ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 - ตกหลุมรัก - [HunHan]
แค่ผมได้พบคุณเพียงหนึ่งครั้ง
ผมก็คิดถึงคุณทุกวัน...
ผมก็คิดถึงคุณทุกวัน...
SEHUN's Part.
"ไอ้ฮุน กูไปรอที่สนามนะเว้ย"
"เออๆ เดี๋ยวกูตามไป"
ผมตะโกนตอบไอ้จงอินที่เดินออกจากห้องเรียนไปแล้ว และก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะไปเล่นฟุตบอลแบบที่ทำประจำหลังเลิกเรียน แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะเดินพ้นบริเวณหน้าห้องเรียน เสียงแหลมๆของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ผมต้องหันไปมองด้วยความตกใจ
"เห้ย! นายน่ะ ระวัง"
ซ่าาาา..
แกร๊งง!
"เห้ย!"
ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อร่างเล็กๆนั่นพุ่งเข้ามาหาผมอย่างแรงจนเราทั้งคู่ไถลไปด้านหลังแทบจะพร้อมกับที่กระป๋องใส่น้ำตกลงมา ผมรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจคนตัวเล็กที่ซบอยู่ที่หน้าอกผม คงเพราะตกใจนั่นล่ะ
แต่หัวใจผม..มันไม่ใช่เพราะตกใจเนี่ยสิ
"เห้ยนี่นายเป็นอะไรมากมั้ย? เจ็บหรือเปล่า? เราขอโทษนะๆๆๆ"
คนตรงหน้าลุกขึ้นและยื่นมือมาหาผมเหมือนจะช่วยพยุง แต่ผมกลับไม่ได้สนใจมือเล็กๆนั่นเล ผมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตเป็นประกายนั่นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
"เอ่อ.. ไม่เป็นอะไรหรอก ขอบคุณนะ"
ผมเอ่ยขอบคุณออกไปโดยที่ยังไมาละสายตาจากเขา ร่างเล็กๆยืนเต็มความสูงและยิ้มให้ผม
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คราวหลังระวังหน่อยนะ ไอ้กระป๋องนั่นคงเป็นอันที่เพื่อนๆเราเอามาแกล้งอาจารย์น่ะล่ะ ฮ่ะๆๆ"
"เรา..เซฮุนนะ เกรดสิบเอ็ด"
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงพูดไปแบบนั้น แต่มันก็ทใชำให้คิ้วสวยๆของคนตรงหน้าขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนที่เสียงหัวเราะใส่ๆจะดังตามมา
"ฮ่ะๆๆๆ นายเป็นรุ่นน้องนะ พี่ลู่ห่าน เกรดสิบสอง^^"
"อะ..อ๋อ ครับฮยอง.."
"นายไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวตรงนี้เราทำความสะอาดเอง ไม่ต้องห่วงนะ"
ผมมองตามพี่ลู่ห่านที่เดินเข้าไปในห้องเรียนและเดินกลับออกมาพร้อมไม้ม็อบถูพื้น ก่อนจะเริ่มถูมันไปถามพื้นที่เปียกน้ำ
..ตึกตัก..ตึกตัก..
เสียงอะไรกัน แปลกๆ..
ทำไมผมถึงรู้สึกชาไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ..
"เฮ้! รออะไรน่ะ กลับบ้านเถอะ เย็นมากแล้วนะ"
พี่ลู่ห่านเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม และเสียงหวานๆนั่นก็ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมตัดสินใจเดินเข้าไปแย่งไม้ม็อบมาจากเขาและลงมือถูน้ำบนพื้น
"เห้ย ทำอะไรอ่ะ ไม่เป็นไรน่าา"
พี่ลู่ห่านพยายามจะแย่งมันกลับ แต่ผมก็ดึงไม้ม็อบไปไว้อีกข้างได้ทัน
"ผมจะทิ้งฮยองทำความสะอาดคนเดียวได้ไงกัน"
LUHAN's Part.
"ผมจะทิ้งฮยองทำความสะอาดคนเดียวได้ไงกัน"
..ตึกตัก..ตึกตัก..
บ้าจริง!
ผมยกมือขึ้นขยุ้มเสื้อที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าอาจได้ยินเสียงของมัน เซฮุนยิ้มบางๆและก้มลงถูพื้นต่อด้วยความชำนาญจนผมเผลออมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"นายทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอเซฮุน?"
"อ่า.. ก็ทำบ่อยน่ะครับ"
เจ้าเด็กเกรดสิบเอ็ดพูดเขินๆพลางยกมือขึ้นเก้าท้ายทอย ใบหน้าขาวใสเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อดูน่ารัก ทำให้ผมอดยกมือขึ้นหยิกแก้มไม่ได้
"นายน่ารักนะ เหมือนน้องชายพี่เลย ที่บ้านโดนใช้ตลอด ฮ่ะๆๆ"
หลังจากทำความสะอาดเสร็จ เจ้าเด็กตัวสูงก็เอาไม้ม็อบไปแขวนไว้ในห้องเรียนและเดินสะพายเป้ออกมา โดยอาสาจะไปส่งผมที่บ้าน ความจริงผมก็ไม่ใช่ว่าไว้ใจหมอนี่มากหรอกนะ แต่ยังไงวันนี้แบคฮยอนก็ต้องอยู่ทำรายงานต่อตอนเย็น ผมคงเหงาแย่ถ้าไม่มีเพื่อนกลับบ้านน่ะ .__.
"บ้านฮยองไปทางเดียวกับบ้านผมหรอเนี่ย.."
เซฮุนที่รับหน้าที่ขับมอเตอร์ไซค์พึมพำเบาๆ ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านผมที่ไม่ใหญ่โตอะไรนัก
"เอาน้ำอะไรมั้ยเซฮุน ขับมาเหนื่อยๆ"
ผมถามพลางเดินนำเข้าไปในบ้านโดยมีเจ้าเด็กน้อยเดินตาม เซฮุนส่ายหน้าช้าๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา
"น้องชายฮยองยังไม่กลับหรอครับ?"
"อื้ม วันนี้เจ้านั่นทำรายงานต่อนะ พี่เลยต้องกลับคนเดียว"
ถึงเซฮุนจะบอกว่าไม่เอาก็เถอะ แต่ผมก็ตัดสินใจเทน้ำเปล่าใส่แก้วและเดินเอาไปให้อยู่ดี เด็กน้อยยกมือขึ้นรับก่อนจะเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"ขอบคุณครับฮยอง"
"ไอ้ฮุน กูไปรอที่สนามนะเว้ย"
"เออๆ เดี๋ยวกูตามไป"
ผมตะโกนตอบไอ้จงอินที่เดินออกจากห้องเรียนไปแล้ว และก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะไปเล่นฟุตบอลแบบที่ทำประจำหลังเลิกเรียน แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะเดินพ้นบริเวณหน้าห้องเรียน เสียงแหลมๆของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ผมต้องหันไปมองด้วยความตกใจ
"เห้ย! นายน่ะ ระวัง"
ซ่าาาา..
แกร๊งง!
"เห้ย!"
ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อร่างเล็กๆนั่นพุ่งเข้ามาหาผมอย่างแรงจนเราทั้งคู่ไถลไปด้านหลังแทบจะพร้อมกับที่กระป๋องใส่น้ำตกลงมา ผมรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจคนตัวเล็กที่ซบอยู่ที่หน้าอกผม คงเพราะตกใจนั่นล่ะ
แต่หัวใจผม..มันไม่ใช่เพราะตกใจเนี่ยสิ
"เห้ยนี่นายเป็นอะไรมากมั้ย? เจ็บหรือเปล่า? เราขอโทษนะๆๆๆ"
คนตรงหน้าลุกขึ้นและยื่นมือมาหาผมเหมือนจะช่วยพยุง แต่ผมกลับไม่ได้สนใจมือเล็กๆนั่นเล ผมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตเป็นประกายนั่นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
"เอ่อ.. ไม่เป็นอะไรหรอก ขอบคุณนะ"
ผมเอ่ยขอบคุณออกไปโดยที่ยังไมาละสายตาจากเขา ร่างเล็กๆยืนเต็มความสูงและยิ้มให้ผม
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คราวหลังระวังหน่อยนะ ไอ้กระป๋องนั่นคงเป็นอันที่เพื่อนๆเราเอามาแกล้งอาจารย์น่ะล่ะ ฮ่ะๆๆ"
"เรา..เซฮุนนะ เกรดสิบเอ็ด"
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงพูดไปแบบนั้น แต่มันก็ทใชำให้คิ้วสวยๆของคนตรงหน้าขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนที่เสียงหัวเราะใส่ๆจะดังตามมา
"ฮ่ะๆๆๆ นายเป็นรุ่นน้องนะ พี่ลู่ห่าน เกรดสิบสอง^^"
"อะ..อ๋อ ครับฮยอง.."
"นายไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวตรงนี้เราทำความสะอาดเอง ไม่ต้องห่วงนะ"
ผมมองตามพี่ลู่ห่านที่เดินเข้าไปในห้องเรียนและเดินกลับออกมาพร้อมไม้ม็อบถูพื้น ก่อนจะเริ่มถูมันไปถามพื้นที่เปียกน้ำ
..ตึกตัก..ตึกตัก..
เสียงอะไรกัน แปลกๆ..
ทำไมผมถึงรู้สึกชาไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ..
"เฮ้! รออะไรน่ะ กลับบ้านเถอะ เย็นมากแล้วนะ"
พี่ลู่ห่านเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม และเสียงหวานๆนั่นก็ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมตัดสินใจเดินเข้าไปแย่งไม้ม็อบมาจากเขาและลงมือถูน้ำบนพื้น
"เห้ย ทำอะไรอ่ะ ไม่เป็นไรน่าา"
พี่ลู่ห่านพยายามจะแย่งมันกลับ แต่ผมก็ดึงไม้ม็อบไปไว้อีกข้างได้ทัน
"ผมจะทิ้งฮยองทำความสะอาดคนเดียวได้ไงกัน"
LUHAN's Part.
"ผมจะทิ้งฮยองทำความสะอาดคนเดียวได้ไงกัน"
..ตึกตัก..ตึกตัก..
บ้าจริง!
ผมยกมือขึ้นขยุ้มเสื้อที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าอาจได้ยินเสียงของมัน เซฮุนยิ้มบางๆและก้มลงถูพื้นต่อด้วยความชำนาญจนผมเผลออมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"นายทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอเซฮุน?"
"อ่า.. ก็ทำบ่อยน่ะครับ"
เจ้าเด็กเกรดสิบเอ็ดพูดเขินๆพลางยกมือขึ้นเก้าท้ายทอย ใบหน้าขาวใสเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อดูน่ารัก ทำให้ผมอดยกมือขึ้นหยิกแก้มไม่ได้
"นายน่ารักนะ เหมือนน้องชายพี่เลย ที่บ้านโดนใช้ตลอด ฮ่ะๆๆ"
หลังจากทำความสะอาดเสร็จ เจ้าเด็กตัวสูงก็เอาไม้ม็อบไปแขวนไว้ในห้องเรียนและเดินสะพายเป้ออกมา โดยอาสาจะไปส่งผมที่บ้าน ความจริงผมก็ไม่ใช่ว่าไว้ใจหมอนี่มากหรอกนะ แต่ยังไงวันนี้แบคฮยอนก็ต้องอยู่ทำรายงานต่อตอนเย็น ผมคงเหงาแย่ถ้าไม่มีเพื่อนกลับบ้านน่ะ .__.
"บ้านฮยองไปทางเดียวกับบ้านผมหรอเนี่ย.."
เซฮุนที่รับหน้าที่ขับมอเตอร์ไซค์พึมพำเบาๆ ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านผมที่ไม่ใหญ่โตอะไรนัก
"เอาน้ำอะไรมั้ยเซฮุน ขับมาเหนื่อยๆ"
ผมถามพลางเดินนำเข้าไปในบ้านโดยมีเจ้าเด็กน้อยเดินตาม เซฮุนส่ายหน้าช้าๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา
"น้องชายฮยองยังไม่กลับหรอครับ?"
"อื้ม วันนี้เจ้านั่นทำรายงานต่อนะ พี่เลยต้องกลับคนเดียว"
ถึงเซฮุนจะบอกว่าไม่เอาก็เถอะ แต่ผมก็ตัดสินใจเทน้ำเปล่าใส่แก้วและเดินเอาไปให้อยู่ดี เด็กน้อยยกมือขึ้นรับก่อนจะเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"ขอบคุณครับฮยอง"
.........................................................................
fahsaifever.
รอกันนานมั้ยคะ? 5555555555
หลังจากสปอยล์ไว้ฟ้าก็ไม่ได้ลงอีกเลย.___.
ตอนนี้ฮุนฮานคัมแบ็กสเตจแล้วนะคะ
ใครที่ติดตามคู่นี้อยู่ก็คงฟินหนักๆหน่อยล่ะ 555555
ฝากเม้นด้วยนะคะ จุ้บๆ<3
รอกันนานมั้ยคะ? 5555555555
หลังจากสปอยล์ไว้ฟ้าก็ไม่ได้ลงอีกเลย.___.
ตอนนี้ฮุนฮานคัมแบ็กสเตจแล้วนะคะ
ใครที่ติดตามคู่นี้อยู่ก็คงฟินหนักๆหน่อยล่ะ 555555
ฝากเม้นด้วยนะคะ จุ้บๆ<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น