คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตุ๊กตากบ *0*
“ยองแจ ฉันบอกให้นายใส่ชื่อเจ้าจุนฮงลงไปในคนที่จะใส่มาสคอตเฉยๆไง”ร่างสูงโปร่งของชายร่างสูงกำลังหน้ามุ่ยหลังจากรับสมุดเซ็นชื่อมาจากรองหัวหน้าห้องภายในห้องเรียนซึ่งเหลือกันแค่สองคน ไร้วี่แววของอีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าห้องซึ่งดูเหมือนจะไม่ยอมทำอะไรซักนิดเดียว
“ผมก็ทำตามที่ครูบอกนี่ครับ”
“แล้วนายใส่ชื่อฉันลงไปด้วยทำไมฟะ!!”ยงกุกพูดพร้อมพลางตบมือลงโต๊ะอย่างเซ็งๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตำใจเลยซักนิดกลับยักไหล่แล้วใช้มือดันแว่นบนไม่หน้า
“จุนฮงบอกมาน่ะครับ ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายซักหน่อย”
“แต่”
“อีกอย่างครูเป็นคนเสนองานนี้เองนะครับ น่าจะทำด้วย”
“แต่ฉันไม่ชอบกบ”
“ไม่ชอบก็ชอบซะสิครับ อีกอย่างนึงผมถามทุกคนในห้องแล้วทุกคนก็เห็นดีด้วยทั้งนั้น”ระหว่างที่ยงกุกกำลังเอามือกุมขมับกับยองแจที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ๆประตูห้องข้างหน้าก็เปิดเข้ามา
“ยองแจทำไมนายนานยัง อ๊ะหวัดดีครับคุณครู”ยงกุกพยักหน้าให้บุคคลใหม่ที่พึ่งเข้ามา เด็กหนุ่มร่างสูงที่มีผมสีดำขลับกับรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าก่อนจะเดินเข้ามาจูงมือของรองหัวหน้า
“โทษทีนะแดฮยอน พอดีคุยเรื่องงานโรงเรียนกับคุณครูอยู่”
“เสร็จยังอ่ะ”
“เสร็จแล้ว”
“เฮ้ยเดี๋ยว เสร็จอะไรยังคุยไม่จบเลยไม่ใช่รึไง”
“ผมว่าผมก็พูดชัดแล้วนะครับครู-_- ขอตัวครับ”ยองแจพูดพลางโค้งหัวลงเล็กน้อยก่อนจะเดินไปทางประตูพร้อมกับเพื่อนอีกคน
“แล้วนายเห็นจุนฮงมันมั่งป่ะ รู้ไหมว่ามันไปไหน?”
“รายนั้นเลิกเรียนก็ดิ่งไปเกมเซ็นเตอร์แล้วล่ะครับ”ยงกุกพยักหน้าก่อนที่จะมองตามร่างของลูกศิษย์ที่เดินออกไป
“ยู ยองแจ หมอนั่นยิ้มเป็นด้วยเรอะ”ตอนที่ยืนอยู่หน้าเขาจะทำหน้าเฉย แต่พอเพื่อนมามันกลับยิ้มซะงั้น สงสัยจะติดเพื่อน ยงกุกนั่งคิดพลางขำเล็กน้อยก่อนจะเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
สิ่งที่ทำให้จุนฮงต้องรีบมาที่เกมส์เซ็นเตอร์ก็เพราะว่า วันนี้จะมีตู้เกมส์มาลงใหม่ มันไม่สำคัญอะไรเลย เป็นแค่ตู้คีบตุ๊กตา ซึ่งคราวนี้มันมีตุ๊กตาตัวใหญ่เป็นรางวัลหากคีบตุ๊กตาในตู้ได้ครบสิบตัว จงออบที่ถูกลากมามองสายตาของเพื่อนซี้ออก ถึงเจ้าตัวจะบอกว่ามาเล่นเฉยๆแต่สายตาก็เจาะจงไปที่ตุ๊กตาตัวใหญ่ที่เป็นกบสีเขียวน่ารักน่าชังอยู่
>> http://aof200mini.tarad.com/img-lib/spd_20120414100406_b.JPG <<
>> http://static.weloveshopping.com/shop/client/000037/happygirls/kerori-004.jpg <<
>> http://static.weloveshopping.com/shop/client/000037/happygirls/kerori-014.jpg <<
ที่จริงแล้วจงออบเองก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากมาแต่ว่าเพื่อนของเขานะสิ ถึงมันจะชอบเล่นเกมส์และก็เล่นเกมส์อื่นๆได้ดี เว้นอย่างเดียวคือเกมส์คีบตุ๊กตานี่แหละที่มันไม่เคยจะเล่นได้ ซึ่งตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมงแต่หมอนั่นมันก็ยังไม่ได้ตุ๊กตาตัวเล็กมาซักกะตัวเลย
“ตัดใจเหอะ แกทำไม่ได้หรอก”
“เงียบไปน่าจงออบเห็นไหมว่ากำลังจะได้แล้ว”สายตาของจุนฮงจ้องเข้าไปในตู้อย่างหงุดหงิด
“พวกนายนี่ท่าจะชอบเล่นเกมส์กันมาก”เสียงลึกลับดังขึ้นจากข้างหลังจนทำให้ร่างบางที่กำลังขมักเขม้นอยู่สะดุ้งแล้วหันไปมองพร้อมกับจงออบที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ตาแก่นายมาทำไม!!”
“นี่มันคิดว่ากี่โมงแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กคิดดีแล้วหรือไงที่จะกลับบ้านกันเย็นๆแบบนี้น่ะฮะ”
“ช่างฉันน่ะ”จุนฮงมองจิกพลางหันกลับไปสนใจตู้เกมส์ต่อ
“ครูครับคืองี้นะ”ยงกุกถูกจงออบลากไปคุยได้เงียบๆพอได้รู้ถึงเหตุผล ยงกุกก็ฉีกยิ้มแล้วเดินไปผลักจุนฮงออกจนเจ้าตัวโวยวาย
“เงียบๆเถอะน่า ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย”
ตุ๊กตาตัวแรกถูกคีบออกมา
ตามด้วยตัวที่สอง
ที่สาม....
“ตาแก่นายเล่นเก่งขนาดนี้เชียว”
“แน่นอนฉันซะอย่าง”
“สมแล้วที่เป็นคนแก่”
“อย่าพึ่งกวนได้ป่ะ จะไปไหนก็ไปไป้ -*-”ยงกุกพูดพลางโบกมือไล่ทำให้จุนฮงต้องเดินไปหาเล่นตู้เกมส์อื่นเล่นอย่างเซ็งๆ
“ตาแก่ ตาแก่ ฮึ่มมมมม”ร่างบางนั่งบ่นไปพร้อมกับกดจอยเกมในมือกับจงออบที่นั่งเล่นอยู่ข้างๆ
“ทำไมเรียกฉันมีอะไร”เสียงต่ำดังขึ้นอีกครั้งจากด้านหลัง จุนฮงว่างจอยเกมที่ยังสู้ไม่เสร็จลงแล้วหันเตรียมไปบ่นกับอีกคน
“อะไรของนายตาแก่..อ๊ะ”ยงกุกโยนของบางอย่างมาด้วยสีหน้าที่เอือมนิดหน่อยที่โดนเรียกว่าตาแก่ ทำให้จุนฮงยกมือขึ้นรับก่อนจะมองของในมือ ตุ๊กตากบตัวใหญ่
“ครูไปแลกมาเหรอครับ ได้ตัวเล็กครบสิบตัวแล้วเหรอ”
“อืม ง่ายจะตาย-__-”
“แล้วเอามาให้ฉันทำไม”
“อ้าวไหนว่าอยากได้”
“เปล่าซะหน่อยนี่ ไม่เห็นได้อยากได้เลยซักนิด”
“อ้อหรอ”
“เออดิ!!”จุนฮงหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้แต่ก็ทำหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับพยายามเอาตุ๊กตาในมือคืนให้ยงกุกทั้งที่จริงก็แอบเสียดาย
“เหรอ งั้นฝากเอาไปทิ้งทีพอดีฉันไม่ชอบกบ”
“แล้วจะแลกมาทำไม”
“ยุ่งน่า มานี่เดี๋ยวไปทิ้งเอง”ร่างสูงแย่งตุ๊กตามาจากอีกฝ่ายแล้วทำท่าจะเดินไปแถวๆถังขยะที่อยู่ไม่ไกล
“เฮ้ยๆอย่าพึ่ง ถ้านายจะทิ้งฉันเก็บไว้เองก็ได้ ไหนๆก็ได้มาแล้ว”จุนฮงรีบเดินกลับไปแย่งมาคืน ยงกุกเลยยืนนิ่งแล้วยักไหล่เล็กน้อยก่อนจถลูบหัวคนที่ยืนกอดตุ๊กตาเอาไว้อยู่
“แค่นี้ก็จบ”ทิ้งท้ายด้วยการขำเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“เจ้าบ้านั่น..ฉันไม่อยากได้ซะหน่อย”จงออบยืนฟังเพื่อนซี้ตัวเองบ่นพึมพำก็อดขำไม่ได้
“นายสองคนเมื่อวันก่อนนี่”ทั้งสองคนหันไปมองกับคนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาไกล้ ชัดเลยรอยแผลฟกช้ำบนใบหน้าฝีมือของยงกุกคราวก่อน
“ไอ้อีกคนที่มาด้วยไปไหนซะล่ะ หรือว่ามากันแค่สองคน”จุนฮงเหลือบมองกลุ่มนั้นเหมือนเหลือบไร ก่อนจะทำท่าไม่สนใจแล้วหันไปคุยกับจงออบต่อ ทำให้อีกฝ่ายที่โดนเมินรู้สึกอายเพื่อนที่มาด้วยจนวิ่งปรี่เข้าไปกระชากแขนร่างบาง
“หยิ่งนักรึไง ถามแค่นี้ไม่ตอบ”
“.....”
“แล้วนี่ตุ๊กตา ไปเล่นมาเลยเหรอ”
“.....”
“ตอบดิวะ”ถึงจะตอบไปก็ใช่ว่าอะไรมันจะดีขึ้น แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการมาหาเรื่องชัดๆ แต่ในตอนนี้จุนฮงยังไม่มีอารมณ์จะไปต่อปากต่อคำกับใครซักเท่าไหร่เลยเลือกที่เงียบไว้
จนกระทั่ง.....
“เป็นตุ๊ดรึไง ยืนกอดตุ๊กตาอยู่นั่นแหละ”
ตุ๊บ ไอ้หมอนั่นมันจับตุ๊กตากบที่จุนฮงถืออยู่เขวี้ยงลงพื้นอย่างแรง เป็นเวลาเดียวกับที่ยงกุกเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี พอเห็นดังนั้นยงกุกก็รีบเดินมาและเห็นได้ชัดว่าจะเข้าไปจัดการกับไอ้พวกนั้น แต่จงออบที่ยืนอยู่ข้างหลังจุนฮงยกมือขึ้นห้ามไว้แล้วลากยงกุกออกมาให้ห่าง
“ทำไมอ่ะ เดี๋ยวมันก็โดนอัดเอาหรอก”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับครู จุนฮงมันโมโหแล้ว”
“ห้ะ??”
“เดี๋ยวครูก็รู้เองแหละน่า”จงออบพูดพร้อมยิ้มอย่างเจื่อนๆแล้วยืนรอ ซึ่งตอนนี้ทุกคนใก้ความสนใจไปที่เด็กหนุ่มที่กำลังก้มเก็บตุ๊กตาที่พื้นแล้วปัดมัน ก่อนจะโยนมาให้จงออบที่ยืนอยู่ข้างหลัง ซึ่งเจ้าเด็กตี๋ก็ยกมือขึ้ยรับอย่างรู้ทัน
ชเว จุนฮง ฉีกยิ้มแบบเด็กไร้เดียงสาก่อนจะเหวี่ยงแขนขวาไปมา และเมื่อความเร็วมันคงที่ก็ซัดเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอีกอย่างจังแต่ด้วยความที่เป็นคนแรงไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ทำให้ฝ่ายที่ถูกต่อยเซไปเล็กน้อย แต่ไม่ใช่แค่นั้นร่างบางยกขายาวๆขึ้นยันเข้าที่หน้าอกของอีกฝ่ายแบบเต็มแรงก่อนจะใช้แข้งฟาดเข้าอีกทีที่บริเวณท้องจนผู้ถูกกระทำหงายหลังไป เหลืออีกสองคน...จุนฮงคิดในใจพลางมองเพื่อนของหมอนั่นที่ตั้งท่าจะเข้ามา
“คิคิ โชคเข้าข้างฉันชะมัดเลยโชคดีจังที่พวกนายไว้ผมยาว”
“??”สองคนนั้นมัวแต่งงกับคำพูดของจุนฮงจนทำให้ลืมระวังตัวรู้อีกทีก็ถูกประชิดตัวแล้ว มือบางดึงผมยาวๆของทั้งคู่มา เมื่อหัวเซถลามาก็จับมันชนกันจนเสียงดังก้อง ถึงกับทำให้ยงกุกกับจงออบที่ยินดูอยู่ทำหน้าเหยเกเบาๆ เสียงโอดโอยจากผู้ชายทั้งสองไม่ได้ทำให้จุนฮงคิดสงสัยแต่อย่างใด แต่กลับกระชากเข้ามาแล้วกระแทกหัวของทั้งสองคนเข้าหากันอีกเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ไม่มีแรงจะสู้กับเด็กหนุ่มร่างบางคนนี้ได้ แต่อยู่ๆจุนฮงที่กำลังเล่นสนุกอย่างมันมือก็ถูกถีบเข้าจากด้านหลังจนล้มกลิ้ง ซึ่งคนที่ถีบไม่ใช่ใคร คนที่โดนอัดแล้วล้มไปก่อนใครเพื่อนเลย มันเดินเข้าไปไกล้จุนฮงที่ยังไม่ได้ลุกขึ้นมาพร้อมกับนั่งคร่อมแล้วชกเข้าที่ใบหน้าขาวใสไปมาอย่างสนุกมือ
ถึงตอนนี้ยงกุกเองก็รู้ว่าสถานะการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วแต่จงออบก็ยังไม่ยอมให้เข้าไปช่วยซักที
“มีแรงแค่นี้เองเหรอวะ”
“ดูสิว่าแกจะปากดีได้อีกกี่น้ำ”คนที่กำลังปล่อยหมัดอยู่โดนเหวี่ยงลงไปข้างๆกับร่างบางที่นอนอยู่ จุนฮงลุกขึ้นมาพร้อมกับเช็ดเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปากเล็กน้อย
“ง่วงแล้ว...”ร่างบางเอ่ยพร้อมกับใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องของอีกคนจนอีกฝ่ายนอนงอเป็นตัวกุ้งแล้วนิ่งไปหลังจากนั้นก็เดินไปเหยียบๆไอ้ผมยาวอีกสองคนที่นอนอยู่ที่พื้นแล้วเดินออกมา
“พวกแกต้องคิดผิดที่เรียกฉันว่าตุ๊ด”
“ยังเก่งเหมือนเดิมนะแก”จงออบพูดพลางตบมือให้ก่อนจะโยนตุ๊กตาไปให้จุนฮง เจ้าตัวรับแล้วก็ฝากไว้ที่ยงกุกอีกที
“เชอะ ไม่คิดจะช่วยกันเลย”
“ฉันรู้ว่าแกไหวอยู่แล้ว”
“คิดจะฝากไอ้กบนี่ไปถึงไหน ทำไมไม่เอาไปถือเอง”ระหว่างทางกลับบ้านผมบัง ยงกุก ต้องมาถือไอ้ตุ๊กตากบนี่ให้ไอ้เด็กเจ้าปัญหาที่เดินอยู่ข้างๆที่เดินนี้มันเดินโซเซไปมา ถามว่าผมสงสารไหม เหอะไม่มีทาง หาเรื่องเองแท้ๆ
“ก็..”
“ก็อะไร”
“เดี๋ยวมันเปื้อน”
“เปื้อนอะไรล่ะ”ผมที่เดินอยู่ข้างๆมันเหลือบมองไอ้เด็กนั่น มันอ้าแขนออกแล้วหันมาให้ผมดู
“ดูดิชุดฉันมีแต่เปื้อนฝุ่นเพราะไปคลุกกับที่พื้น แถมยังมีเลือดติดอีกต่างหาก”มันพูดด้วยสีหน้าสลดเหมือนเด็กอดเล่นของเล่น รอยคราบเลือดที่ปากกับรอยช้ำบนหน้าทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเสียดายกับหน้ามันเหลือเกิน
“ไร้สาระน่า”ผมพูดพลางยัดตุ๊กตาให้มันแล้วเดินนำก่อนจะหยุดแล้วหันไปพูดกับมันต่อ
“ไอ้นั่นน่ะกอดๆไปเหอะ เดี๋ยวไว้คราวหน้าไปเล่นให้ใหม่ก็ได้”ผมพูดพลางเกาแก้มอย่างเขินอาย(???) เพราะผมไม่ค่อยได้พูดแบบนี้กลับใครซักเท่าไหร่มันเลยทำให้ผมรู้สึกเขินล่ะมั้ง
“อื้ม”ไอ้เด็กนั่นมันยิ้มแล้วกอดตุ๊กตาแวบนึงที่มันยิ้มเหมือนกับเด็กใสซื่อ แวบนึงที่ผมก็รู้สึกว่ามันน่ารัก
“บอกพ่อว่าฉันไม่กินข้าวนะวันนี้เข้าใจป่ะ เดี๋ยวเห็นสภาพฉันแล้วจะโดนด่าเอา”ทันทีที่กลับถึงบ้านมันก็วิ่งขึ้นไปชั้นสองด้วยความเร็วสูง
“นี่ตาแก่”
“อะไรอีก-__-”ผมชะโงกมองมันที่เดินลงมาตรงบันได
“ฮึ่ยรู้สึกขัดใจแต่ช่างเถอะ ขอบคุณแล้วกันนะสำหรับตุ๊กตา”
“เออๆ”
“แล้วก็..ฝันดีล่ะ”พูดเสร็จมันก็วิ่งขึ้นไปเหมือนเดิมผมเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพึมพำกับตัวเอง
“ฝันดีไอ้เด็กดื้อ”
ความคิดเห็น