หนุ่มหน้าใสกะยัยจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันของเขาและเธอ

11.24 น. วันเสาร์  ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

...รอ ฉันรอหนึ่งคนที่ฉันฝัน

รอทั้งที่ไหวหวั่น แม้ว่าเขาไม่กลับมา

รอฉันเลือกจะรอแม้ต้องมีน้ำตา

ทั้งที่รู้ว่าเลือกที่จะรอต้องเจ็บอยู่แล้ว...

ฉันนั่งกระดิกเท้าตามจังหวะเพลง  ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพลงช้าก็เหอะ

 ฉันมานั่งรอยัยข้าวฟ่าง   เด็กสาวตากลมโตสีดำสนิท   ตัดผมหน้าม้าคล้ายๆเด็กญี่ปุ่น   ผิวขาวอมชมพู  คิ้วสวยเรียวได้รูป  ปากนิด  จมูกหน่อย...  เออ  เอาเป็นว่ายัยนี่หน้าตาดีเชียวหละ   เป็นเพื่อนซี้คนนึงของฉันเอง

ฉันรอทั้งๆที่เป็นที่รู้กันว่า  ยัยนี่ผิดนัดตลอด  ชอบรับปากว่าจะมา  แต่ถึงเวลาก็หาเหตุผลโทรมาเบี่ยวซะอย่างงั้น   แม้คุณเธอจะเป็นคนนัดเองก็ตาม  เธอก็หาเหตุผลยกเลิกมันได้หลังจากเลยเวลานัดแล้วสักชั่วโมงสองชั่วโมง  ( แค่นั้นเอง - -)

แก๊ง...แก๊ง...

เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูร้านดังขึ้น  ฉันหันไปมองถึงกับตาโต  อ้าปากค้าง  อู้ว...โอ้ว... ว้าว...+0+

สุดยอด...หล่อ...หล่อสุดๆ  หล่อเกินคำบรรยาย  นี่เขาสูงเท่าไรนะ  ถ้าฉันไปยืนเทียบกับเขา  ฉันคงสูงแค่ประมาณไหล่เขาเองมั้ง  ผมสีน้ำตาลที่ปรกตานิดๆ  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน  บวกกับแววตาสีดำสวยคู่นั้น  บ่งบอกว่าผู้เป็นเจ้าของกำลังไม่สบอารมณ์  ผิวขาวสะอาดสุดๆ ขนาดฉันว่าฉันขาวแล้วนะ  ยอมแพ้เลยอะ  สู้ไม่ได้...

อ้า....  เขามานั่งโต๊ะใกล้ๆฉันด้วย 

ฉันจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ  เพิ่งเห็นนี่แหละ  คนที่หล่อขนาดนี้ 

แหม...อยากเข้าไปขอเบอร์ของเขาจัง  ...หน้าด้านละฉัน - -!

“ผู้หญิงพวกนี้อะไรกันวะ...”  ฉันได้ยินเขาพึมพำเบาๆ  แต่นะ  เบายังไงฉันก็ว่าหูฉันไม่พลาดหรอก   ได้ยินอย่างนั้นแล้ว... ก็หันไปมองทางอื่นอะดิ้

และแล้วทฤษฎียัยข้าวฟ่างก็เป็นจริง   โดยการโทรมาขอโทษ  พร้อมเหตุผลว่ามาไม่ได้  หลังจากที่ฉันรออยู่ชั่วโมงนึงได้

“ว่าไงนะ!” ฉันลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง   จนคนอื่นๆ  ในร้านต่างก็หันมามองที่ฉันเป็นสายตาเดียว  รวมถึงไอ้หล่อนั่นด้วย  ( กลายเป็นไอ้หล่อไปซะแล้ว  ตอนแรกยังชมซะอย่างดี )

อิอิ  ฉันได้เข้าไปอยู่ในสายตาของหนุ่มหล่อขนาดนั้นด้วย...

ฉันก็รู้อยู่นะ  ว่ายัยนี่เป็นยังไง  ก็ไม่ได้ว่ากัน   แต่เหตุผลที่มันผิดนัดนี่ซิ  จะให้ยกโทษให้ง่ายๆได้ไง

“เอ่อ...แกก็รู้อะนะ  ว่าป็อกกี้ของฉันมันขี้เหงา  แล้ววันนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้าน  ถ้าฉันออกไปหาแก  ...ป๊อกกี้ก็ต้องอยู่คนเดียวอะดิ้  ฉันทิ้งป็อกกี้ไปไม่ได้หรอก  ฉันปล่อยให้ป๊อกกี้เหงาไม่ได้”

เหอะๆๆ  คิดว่า ‘ป๊อกกี้’ ที่ว่านี่เป็นใครกันหล่ะซิ ยัยข้าวฟ่างถึงได้ให้ความสำคัญขนาดนี้

นี่ถ้าป๊อกกี้เป็นใครสักคนนึงนะ  ฉันจะไม่ว่ามันเลย  แต่...

ป๊อกกี้  ที่พูดถึงนี่  มันเป็นหมาชิวาวาตัวเล็กจิ๋ว

มันเห็นหมาดีกว่าเพื่อนของมัน  มันเลือกหมามากกว่าฉัน

“แล้วฉันหล่ะ?” - -

“นะ  ฉันออกไปไม่ได้จริงๆ  แกก็รู้ว่าป๊อกกี้มันไม่ชอบออกไปข้างนอกบ้าน  ฉันจะเอามันไปด้วยก็ไม่ได้   นะๆๆๆ  แล้วฉันจะชดใช้ให้นะ”

“เหอะๆๆ  ชดใช้หรอ ?  แกพูดแล้วนะยะ”

“อืมมม”

ฮะๆ  ฉันจะให้แกได้ชดใช้ให้สาสมเชียวละ 

ไอ้ป๊อกกี้มันสำคัญกว่าฉัน...

ไอ้ป๊อกกี้...

หมามันดีกว่าช้านนนนนน...

ช้านนนนนเกลียดแก  ไอ้ป๊อกกี้....- -!

“ฉันรักแกจัง ขอบใจแกนะที่ไม่โกรธฉัน    เอ่อ...งั้นแค่นี้ก่อนนะ บ๊ายบายน๊ะ”

“เออ... บาย”

ฉันวางโทรศัพท์ลงพลางเก็บของใส่กระเป๋า   แต่พอเหลือบมองโต๊ะข้างๆ

ว้า....ไอ้หล่อนั่นไม่อยู่ซะแล้ว

ไปเร็วมาเร็วอย่างกับนินจาเลยแฮะ

ฉันเรียกบริกรมาเก็บเงิน  ก่อนจะเดินออกจากร้าน  เพื่อเดินเล่นดูของไปเรื่อยเปื่อย

วันนี้ฉันมาทำอะไรอยู่แถวนี้เนี่ย   ยิ่งนึกก็ยิ่งเคืองแฮะ  ให้ฉันรออยู่ตั้งนาน

ฉันยกแขนขึ้นมา  ชำเลืองดูนาฬิกาที่ข้อมือ

นี่ก็ปาเข้าไป  6โมงเย็นแล้ว

เฮ้อ!... กลับบ้านดีกว่า

“อุ๊ย! / โอ๊ย! / ปึก!”

ฉันเดินชนผู้ชายคนนึง  หรือว่าเขาเดินมาชนฉันกันแน่ - -

“นี่เธอ...  เดินดูทางซะมั่งเซ่”

“เอ่อ... ขอโทษค่ะ”

ฉันเอ่ยคำขอโทษ   พร้อมกับก้มลงเก็บหนังสือของเขาที่หล่นอยู่บนพื้น

‘รักสุดเซอร์ กับเธอที่หัวใจยอม’

*-* นี่มันนิยายรักสุดฮิต  ติดอันดับ Top 5 เลยนะเนี่ย

เดี๋ยวนี้ผู้ชายเขาอ่านหนังสือแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย   ขอดูหน้าเจ้าของหนังสือหน่อยเหอะ...

“นี่หนังสือของ...”

(ติดตามตอนต่อไปนะคะ)