กาลกล อลเวง

     ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นเป็นชายหนุ่มที่ชุ่มไปด้วยเลือด แต่งตัวประหลาด ทรงผมที่เสยขึ้นก็ประหลาด เขาสวมเสื้อคอตั้งแขนยาวจรดข้อมือและยังมีรอยไหม้ติดตามชายเสื้อ นุ่งกางเกงยาวลงมาแค่หน้าแข้งคล้ายผ้าหยักรั้ง ทั้งยังมีผ้าคาดเอวเป็นผ้าไทยดิ้นทองอีก นี่เขาหลุดมาจากยุคไหนเนี้ย!!

         "คุณเป็นใคร คุณจะบอกว่าตัวเองข้ามเวลามางั้นเหรอ ดูละครมากไปปะ คิดว่าฉันโง่หรือไง ออกไปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจให้มาลากคอเดี๋ยวนี้แหละ" คะน้าหอบด่าด้วยความกลัว ง้างมือที่ถือตัวเหลาดินสอพร้อมจะเขวี้ยงไปได้ทุกเมื่อ

     "ข้าคือขุนพิพิธ ข้ามาจากกรุงศรีอโยธยา โปรดเชื่อข้าเถิดแม่หญิง บัดนี้กรุงศรีกำลังถูกรุกรานจากพม่ารามัญ" 

     ทันใดนั้นเอง เสียงฟ้าผ่าจากด้านนอกหน้าต่างก็ลั่นดังขึ้นพร้อมความตกใจของหญิงสาว แต่สิ่งที่น่าตะลึงยิ่งกว่าคือร่างกายของชายหนุ่มนั้นกะพริบโปร่งแสงคล้ายแสงของสายฟ้าที่วูบวาบบนตัวเขา คะน้าที่เห็นภาพตรงหน้าถึงกับถลึงตาด้วยความตกใจ ส่วนขุนพิพิธนั้นยืนมองร่างกายของตนที่เลือนรางอยู่สักพักก่อนที่มันจะกลับเข้าสู่สภาพปกติ

     ทั้งสองต่างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า เขาเหมือนภาพที่ฉายแบบติด ๆ ขัด ๆ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่คน

     "น..นั่นมันอะไรอ่ะ คุณเป็นผีเหรอ!" เสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวของคะน้าดังขึ้น

     "ข้าก็มิรู้ ข้ามิเข้าใจเช่นกัน มันเกิดสิ่งใดขึ้นกับตัวข้า..." ขุนพิพิธเงยขึ้นมองหญิงสาวร่างบางเบื้องหน้าอย่างวิตกกังวล

     

     สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน <3 ต้องแจ้งก่อนว่าเรื่องนี้มีการวางพล็อตจนจบแล้วและใช้การเขียนสดใหม่ทุกตอนนะคะ อาจจะต้องใช้เวลาตรวจทานซ้ำๆหลายรอบ จึงทำให้ไม่สามารถอัพทุกวันได้ แต่เกิน3ตอนต่ออาทิตย์แน่นอนค่ะ<3

TB