คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มนตราที่5 :: สวัสดีรูมเมท
มนตราที่ 5
สวัสดีรูมเมท
การประกาศผลจัดขึ้นที่เมืองโลเอนสไตน์ซึ่งเป็นเมืองที่ตั้งสถาบัน แม้ว่าการเงินของสถาบันแห่งนี้จะไม่ใกล้เคียงคำว่าคล่องตัวนัก แต่ความเร็วในการประกาศผลสอบนั้นต้องยอมรับอย่างไร้ข้อกังหา ในเวลาเพียงครึ่งอาทิตย์ผลการสอบจากนักเรียนนับหมื่นก็ประกาศสู่สาธารณชน บอร์ดเล็กๆ ที่มีชื่ออยู่เพียงร้อยเศษๆ ถูกห้อมล้อมด้วยคนมากมายจนไม่อยากคิดว่าถ้ามีการทดสอบเพียงรอบเดียว ผู้คนที่บุกฝ่าเข้าไปดูรายชื่อจะเยอะขนาดไหน
และนี่ก็เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ซินเธียภาคภูมิใจในส่วนสูงของเธอ เพราะแค่ก้มๆ ลอดๆ เพียงอึดใจเดียวเธอก็ไปถึงรายชื่อ ในขณะที่คนอื่นเบียดเสียดกันราวซอมบี้
อย่างน้อยหลังจากผ่านอะไรต่างๆ ..มาไม่มากนัก แต่ก็ลืมไม่ลง.. เธอสอบติด
ซินเธียเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วถ้าไม่เหลือบไปเห็น คนอื่นๆ ที่มุงรอบรายชื่อบางคนก็ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ในที่สุด เธอก็ได้แต่แทรกตัวออกมาเงียบๆ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าเธอสอบติดมาได้อย่างไร แต่ซินเธียก็เดินตามคนอื่นๆ ที่คาดว่าคงมีรายชื่อในบอร์ดมาจนถึงจุดรวมพลหน้าสถาบันการทหารโลเอนสไตน์
ตามกำหนดการณ์ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจะมีการเรียกรวมว่าที่นักเรียนแห่งโลเอนสไตน์เพื่อทำการคัดเลือกไปยังหอต่างๆ ได้แก่ โรสแลน อาลิเวีย เคเดนดราฟ เรียงตามงบประมาณ (ราชาไปยาจก)
พวกที่สอบติดกันเป็นหมู่คณะจับกลุ่มคุยฆ่าเวลา ส่วนพวกตัวคนเดียวเปลี่ยวหัวใจอย่างเธอได้แต่ยืนท้าไอแดดอยู่เงียบๆ รออะไรก็ตามที่ทางสถาบันจะดำเนินการณ์ต่อ นับแกะหนึ่งตัวก็แล้ว สองตัวก็แล้วจนเป็นพันตัวก็มีเพียงไออุ่นจากนรก(บนดิน)อยู่เป็นเพื่อน ในที่สุดเธอก็เปลี่ยนวิธีจากนับแกะไปเป็นมองว่าที่เพื่อนร่วมสถาบันแทน
ตามสถิติของทุกปี มีผู้หญิงเข้ามาเรียนน้อยจนน่าใจหาย และมีบ้างพวกที่สวมชุดปิดหน้าปิดตา แต่ว่ากันตามตรง มาถึงขั้นนี้แล้วไม่รู้จะปิดบังหน้าตาไปทำไม ถ้ากลัวหน้าแตกตอนรับการทดสอบก็อีกเรื่อง แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่ใช่เธอ คิดต่างก็เป็นเรื่องธรรมดา
หลังจากผ่านไปนานจนเธอเกือบระเหยไปกับพื้นคอนกรีต เสียงประชาสัมพันธ์ที่รอคอยก็ดังขึ้น เริ่มด้วยการตบไมค์ก่อนจะกระแอมอีกสองสามครั้ง แล้วค่อยเริ่มพูด
“เนื่องด้วยทางสถาบันมีปัญหาในการติดต่อสถานที่สำหรับศึกษานอกพื้นที่ จึงทำการเลื่อนเวลาเปิดภาคเรียนจากอาทิตย์ถัดไป มาเป็นวันนี้ นักเรียนมีเวลาสำหรับการอำลาครอบครัวและขอให้นักเรียนทุกคนมารวมกันที่ลานรวมพลของสถาบันภายในสิบนาที ใครมาช้ากว่านี้จะถือว่าสละสิทธิ์”
เผด็จการสุดๆ
..แต่ไม่เป็นไร เธอมีครอบครัวซะที่ไหน..
...และที่เข้าเรียนที่นี่เพราะต้องการพบกับเวเลอร์ ก็แค่นั้น...
.
.
.
....ไม่คิดเลยว่าคำว่าแค่นั้นจะเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ขนาดนี้....
“พวกเธอมีเวลาหนึ่งอาทิตย์สำหรับการปรับตัวก่อนจะลงพื้นที่จริง จากนี้จะเป็นการประกาศหอพัก จากนั้นค่อยไปฟังรายละเอียดจากรุ่นพี่แต่ละหออีกที”
“อลัน เรดส์ เดอะไฟท์เตอร์ ออฟบลังก์..”
ชายหนุ่มรูปร่างบึกบึนก้าวออกมาจากแถว เพื่อรอฟังหอพักที่ตนถูกคัดไป
“..เคเดนดรอฟ!”
เสียงเฮดังขึ้นพร้อมธงสีดำน้ำเงินที่โบกต้อนรับสมาชิกคนใหม่ ยูนิฟอร์ม(ที่ไม่รู้ว่าไปรู้ไซส์ตัวมาได้อย่างไร)และสัญลักษณ์หอพักถูกส่งมอบโดยรุ่นพี่ ก่อนจะคลุมชุดที่ปักตราหอพักไว้ที่คอปกให้เพื่อเป็นการแสดงความยินดี
“เอมิเลีย ฟินน์ เดอะปริ้นเซส ออฟฮิลล์ลันด์ ..โรสแลน!”
คราวนี้เป็นธงสีดำแดงที่ทั้งโบกทั้งควงอย่างชำนาญ เช่นเดียวกับหอเคเดนดราฟ มีการส่งมอบยูนิฟอร์ม ตราโรงเรียน และปิดท้ายด้วยชุดคลุม
ส่วนธงสีเทาดำคงหนีไม่พ้นหออาลิเวียที่ยังไม่ได้ประกาศ และเป็นไปตามคาดเมื่อประกาศรายชื่อนักเรียนคนที่หกซึ่งถูกจัดไปหออาลิเวีย ธงสีเทาดำก็โบกสะบัดท้าลมร้อนอย่างไม่น้อยหน้าจนให้ความรู้สึกเหมือนแข่งกีฬาสีมากขึ้นทุกที
หลังจากผ่านไปหลายสิบชื่อ ในที่สุดก็มาถึงชื่อของเธอ
“ซินเธีย เอลนาร์ด เดอะเมอเซนนารี ออฟเอเรเน่ ..โรสะ-”
“ไม่รับ!!”
เสียงตะโกนพร้อมเสียงโห่ดังขึ้นจากกลุ่มยูนิฟอร์มแถบสีแดงโดยไม่รอให้พูดชื่อหอพักจบ แต่ถามว่าเธออายไหม..
อาย!!
มาถึงจุดนี้.. เอาหน้าโบกปูนทุกอาณาจักรก็เอาไม่อยู่ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอจนถ้ามุดดินหนีไปได้ก็คงทำแบบไม่ต้องสงสัย แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงหน้าด้านหน้าทนยืนต่อไป
เงียบกริบกันไปพักหนึ่ง ในที่สุดเสียงประกาศก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เราจะไม่ทำการฝืนความต้องการส่วนมากภายในหอ ดังนั้น อาลิเวียกับเคเดนดรอฟ หอไหนจะอนุญาตให้นักเรียนใหม่อยู่ก็ตกลงกันเอาเอง”
และบรรยากาศก็เงียบสนิทเป็นครั้งที่สอง จนในที่สุดก็มีเสียงจากรุ่นพี่ในยูนิฟอร์มแถบน้ำเงินดังขึ้น
“หอเคเดนดรอฟจะรับไว้เอง”
เป็นรุ่นพี่ที่เธอเจอตอนสอบสัมภาษณ์นั่นเอง
..น่าอายกว่าเดิมล้านเท่า
ซินเธียแทบจะกลั้นหายใจเดินไปรับยูนิฟอร์มจากรุ่นพี่ปราการเคเดนดรอฟหรือไม่ก็หันหลังเผ่นกลับบ้านไปเลย แต่สุดท้ายขาเจ้ากรรมก็พามายืนหน้ารุ่นพี่ที่ถือยูนิฟอร์มรอรับจนได้
อย่างน้อยเธอก็เป็นคนที่สายตาเบื่อโลกตลอดเวลาจึงทำให้อะไรๆ ง่ายขึ้นเยอะ รุ่นพีสาวสวมชุดคลุมให้ก่อนจะก้มลงมากระซิบเบาๆ “หอเราจน เพราะฉะนั้นทนเหนื่อยหน่อยนะ” ก่อนจะชูกำปั้นขึ้นอย่างน่ารัก เธอได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไปให้
“ข้าพูดไว้ไม่ผิดจริงๆ ยินดีต้อนรับสู่หอพักเคเดนดรอ-”
“ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทยาจก เรื่องโรสแลนเมื่อกี้อย่าคิดมาก มันก็ปากเสียอย่างนั้นตลอด”
รุ่นพี่ที่รับรองเธอกล่าวต้อนรับไม่ทันจบก็มีเพื่อนที่น่าจะอยู่ชั้นปีเดียวกันพูดสวนขึ้นมา เธอพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินไปรวมกับนักเรียนใหม่คนอื่นๆ ..อย่างน้อยหอพักนี้ก็แทบไม่มีผู้หญิง คงไม่มีการจับกลุ่มแบนเธอ..มั้ง
“เฮ้! ลิตเติ้ลบอย! จำข้าได้ไหม”
เสียงทักทายที่เคยได้ยินในวันสอบกลับมาอีกครั้ง ซินเธียพยักหน้าแบบสโลว์โมชั่นตามประสาคนพึ่งหน้าแตกตอบรับคำทักทายนั้นอย่างขอไปที
“มาวันแรกก็ดังเลยนะ บอย ข้าล่ะอิจฉาจริงๆ”
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแทบอยากจะสลัดหน้ากากที่ทำเป็นว่าต่อสู้ไม่เป็นทิ้งและเชือดหมอนี่กลางทหารค่อนเมือง แต่เทพบุตรของเอลวิส(เธอเรียกอย่างนั้น)ก็มาเยือนเสียก่อน
“ไง! ไม่น่าเชื่อว่าจะได้อยู่หอเดียวกัน คราวที่แล้วข้าลืมถาม พวกเจ้าชื่ออะไรนะ” เคฟฟ์นั่นเอง นางฟ้า(?)แห่งโชคชะตาของพ่อหนุ่มเอลวิส
“ข้าวิลล์ วิลเลี่ยม เดอะพีเพิล ออฟเชส”
“ข้ายังต้องบอกชื่อข้าอีกหรือ..” น้ำเสียงตายซากดังมาจากปากคนเป็นหญิง
และบทสนทนาก็ถูกตัดฉับอย่างไร้เยื่อใย
เมื่อการประกาศรายชื่อเสร็จสิ้นลง รุ่นพี่จากแต่ละหอก็นำทางรุ่นน้องไปยังหอพักก่อนจะทำการอธิบายกำหนดการณ์คร่าวๆ หลังให้นักเรียนใหม่แยกย้ายกันเข้าห้องพัก ห้องละสามคนบ้าง สี่คนบ้างแล้วแต่ดวง ประชากรผู้หญิงในหอพักอยู่ที่ห้าคน และผู้ชายอีกสี่สิบต้นๆ
แต่ละคนได้รับรหัสจากรุ่นพี่และไปเดินหาเอาเองว่ารหัสของตนอยู่ห้องไหน รหัสของซินเธียคือ 097 ซึ่งติดอยู่หน้าประตูห้องริมสุด ห่างไกลความเจริญที่สุด
013
097
107
เธอผลักประตูเข้าไปด้วยความเร็วปกติและเมื่อบานประตูเปิดจนเกือบสุดเธอก็ดึงประตูกลับอย่างไวก่อนจะยกกระดาษที่เขียนรหัสขึ้นมาเทียบกับหมายเลขหน้าห้อง
‘เอาจริงดิ.. อยู่กับผู้ชายเลยเหรอ’
.
.
.
‘คงเป็นเรื่องปกติของโรงเรียนทหาร’
คิดได้ดังนั้นก็ผลักประตูเข้าไปอีกครั้ง พาร์ทเนอร์ทั้งสองหันมามองด้วยสเต็ปเดียวกันกับครั้งแรก ก่อนจะแยกย้ายกลับไปมุมใครมุมมัน
“เราควรทำความรู้จักกันหน่อยไหม..”
“….”
เดดแอร์กันไปพักหนึ่ง ในที่สุดก็มีเสียงตอบรับจากเด็กหนุ่มผมสีขาว(หรือบางทีอาจเป็นผมหงอก)
“เบรก คัลเลน เดอะแอสแซสซิน ออฟเยริค”
“เกรย์ ฮอฟฟ์แมน เดอะสเกเลตอน ออฟเบอร์มิช” ตามด้วยเพื่อนใหม่ในชุดคลุมปิดหน้าปิดตา
.
.
.
“เดอะสเกเลตอน…!?”
ความคิดเห็น