คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เขาคือใคร?
เาือใร?
ุเยรัใรแบบไม่มีเหุผลไหมรับ?
ผมำลัเป็นแบบนั้น.....
วามรัอผมับเานนั้น...
มันะเป็นไปไ้ไหมนะ?
รุโล เวลา 13.00 น.
“โอ้ยเธอูนี่สิ
พระเ้า ‘เา’ หล่อมาเลย”
“นั่นสิ
ุพระุเ้า่วย เาหล่ออย่าับรูปปั้นเทพเ้ารีเลย”
เสียเื้อยแ้วอเ็สาว้าๆผมทำให้ผม้อเพิ่มเสียเพลให้ัึ้นเพื่อลบเลื่อนเสียพวนั้น
ให้ายสิ เาหลีประเทศ็แบยัะมีนัร้อวนู้นวนี้เป็นพันๆว
พอไม่ั็้อยุบและสร้าใหม่เพื่ออะไรันนะ? ผมล่ะไม่เ้าใริๆ
“แ!
เาออมาแล้วๆๆๆ รี๊”
“หล่อ หล่อมา”
และมิหนำ้ำยัทำให้เ็พวนี้ยอมลทุนหนีารเรียนารสอนเพื่อิสอยห้อยามารานัร้อบ้าบออแนี่
ทำไมไม่ห่วบ้าว่าอนานเอะเป็นอย่าไรในวัน้าหน้า ะทำานทำารหาเลี้ยัวไ้ยัไ
ผมเินลารถเมล์และเินไปามทาเรื่อยๆยัไม่ทันไ้ถึที่หมายผม็เห็นนนหนึ่ท่าทาลับๆล่อๆเหมือนำลัระแวอะไรบาอย่าและเามอมาทาผม
“?”
ผมเลิิ้วและมอเา สวมทั้หมวแ๊ปและหน้าาอนามัยทำให้เห็นใบหน้าไ้ยามา
ผม็ทำเป็นเินไม่สนใแ่แล้วู่ๆเา็เินเ้ามาหาผม
“เฮ้!
อะไรอุเนี่ย?”
“ู่ว”
เิบอให้ผมเียบและใ้แนนั่นโอบรอบอผมทำเหมือนเพื่อนที่สนิทันมาหลายาิ
ไม่นานผม็ไ้ยินเสียลุ่มเ็สาวนับสิบวิ่ผ่านพวเราสอน้วยเสียรีร้อที่น่าลัว
“รี๊
านยอลอ่า อยู่ที่ไหนะเนี่ย?”
“ย๊า
านยอลอปป้าหายไปแล้วอ่า ทำไี?”
“ั้นเราไปามทานู้นันเถอะ
พี่เาไปไหนไ้ไม่ไลหรอ” ในที่สุเ็สาวทั้หลาย็วิ่แ้นไปทา้านหลัผมหายไปในพริบา
น้าๆผมถอนหายใอย่าโล่อและหัวเราะในลำอออมา
“เหนื่อยะมั” เสียทุ้มให่เอ่ยออมา
“อือฮึ?”
“อบุนะัวเล็”
มือให่นั่นยึ้นวาบนหัวอผมและยีมันนยุ่
ัวเล็?
“ย๊า ุ..
หยุเลยนะ”
“โอเๆ ฮ่าๆ
ั้นผมไป่อนนะ อบุที่่วยผม”
“่วยุ?
ยัไรับ?”
“่วยผมาาแแฟนไ
ผม็อยาอยู่ับพวเานะ แ่ว่าเา็รุนแรเินไปเนี่ยสิ เห้อ
ยัไ็อบุอีรั้นะ”
“พูอย่าับุเป็นนัั้นแหละ”
“อืม...”
เาทำท่าิ แ่ท่าทาแบบนั้นเหมือนแล้ทำมาว่าเพราะมันูทะเล้นเินไป
“ะให้ผมบอุริๆหรอ?” นั่นไ...
“็บอมาสิ”
“เรื่อนี้ะเป็นวามลับแ่ผมับุเท่านั้นนะรับ”
“อือฮึ”
“มานี่”
มือให่วัเรียผมให้เ้าไปหาใล้ๆ ผม็เยิบเ้าไปหา นผมสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นๆอเา
.
.
.
“ผมือานยอลเอ็โัสรับ”
เย็นวันนั้น
หลัาที่ผมลับถึบ้าน
ผม็รีบ้นหาื่อานยอลเอ็โัสในทันที และผม็ไ้รู้ว่า
วเอ็โัสนั้นำลััมาทั้ในและนอประเทศ
เพลอพวเาิาร์ในหลายๆรายารและไม่นานมานี้พวเาไ้รับราวัลบอยแบรน์แห่ปี้วย
ในวมีเมมเบอร์ทั้หมห้าน ือ ูโฮ ไ เฮุน ีโอ และานยอลนนั้น
ึ่ผมไม่เห็นหน้าเาแ่ผมำเสียอเาไ้ี เมื่อผม้นหาื่อานยอลรูปอเานั้นเ็มไปหมำแรที่ผุึ้นมาในหัวือ
เาหล่อและหล่อมาๆ
และเสียทุ้มให่ที่เป็นเอลัษ์นั่น...
ึั...
“ย๊า
ทำไม้อหน้าแ้วยเนี่ย? านยอลอะไรนั่น... ทำอะไรับเรา” ผมบหน้าัวเอ้ำๆนึ้นสี
และนัร้อที่นะรายารมิวสิแบ์ใน่ำืนนี้ือ...
เอ็โัส
รับผม ว้าว!
พวเาวาไปสิบว่าราวัลในืนเียวสุยอเลย
เสียาโทรทัศน์ทำให้ผมหันไปมอแทบะทันที
เอ็โัสนะอีแล้วหรอ? พวเามีวามสามารถริๆนะเนี่ย
เป็นรั้แรที่ผมยอมรับในวามสามารถนัร้อแบบนี้
“อย่าแรเลย
วันนี้ผมอาะไม่ไ้มาในรายารแล้ว้วย้ำรับ ทุนอยารู้ไหมรับว่าเป็นเพราะอะไร?”
“เพราะอะไรรับุานยอล?”
“เพราะมีนาฟ้านหนึ่่วยีวิผมไว้น่ะรับ”
เสียรี๊อเหล่าแฟนลับทำเอาลำโพแทบแเพราะรอยยิ้มที่แสนสใสอานยอล
ระ..รอยยิ้มนั่นมันอะไรัน
ทำไมมันสใสแบบนี้..
มันูสว่าและมีออร่ามา...
“ให้ายสิ” ผมันิ้วหัวแม่มือและ้อมอานยอลผ่านโทรทัศน์ไม่วาาอย่าไม่รู้ัวเลยว่ามีนเ้ามาในห้อ
“แบฮย-”
“มะ..ไม่มีอะไรรับพี่มินอผมำลัอ่านหนัสืออยู่รับ”
พี่มินอเปิประูเ้ามา
ผมรีบริ่ไปยัโ๊ะอ่านหนัสืออผมพร้อมับสวมแว่นาและเปิำราเรียนในทันที
“เอ่อ..
พี่ยัไม่ไ้พูอะไรเลยนะแบฮยอน” ผมะัและถอแว่นาออ
“อ่าว...ั้นหรอรับ?
แฮะๆ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า?
มีอะไรปิบัพี่ใ่ไหมเนี่ย?” รู้ลึรู้ริเาือิมมินอ
“เปล่านะรับ!
ือ.. ผม.. เอ่อ มีสอบ ใ่! มีสอบรับ
ผมเลยรีบอ่านหนัสือเพื่อเรียมัวสอบในวันพรุ่นี้น่ะรับ”
“อ๋อ ั้นหรอ?...
และไอแพที่เปิ้ารายารมิวสิแบ์นี่ล่ะ?”
“เอ่อ...
ผมูแ้เรียน่ะรับ”
“โอ้
เอ็โัสนะอีแล้ว นี่นาย..อย่าบอนะว่านายเป็นเอลโราโแล้ว?”
“เอลโ..อะไรนะรับ?”
ผมเอียอสสัย
“ื่อแฟนลับอเอ็โัสไ
เอลโราโ เาไว้ใ้เรียแฟนลับอพวเาน่ะไม่เยไ้ยินสินะ”
“อ่า...รับ
แ่ผมไม่มีเวลาไปเป็นแฟนลับใรหรอ ผมมีหน้าที่ที่้อทำ ผม้อเรียนและเป็นหมอให้แม่อผม
และ...”
“แบฮยอน” พี่มินอเินเ้ามาวามือบนบ่าอผมบมันเบาๆ
“นายเรียนหมอใ่ว่านายะิ่นัร้อับเาไม่ไ้นี่ ริไหม?”
“แ่ผมเหมือนับลืนน้ำลายัวเอเลยพี่
ผมเยูถูิ่นัร้อและผม็ะเป็นิ่นัร้อเสียเอ มันน่าอายะาย”
“นเรามันมีลับใันไ้นี่
เรื่อบาเรื่อเราอย่าห้ามัวเอเลยมันเป็นวามสุทาในะ”
“อืม...”
ผมหันไปมอโทรทัศน์อีรั้ภาพนั้นำลัายายหนุ่มร่าสูที่มีหน้าาหล่อเหลาและมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์นนั้น
เาส่ยิ้มให้แฟนๆที่มีื่อเอลโราโ ูเป็นมิรและใล้ิมาๆ ถึว่าทำไมถึมีแฟนลับเยอะแยะมามายนานี้
“้อนานี้พี่ว่าเราน่ะเริ่มเป็นแฟนลับเาเ็มัวแล้วล่ะ”
“ผมยัไม่ไ้เป็นสัหน่อย
แ่็..ะลอิามผลานไปละัน”
“ว่าทีุ่หมอบยอนนี่็ึนเหมือนันนะเนี่ย”
ผมหันวับไปหาพี่มินอในทันที พี่เาพยัหน้าและรไปหยิบผ้าเ็ัว “อ้อ
ไม่ใ่ว่าเป็นแฟนลับอยู่ีๆ็อยาไปเป็นแฟนรับเานะแบฮยอน”
“พี่อ่า”
ผมปาหมอนใส่พี่มินอลบเลื่อน พี่เาหัวเราะและอัวไปอาบน้ำ
ผม็ไ้แ่ส่ายหน้าามหลัไป
ถ้าเิมันเป็นอย่าที่พี่มินอบอริๆล่ะ...
อบุนะัวเล็
.
.
.
ึั...
.
.
มะ..ไม่มีทา
ฝาเรื่อแรอเรา้วยนะะ
อนนี้เหมือนับอนที่
0
มันเลยน้อยๆนา
ิาม้วยนะะ
ความคิดเห็น