ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro - แรกพบ- [ChanBaek]
มีคนเคยบอกผมเอาไว้ว่า 'ความรักคือปัจจัยที่ 5 ของการมีชีวิตอยู่'
แล้วถ้าผมยังหามันไม่เจอ...
ผมจะอยู่ต่อไปได้มั้ย?
แล้วถ้าผมยังหามันไม่เจอ...
ผมจะอยู่ต่อไปได้มั้ย?
"แบคฮยอน! เร่งมือหน่อยสิ เรามีเวลาไม่มากหรอกนะ"
ผมรีบสะพายเป้ขึ้นบ่าและวิ่งออกจากบ้านไปที่รถทันทีที่เสียงโหดๆของพี่ลู่ห่าน พี่ชายสุดที่รักและโหดในเวลาเดียวกันดังตามมาอีกแล้ว T_T อย่ามองผมแบบนั้นะ! ผมยอมรับก็ด้ว่าผมเองที่สาย -3-
"มาแล้วๆๆ -O-" พอผมวิ่งขึนรถตู้ คนขับรถก็กระชากเกียร์ทันทีเหมือนจะรีบไปตายที่ไหนสักที =_= นี่ผมกำลังจะไปโซลหรือไปอิรักกันแน่นะถึงต้องรีบกลัวตกเครื่องขนาดนี้
"จริงๆเลยนะ ถ้าตกเครื่องพี่จะยัดนายลงส้วม -_-"
"โหไรอ่าาา นิดๆหน่อยๆบ่นไปได้" ผมยู่ปากให่พี่ลู่ห่านและมองออกไปนอกรถ บรรยากาศแสนสงบและเป็นธรรมชาติของปูซานทำให้อดใจหายไม่ได้ที่ต้องจากเมืองท่าที่สำคัญของเกาหลีไปเมืองหลวง แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่นา
เรามาถึงสนามบินอย่างเฉียดฉิวมาก T_T พอก้าวเข้าสนามบินเท่านั้นแหละผมก็ไดยินเสียงประกาศขึ้นเครื่องพอดี ผมจึงรีบไปโหลดกระเป๋าเข้าเครื่องและวิ่งเข้าไปในเกท แต่จังหวะเดียวกันนั้นผมก็ชนกับใครบางคนเข้าอย่างจังจนผมเสียหลักล้มลงที่พื้น
"เฮ้! เป็นอะไรมากมั้ยนั่น" ชายปริศนาคนนั้นเข้ามาดูอาการของผมที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ TOT ถึงไม่ถลอกก็เถอะแต่มันก็ชาวาบไปหมดเลย "ตัวเล็กๆอย่างนายคงเจ็บมากสินะ ฮะๆๆ"
"ไม่ช่วยก็ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ! -O-" ผมปัดมือเขาที่พยายามจะพยุงผมขึ้นออกแล้วลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีด้วยแววตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก็จริงมั้ยล่ะ ผมเปล่าผิดนะ! "นายน่ะ เดินยังไง ไม่เห็นเหรอว่ารีบ"
"ปากเก่งแบบนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะมั้ง -.-" คนตัวสูงมองพิจารณาผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เรือนร่างผ่ายใต้โค้ตสีดำดูไม่บึกบึนเกินไปแต่ก็ถือว่าเป็นบอดี้ที่เพอร์เฟ็กต์มากๆเลย อ่ะๆๆ ผมยอมรับก็ได้ว่าเขาหน้าตาดีน่ะ -_-//
"ฉันไม่เอาเรื่องนายหรอก ไปล่ะ รีบ!" ผมพูดได้แค่นั้นก็หันหลังวิ่งออกไปทันที โดยมีเสียงหัวเราะกวนประสาทของเขาตามมาเท่านั้น
ฮึ่ย! คนอะไรกันกวนประสาทจริงๆเล้ยยย -O-
ผมรีบสะพายเป้ขึ้นบ่าและวิ่งออกจากบ้านไปที่รถทันทีที่เสียงโหดๆของพี่ลู่ห่าน พี่ชายสุดที่รักและโหดในเวลาเดียวกันดังตามมาอีกแล้ว T_T อย่ามองผมแบบนั้นะ! ผมยอมรับก็ด้ว่าผมเองที่สาย -3-
"มาแล้วๆๆ -O-" พอผมวิ่งขึนรถตู้ คนขับรถก็กระชากเกียร์ทันทีเหมือนจะรีบไปตายที่ไหนสักที =_= นี่ผมกำลังจะไปโซลหรือไปอิรักกันแน่นะถึงต้องรีบกลัวตกเครื่องขนาดนี้
"จริงๆเลยนะ ถ้าตกเครื่องพี่จะยัดนายลงส้วม -_-"
"โหไรอ่าาา นิดๆหน่อยๆบ่นไปได้" ผมยู่ปากให่พี่ลู่ห่านและมองออกไปนอกรถ บรรยากาศแสนสงบและเป็นธรรมชาติของปูซานทำให้อดใจหายไม่ได้ที่ต้องจากเมืองท่าที่สำคัญของเกาหลีไปเมืองหลวง แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่นา
เรามาถึงสนามบินอย่างเฉียดฉิวมาก T_T พอก้าวเข้าสนามบินเท่านั้นแหละผมก็ไดยินเสียงประกาศขึ้นเครื่องพอดี ผมจึงรีบไปโหลดกระเป๋าเข้าเครื่องและวิ่งเข้าไปในเกท แต่จังหวะเดียวกันนั้นผมก็ชนกับใครบางคนเข้าอย่างจังจนผมเสียหลักล้มลงที่พื้น
"เฮ้! เป็นอะไรมากมั้ยนั่น" ชายปริศนาคนนั้นเข้ามาดูอาการของผมที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ TOT ถึงไม่ถลอกก็เถอะแต่มันก็ชาวาบไปหมดเลย "ตัวเล็กๆอย่างนายคงเจ็บมากสินะ ฮะๆๆ"
"ไม่ช่วยก็ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ! -O-" ผมปัดมือเขาที่พยายามจะพยุงผมขึ้นออกแล้วลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีด้วยแววตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก็จริงมั้ยล่ะ ผมเปล่าผิดนะ! "นายน่ะ เดินยังไง ไม่เห็นเหรอว่ารีบ"
"ปากเก่งแบบนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะมั้ง -.-" คนตัวสูงมองพิจารณาผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เรือนร่างผ่ายใต้โค้ตสีดำดูไม่บึกบึนเกินไปแต่ก็ถือว่าเป็นบอดี้ที่เพอร์เฟ็กต์มากๆเลย อ่ะๆๆ ผมยอมรับก็ได้ว่าเขาหน้าตาดีน่ะ -_-//
"ฉันไม่เอาเรื่องนายหรอก ไปล่ะ รีบ!" ผมพูดได้แค่นั้นก็หันหลังวิ่งออกไปทันที โดยมีเสียงหัวเราะกวนประสาทของเขาตามมาเท่านั้น
ฮึ่ย! คนอะไรกันกวนประสาทจริงๆเล้ยยย -O-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น