คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 - แผนร้าย - [ChanBaek]
Can you tell me what is love?
บอกผมได้ไหมว่ารักคืออะไร?
ผมกวาดสายตาไปรอบๆโรงอาหารใหญ่เพื่อหาเจ้าเพื่อนตัวแสบทั้งสองที่ไม่รู้ไปมุดหัวที่ไหน -_- เอาเถอะๆ ผมก็ยอมรับนะว่าผมมาเลตเวลานัดกินข้าวปกติไป 10 นาที แต่ให้ทำไงได้เล่า ก็เล่นโดนประชากรนักเรียนหญิงล้อมไว้ราวกับตัวเองเป็นซีวอนซูเปอร์จูเนียร์อย่างนั้นแหละ T^T
"ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อยๆ"
ผมพยายามพูดอย่างใจเย็นและส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้พวกเธอแบบที่ทำประจำ แม้จะอยากอาเจียนออกมาเป็นสีชมพูก็เถอะ แต่ก็ต้องทำเพราะไม่งั้นภาพลักษณ์หนุ่มป๊อปอย่างผมเสียหายป่นปี้แน่ๆ
"ชานยอลอาาา *-*"
"กรี๊ดดดด!"
ผมแอบเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นมา ทุกตารางเซนติเมตรไม่มีที่ว่างให้เดินเลยแม้แต่น้อย TT
"ขอทางด้วยครับ ^^"
ผมออกแรงดันร่างของใครคนหนึ่งออกไปเบาๆและใช้สองขายาวๆวิ่งไม่คิดชีวิตเข้าไปในห้องอาหารวีไอพีพลางกวาดสายตามองหาไอ้เซฮุนกับไอ้จงอิน ไม่นานก็เจอพวกมันนั่งหอบอยู่ที่โต๊ะ ผมเดินเข้าไปยิ้มๆพลางแซว
“ไงพวกมึง เกือบตาย ฮ่ะๆๆๆ”
“ไม่ต้องมาแซวเลยนะสัส -_- เพราะมึงนั่นแหละทำให้พวกกูเป็นห่วงจนต้องออกไปนั่งรอที่โรงใหญ่จนโดนรุมทึ้งวิ่งเข้ามาไม่ทันแบบนี้อ้ะ!”
ไอ้จงอินพูดเสียงเข้มแต่ท่าทางมันไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยสักนิด ออกจะสะใจมากกว่าที่เห็นสภาพน่าอนาถของเจ้าเพื่อนทั้งสอง โอเคๆ ผมยอมรับนะว่าภาพที่พวกมันมีหยาดเหงื่อเกาะพราวตามใบหน้าและผมมันดูดีมากๆ แต่มันก็ในมุมของแฟนคลับหรอกนะ –O-
“ไอ้เชี่ยจงอิน มึงเบาๆหน่อยก็ได้ อยู่กันแค่นี้ หูกูจะแตกละ =_=”
ไอ้เซฮุนที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยออกมาและผลักหัวไอ้จงอินจนมันแทบหงายหลัง
“มึงดูไอ้หยอยดิวะ มัวแต่ไปดูและเทคแคร์ไอ้ตัวเล็กไม่สนใจเพื่อนฝูง -3-“
“ไอ้กัมจง!”
ไอ้เซฮุนเรียกไอ้จงอินเสียงดังและยกมือขึ้นมาปิดปากมันไว้แน่นๆ ทำให้ผมขมวดคิ้วมองเจ้าหัวขาวอย่างเค้นคำตอบ
“นี่มึงบอกไอ้จงอินอ่อวะ -_-“
“เอ่อ โทษว่ะ”
ไอ้เซฮุนยิ้มแห้งๆมองมาทางผม แต่ก็ต้องสะบัดมือออกอย่างรวดเร็วเมื่อไอ้คนที่อยู่ข้างๆกัดมือมันอย่างแรงนั่นเอง –O- ซาดิสต์จริงๆไอ้พวกนี้
“โอ้ยเชี่ย! กัดทำห่าอะไรวะไอ้กัมจง”
“มือมึงไม่ได้หอมนุ่มน่าสัมผัสเลยนะ ยังเอามาปิดปากกูอีก เค็มชิบหาย -..-“
ไอ้จงอินบ่นกระปอดกระแปดและนิ่งไปสักพักเหมือนใช้ความคิด จนผมและไอ้เซฮุนมองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่ไอ้จงอินจะแหกปากออกมาเสียงดังจนไอ้เซฮุนสะดุ้งแทบตกเก้าอี้ O_O
“ไอ้เชี่ยยอล! มึงไม่สนแม่งหน่อยอ่อวะ ตัวเล็กของมึงอ่ะ J”
“พ่อง โคตรห่างไกลสเป๊คกูอ่ะครับ”
ผมตอบแทนจะทันที ก็มันจริงนี่ เหวี่ยงๆแบบนั้นคบกันไปก็ปวดหัวพอดี -_- เหอะ ผมก็ยอมรับนะว่าถ้าผมไม่รู้จักเขาผมจีบแน่ แต่เผอิญว่าเราก็รู้ธาตุแท้กันแล้วไง
“โหยย ลองคิดดูนะ..”
ไอ้เซฮุนพูดขึ้นเสียงเบาและจริงจังขึ้นมาก ทำให้ผมและไอ้จงอินยื่นหน้าเข้ามาใกล้มันพร้อมตั้งใจฟังสิ่งที่มันกำลังจะพูด
“วีนๆเหวี่ยงๆแบบนั้นแปลว่าไม่มีแฟน..”
“แล้วถ้าไม่มีแฟนก็แปลว่ายังซิง J”
ไอ้จงอินพูดต่อไอ้เซฮุนเหมือนเดาความคิดกันออก แล้วนั่นก็ทำให้หัวสมองของผมกระตุกวูบขึ้นมา พลันความคิดชั่วร้ายก็ลอยเข้ามาในหัว
ผมลืมคิดไปได้ยังไงนะ..
“ไม่อยากเป็นคนแรกหรอครับ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เซฮุนกับไอ้จงอินก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน เหลือผมคนเดียวที่ยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดว่าควรทำตามที่พวกมันแนะนำดีมั้ย
เอาวะ ประสบการณ์ชีวิตเนอะครับ ^^
……………………….
แอ๊ด..
ผมเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไปทันทีที่เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงละสายตาจากหน้าต่างที่สาดส่องแสงแดดเข้ามาภายใน ในห้องที่ไม่ได้เปิดไฟสักดวงนอกจากแอร์ทำให้ผมมองเห็นร่างของเขาได้ชัดเจน
“เท้าเป็นไงบ้าง”
ผมเหวี่ยงกระเป๋าลงกับโซฟาแถวนั้นและลากเก้าอี้มานั่งกับคนตัวเล็กข้างเตียง เขาหรี่ตามองผมเล็กน้อยเหมือนผมเป็นพวกโรคจิตและเริ่มขยับออกห่าง จนผมต้องเอื้อมมือไปคว้าแขนเล็กๆนั่นมาจับไว้เพื่อไม่ให้เขาหนี
“จะไปไหนหือ..”
“ปล่อย..ปล่อยนะ!”
ร่างบางเริ่มพยศอีกครั้ง เขาบิดข้อมือออกเพื่อบีบให้ผมปล่อย แต่ก่อนที่มือผมจะหลุดจากแขนขาวๆนั่นผมก็ใช้แขนอีกข้างที่ว่างอยู่เอื้อมไปคว้าแอวบางเข้ามากอดไว้แน่นจนคนตัวเล็กถึงกับเบิกตากว้างมองผมด้วยความตกใจ
“จะทำอะไร..อ้ะ”
ผมไม่รอให้เขาด่าอะไรต่ออีก ผมจัดการดันร่างบางให้นอนราบลงกับเตียงและพาตัวเองขึ้นไปทาบทับร่างนั้นไว้ คนตรงหน้าพยายามใช้ขาดันผมออก แต่มันก็ไม่มีผลเลยถ้าเทียบกับแรงมหาศาลของผม
“แบคฮยอน!”
เสียงแหลมๆหวีดร้องขึ้นที่หน้าประตูเรียกความสนใจให้ผมกับตัวเล็กหันไปมองพร้อมกัน ผู้ชายหน้าหวานคนนั้นนั่นเองที่มาขัดขวาง ‘กิจกรรม’ ของผมไว้ -_-
“พี่ลู่..”
คนชื่อแบคฮยอนใช้จังหวะที่ผมกำลังเผลอถีบผมออกสุดแรงจนร่างของผมกระเด็นตกเตียงลงมา ความรู้สึกปวดหนึบๆไปทั่วบั้นท้ายทำให้ผมยังไม่สามารถลุกไปไหนได้
บ้าจริง! ฤทธิ์เยอะนักนะ
“นายทำอะไรน้องฉันน่ะ!”
ผู้มาใหม่กำลังจะย่างสามขุมเข้ามาหาผมด้วยสายตามุ่งร้าย แต่แบคฮยอนก็คว้าแขนผู้เป็นพี่เอาไว้และพูดเสียงอ่อนเหมือนเด็กทำความผิด
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ลู่ ไปกันเถอะฮะ”
จังหวะที่เขากำลังดันร่างพี่ชายสุดโหดออกไป ดวงตาคู่นั้นก็หันกลับมามองผมด้วยสายตาคาดโทษ
ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ J
fahsaifever.
กว่าจะจบพาร์ทสองได้รอกันนานมั้ยคะ._.
คือมันเป็นงี้ อัพนะแต่ไม่ขึ้น55555
ใกล้มีฮุนฮานแล้วนะคะ แม่ยกคู่นี้อดใจรอนิดนึง ฮึบ!
คอมเม้นต์เพื่อกำลังใจในการแต่งต่อของไรเตอร์ได้น้าอิอิ^^
ความคิดเห็น