มุมเล็กๆ

ลำดับตอนที่ #3 : ดวงตาของเธอ

เคยมั้ยเวลามองในกระจกแล้วนึกถึงใครบางคน บางทีอาจจะไม่ได้นึกถึงทั้งตัวหรือใบหน้าเพียงแค่บางอย่าง เพียงแค่ ปาก หรือ ดวงตา ให้เห็นในบางครั้งทำให้รู้สึกว่า เค้าหรือเธออยู่ใกล้ๆ เราทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เหมือนกัน
�เรม หญิงสาวที่มีดวงตาเป็นประกายสีฟ้าสุกไสว ผู้เป็นเพื่อนคนแรกของผม เธอเป็นผู้หญิงผมยาว ผิวขาวน่าตาน่ารัก ผมของเธอสีตำตาลไหม้ เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยน่ารักและปเป็นที่รักของผู้ที่อยู่รอบข้างทุกคนยามแรกเห็น เว้นเฉพาะผมคนหนึ่ง จริงๆแล้วผมเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย หรือจะบอกว่าเป็นคนไม่เอาใครก็คงไม่ผิด ตัวผมนั้นมีผมสีดำสนิท ดวงตาดำนิล ผิวขาวหิมะ ร่างผอมบาง และถึงแม้จะมีหญิงสาวรายล้อมทุกวันแต่ไม่ว่าคนไหนก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของผมเลย แต่แล้ววในเย็นศุกร์วันหนึ่งหลังเลิกเรียนผมเดินออกมาจากโรงเรียนเพื่อจะกลับไปยังที่พักของผมบนเขาใกล้ๆกับโรงเรียน และในวันนั้นเป็นวันเฉลิมฉลองงานโรงเรียนพอดี ทุกคนต่างมานอนค้างที่โรงเรียนแต่ผมไม่สนใจงานโรงเรียนงี่เง่าไร้สาระนั้นเลย �และเดินกลับบ้านเหมือนวันอื่นๆ ที่ผ่านมา แต่แล้ว เรมเด็กสาวน่ารักในห้องห้องก็เดินตามหลังออกมาจากโรงเรียน และถามผมว่า "ทำไมนายถึงไม่ยอมไปร่วมงานโรงเรียนกับเพื่อนๆ ละ" ผมมองหน้าเธอและตอบแบบไม่ใส่ใจเหมือนทุกที "มันไม่ใช่งานที่น่าสนุกสักหน่อยก็เหมือนเดิม สถานที่เดิมๆ เพื่อนๆคนเดิมๆ แล้วมันจะน่าสนใจตรงไหนเรอะ" เธอยังไม่ยอมแพ้ "จะน่าเบื่อหรือไม่ก็เป็นหน้าที่ที่จะต้องเข้าไปร่วมด้วยเพื่อที่คนจัด เค้าจะได้ไม่เสียใจที่มีคนไม่สนใจงานแบบนายไง" เรมตรงเข้ามาจับแขนของผมเพื่อที่จะลากผมกลับเข้าไปในโรงเรียน ผมสลักแขนของเธอทิ้ง "เรมเธอก็แค่อยากจะให้ทุกคนสนใจในตัวเธอที่เป้นคนน่ารัก และเป็นคนดี อยู่ในกรอบละสิ น่าเบื่อจะตาย ใครๆก็รู้ ไม่เหมือนอย่างฉัน จะทำเท่าที่อยากทำ และจะเป้นเท่าที่อยากเป็นไม่ต้องคอยเสแซ่งแกล้งทำเหมือนคนอื่นๆ ขอถามหน่อยนะว่า งานโรงเรียนน่าเบื่อๆ แบบนี้ใครที่ไหนสนใจ เค้าทำกันมาเพราะว่ามีคนสั่งเท่านั้นแหละ ยัยบ้า แต่ถ้าเธออยากที่จะเป็นตัวของตัวเอง เธอลองตามฉันมาสิ แล้วเธอจะได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ และเป็นได้เท่าที่อยากเป็น แต่ขอบอกไว้อย่างนะ" ผมเงียบไปแปปหนึ่ง เพื่อคิดว่าจะบอกต่อดีมั้ย และตัดสินใจไม่บอกต่อ "ช่างมันเถอะอย่างเธอคงเป็นไปไม่ได้" ผมเดินจากมาโดนไม่สนใจเรม แต่ผมก็ได้ยินเสียงเธอเดินตามหลังมา
ในที่สุดก็ถึงที่พักของผมสัที เป็นบ้านหลังใหญ่ในภูเขา แต่ประตูบ้านเป็นเพียงรั่วเหล็กซี่เล็กๆ ตัวประตูเป็นรูปชายและหญิงเอื้อมมือหากันระหว่างประตูทั้งสองบานทำจากรัวเหล็กเหมือนกับรั้วข้างๆ เรมที่เดินตามมาข้างหลังจึงถามว่านาย อยู่ในเนี้ยเรอะ ดูเหมือนว่าจะเป็นสุสานนะ ผมตอบกลับไปว่า "ผมบอกแล้วว่าจะกลับมาที่พักของผม นั้นไงดูสิ ตรงนั้นไง" ผมชี้ไปทางต้นไม้ต้นหนึงที่ลำต้นใหญ่ 4 วา ผมอยู่ในนั้นตลอดแหละนะเรม�

"ตอนนี้เธอต้องการเป็นอะไรดีละ สิ่งที่เธออยากเป็น เพียงแค่บอกมา" ผมบอกเธอขณะที่เพื่อนๆ ของผม ลุกขึ้นมาจากต้นไม้ต้นอื่นๆ รอบๆ ผมเห็นเรม ดิ้นให้หลุดจากเพื่อนๆ ของผมแต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ ผมจึงเดินไปหาเรม และค่อยควักลูกตาเธอออกมาช้าๆ เพื่อไม่ให้มันฉ้ำ และเอาไปใส่ในต้นไม้ที่พักของผม ช่างสวยงามยิ่งกว่าตอนอยู่กับเรมเสียอีกผมคิด....และเดินกลับมาบอกเรมที่ตอนนี้กำลังชักกระตุกไปมาด้วยความเจ็บปวด"ที่จะบอกก่อนหน้านี้ก็คือ เธอเป็นได้ทุกอย่างที่อยากเป็น หลังจากตายไปแล้วในภูเขาแห่งความสุขนี้ �เรม "
�