาพูดไม่ได้ มึงยังจะไปหลอกเขาอีกหรอวะ ” ผมตอบกลับไป
“ มึงเห็นกูเป็นคนยังไงวะ กูจริงจังนะเว้ย คนนี้จริงจัง กูจีบกูบอกเลย ”
“ กูก็เห็นมึงจริงจังทุกคนอ่ะไอชาน แล้วทิ้งมากี่คนแล้วล่ะ ” ไอลู่ที่นั่งแอบฟังอยู่ข้างหน้า ทนไม่ไหวหันหลังมาแขวะ
“ มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นหรอวะ ” ชานยอลถามออกมา
“ เอออออออ !!! ” ผม ลู่หาน และเทาตอบพร้อมกัน
“ เงียบๆ ก่อนจ๊ะๆ ครูขอแนะนำเพื่อนให้อีกทีนะ เพื่อนชื่อ โดคยองซู
เพื่อนมีปัญหาเกี่ยวกับการพูดนิดหน่อย อาจารย์เลยอยากให้เราดูแลเพื่อนให้มากๆนะ เข้าใจมั๊ยจ๊ะทุกคน ”
“ ค่ะ / ครับ ”
“ ที่นั่งของเพื่อนอยู่ตรงไหนจ๊ะ... “
“ เลขที่ 27 ตรงนี้ครับอาจารย์ข้างๆผมเอง ^____________________^/ / ”
ชานยอลยกมือบอกอาจารย์ พร้อมยิ้มหวานสุดๆ
“ เดินไปนั่งที่เลยจ๊ะ คยองซู ” อาจารย์หันไปพูดกับคนตัวเล็กข้างๆ
คนตัวเล็กโค้งเคารพอาจารย์ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่
ทำเอาคนข้างๆ ผมลุกลี้ลุกลน ตื่นเต้นออกหน้าออกตามากๆ
อาจารย์กวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนจะพูดบางอย่างออกมา...
“ เอ่อแบคฮยอนจ๊ะ ใครให้เราไปนั่งตรงนั้นกัน ครูแทบมองไม่เห็นเธอแหน่ะ ”
“ ผมเองก็แทบจะมองไม่เห็นใครเลยเหมือนกันครับ.. อาจารย์ ”
ทุกคนในห้องหันมามองและส่งเสียงหัวเราะออกมา ก็ดูคนข้างๆ คนข้างหน้า และคนเยื้องๆผมสิฮะ
เทา ลู่หาน ชานยอลงี้ รอบๆ ที่นั่งมีแต่คนตัวสูงๆ แถมผมยังนั่งมุมหลังห้องอีก
เหมือนผมกำลังอยู่ในหลุมเลยแฮะ…
“ เอ่อออ งั้นเธอย้ายไปนั่งตรงเลขที่ 28 ข้างๆ เด็กใหม่ละกัน
จะได้มองเห็นกระดานชัดๆ ละก็จะได้คอยช่วยเหลือเพื่อนใหม่ด้วย ”
“ อ่าาาา .. ครับ ” ผมตกใจกับคำพูดอาจารย์เล็กน้อย แต่ก็เก็บกระเป๋าย้ายไปตามคำสั่งของอาจารย์
“ ทำไมไม่ให้ผมย้ายไปช่วยเหลือเด็กใหม่ละครับอาจารย์ ”
“ โห่วววววววว ” เพื่อนทั้งห้องหันมาโห่วให้ความน่าม่อของไอชาน ส่วนอาจารย์ก็ได้แต่ส่งยิ้ม
จากนั้นอาจารย์ก็ยังคงพร่ำบ่นถึงการเลือกวิชาเลือกที่พวกเราต้องลงเรียนในเทอมนี้.. ผมไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่หรอกนะ
ผมย้ายมานั่งข้างๆเพื่อนใหม่ตัวเล็กแล้ว อ่า ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาตัวเล็กกว่าผมอีกนะเนี่ย
เพื่อนใหม่เขาเอาแต่นั่งเหม่อมองไปรอบๆ .. ผมมองไปทางชานยอลหมอนี่ก็นั่งจ้องเด็กใหม่ซะไม่เกรงใจเจ้าตัวเลย
ผมจึงไลน์ไปแซวมันว่า “ มึงมองขนาดนี้แด-รกเขาเลยมั๊ย ”
“ แลกที่กันมึง.. 
” ชานยอลมันส่งตอบกลับมา
“ ไม่!! อิจฉากูล่ะสิ คิคิ ” ผมตอบไลน์ พร้อมกับหันหน้าไปหามันและแลบลิ้นให้มันหนึ่งที
แล้วผมก็เหลือบมองเด็กใหม่ข้างๆ ผมอีกที ..
ผมจะทำไงดีนะ .. ปกติในชีวิตผม ผมแทบไม่ต้องเริ่มเปิดบทสนทนากับใครก่อนเลย
ถ้าผมจะทักเขา เขาจะสนใจผมมั๊ยนะ ถ้าผมชวนเขาคุย เขาจะตอบกลับผมยังไงล่ะ
โอ้ยยย ทำไมผมต้องมาคิดมากด้วยนะ ปล่อยเขานั่งเงียบๆ ไปก็ได้นิ
.
.
.
ผมแอบมองเขาเป็นระยะๆ คนอื่นๆ ในห้องก็เช่นกัน เขาคงรู้สึกอึดอัดไม่น้อย
หู้ววววววววว ผมควรทำไงดีล่ะ...
“ อ่า สวัสดีนาย... ” ผมตัดสินใจเอ่ยคำทักทายไปที่คนข้างๆ พร้อมกับเอานิ้วสะกิดไปที่หัวไหล่คนข้างๆ
คนข้างๆ หันหน้ามามองผมพร้อมทำตาแป๋วแหวว
“ ...นะ นายชื่อคยองซูใช่มั๊ย ฉันชื่อแบคฮยอนนะ.. เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
สายตาของเขาที่จ้องมองผม ทำเอาผมเกรง จนพูดติดๆ ขัดๆ เลยทีเดียว
คนข้างๆ ผม รีบคว้ากระเป๋าเป้ที่ห้อยอยู่ข้างหลังเก้าอี้ขึ้นมา พร้อมหยิบสมุดและปากกาออกมาวางบนโต๊ะ
ผมมองอย่างสงสัย.. เขาเขียนบางอย่างลงไปในสมุด ก่อนจะเลื่อนสมุดนั้นมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“ สวัสดีแบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ.. ^^ ”
แค่ข้อความสั้นๆ รอยยิ้มบางๆ แล้วทำไมผมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยนะ
------------------------------------------------------------
มีคนอ่าน ฟิคเค้าด้วยอ่ะ ตื่นเต้นๆ .. อร๊ายยย
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนะคะ ซึ้งน้ำใจมากมากเยยย
คยองซูมาแล้ววน๊ะจ๊าาาาาาาาาา อิอิ
ความคิดเห็น