คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความสุข
“ว่าแต่แผลนั่นไปได้มาได้ยังละครับ”ระหว่างที่ยงนัมกำลังขับรถอยู่ จุนฮงก็ชี้เข้าที่ขมับข้างขวาตัวเอง
“เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าฉันต้องขอโทษนายก่อนนะที่เมื่อกี้เผลออารมณ์เสียใส่”ยงนัมหันมามองจุนฮงที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วหัวเราะขึ้น ทำเอาจุนฮงที่เกร็งเมื่อกี้หายเกร็ง อย่างนี้สินะพี่ยงนัมคนเดิม
“ไม่เป็นไรครับ”
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ ที่จริงอ่ะไอบังมันให้ฉันปิดปากเงียบเรื่องนี้เอาไว้”
“.......”
“แต่เมื่อกี้ฉันเผลอหลุดว่ะ ฮ่าๆๆๆ”ว่าแล้ว จุนฮงนึกในใจ
“ผมก็คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นแหละครับ”
“พูดเองที่จริงแล้วมันก็น่าอายอ่านะ เพราะว่าเหมือนพี่น้องทะเลาะกันนั่นแหละ”ยงนัมยกมืออีกข้างขึ้นเกาหัวอย่างอายๆก่อนจะเริ่มเล่าต่อ
“ก็ก่อนที่จะจัดงานหมั้นกัน ฉันคัดค้านเต็มที่ แต่ว่ายงกุกนี่สิเห็นว่าไม่ทางออกแล้วมันก็เลยตกลง แล้วทีนี้ฉันก็เลยโมโหมันแล้วพูดขึ้นว่า ‘งั้นจุนฮงของนายฉันขอแล้วกันนะ’ พูดเสร็จก็เจอมันซัดเข้าเต็มรักเลยแหละ” พูดเสร็จยงนัมก็ทำท่าทางงอแงขึ้นมาแล้วเอามือกุมตรงรอยช้ำที่ว่า
“ดูดิตั้งเกือบครึ่งปีแล้วมันยังไม่ยอมหายง่ายๆเลยอ่ะ T^T ตอนแรกเป็นรอยช้ำหนักกว่านี้จนฉันต้องใส่หมวกเพื่อปิดบังเชียวนะ ”อาการของจุนฮงเมื่อได้ยินดังนั้นคือทำหน้าเหวอ ก็พอรู้อยู่ว่ายงกุกกับยงนัมไม่สนิทกันแต่ที่จริงแล้วก็รักกันพอสมควร
“เป็นไงล่ะ หมอนั่นน่ะมันห่วงนายจะตายไป”เมื่อได้ยินดังนั้นจุนฮงก็สะอึกไปเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลง
“เฮ้ยๆอย่าพึ่งคิดมาก คิดว่าฉันเรียกนายมาเพื่อคิดมากหรือไงฮะ”
“แต่ทำไมเป็นผมคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลยล่ะ แบบนี้ทุกที”
“ก็เพราะมันไม่อยากให้นายเครียดไงล่ะ เพราะฉะนั้นก็อย่าไปทำหน้าเศร้าให้มันเห็นเดี๋ยวโรคกระเพาะมันจะกำเริบเอา”จุนฮงพยักหน้าด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ ระหว่างนั้นรถของยงนัมก็เข้าจอดที่หน้าโรงพยาบาลแห่งเดิม
“ว่าแต่กลับมาที่นี่ทำไมครับเนี่ย”
“นายก็ไปคอยเฝ้าไข้ไอ้ยงกุกมันไง”
“แต่เขาให้เข้าได้เหรอครับ มันมีกำหนดว่าเข้าเยี่ยมได้ไม่เกินสองทุ่มไม่ใช่รึไง?”
“นั่นมันห้องรวม ห้องไอ้ยงกุกมันห้องส่วนตัวไม่ใช่หรือไง เออน่าๆเดี๋ยวฉันกลับไปเอาชุดให้”ยงนัมไม่พูดอะไรมากมายพอร่างบางก้าวลงจากรถเสร็จก็ซิ่งรถออกไปเลย
จีอึนจะอยู่ไหมนะ จุนฮงคิดพลางเดินชะเง้อคออยู่น่าห้อง เมื่อไม่มีร่องรอยว่ามีใครอยู่จึงค่อยๆแง้มประตูเข้าไป หลังจากนั้นก็ลงกลอนที่ประตูอย่างรวดเร็วแล้วเดินมานั่งที่เก้าข้างเตียง
“จีอึนเหรอ ขอโทษนะแต่ขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหม”ยงกุกที่นอนหลับตาอยู่พูดขึ้นทำเอาจุนฮงเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแบบหมั่นไส้เต็มที่แล้วดึงแก้มของอีกฝ่าย จนยงกุกต้องจำใจลืมตาขึ้นมาแล้วทำหน้าเหวอเมื่ออีกฝ่ายที่อยู่ไม่ใช่จีอึน
“จุนฮง”
“ก็ใช่น่ะสิครับ”ร่างบางปล่อยมือออกจากแก้มของร่างหนา แล้วเปลี่ยนดึงมืออีกฝ่ายขึ้นมากุมเอาไว้แทน ซึ่งนั่นทำให้ยงกุกที่หน้าเหวออยู่แล้วตอนนี้เลยเหวอหนักกว่าเก่า
“พี่ยงนัมบอกผมหมดแล้ว”
“............”
“แล้วทำไมพี่ถึงไม่คิดจะบอกมั่งล่ะ ผมอยากฟังจากปากพี่มั่งนะ”มือบางของจุนฮงบีบมือของยงกุกเบาๆแล้วทำหน้าจริงจังแซมด้วยหน้าเศร้าเล็กน้อย ซึ่งทำให้ยงกุกถอนหายใจออกมาแล้วจำใจต้องเล่าเรื่องออกมาทั้งหมด ระหว่างที่ยงกุกเล่าเรื่องทุกอย่างออกมา ทุกครั้งจุนฮงจะเม้มปากเล็กน้อยแล้วกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้ถึงที่สุดพลางมองหน้ายงกุก
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ครอบครัวของยงกุกเป็นหนี้ เรื่องที่โดนบังคับให้แต่งงาน เรื่องที่ไม่ยอมบอกเขาเพราะกลัวเขาจะคิดมาก ทุกอย่างเป็นเรื่องที่จุนฮงรู้จากยงนัมหมดแล้ว เพียงแต่เจ้าตัวอยากได้ยินจากปากของยงกุกมากกว่า ซึ่งตอนนี้ร่างบางก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง ยงกุกที่ทำหน้าสบายๆในตอนแรกก็เปลี่ยนมาเป็นหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง กับจุนฮงที่เมื่อปิดประตูลงห้องน้ำลงก็ปล่อยโฮทันทีแต่พยายามไม่ให้มีเสียงหลุดรอดออกมาจากปาก แค่ตอนแรกที่ต้องกลั้นน้ำตาไว้ก็ลำบากพออยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ต้องมากลั้นเสียงเสียงแล้วยิ่งไปใหญ่ ร่างบางพยายามสะอื้นให้เบาที่สุดก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงที่อ่างล้างหน้า
ถึงอีกฝ่ายจะบอกว่าปวดฉี่ก็เถอะ แต่ยงกุกรู้ดีว่าตอนนี้อีกคนคงเข้าไปงอแงอยู่ในห้องน้ำแน่นอน ถึงจะอยากเดินตามไปแค่ไหนแต่ว่าตอนนี้ยงกุกไม่มีเรี่ยวแรงเลย ไหนจะสายน้ำเกลือมากมายที่เจาะอยู่กับแขนทำให้ยากที่จะเคลื่อนไหวให้สะดวก แต่เมื่อรอจนแล้วจนรอดจุนฮงก็ไม่ยอกออกจากห้องน้ำซักที ยงกุกร้อนใจจนตัดสินใจจะลุกขึ้นจากเตียงไปหาคนที่อยู่ในห้องน้ำ แต่ประตูห้องน้ำก็เปิดขึ้นก่อน จุนฮงเดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ตากับบวมอย่างเห็นได้ชัด ทำเอายงกุกอดไม่ได้ที่จะเรียกร่างบางให้เดินเข้ามาไกล้ๆถึงจะยากหน่อยแต่ยงกุกก็รวบอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แล้วลูบหัว ร่างบางเองก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่กอดตอบยงกุกเบาๆ ก่อนจุนฮงจะผละออกมาแล้วมานั่งเก้าอี้เหมือนเดิม
“พี่น่ะบ้าที่สุดเลย”
“ไหงงั้นล่ะ”เมื่อเห็นหน้าของยงกุกแล้วจุนฮงก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มแล้วคว้ามือของอีกฝ่ายมาจับเอาไว้แน่น
“มือพี่อุ่นอ่ะ ผมไม่อยากปล่อยเลย”
“หาเรื่อง”ยงกุกว่าแล้วก็เอามือข้างที่ยังว่างอยู่โยกหัวของอีกฝ่ายเล่น ทั้งคู่นั่งยิ้มให้กัน แม้จะค่ำแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของจีอึนส่วนยงกุกเองตอนนี้ก็กำลังกินข้าวที่พยาบาลเอามาให้อยู่ จุนฮงเองก็ออกมาหาอะไรกินที่โรงอาหารของโรงพยาบาล อยู่ๆกระเป๋าของเจ้าตัวก็สั่น ทำให้ร่างบางที่ยังคาบช้อนเอาไว้อยู่ต้องรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลังจากที่ได้รับคืนจากฮิมชานตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้ว
ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อพบว่าคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่แดฮยอนนั่นเอง
“พี่แดฮยอน”
“จุนฮงนายปิดมือถืออ่ะ ฉันโทรหานายไม่ติดเลยตั้งแต่วันศุกร์รู้ไหมว่าเป็นห่วงขนาดไหน”เสียงของอีกฝ่ายที่ตะโกนออกมาอย่างร้อนรนทำเอาจุนฮงต้องรีบยื่นโทรศัพท์ออกจากหูอย่างรวดเร็ว ในหัวก็กำลังประมวลหาคำมาแก้ตัวเป็นร้อย
“คะคือ แบตผมหมดครับ ลืมซะสนิทเลย”
“อะไรกัน แล้วตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปหา”
“ไม่ต้องครับ พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้วเดี๋ยวค่อยเจอกันพรุ่งนี้ก็ได้”
“ทำไมอ่ะ แต่เอาเถอะ นายว่าไงฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอีกนิดหน่อย แปลกดีที่จุนฮงไม่สามารถพูดคำว่าคิดถึงหรือรักอะไรทำนองนี้ได้เหมือนทุกครั้งจนกระทั่งแดฮยอนวางสายไป ร่างบางมองข้าวที่แตะไปเพียงนิดเดียว แล้วมองไปทางอื่นอย่างเลื่อนลอย
‘ถ้าพี่แดฮยอนรู้ว่าเราคบด้วย เพราะจะประชดพี่ยงกุกนี่ จะโกรธขนาดไหนนะ’นึกแล้วก็ถอนหายใจ มันเป็นเรื่องตอนที่จุนฮงเห็นข่าวหมั้นกันใหม่ๆเป็นช่วงเดียวกับที่แดฮยอนเข้ามาสารภาพรักด้วย ร่างบางจึงตอบรับโดยไม่ได้ใสน่ใจอะไรมาก
‘แล้วจะทำยังไงดี?’ให้พูดตรงๆตอนนี้เขาอยากอยู่กับยงกุกให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำไร แต่คนอย่างแดฮยอนน่ะเหรอจะยอม
เมื่อกลับมาที่ห้องแล้วก็เห็นพยาบาลที่มาเก็บถาดข้าวออกไปพร้อมกับยงกุกที่ยิ้มร่า
“แล้วนายจะนอนที่ไหนอ่ะ”
“โซฟาไง”ร่างบางชี้ไปที่โซฟาที่อยู่มุมห้อง เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่นอนเท่าไหร่หรอกที่ไหนก็นอนได้หมดแหละ
“แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือไง”
“ไม่อ่ะ”ที่บอกแดฮยอนว่าพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนที่จริงแล้วเขาโกหก ยังไงก็ไม่ได้คิดจะไปอยู่แล้ว ถึงจะเลวไปหน่อยก็เถอะเขายอมรับ
“ห้ะ”
“ไม่เอาผมจะอยู่กับคุณ”พูดเสร็จจุนฮงก็เดินไปโน้มตัวลงอ้อนยงกุกเหมือนลูกแมว จนคนร่างหนาที่ตั้งใจจะว่าอีกฝ่ายก็ถึงกับพูดไม่ออกแล้วก็หน้าแดงออกมาเล็กน้อย
“ตามใจ”สิ้นเสียงของยงกุก จุนฮงก็ยิ้มร่าแล้วโน้มตัวหอมแก้มยงกุกฟอดใหญ่ๆ ถึงจะรู้ว่ายังไงเรื่องของทั้งคู่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้แต่ว่ายังไงก็อยากจะกอบโกยความสุขให้ได้มากที่สุด ♥
________________________________________________________
เอ้ย เรื่องนี้ไกล้ถึงตอนจบแล้วอ่ะ จะจบแบบไหนกันนะ(ถามใคร) ตื่นเต้นจังเลยอ่ะ 555+ แล้วก็เรื่อง Who you are? ขอโทษนะครับคุณเป็นใครอันนี้ก็ไกล้จบแล้วแหละ World Is Mind ด้วย อร้ายยยย ไรท์ยิ่งเขียนยิ่งมัน 555+
ความคิดเห็น