~ถึง...นางฟ้า~

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

ถึง...นางฟ้าที่รัก

สวัสดีครับนางฟ้าที่รักของผม ผมเดาว่าคุณคงประหลาดใจไม่น้อย ว่าผมเป็นใคร? แล้วทำไมผมถึงเรียกคุณว่า “นางฟ้า”? ทั้งๆที่คุณไม่ได้ชื่อ “นางฟ้า”....

 ผมเป็นใครมันไม่สำคัญหรอกครับ ถ้าคุณอยากรู้จริงๆ ผมคงบอกได้แค่ว่า...ผมเป็นเพียงมนุษย์เดินดินธรรมดาคนหนึ่งที่อยู่เคียงข้างคุณเสมอ ผมอยู่ใกล้คุณเสมอ มันขึ้นอยู่กับว่าคุณจะมองเห็นผมหรือไม่ก็เท่านั้น อีกหนึ่งเหตุผลที่ผมเรียกคุณว่า “นางฟ้า”นั่นก็เป็นเพราะคุณเองนั่นแหละ คุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอ ว่าชื่อจริงของคุณมันแปลว่า“นางฟ้า”ผมก็เลยเรียกคุณว่า “นางฟ้า”ยังไงล่ะครับ...หรือว่าคุณลืมไปแล้วว่าคุณเคยบอกผมเรื่องนี้?

ผมว่า...คุณก็ยังคงสงสัยอีกนั่นแหละ ว่าทำไมผมถึงต้องเขียนจดหมายฉบับนี้หาคุณด้วย นั่นเพราะว่าผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมอยากจะเขียนทุกๆอย่างที่ผมรู้สึกและมีให้กับนางฟ้าของผม ผมจะเขียนจดหมายแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเวลาอันควรที่ผมต้องจากคุณไป และเมื่อถึงวันนั้นจริง มันคงเป็นฉบับสุดท้ายที่ผมจะเขียนถึงคุณ

เอาล่ะ...ตอนนี้คุณพร้อมจะรับรู้เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อไปนี้รึยัง? แต่ถึงไม่พร้อม ผมก็บังคับให้คุณอ่านอยู่ดี (ก็ช่วยไม่ได้ คุณอ่านจดหมายฉบับนี้แล้วนี่นา ก็ต้องอ่านให้จบสิ จริงไหม?)

เพื่อไม่ให้ผมต้องโม้แหลกไปมากกว่านี้ ผมก็ขอเริ่มเล่าเลยละกัน

ครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อคุณจากเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของผม เธอเล่าให้เพื่อนๆฟังว่า คุณเคยอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอมาก่อน และตอนนี้คุณก็มาอยู่ห้องเดียวกันแถมเป็นคณะเดียวกันกับเธออีก เพื่อนของผมพยายามชี้ให้ผมดูหลายครั้งว่านั่นน่ะคือคุณ ผมก็ได้แต่เออออพยักหน้าไปอย่างนั้นแหละทั้งๆที่จริงๆแล้วผมยังไม่ทันได้เห็นคุณสักนิด มันคงเป็นเพราะนิสัยของผมแหละที่ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรกับใครสักเท่าไหร่ ผมมันก็เป็นแบบนี้แหละ บทจะใส่ใจก็ใส่ใจไปเลย แต่ถ้าไม่แล้วล่ะก็อย่าหวังที่ผมจะไปรู้เรื่องอะไรกับชาวบ้านเขาเลย...

คุณเชื่อไหม? กว่าผมจะได้รู้จักหน้าตาคุณจริงๆ มันก็เป็นอาทิตย์เลยล่ะ!! เพื่อนผมยังเล่าให้ฟังอีกประมาณว่าคุณน่ะ เดี๋ยวมีคนนั้นคนโน้นมาชอบ มาขอเบอร์อะไรประมาณนั้น คุณรู้ไหมว่าผมมองคุณยังไง? ผมมองว่า...เอ่อ...คุณอย่าโกรธผมนะ

ผมมองว่า....

                                “ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ขาวล่ะก็....จบ!!!”

(เอ่อ..นี่ คุณอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ช่วยอ่านให้จบก่อนนะ แล้วถ้าคุณจะโกรธผมก็ตามสบายเลย แต่ขอร้องล่ะ ช่วยอ่านให้จบก่อนจะได้ไหมครับนางฟ้าคนสวยของผม?^. .^)

ตอนนั้นผมมองคุณอย่างนั้นจริงๆนะ ผมไม่เคยมองว่าคุณสวยเลย ผมยังงงไม่หายว่าทำไมถึงมีคนมาชอบคุณเยอะนัก ผมมองแค่ว่าคุณเป็นคนที่มีบุคคลิกดีคนหนึ่ง และก็ดีตรงที่ว่าขาวก็เท่านั้น นอกนั้นก็ธรรมดา อีกอย่างคุณก็ไม่ได้สูงอะไรมากมาย ติดจะตัวเล็กกระทัดรัดฉบับกระเป๋าด้วยซ้ำ มันก็พาลให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า

“ผู้ชายสมัยนี้เขาชอบผู้หญิงไซด์กระทัดรัดรึไง?”

ที่จริงผมมองว่าคุณดูหยิ่งๆนะในตอนแรก แต่ผมก็มาคิดอีกทีว่า คุณอาจจะไม่ได้หยิ่งก็ได้ คุณอาจเป็นคนเงียบๆเพราะว่ายังไม่รู้จักใครมากนักก็ได้ ที่ผมคิดแบบนี้ก็เพราะว่าผมเคยโดนหาว่าหยิ่งเหมือนกัน

นางฟ้าที่รัก เริ่องทั้งหมดนี้ผมไม่เคยเล่าให้คุณฟังมาก่อน และมันดูเหมือนไม่ค่อยน่าประทับใจสักเท่าไหร่  แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้นะครับว่าตอนนี้ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นอีกแล้ว ผมกลับคิดตรงกันข้าม แต่ถึงยังไงผมก็ไม่เคยมองคุณว่าสวยอยู่ดี!(อ้าว)...นั่นเพราะคุณไม่ใช่คนสวย แต่คุณเป็นคนน่ารักต่างหากล่ะครับ ผู้หญิงที่สวยมองไปนานๆแล้วก็เบื่อได้ แต่ผู้หญิงที่น่ารัก ไม่ว่าจะมองนานแค่ไหนก็ไม่มีวันเบื่อเพราะความน่ารักจะไม่มีวันหมดไปจากตัวเธอคนนั้นเลย ก็เหมือนกับคุณนั่นแหละครับนางฟ้าที่รัก ตอนนี้ผมหมดข้อสงสัยเลยว่าทำไมถึงมีแต่คนมารุมหลงรักคุณ เพราะตอนนี้ผมก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นแล้วเช่นกัน

ตอนนี้ผมคงต้องลาคุณไปแล้วล่ะครับ นางฟ้าที่รักของผม แล้วพบจะเขียนมาหาคุณเรื่อยๆ เพราะนี้เป็นแค่เริ่มต้นเริ่องราวทั้งหมดของคุณ ที่ยังตราตรึงอยู่ในใจของผมเสมอ ลาก่อนครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ นางฟ้า...

                                                                                                รักเสมอ...

                                                                                                จาก...มนุษย์เดินดินธรรมดา