คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แด้ออบ+ฮิมแจ้(นิดหน่อย)
‘จุนฮงอยู่กับยงกุกไม่ต้องห่วงหรอก’นึกถึงตอนที่โทรไปหาฮิมชานแล้วเขาก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้อยู่ดี พอถามถึงคู่นี้ทีไรฮิมชานก็บ่ายเบี่ยงนอกเรื่องทุกที วันนี้ดูจุนฮงมันคงไม่มาโรงเรียนแน่นอน ที่เหลือก็คือเพื่อนซี้ของพวกเขาอีกคนหนึ่งนี่แหละ ซึ่งวันศุกร์มันก็ไม่ยอมมาโรงเรียน วันนี้ก็ปิดโทรศัพท์อีก
‘โธ่เว้ยเพื่อนตรูแต่ล่ะคน!!!’มือของยองแจเขวี้ยงปากกาในมือไปแบบไร้เป้าหมายก่อนที่มันจะไปโดนใครอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องพอดี ซึ่งหมอนั่นก็กุมหน้าผากเล็กน้อยก่อนจะก้มลงเก็บปากกาที่ตกอยู่ที่พื้น ยองแจส่งสายตาจิกไปทางผู้มาใหม่ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่น
“อ่ายองแจนายเป็นไรอ่ะ”เด็กหนุ่มผู้มาใหม่เดินเข้ามาหายองแจอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นหน้ามองอย่างน่ารัก
“จงออบ วันศุกร์นายก็ไม่ยอมมา โทรศัพท์ก็ปิดอีก -*- ”
“ก็ฉันเป็นหวัดนี่นา แล้วโทรศัพท์มันก็แบตหมดอ่ะ”
“ก็ชาร์จสิฟ่ะ!!!”ยองแจพูดพร้อมกับโบกหัวเพื่อนซี้คนนี้ไปอีกทีก่อนจะหันหน้ามาคุยดีๆพร้อมกับใบหน้าที่ยังหงุดหงิดไม่หาย
“น่าๆขอโทษที ว่าแต่จุนฮงล่ะ?”
“ไม่รู้เฟร้ย ติดต่อไม่ได้เหมือนแกนั่นแหละ”
“อืม”
“คนนั้นให้มาถามอีกน่ะสิ”ตาของจงออบที่เหมือนไม่ลืมตาก็เบิกโพลงขึ้นมาจนยองแจที่จ้องหน้าอยู่ถึงกับสะดุ้งขึ้นทันที
“ทำไมนายรู้ล่ะยองแจ”
“จะบ้าหรือไงถ้าเป็นคนที่จะฝากนายมาถามเรื่องจุนฮงได้ มันก็มีแค่คนเดียวแค่นั้นแหละ”จงออบพยักหน้าก่อนจะหรี่ตาลงเหมือนเดิมแล้วทำหน้าเครียด
“อืม ฉันเองก็ไม่รุ้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน”ยองแจมองจงออบที่หดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะลูบหัวเด็กตาตี่แล้วลุกขึ้นพลางยกกระเป๋าสะพายหลัง
“เอาเป็นว่าคราวหน้าก็อย่ามาตอนที่โรงเรียนเลิกแล้วก็แล้วกันนะ พรุ่งนี้เจอกัน บาย~”จงออบมองตามหลังเพื่อนที่เดินออกไปหน้าห้องก่อนจะเห็นผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามายีหัวของยองแจ ทั้งสองคนยืนเถียงกันซักพักก่อนที่อีกฝ่ายจะจูงมือยองแจแล้วชี้มือไปอีกทางแล้วลากเพื่อนของเขาไป จงออบเอียงหัวมองคนที่พึ่งลากเพื่อนของเขาไปเมื่อสักครู่ จะว่าไปแล้วคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่เขารู้จักดีเลยล่ะ
อ่า....พี่ฮิมชานนี่เอง ว่าแต่สองคนนั้นไปรู้จักกันได้ยังไงนะ? จงออบคิดพลางส่ายหัวก่อนจะยกกระเป๋านักเรียนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปทั้งที่พึ่งเข้ามาได้ไม่นาน
จงออบมีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง แต่เขาน่ะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆหรอกนะ เพราะจงออบน่ะเป็นลูกที่ถูกรับมาเลี้ยงอีกที แต่พี่คนนั้นเขาไม่ชอบจงออบมากๆเลยล่ะ.............
เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนจะถอนหายใจแล้วทำท่าจะเดินไปทางอื่นอยู่หลายครั้ง ตอนนี้เขามายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ใจจริงแล้วไม่อยากเข้าไปเลย เพราะตอนนี้ผู้ที่เขาเรียกว่าพ่อกับแม่ก็พากันไม่อยู่บ้าน เหลือแต่พี่ชายอีกคนเท่านั้น ร่างบางถอนหายใจก่อนจะก้มหน้ารับชะตากรรมอย่างโดยดีโดยการเปิดประตูบ้านเข้าไป ถึงอากาศจะร้อนอบอ้าวแค่ไหนแต่พอเข้ามาในบ้านแล้วก็อดไม่ได้ที่จะขนลุก แอร์ที่เปิดจนเย็นเกินไปแถมยังไม่ยอมเปิดไฟอีก จงออบควานหาสวิทต์ไฟไม่ยากเย็นนัก
“ไม่ต้องเปิด”เสียงแข็งๆของพี่ชายดังมาจากหน้าทีวีที่เปิดอยู่ เด็กหนุ่มลดมือลงจากปลั๊กไฟทันที ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปยืนไกล้กับที่พี่ชายนอนอยู่บนโซฟา
“ผมกลับมาแล้วครับพี่แดฮยอน”พริบตาเดียวก็มีหนังสือเล่มหนึ่งเฉียดผ่านหน้าของจงออบไปกระแทกกับกำแพงด้านหลัง ก่อนเจ้าคนที่เป็นคนปาหนังสือจะลุกขึ้นจากโซฟา ดวงตาสีดำกลมมองมาที่จงออบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ทำเอาร่างบางที่ยืนหน้าซีดต้องหลบตาไป
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่”
“ผมลืมครับ”จงออบพูดพลางโค้งหัวลงเล็กน้อยซึ่งแดฮยอนไม่ได้ใส่ใจนัก
“แล้วว่าไงเรื่องจุนฮง”
“ผมถามยองแจแล้วครับเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“พวกนายเป็นเพื่อนประสาอะไร เพื่อนสนิทหายทั้งคนไม่รู้”
แล้วพี่ล่ะเป็นแฟนประสาอะไร...แฟนหายแล้วไม่รู้ จงออบนึกอยากสวนกลับไปแต่เรื่องมันคงจะบานปลายกว่านี้แน่นอน เลยเลือกที่จะหุบปากต่อไป
“......”
“จะไปไหนก็ไป”แดฮยอนพูดพลางโบกมือก่อนจะล้มตัวนอนที่โซฟาเหมือนเดิม ส่วนจงออบก็เลือกที่จะเดินขึ้นห้อง
จงออบปิดประตูห้องก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองแล้วล้มตัวนอนบนเตียง อีกด้านหนึ่งที่ไม่มีมีใครเคยเห็นของแดฮยอน มีเพียงจงออบคนเดียวเท่านั้นที่เห็นมัน ไม่รู้เพราะอะไรแต่แดฮยอนไม่ชอบเขาเอามากๆเลยล่ะแตกต่างเวลาอยู่กับจุนฮงลิบลับ ยิ่งตอนนี้แดฮยอนยังติดต่อกับจุนฮงไม่ได้ยิ่งหงุดหงิดเป็นทวีคูณจะมาลงกับใครได้อีกล่ะนอกจากเขา มุน จงออบ คนนี้ไง
จงออบลืมตาขึ้นเมื่อโทรศัพท์บนหัวเตียงสั่นขึ้น อ่า...จะหนึ่งทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ร่างบางลุกขึ้นส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะอ้าหาวนอนจนตาหยี พอมองไปรอบๆห้องแล้ว กลับเห็นบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญมานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงเค้า
“...!”จงออบที่ตอนแรกกำลังจะลงจากเตียงก็หดขาแล้วถอยขึ้นไปบนหัวนอนอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าคนที่มานั่งจ้องเขาอยู่ไม่ใช่ใครแดฮยอนนั่นเอง
“มีคนเขาอยากเจอนายน่ะ”ร่างสูงเพียงแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเหมือนไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปจากห้องจงออบ โดยที่ร่างบางยังอยู่ในการงงเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปตาม เมื่อเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นยองแจนั่งหน้าบึ้งกับฮิมชานที่นั่งยิ้มอยู่สองคนโดย
“ไงจงออบตื่นแล้วเหรอ พอดีพี่ว่าจะออกไปหาอะไรกินกันไปป่ะ”ฮิมชานฉีกยิ้มอย่างน่ารักระหว่างที่ยองแจกำลังจ้องมองมาที่จงออบและส่ายหัวรัวๆ
“แกจะเลี้ยงหรือเปล่าวะฮิมชาน”แดฮยอนพูดพลางยิ้มขำๆเหมือนปกติ ซึ่งแตกต่างจากที่อยู่ในห้องนอนของจงออบลิบลับ ที่แดฮยอนและฮิมชานรู้จักกันก็เพราะสองคนนี้อยู่ในสภานักเรียนเหมือนกัน ถ้าจะให้พูดแล้วพี่ยงกุกเป็นประธานนักเรียน ส่วนพี่ฮิมชานเป็นรอง และพี่แดฮยอนเป็นเหรัญญิก
“งกว่ะไอ้ดำ เออเลี้ยงก็ได้ว่าไงจงออบไปไหม”จงออบยืนนิ่งคิดซักพัก แต่ถ้าจะให้ไปกินกับแดฮยอนแล้วเขาเองก็ไม่อยากไปเหมือนกัน พอคิดที่จะปฎิเสธออกไปอยู่ๆมือที่ไขว้กันไว้ข้างหลังของเขาก็โดนเล็บมือของแดฮยอนจิกเข้าไปอย่างแรง ร่างบางทำหน้าเหวอไปกับแดฮยอนที่ส่งสายตามาประมาณว่า ‘อย่าทำตัวไร้มารยาท’ ซึ่งจงออบเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าการที่จะไม่ไปกินข้าวด้วยมันไร้มารยาทตรงไหน แต่แรงเล็บที่ฝังเข้ามาในเนื้อเรื่อยๆทำให้จงออบต้องเปลี่ยนมาพยักหน้าให้กับฮิมชานแทน ดีที่ยองแจและฮิมชานไม่ทันเห็นการกระทำของแดฮยอนเมื่อกี้ หลังจากนั้นแดฮยอนก็เลิกจิกแล้วหันไปยิ้มให้กับฮิมชานอย่างปกติ
“งั้นก็ไปกันเถอะ”ฮิมชานลุกขึ้นก่อนจะรีบดึงมือยองแจให้ลุกตามแล้วเดินไปที่ประตู
“ย่าส์!! ไอ้เหยินปล่อยฉันนะเฟร้ยยยย”หลังจากทั้งสองคนเดินไปแล้วแดฮยอนก็เดินไปตามเหลือเพียงจงออบที่ยืนลูบมือของตัวเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ก่อนจะเห็นเลือดที่ซิบออกมาจากมือเล็กน้อยแล้วมองตามหลังของแดฮยอนไป
ผมไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจเลยซักนิด ทำไมเขาถึงไม่ชอบผม!!
(ป.ล ใครจำบุคลิกนางแด้ไม่ได้ กลับไปอ่านที่หน้าหลักนะ 55+)
อัพช้าไปหน่อยนะขอโทษทีจ้าาา พอดีมัวแต่วุ่นๆอยู่กับการสูบรูป สูบคลิปกระต่ายเถื่อน >.,<
ความคิดเห็น