มุมเล็กๆ

ลำดับตอนที่ #6 : บันทึกการเดินทางของนิคโคลัส

นิคโคลัส หัวหน้าสมาคมนักเดินทางทางทะเล ผู้เป็นนักล่า "อานานิคมกระต่ายน้อย" เขาได้ออกเดินทางจาก"เกาะบีโบ้" ซึ่งเป็นเกาะเล็กๆ เกาะหนึ่ง เขาเดินทางมาพร้อมกับลูกเรือกระต่ายหูตูบ ทั้ง 12 ตัว 
วันหนึ่ง นิคโคลัส ก็เดินทางมาถึงเกาะๆ หนึ่งหลังจากแล่นเรือมาเป็นระยะเวลาหลายสิบชั่วโมง เขาจึงนำเรือวิ่งแล่นไปหาเกาะนั้นและทิ้งสมอไว้ใกล้ๆ กัน
เมื่อเขาและเพื่อนๆ ขึ้นฝั่งมาได้สิ่งที่เขาเจอนั้นคือ สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดมาก ลักษณะรูปร่าง สูงเพลียว ส่วนหัวพอเหมาะไม่ใหญ่มาก มีแขนและขายาว ยืนสองขาหลังตรง ช่างดูสง่ามีราศรี แต่ว่ากลับ ไม่มีรอยยิ้มปรากฎบนหน้า ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเหมือนกับหุ่นยนต์ ไร้ชีวิตชีวา นิโลลัส จึงสงสัยว่า ทำไมพวกเขาจึงทำอย่างนั้นจึงบอกกับเพื่อนๆกระต่ายหูตูบให้ช่วยกันไปสือหาว่าพวกนั้นทำมัยถึงทำมีพฤติกรรมอย่างนี้ และนัดกันว่า ในเวลานี้ของวันพรุ้งนี้ให้กลับมาเจอกันที่นี้อีกที และออกแยกย้ายกันหาข้อมูล
เมื่อเวลาผ่านไป หนึ่งวัน กลุ่มกระต่ายหูตูบจึงกลับที่จุดนัดพบอีกครั้ง ทุกตัวจึงนำข้อมูลที่รวบรวมมาปรึกษากัน 
"เจ้าพวกนี้ทำงานและก็พักกินข้าวจากนั้นก็กลับมาทำงานอีก เป็นแบบนี้ไม่ได้ไปไหนเลย สงสัยว่าคงต้องโดนใครควมคุมอยู่แน่" กระต่ายตัวหนึ่งพูดขึ้น "แต่ว่าฉันไปเห็นอยู่ตัวหนึ่ง นั้งๆนอนๆตามทางเดิน แล้วก็มีพวกมันหลายตัวเอาอาหารมาให้ แล้วก็จากไป ไอ้ตัวที่นั้งๆ นอนๆ กินแล้วก็นอนต่อ สงสัยว่ามันน่าจะเป็นหัวหน้าของเจ้าพวกนั้นนะ" กระต่ายอีกตัวเล่าออกมา "ดีละงั้นเราไปถามเจ้าตัวนั้นกันว่าทำไม ต้องบังคับให้พวกตัวอื่นๆ ทำงานทั้งวันด้วย"  นิคโลลัส ชวนกระต่ายตัวอื่นๆ ไปหาเจ้าตัวที่นั้งๆนอนตัวนี้น

เมื่อมาถึงก้วนกระต่ายหูตูบทั้งหลายก็ ตรงดิ่งไปหาเป้าหมายทันที และถามว่า "นี้ ทำไมนายถึงต้องให้ตัวอื่นๆ ทำงานอย่างหนักด้วย ทั้งที่นายเองก็แค่ นั้งๆนอนๆ แล้วก็มี ตัวอื่นๆ เอาข้าวเอาน้ำมาให้หลังจากที่ทำงานกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยด้วย" ด้วยความแปลกใจเจ้าเป้าหมายจึงตอบกลับมาว่า "ที่เห็นอยู่พวกนั้นเรียกว่า การทำงานที่ต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจ เพื่อแลกกระดาษใบเล็กๆ ที่เรียกว่าเงิน จริงอยู่ว่ามันไม่สามารถกินได้ ใช้ห่มแก้หนาวก็ไม่ได้ เพียงแต่สามารถนำไปแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งอื่นได้ถ้าหากมีมากพอแต่ดูเหมือนว่าเจ้าพวกนั้นมีเท่าไหรก็คิดว่ามันไม่พอสำหรับพวกมันอยู่ดีจึงต้องทำงานๆ ไปเรื่อยๆเพื่อเก็บไว้เยอะๆ  แต่ส่วนตัวฉันแค่สามารถหาอะไรกินได้ เมื่อหิว มีของป้องกันความหนาว เมื่ออากาศหนาว มีที่พักสักที่ก็พอแล้วสำหรับฉันฉันจึงไม่ต้อง ทำงานให้มันหนัก อย่างคนพวกนั้น" เมื่อได้กล่าวเสร็จก็ล้มลงนอนต่อข้างทางเดินเหมือนเดิม

เมื่อได้ฟังดังนี้น กลุ่มกระต่ายน้อยจึงลงความเห็นว่า ..........................................................