ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลูกบาสเจ้ากรรม
"โอ๊ยยยยยยยย..!32035&*&%#$%W45rtr45t656758"TToTT
จิ๊บๆๆๆๆ นกบนหัวเด็กผูหญิงคนหนึ่ง บินเต็มหัวเรย ก้ลูกบาสเจ้ากรรมของนายพีนะสิ และแมดาวเป็นล้านๆดวงกระพิบๆๆ
เฮ้ย??? เอาแล้วไง โดนใครเข้าล่ะ
"ห๊ะ ยะยะยะยะยัยหน้าจืด เธอเองหรอ"
ห๊ะ ยัยหน้าจืดคงหมายถึงชั้นนะสินะ ฮืออออออออเจ็บ มึนตะหรึบ ตึ้บ TToTT }}}32035&*&%#$%W45rtr45t656758
ร่างของต้นข้าวกองอยู๋กลางสนามบาส เธอได้แต่ร้องโอดครวญ บนใบหน้าเธอมีแว่นตาหนาเตอะที่เลนส์แตกกระจุย เหลือเพียงแต่กรอบแว่นสีดำที่ขาหักไปหนึ่งข้าง
พีมองต้นข้าวอย่างเหวอๆ เค้าเรียกต้นข้าว (กลัวข้อหาฆ่าคนตาย)
"ยัยหน้าจืด ฝะฝะฝื้น มีสตินะ อย่าตายนะ"
โถ่ๆๆๆพ่อคนดีกลัวชั้นตายหรอเนี้ย ซาบซึ้งงง Y-Y
"อย่าเพิ่งตายนะ เดี๋ยวชั้นติดคุก ฝื้นสิฝื้น ยัยหน้าจืด"
กำ อีตาทุเรจ เห็นแก่ตัว
มือของพีปัดเอาเศษแว่นที่หน้าของต้นข้าวออก แล้วสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มันก้เกิดขึ้น สายตาของเค้าเหมือนกำลังมองนางในฝัน เพียงสบตาเดียวเค้าจะตกหลุมรักต้นข้าวไม๊หนอ???
ห๊า!! นี้คือยัยหน้ายืดหรอเนี้ย ถอดแว่นแล้วเธอน่ารักดีนะ หึ๊ยยย น่ารักจัง ยัยหน้าจืด
พีจับแก้มอมชมพูของข้าว ลูบผิวแก้มอันนุ่มนวลของเธอ กระซิบข้างหูเธอว่า
"น่ารักจัง"
"โอ๊ยยย ไอ้คนฉวยโอกาส พาชั้นไปห้องพยาบาลสิ โอ๊ยยย!!"
พีไม่รอช้าอุ้มร่างเล็กๆ เค้าเดินไปห้องพยาบาลอย่างใจร้อน สายตาของเขามองหน้าของต้นข้าวไม่หยุด ในหัวเค้ามีแต่เพียงว่า ยัยนี้น่ารักเป็นบ้า
>e<""
ได้พบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ
ครุ่นคิดวุ่นวายไม่คลายสับสน
จะขอติดตามด้วยความอดทน
หญิงอื่นไม่สนขอเดินตามเธอ
น่ารักน่าถนอมคิดตรองใส่ใจ
ส่งยิ้มให้ไป เฮ้อ ทำไม่สน
หากแม้นเปลี่ยนใจขอเดินด้วยคน
ถึงเดินตากฝนยอมทนตามเธอ
อยากบอกให้รู้ว่าฉันชอบเธอ
หัวใจมันเพ้อ รักเธอเต็มทรวง
หากได้เธอนั้นมาเป็นคู่ควง
แสนสุดจะหวงรักเดียวตลอดไป
รักในวัยรุ่นคือรักครั้งแรก
แอบแฝงด้วยความร้อนแรง
แม้ตัวเธอจะเดินหนีแสนไกลห่าง
แต่ว่าฉันไม่หยุดรักเธอ
อยากบอกให้รู้ว่าฉันชอบเธอ
หัวใจมันเพ้อ รักเธอเต็มทรวง
หากได้เธอนั้นมาเป็นคู่ควง
แสนสุดจะหวงรักเดียวตลอดไป
รักในวัยรุ่นคือรักครั้งแรก
แอบแฝงด้วยความร้อนแรง
แม้ตัวเธอจะเดินหนีแสนไกลห่าง
แต่ว่าฉันไม่หยุดรักเธอ
Golf & Mike - เพียงสบตา(Ost.มะหมา4ขาครับ)
"นี้เพื่อนเทอเปนหนักมากเรยนะเนี้ย ต้องเย็บแผลด้วย ดีที่ทางโรงเรียนมีอุปกรณ์พร้อม" นางพยาบาลมาดนิ่งๆพูดในขญะที่มือทำแผลยัยหน้าจืด
"แล้วเค้าจะตายไม๊ครับ" ไอ้พีถามโง่ๆ
นางพยาบาลหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าไปมา
"เดี๋ยวก้ฟื้นแล้ว"
ยัยหน้ายืด ฟื้นขึ้น เปลือกตาของเทอค่อยๆเปิดขึ้น เห็นชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนคุยกับนางพยาบาล
"นี้เทอก้รู้นิว่าเพื่อนเทอมีประวัติเข้าห้องพยาบาลบ่อยๆ เปนคนไม่ค่อยแข็งแรง และยังเป็นโรคร้ายอีก" นางพยาบาลพูดใน้เสียงเปนห่วง
ห๊ะ โรคร้าย โรคร้ายอะไร???
"แล้วมัน... โรคอะไรอ่ะครับ"
ตายแล้ว ชั้นจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้อีกแล้วนะ ไม่... ทำไงดี
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด#&% $^*^TR@#$!@#%#%5267" เอาล่ะ วิธีนี้แหละ
นางพยาบาลและนายพีหันมามองด้วยความตกใจ สายตาทั้งสองมองมา แต่ท่าทางของยัยหน้าจืด กำลังนอนยิ้มอยู่
"เทอเปนอะไรของเทอยัยหน้าจืด"
"หนูเป็นอะไร??"
"อะเออ...เออ ป..ป..เปล่าค่ะ"
"เอ้า...กรี๊ดอย่างกะจะไปตาย"
ชั้นมองนายพีด้วยสีหน้าอายๆ และไม่กล้าให้นายพีมองหน้าที่ชั้นกำลังเก็บความลับอยู่
"ชั้นทายา เย็บแผลให้เรียบร้อยแล้วนะ นอนพักอีกสักชั่วโมง เทอก่พาเพื่อนเทอไปเรียนได้แล้ว ชั้นมีธุระหนะ ขอตัวก่อนนะ"
นางพยาบาลเดินออกไป อยากจะบอกว่าในห้องพยาบาลมีแต่เราสองคน ไม่สิ นายพีกับชั้นต่างหาก
"เดี๋ยวชั้นไปหยิบน้ำให้เทอดื่มนะ" นายพีเดินไปตรงแทงค์น้ำ
"ปั้ง..."เสียงเปิดประตูดังอย่างมาก
มีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาหาชั้นด้วยความลุกรน
"เปนยังไงบ้างต้นข้าว เทอเปนอะไรมากไม๊" เค้าคือเพื่อนชั้น ชื่อ ไผ่
"ม..ม..ไม่เปนไรชั้นสบายดี ยังอะเคอยู่จ่ะ" ชั้นตอบด้วยรอยยิ้มแต่แผลที่อยู่บนหัวมันเจ็ยชะมัดยากเรยYoY
"แล้วใครทำให้เทอเปนแบบนี้หล่ะ" ไผ่มองหน้าชั้นอย่างเอาเปนเอาตาย ชั้นอยากจะตอบเพื่อนชายของชั้นอย่างเต็มที่ แต่ว่าไผ่จะต้องเอาเรื่องนายพีแน่ๆ โธ่ เอางัยดีอ่ะ คนที่ทำชั้นเป็นแบบี้เค้าก้ไม่ได้ตั้งใจนิ
"มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ เค้าคงไม่ได้ตั้งใจ ไผ่คงไม่คิดหาเรื่องเค้านะ"
ชั้นมองหน้าไผ่ด้วยหน้าตาใสซื่อ อย่าเรยพี อย่าหาเรื่องเค้าเรย
"ชั้นไม่หาเรื่องหรอก แต่ชั้นจะซัดมันให้น้วม"
"จริงหรอ??" ส..สะเสียงนายพีนิ
ไผ่ได้ยินเสียงของคนคนหนึ่ง จริงหรอ คงเป็นคำตอบงั้นสิ ไผ่หันหลังไป
"ชั้นเองเป็นคนทำให้ยัยหน้าจืดเป็นแบบนี้" นายพีทำหน้ากวนส้นตรีน
"แก...แก" ไผ่มองหน้านายพี เอาล่ะ ชั้นห้ามไม่ทันแล้วหล่ะ ไผ่กำหมัดพร้อมต่อยพี
"อึ๊ด ควับ!!" ไผ่ต่อยไปเต็มแรงตรงเบ้าตาพี
"ไผ่หยุดนะ เค้าไม่ได้ตั้งใจทำ ไผ่..เทอรู้ไม๊เทอทำอะไรลงไป เทอใช้กำลังกับคนอื่นอีกแล้วนะ ชั้นบอกเทอแล้วไม่ใช่หรอว่ามันไม่ดี"
ชิ...ยัยหน้าจือนี้เป็นคนดีมาแต่ชาติปางไหนเนี้ย พูดอย่างกะแม่พระเชียว ในเมื่อแกใช้กำลังกับชั้นก่อน เอาล่ะชั้นจะเอาแกคืนบ้าง
"อึ๊ด ควับ!!" พีต่อยไปเต็มแรงตรงปากไผ่
"แก..หนอย" ไผ่ผลักพีลงไปนอนตรงพื้น ต่อยหมัดซ้าย หมัดขวา
"หยุดดดดดดด" เสียงของชันตะโกนดัง ทุกอย่างเงียบสงัด ทั้งสองคนก้หยุต่อยกันสักที เห้ออ-..- ผู้ชายทั้งสองคนมองมาตรงหน้าชั้น
"หึ" นายพีเริ่มต่อยหน้าไผ่อีกครั้ง ต่อยที่เบ้าเรย0o0
"หยุดดดด" ชั้นตะโกนอีก ทนไม่ไหวแล้วนะ!!
ทุกอย่างเงียบอีกครั้ง พีเดินออกจากห้องพยาบาล และไผ่ก้มองตามด้วยสายตาอาฆาตแค้น
"ทำไมเทอต้องทำแบบนี้ไผ่ เราเคยพูดกันเรื่องนี้แล้วนิ"
"แต่มัน"
"เค้าไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุชัดๆ ใช้เหตุผลหน่อยสิไผ่"
จิ๊บๆๆๆๆ นกบนหัวเด็กผูหญิงคนหนึ่ง บินเต็มหัวเรย ก้ลูกบาสเจ้ากรรมของนายพีนะสิ และแมดาวเป็นล้านๆดวงกระพิบๆๆ
เฮ้ย??? เอาแล้วไง โดนใครเข้าล่ะ
"ห๊ะ ยะยะยะยะยัยหน้าจืด เธอเองหรอ"
ห๊ะ ยัยหน้าจืดคงหมายถึงชั้นนะสินะ ฮืออออออออเจ็บ มึนตะหรึบ ตึ้บ TToTT }}}32035&*&%#$%W45rtr45t656758
ร่างของต้นข้าวกองอยู๋กลางสนามบาส เธอได้แต่ร้องโอดครวญ บนใบหน้าเธอมีแว่นตาหนาเตอะที่เลนส์แตกกระจุย เหลือเพียงแต่กรอบแว่นสีดำที่ขาหักไปหนึ่งข้าง
พีมองต้นข้าวอย่างเหวอๆ เค้าเรียกต้นข้าว (กลัวข้อหาฆ่าคนตาย)
"ยัยหน้าจืด ฝะฝะฝื้น มีสตินะ อย่าตายนะ"
โถ่ๆๆๆพ่อคนดีกลัวชั้นตายหรอเนี้ย ซาบซึ้งงง Y-Y
"อย่าเพิ่งตายนะ เดี๋ยวชั้นติดคุก ฝื้นสิฝื้น ยัยหน้าจืด"
กำ อีตาทุเรจ เห็นแก่ตัว
มือของพีปัดเอาเศษแว่นที่หน้าของต้นข้าวออก แล้วสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มันก้เกิดขึ้น สายตาของเค้าเหมือนกำลังมองนางในฝัน เพียงสบตาเดียวเค้าจะตกหลุมรักต้นข้าวไม๊หนอ???
ห๊า!! นี้คือยัยหน้ายืดหรอเนี้ย ถอดแว่นแล้วเธอน่ารักดีนะ หึ๊ยยย น่ารักจัง ยัยหน้าจืด
พีจับแก้มอมชมพูของข้าว ลูบผิวแก้มอันนุ่มนวลของเธอ กระซิบข้างหูเธอว่า
"น่ารักจัง"
"โอ๊ยยย ไอ้คนฉวยโอกาส พาชั้นไปห้องพยาบาลสิ โอ๊ยยย!!"
พีไม่รอช้าอุ้มร่างเล็กๆ เค้าเดินไปห้องพยาบาลอย่างใจร้อน สายตาของเขามองหน้าของต้นข้าวไม่หยุด ในหัวเค้ามีแต่เพียงว่า ยัยนี้น่ารักเป็นบ้า
>e<""
ได้พบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ
ครุ่นคิดวุ่นวายไม่คลายสับสน
จะขอติดตามด้วยความอดทน
หญิงอื่นไม่สนขอเดินตามเธอ
น่ารักน่าถนอมคิดตรองใส่ใจ
ส่งยิ้มให้ไป เฮ้อ ทำไม่สน
หากแม้นเปลี่ยนใจขอเดินด้วยคน
ถึงเดินตากฝนยอมทนตามเธอ
อยากบอกให้รู้ว่าฉันชอบเธอ
หัวใจมันเพ้อ รักเธอเต็มทรวง
หากได้เธอนั้นมาเป็นคู่ควง
แสนสุดจะหวงรักเดียวตลอดไป
รักในวัยรุ่นคือรักครั้งแรก
แอบแฝงด้วยความร้อนแรง
แม้ตัวเธอจะเดินหนีแสนไกลห่าง
แต่ว่าฉันไม่หยุดรักเธอ
อยากบอกให้รู้ว่าฉันชอบเธอ
หัวใจมันเพ้อ รักเธอเต็มทรวง
หากได้เธอนั้นมาเป็นคู่ควง
แสนสุดจะหวงรักเดียวตลอดไป
รักในวัยรุ่นคือรักครั้งแรก
แอบแฝงด้วยความร้อนแรง
แม้ตัวเธอจะเดินหนีแสนไกลห่าง
แต่ว่าฉันไม่หยุดรักเธอ
Golf & Mike - เพียงสบตา(Ost.มะหมา4ขาครับ)
"นี้เพื่อนเทอเปนหนักมากเรยนะเนี้ย ต้องเย็บแผลด้วย ดีที่ทางโรงเรียนมีอุปกรณ์พร้อม" นางพยาบาลมาดนิ่งๆพูดในขญะที่มือทำแผลยัยหน้าจืด
"แล้วเค้าจะตายไม๊ครับ" ไอ้พีถามโง่ๆ
นางพยาบาลหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าไปมา
"เดี๋ยวก้ฟื้นแล้ว"
ยัยหน้ายืด ฟื้นขึ้น เปลือกตาของเทอค่อยๆเปิดขึ้น เห็นชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนคุยกับนางพยาบาล
"นี้เทอก้รู้นิว่าเพื่อนเทอมีประวัติเข้าห้องพยาบาลบ่อยๆ เปนคนไม่ค่อยแข็งแรง และยังเป็นโรคร้ายอีก" นางพยาบาลพูดใน้เสียงเปนห่วง
ห๊ะ โรคร้าย โรคร้ายอะไร???
"แล้วมัน... โรคอะไรอ่ะครับ"
ตายแล้ว ชั้นจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้อีกแล้วนะ ไม่... ทำไงดี
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด#&% $^*^TR@#$!@#%#%5267" เอาล่ะ วิธีนี้แหละ
นางพยาบาลและนายพีหันมามองด้วยความตกใจ สายตาทั้งสองมองมา แต่ท่าทางของยัยหน้าจืด กำลังนอนยิ้มอยู่
"เทอเปนอะไรของเทอยัยหน้าจืด"
"หนูเป็นอะไร??"
"อะเออ...เออ ป..ป..เปล่าค่ะ"
"เอ้า...กรี๊ดอย่างกะจะไปตาย"
ชั้นมองนายพีด้วยสีหน้าอายๆ และไม่กล้าให้นายพีมองหน้าที่ชั้นกำลังเก็บความลับอยู่
"ชั้นทายา เย็บแผลให้เรียบร้อยแล้วนะ นอนพักอีกสักชั่วโมง เทอก่พาเพื่อนเทอไปเรียนได้แล้ว ชั้นมีธุระหนะ ขอตัวก่อนนะ"
นางพยาบาลเดินออกไป อยากจะบอกว่าในห้องพยาบาลมีแต่เราสองคน ไม่สิ นายพีกับชั้นต่างหาก
"เดี๋ยวชั้นไปหยิบน้ำให้เทอดื่มนะ" นายพีเดินไปตรงแทงค์น้ำ
"ปั้ง..."เสียงเปิดประตูดังอย่างมาก
มีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาหาชั้นด้วยความลุกรน
"เปนยังไงบ้างต้นข้าว เทอเปนอะไรมากไม๊" เค้าคือเพื่อนชั้น ชื่อ ไผ่
"ม..ม..ไม่เปนไรชั้นสบายดี ยังอะเคอยู่จ่ะ" ชั้นตอบด้วยรอยยิ้มแต่แผลที่อยู่บนหัวมันเจ็ยชะมัดยากเรยYoY
"แล้วใครทำให้เทอเปนแบบนี้หล่ะ" ไผ่มองหน้าชั้นอย่างเอาเปนเอาตาย ชั้นอยากจะตอบเพื่อนชายของชั้นอย่างเต็มที่ แต่ว่าไผ่จะต้องเอาเรื่องนายพีแน่ๆ โธ่ เอางัยดีอ่ะ คนที่ทำชั้นเป็นแบบี้เค้าก้ไม่ได้ตั้งใจนิ
"มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ เค้าคงไม่ได้ตั้งใจ ไผ่คงไม่คิดหาเรื่องเค้านะ"
ชั้นมองหน้าไผ่ด้วยหน้าตาใสซื่อ อย่าเรยพี อย่าหาเรื่องเค้าเรย
"ชั้นไม่หาเรื่องหรอก แต่ชั้นจะซัดมันให้น้วม"
"จริงหรอ??" ส..สะเสียงนายพีนิ
ไผ่ได้ยินเสียงของคนคนหนึ่ง จริงหรอ คงเป็นคำตอบงั้นสิ ไผ่หันหลังไป
"ชั้นเองเป็นคนทำให้ยัยหน้าจืดเป็นแบบนี้" นายพีทำหน้ากวนส้นตรีน
"แก...แก" ไผ่มองหน้านายพี เอาล่ะ ชั้นห้ามไม่ทันแล้วหล่ะ ไผ่กำหมัดพร้อมต่อยพี
"อึ๊ด ควับ!!" ไผ่ต่อยไปเต็มแรงตรงเบ้าตาพี
"ไผ่หยุดนะ เค้าไม่ได้ตั้งใจทำ ไผ่..เทอรู้ไม๊เทอทำอะไรลงไป เทอใช้กำลังกับคนอื่นอีกแล้วนะ ชั้นบอกเทอแล้วไม่ใช่หรอว่ามันไม่ดี"
ชิ...ยัยหน้าจือนี้เป็นคนดีมาแต่ชาติปางไหนเนี้ย พูดอย่างกะแม่พระเชียว ในเมื่อแกใช้กำลังกับชั้นก่อน เอาล่ะชั้นจะเอาแกคืนบ้าง
"อึ๊ด ควับ!!" พีต่อยไปเต็มแรงตรงปากไผ่
"แก..หนอย" ไผ่ผลักพีลงไปนอนตรงพื้น ต่อยหมัดซ้าย หมัดขวา
"หยุดดดดดดด" เสียงของชันตะโกนดัง ทุกอย่างเงียบสงัด ทั้งสองคนก้หยุต่อยกันสักที เห้ออ-..- ผู้ชายทั้งสองคนมองมาตรงหน้าชั้น
"หึ" นายพีเริ่มต่อยหน้าไผ่อีกครั้ง ต่อยที่เบ้าเรย0o0
"หยุดดดด" ชั้นตะโกนอีก ทนไม่ไหวแล้วนะ!!
ทุกอย่างเงียบอีกครั้ง พีเดินออกจากห้องพยาบาล และไผ่ก้มองตามด้วยสายตาอาฆาตแค้น
"ทำไมเทอต้องทำแบบนี้ไผ่ เราเคยพูดกันเรื่องนี้แล้วนิ"
"แต่มัน"
"เค้าไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุชัดๆ ใช้เหตุผลหน่อยสิไผ่"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น