คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ห้ามโดดเรียน
“นายต้องเข้าเรียนให้ครบทุกคาบ แค่นี้แหละเข้าใจไหม”
“ไม่”เขากับจงออบแทนจะตอบปฏิเสธแบบทันทีหลังจากเจ้านักเลงครูอย่างยงกุกพูดออกมา
“อย่าให้มันมากนักไอ้เด็กทั้งสอง ไหนบอกจะทำตามฉันไง”มือหนาของยงกุกบีบเข้าที่หัวของเด็กทั้งสองคน ก่อนจงออบจะเป็นฝ่ายตอบตกลงอย่างรวดเร็วแล้วยงกุกเลยคลายมือออก เหลือแต่เขานี่สิ
“ว่าไงจุนฮง จะทำตามไหม”จงออบสะกิดเขาพร้อมกับกระซิบถาม
ไม่มีทาง.... ธรรมดาก็เขาก็โดดเรียนเป็นประจำ จะให้เข้าเรียนทุกครั้งนี่พูดเลยว่ายากกกกกกก
“ไม่ ไม่เด็ดขาด”
“แล้วถ้ามีข้อเสนอล่ะ?”
“ฉันไม่สน”
“งั้นฉันเอาพฤติกรรมของนายไปบอกผู้อำนวยการล่ะจะว่าไง”จุนฮงแทบหันคอมามองยงกุกที่ยืนอยู่ข้างหลังทันที ร่างบางยืนเม้มปากแน่นแตกต่างจากยงกุกที่ยืนกอดอกยิ้มอย่างผู้มีชัย
“มันไม่ขี้โกงไปหน่อยหรือไงคุณครู”
“นายไม่ใช่หรือไงที่ขี้โกงน่ะฮะ แล้วไหนบอกว่าจะยอมทำตามพอถึงเวลาจริงก็ไม่ทำ แบบนี้มันไม่ลูกผู้ชายนี่”
“ว่าไงนะ!!!”
“จริงป่ะล่ะ ขนาดจงออบไม่ได้ตกลงอะไรยังยอมทำตามเลยแท้ๆ”ร่างบางแทบอยากจะต่อยคนตรงหน้าให้ล้มลงไปก่อนจะกอดอกแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น
“แล้วเมื่อกี้บอกว่ามีข้อเสนอ ถ้าพูดมาฉันจะลองรับไปพิจารณาก็ได้”
“เปลี่ยนใจล่ะ อยู่ๆฉันก็หมั่นไส้นายขึ้นมา เพราะฉะนั้นถ้าพรุ่งนี้โดดเรียนล่ะก็ เตรียมไปแก้ตัวกับพ่อของนายเอาเองล่ะกัน”ยงกุกกระตุกยิ้มก่อนจะออกเดินต่อตามด้วยจุนฮงที่วิ่งเข้าไปเกาะแขนยงกุกแล้วจงออบก็ได้ยินเสียงทั้งคู่เถียงกันไปมา ก่อนจะเดินตามอย่างแอบๆทั้งที่แอบขำในใจไปด้วย
ภายในห้องนั่งเล่นยามค่ำคืน เผยให้เห็นร่างของเด็กหนุ่มที่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาพร้อมกับกดรีโมตท์เปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะทุบกำปั้นลงหมอนที่วางอยู่ข้างๆอย่างอารมณ์เสีย แล้วกลับไปนั่งจ้องโทรทัศน์ต่อ สิ่งที่เขาได้รับรู้หลังจากจบเรื่องที่เกมเซ็นเตอร์คือข้อตกลงที่หมอนั่นต้องการ พลางคิดถึงเรื่องที่คุยกันตอนที่เดินกลับบ้าน
‘เจ็บใจ แต่เถียงไม่ออก’ว่าแล้วมือบางก็ต่อยลงหมอนระบายความเซ็งอีกที
“ท่าทางจะผูกใจเจ็บกับหมอนมาก เป็นอะไรมากรึเปล่า -_-”เสียงทุ้มต่ำจากด้านหลังทำให้จุนฮงสะดุ้งแล้วหันกลับมามอง ทำให้เห็นฃายหนุ่มที่กำลังใช้ผ้าเช็ดผมอยู่
“เปล่านี่~”ยงกุกหรี่ตามองก่อนจะเดินไปหาน้ำกินในตู้เย็นเป็นจังหวะเดียวกันกับพ่อของจุนฮงที่เดินลงมาจากชั้นสอง
“จริงสิยงกุก ฉันได้ยินมาว่าเมื่อตอนเย็นมีครูต่อยพวกนักเรียนที่แถวๆเกมส์เซ็นเตอร์ด้วย”ยังไม่ทันที่พ่อของจุนฮงจะพูดจบยงกุกก็สำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่มจนน้ำตาเล็ด ข้างๆก็เป็นจุนฮงที่กำลังกลั้นขำอย่างสุดชีวิตบนโซฟาพลางกลิ้งไปมา ซึ่งทำเอาคนถามถึงทำตีสีหน้างงจนยกกุกที่กำลังไอคอกแค่กอยู่ต้องยกมือขึ้นมาห้ามจุนฮงเอาไว้
“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ เชิญพูดต่อไปได้”
“อืม ฉันยังได้ยินมาอีกว่าเป็นครูโรงเรียนเราด้วย ครูพอจะรู้ไหมว่าเป็นใคร”
“อ๊ะ ผมระ..”จุนฮงทำท่าจะตอบคำถามพ่อของตัวเองทันทีหลังจากกลั้นหัวเราะเสร็จแต่ก็โดนมือของยงกุกปิดปากเอาไว้
“ไม่รู้ครับ พอดีวันนี้ผมกับจุนฮงกลับบ้านกันช้ามากก็เลยไม่ได้แวะไปแถวๆเกมส์เซ็นเตอร์เลย”
“อืม งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ครับ...”เสียงร้องในลำคอของจุนฮงพร้อมกับร่างที่ดิ้นไปมา ต้องขอบคุณพ่อของจุนฮงที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้เขาสองคนไม่งั้นไอ้เด็กนี่ต้องบอกความจริงไปอย่างแน่นอน
“ถ้ารู้ว่าเป็นใครนะต้องเอามาสอบสวนซะให้เข็ด”ยงกุกกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกก่อนที่จุนองจะลงไปนอนขำกับโซฟาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการเดินขึ้นไปชั้นสองเหมือนเดิมแล้ว
“จะไปไหน”หลังจากแน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าห้องนอนไปแล้วยงกุกก็ถามจุนฮงที่ทำท่าจะเดินขึ้นไปบนห้องตาม
“ก็จะไปบอกน่ะสิว่าครูคนไหนที่ต่อยเด็กนักเรียนที่นั่น”
“นี่ฉันทำเพื่อช่วยนายนะ”
“ไม่-รู้-ไม่-ชี้”พูดเสร็จจุนฮงก็ทำตาลอยก่อนจะแลบลิ้นใส่ยงกุกที่นั่งอยู่ ส่วนยงกุกเองเห็นดังนั้นก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาจนยกมือขึ้นไปบีบแก้มของอีกฝ่ายเบาๆพร้อมกับดึงลงมา ทำให้ร่างบางต้องโน้มหัวลงมาด้วย
“ฉันจะปิดปากนายยังไงดีนะจุนฮง”ยงกุกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเปลี่ยนเป็นผลักจุนฮงที่ยืนอยู่ให้นั่งแผละลงไปที่โซฟาฝั่งตรงข้ามก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช้มือยันไปที่ผนังโซฟา พร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วใช้นิ้วลากจากปากของจุนฮงลงมาที่คอ ทำเอาคราวนี้จุนฮงต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อกแล้วเริ่มหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“เอาไงเด็กน้อย นายยังจะไปบอกพ่อนายอีกไหม”เมื่อได้ยินดังนั้นจุนฮงก็เมินหน้าหนีไปทางอื่น แต่ยงกุกเร็วกว่าฉกหอมแก้มลงบนแก้มขาวก่อนคนที่ถูกกระทำจะหันมามองด้วยหน้าเหวอๆ
“คิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง หรือจะลองดู?”ยงกุกพูดพลางโน้มหน้าลงมาไกล้กับใบหน้าของอีกฝ่ายมากขึ้น ซึ่งจุนฮงก็เบลอกตาโพลงก่อนจะเริ่มปากสั่นอีกครั้ง แล้วส่ายหัวไปมารัวๆ
“ดีมากจะไม่พูดแล้วใช่ไหม”จุนฮงพยักหน้าอย่างรวดเร็วทำให้ยงกุกยอมยันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงไปแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี
“เก่งมากเด็กน้อย ฉันหวังว่านายจะทำตามสัญญานะ”พูดเสร็จร่างสูงก็เดินขึ้นบันไดไปทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งเอ๋อ
จุนฮงมองตามร่างสูงที่กำลังเดินขึ้นบันไดไป ตอนนี้หมอนั่นส่งจูบมาให้ ร่างบางมองด้วยสีหน้าเซ็งชีวิตก่อนจะทำท่ารับมันแล้วขว้างลงกับพื้นพร้อมกับเหยียบซ้ำ ยงกุกเพียงหัวเราะก่อนจะเดินหายไปบนชั้นสอง
อะไรๆมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด งานที่เสนอไปเล่นๆเพราะรู้อยู่แล้วว่าคงไม่มีใครคิดจะทำก็ดันมีคนเห็นด้วยแบบจริงจัง ใครฟ่ะอย่าให้รู้แล้วนะเฟร้ย
“อ๋อ ก็ครูยงกุกนั่นแหละ”หลังจากจบโฮมรูมแล้วเขาที่นั่งฟังสรุปว่าจะออกร้านอาหารกัน เขาก็รีบพุ่งเข้าถามรองหัวหน้าของห้องทันที
“หนอย ไอ้แก่นั่น”
“ทำไมเหรอ”
“มันก็คงไม่ทำไมหรอก แค่ไม่คิดว่าจะให้คนไปแต่งมาสคอตกบอยู่หน้าร้านแค่นั้นเอง”
“ก็เหมือนที่นาวเสนอไงเมดกบ ก็เลยมาดัดแปลงดู”ยองแจพูดพลางขยับแว่นแล้วแนบหนังสือเรียนเข้ากับตัว ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าหมอนี่มาดเด็กเรียนที่น่านับถือมากๆ
“ช่างเถอะ ยังไงก็พยายามเข้าแล้วกันนะ”เขาพูดพลางโบกมือก่อนจะหาวขึ้นแล้วเตรียมจะเดินกลับโต๊ะ
“พูดเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยนะจุนฮง”
“ทำไมอ่ะ”
“อ้าวก็คนที่ต้องแต่งมาสคอตกบมันนายนี่ ครูไม่ได้บอกเหรอ”
“ไม่เห็นรู้เรื่อง!!! ฉันไม่แต่ง”
“นายคงต้องแต่งแล้วล่ะเหมือนครูจะเอาเรื่องนี้ไปบอกผู้อำนวยการหรือก็พ่อนายนั่นแหละ เห็นว่าท่านเห็นด้วยนะ”
“แล้วอีกคนล่ะ”เขาเขย่าตัวของยองแจไปมา หมอนั่นทำหน้าลำบากใจนิดหน่อย
“ยังไม่ได้กำหนดอ่ะ มีแต่นายที่ครูเจาะจงมา”
“ไม่มีทางฉันไม่แต่งเด็ดขาด”
“จุนฮงนายอย่าทำอย่างนี้สิ T^T”
“เอางี้ ถ้านายช่วยอะไรฉันซักอย่างนึง ฉักจะยอมแต่งก็ได้”จุนฮงเข้าไปกระซิบกระซาบข้างๆหูยองแจ แล้วฉีกยิ้มออกมา
“ได้อยู่แล้ว แค่นี้ง่ายๆเดี๋ยวฉันจัดการให้”ร่างบางตบบ่าอีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ
ไม่นานนักก็ถึงเวลาของคาบแรกครูสอนวิชาคณิตศาสตร์เดินเข้ามาในห้องแล้วมองหน้าเขาแบบงงๆ ก็สมควรล่ะตั้งแต่เรียนมาเข้าเรียนวิชานี้แทบนับครั้งได้ แถมยังหลับอีกตั้งหาก ครั้งนี้เองก็เหมือนกันเพราะข้อตกลงคือไม่โดดเรียน ก็ไม่ได้โดดนี่นะถือว่าไม่ผิด จุนฮงคิดพร้อมกับค่อยๆฟุบหัวลงกับโต๊ะ
ความคิดเห็น